Prawo do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym po dokonaniu likwidacji działalności gospodarczej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2011r. (data wpływu 13 października 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 stycznia 2012r. (data wpływu 20 stycznia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym po dokonaniu likwidacji działalności gospodarczej ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym po dokonaniu likwidacji działalności gospodarczej.

W dniu 20 stycznia 2012r. wpłynęło do tut. organu, jako uzupełnienie do ww. wniosku, pismo Wnioskodawczyni z dnia 16 stycznia 2012r., będące odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 5 stycznia 2012r. znak: IBPP2/443-1143/11/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wskazała, iż decyzją Nr 24302 z dnia 23 czerwca 2006r. została zlikwidowana działalność gospodarcza w zakresie handlu branży spożywczej. Działalność została zlikwidowana na wniosek niskiej rentowności oraz złego stanu zdrowia. W dniu 11 października 2006r. złożono korektę PIT 5 oraz VAT-7 za miesiąc czerwiec 2006r. W korekcie wykazano nierozliczony podatek VAT do remanentu oraz wykazano kwotę 15.681 zł nadwyżki VAT w poz. 59. Ponieważ działalność gospodarcza została zlikwidowana nadwyżka winna być przeniesiona w poz. 56, ale w wyniku uzyskanej wówczas informacji ustnej w Urzędzie Skarbowym w D. została określona kwota nadwyżki do przeniesienia. Wnioskodawczyni wskazała, iż w jej sytuacji finansowej zwrot nadwyżki VAT wydatkowanej w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej na zakup towaru, był ratunkiem i pozwoliłby na bezpieczne leczenie oraz na wydatki związane z rehabilitacją. Zgodnie z art. 87 ust. 2 ustawy o VAT fakt wykreślenia z rejestru podatnika nie pozbawia go prawa nabytego do zwrotu, gdyż istniało ono w momencie dokonania przez ten podmiot wykreślenia z rejestru. W oparciu o uchwałę SN z dnia 15 maja 2002r. sygn. akt III 7291/02 oraz WSA w Łodzi z dnia 6 lipca 2007r. sygn. akt I SA/Łd 135/07. Pozbawienie podatnika prawa do odliczenia/zwrotu VAT jest zakłóceniem mechanizmu VAT gdyż nakłada na niego ciężar w postaci nieodzyskanej różnicy uiszczonego podatku.

Zgodnie z SN 2003r. (sygn. akt III RN 147/02) Podatnik podatku od towarów i usług, który dokonał w sposób zgodny z prawem rozliczenia tego podatku, także po zaprzestaniu działalności podlegającej VAT nie traci prawa do wystąpienia z żądaniem zwrotu tzw. nadpłaty podatku, jeżeli organ podatkowy (już po wykreśleniu z rejestru) w wyniku postępowania wszczętego po złożeniu odpowiedniego wniosku, wyda decyzję o zwrocie nadwyżki. Ponieważ Wnioskodawczyni zamierza ubiegać się o zwrot pozostałej nadwyżki VAT na podstawie odpowiedniego wniosku zwróciła się o interpretację art. 87 ust. 2 ustawy czy są podstawy prawne o wystąpienie z takim wnioskiem. Wnioskodawczyni informuje, że nadal nie posiada żadnych źródeł dochodu poza emeryturą męża, z którym pozostaje w seperacji, który okresowo jedynie wspomaga ją finansowo.

W związku z wezwaniem z dnia 5 stycznia 2012r., otrzymanym w dniu 11 stycznia 2012r., w sprawie uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dot. zwrotu podatku naliczonego nad należnym za miesiąc czerwiec 2006r.Wnioskdoawczyni złożyła wymagane wyjaśnienia w sprawie:

1. sporządzono spis z natury na dzień zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych na kwotę 6.205,19 netto + VAT w kwocie 1.121,05 zł w rozbiciu na stawki 22% -1027,44 zł stawka 7 % ? 83,24, stawka 3% ? 10,37 dowód ksero kopii remanentu oddanego w dniu 19 lipca 2006r.
2. j.w. a także druk VAT-S1,
3. zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT-Z złożono do Urzędu Skarbowego w dniu 19 lipca 2006r. /dowód kserokopia druku/,
4. stan faktyczny objęty wnioskiem t.j. czerwiec 2006r. był objęty czynnościami sprawdzającymi, gdzie przedmiotem czynności sprawdzających była prawidłowość sporządzenia remanentu likwidacyjnego oraz zasadność zwrotu różnicy podatku VAT. Zgodnie z zaleceniami dokonano odpowiednich korekt, ale decyzja o zwrocie była odmowna/powodem był fakt wpisania nadwyżki VAT w poz. 59 a nie w poz. 56 /kwota do zwrotu na rachunek bankowy/. Błąd w postaci wpisania zwrotu w nieodpowiednią rubrykę nie powinien mieć wpływu na otrzymanie nadwyżki podatku.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnym jest interpretacja Urzędu Skarbowego w D., że wpisana błędnie kwota w poz. 59 zamiast w poz. 56 przekreśla możliwość zwrotu podatku?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w chwili zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni dokonała wszystkich czynności związanych z likwidacją i zgodnie z terminem.

Wszelkie dodatkowe czynności związane z korektami po zaleceniach pokontrolnych nie mogą mieć wpływu na sam fakt zwrotu podatku VAT, a jedynie na jego wysokość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy. w przepisie tym wskazano, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

? z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Natomiast, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 11 ustawy).

Stosownie do postanowień art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w sytuacji, gdy u podatnika występuje nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym uprawnienia podmiotu: do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu bezpośredniego tej różnicy, mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy, zastrzeżeniem ust. 3 i 3a, zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego sprawdzenia, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia postępowania wyjaśniającego. Jeżeli przeprowadzone postępowanie wykaże zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

W art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy postanowiono, iż podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Natomiast, stosownie do zapisu art. 86 ust. 19 ustawy, 9. jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 10, 11, 12, 16 lub 18, podatnik nie wykonał czynności opodatkowanych, kwotę podatku naliczonego za ten okres przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni ? osoba fizyczna ? dnia 23 czerwca 2006r. dokonała likwidacji działalności gospodarczej. W dniu 11 października 2006r. złożono korektę PIT 5 oraz VAT 7 za okres czerwiec 2006r. W korekcie wykazano nierozliczony podatek VAT do remanentu oraz wykazano kwotę 15.681 zł nadwyżki VAT w poz. 59. Ponieważ działalność gospodarcza została zlikwidowana, nadwyżka winna być przeniesiona w poz. 56, ale w wyniku uzyskanej wówczas informacji ustnej w Urzędzie Skarbowym w D. została określona kwota nadwyżki do przeniesienia. Zgodnie z art. 87 ustawy o VAT fakt wykreślenia z rejestru podatnika nie pozbawia go prawa nabytego do zwrotu, gdyż istniało ono w momencie dokonania przez ten podmiot wykreślenia z rejestru. W oparciu o uchwałę SN z dnia 15 maja 2002r. sygn. akt III 7291/02 oraz WSA w Łodzi z dnia 6 lipca 2007r. sygn. akt I SA/Łd 135/07 pozbawienie podatnika prawa do odliczenia/zwrotu VAT jest zakłóceniem mechanizmu VAT gdyż nakłada na niego ciężar w postaci nieodzyskanej różnicy uiszczonego podatku.

Ponieważ Wnioskodawczyni zamierza ubiegać się o zwrot pozostałej nadwyżki VAT na podstawie odpowiedniego wniosku zwróciła się o interpretację art. 87 ust. 2 ustawy czy są podstawy prawne o wystąpienie z takim wnioskiem. Wnioskodawczyni wskazała, iż sporządzono spis z natury na dzień zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych, zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT-Z złożono do Urzędu Skarbowego w dniu 19 lipca 2006r.

Stan faktyczny objęty wnioskiem t.j. czerwiec 2006r., był objęty czynnościami sprawdzającymi, gdzie przedmiotem czynności sprawdzających była prawidłowość sporządzenia remanentu likwidacyjnego oraz zasadność zwrotu różnicy podatku VAT.

Zgodnie z zaleceniami dokonano odpowiednich korekt, ale decyzja o zwrocie była odmowna/powodem był fakt wpisania nadwyżki VAT w poz. 59 a nie w poz. 56 /kwota do zwrotu na rachunek bankowy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miała kwestia jego zadeklarowania.

Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług przewidują dwie możliwości rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym:

• do zwrotu na rachunek bankowy wskazany przez podatnika lub też
• do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.
  
  

Wybór możliwości rozliczenia powyższej kwoty został pozostawiony do decyzji samego podatnika. Naczelnik Urzędu Skarbowego nie ma możliwości zmiany woli podatnika w tym zakresie.

W sytuacji zatem gdy, jak to ma miejsce w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni w ostatniej składanej deklaracji VAT-7 tj. za czerwiec 2006r. w poz. 59 wykazała kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy a nie wykazała tej kwoty w poz. 56 deklaracji jako kwoty do zwrotu na rachunek bankowy, zatem Naczelnik Urzędu Skarbowego zobowiązany był rozliczyć kwotę nadwyżki zgodnie z wolą Wnioskodawczyni wynikającą ze złożonej deklaracji podatkowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, iż może żądać zwrotu podatku należało uznać za nieprawidłowe.

Jednakże powyższe rozliczenie kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za czerwiec 2006r. nie wykluczało możliwości złożenia korekty deklaracji za ten okres z wykazaną (w poz. 56 deklaracji) kwotą różnicy podatku do zwrotu na rachunek bankowy wskazany przez podatnika wraz pisemnym uzasadnieniem przyczyny korekty, jednakże z uwzględnieniem przepisów dot. przedawnienia.

Należy mieć na uwadze przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowe, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009r. sygn. akt i FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Tut. organ wskazują ww. przepisy dotyczące przedawnienia nie dokonał przy tym interpretacji tej kwestii bowiem nie było to przedmiotem zapytania ani stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.