Czy udzielanie przez Podatnika pożyczek wspólnikowi można uznać za usługę finansową oraz czy miejscem (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy udzielanie przez Podatnika pożyczek wspólnikowi można uznać za usługę finansową oraz czy miejscem świadczenia tej usługi będzie miejsce w którym wspólnik posiada siedzibę tj. Finlandia.Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 listopada 2007r. (data wpływu 22 listopada 2007r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 listopada 2007r. znak: IBPP2/443-204/07/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następując zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, prowadzi działalność zakresie wydobycia kamienia wapiennego w kopalniach odkrywkowych oraz mechanicznej przeróbki kamienia wapiennego oraz sprzedaż przetworzonych produktów i towarów. Jedynym udziałowcem Spółki jest wspólnik z siedzibą w Finlandii. Podatnik rozważa przekazywanie na rzecz wspólnika wypracowanych nadwyżek finansowych w formie pożyczek. Niezależnie od tego, czy zawierane byłyby odrębne umowy cywilnoprawne do każdej transzy przekazywanej pożyczki, czy też otwarta byłaby jedna linia kredytowa i wspólnik mógłby pobierać transze pożyczki do ustalonego limitu, Spółka ma zamiar przekazywania wypracowanych nadwyżek finansowych na rzecz wspólnika w sposób częstotliwy z chwilą zaistnienia nadwyżki finansowej). Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż chce udzielać wspólnikowi pożyczek w celach zarobkowych, tj. celem uzyskania zysków w postaci odsetek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udzielanie wspólnikowi pożyczek można uznać za usługę finansową wykonywaną przez Spółkę, jeśli tak, to czy miejscem świadczenia tej usługi będzie miejsce w którym wspólnik posiada siedzibę tj. Finlandia...

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że Spółka posiada zamiar częstotliwego przekazywania wspólnikowi tytułem pożyczek powstałych nadwyżek środków finansowych oraz chce przekazywać ww. nadwyżki finansowe w celach zarobkowych, należy uznać czynność udzielania prze Spółkę pożyczek wspólnikowi jako usługę finansową. Podatnik zauważa, iż działania podejmowane przez niego spełniają kryteria definicji podatnika określone w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wykonywane przez Spółkę czynności powinny być zatem uznane za czynności opodatkowane zgodnie z art. 5 w związku z art. 8 ustawy o VAT.Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawca powołał się na interpretacje organów podatkowych wydawane w trybie art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa w analogicznych sprawach. Podsumowując, Podatnik zauważa, że częstotliwe przekazywanie wspólnikowi nadwyżek finansowych tytułem pożyczki powinno być uznane za usługę finansową.Ponadto Podatnik w piśmie z dnia 20 listopada 2007r. wskazał, iż jego zdaniem czynność udzielania przez Spółkę pożyczki na gruncie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) powinna zostać zaklasyfikowana pod symbolem statystycznym PKWiU 65.22.10 ?Usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym?. Odnośnie miejsca świadczenia przedmiotowej usługi Wnioskodawca powołuje się na przepis art. 27 ust. 3 i 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług finansowych jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczone, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Miejscem świadczenia usług finansowych wykonywanych przez Spółkę będzie zatem miejsce siedziby nabywcy usługi (Finlandia). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, usługa wykonywana przez Spółkę będzie podlegać opodatkowaniu VAT lub zwolnieniu na terytorium Finlandii, zgodnie z przepisami fińskiego prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa wyżej rozumie się, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.

Powyższe czynności podlegają opodatkowaniu, jeżeli są realizowane przez podatników w rozumieniu art. 15 ww. ustawy, tzn. przez osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 3).

Jednocześnie art. 8 ust. 3 ww. ustawy stanowi, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budownictwa według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Jeżeli podatnik ma wątpliwości co do prawidłowości stosowania klasyfikacji winien zwrócić się do odpowiedniego organu udzielającego takich informacji, tj. Urzędu Statystycznego. Organy podatkowe nie posiadają bowiem uprawnień do dokonywania takich klasyfikacji i mogą udzielić informacji o stosowaniu właściwej stawki podatkowej w oparciu o klasyfikację podaną przez podatnika bądź organ statystyczny.Z ww. powodów wezwano Wnioskodawcę o podanie symbolu PKWiU jaki przyjmuje dla świadczonych usług.

Podatnik wskazał, iż jego zdaniem czynność udzielania przez Spółkę pożyczki na gruncie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) powinna zostać zaklasyfikowana pod symbolem statystycznym PKWiU 65.22.10 ?Usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym?. Stąd też dla celów niniejszej interpretacji przyjęto zgodnie z dokonanym przez Wnioskodawcę zaklasyfikowaniem ww. usług i bez oceny poprawności tego zaklasyfikowania, iż wniosek dotyczy świadczenia usług ujętych w grupowaniu 65.22.10 ?usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym?, które są usługami pośrednictwa finansowego wymienionymi w załączniku nr 4 do ustawy.

Ogólną normę dotyczącą miejsca świadczenia usług wyraża art. 27 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi ? miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności ? miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 ? 6 i art. 28.

Szczególny sposób określania miejsca opodatkowania przewidziano dla enumeratywnie wymienionych w art. 27 ust. 4 ww. ustawy usług niematerialnych, w sytuacji gdy są świadczone na rzecz:

1. osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
2. podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę
   - wówczas bowiem miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 3 ustawy).
   
   

W ust. 4 pkt 4 powyższego artykułu wskazano, iż ust. 3 stosuje się do usług bankowych, finansowych i ubezpieczeniowych łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki. Tak więc, zgodnie z regulacją szczególną zawartą w art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku usług finansowych świadczonych na rzecz wyżej wymienionych podmiotów miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka będzie udzielać pożyczek podmiotowi mającemu siedzibę na terytorium państwa należącego do Wspólnoty Europejskiej (Finlandia). Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż w przypadku gdy nabywcą usługi finansowej będzie podatnik mający siedzibę na terytorium państwa Wspólnoty, a więc w kraju innym niż kraj świadczącego usługę (Polska), jest on zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu przedmiotowej usługi finansowej. Czynność udzielenia przez Spółkę pożyczki podmiotowi zagranicznemu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.