usługi transportowe, deklaracja, miejsce świadczenia usług

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2010r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 15 czerwca 2010r. (data wpływu 15 czerwca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ujmowania w deklaracjach usług, których świadczenie nie podlega opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi transportowe (towarów) na rzecz kontrahentów zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia powyższych usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. W związku z powyższym wystawiane faktury dla kontrahentów zagranicznych nie zawierają podatku od wartości dodanej, a obowiązek opodatkowania usług spoczywa na usługobiorcach. Na podstawie wystawionych faktur tzw. NP (nie podlega opodatkowaniu w RP) prowadzona jest ewidencja sprzedaży z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego określanego dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo prowadzi ewidencję sprzedaży NP dla celów podatku VAT, ujmując faktury za usługi transportowe w miesiącu powstania obowiązku podatkowego określanego dla tego rodzaju usług w kraju (art. 19 ust. 13 ustawy) tj. obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usługi, skoro świadczone usługi nie podlegają opodatkowaniu w kraju...
2. Czy prawidłowe jest ujmowanie usług transportowych z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego w informacji VAT-UE oraz deklaracji VAT-7...
3. Czy informacje kwotowe o wewnątrzwspólnotowych świadczeniach usług zawarte w VAT-UE mają zastosowanie dla potrzeb sporządzenia deklaracji VAT-7 (muszą być takie same)...

1. Czy zasady ewidencji uległy zmianie w roku 2010 w stosunku do roku 2009...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Za wykonane usługi transportowe Wnioskodawca wystawia faktury dla kontrahentów zagranicznych. Faktury ujmowane są w ewidencji sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego określanego dla tego rodzaju usług w kraju. W związku z powyższym od dnia 1 stycznia 2010r. ewidencja (zgodnie z art. 109 ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług) dla celów Informacji VAT-UE zawiera sprzedaż NP z uwzględnieniem tego momentu.

Jednocześnie informacje zawarte w VAT-UE mają odzwierciedlenie w deklaracji VAT-7 poz. 21 oraz 22 - świadczenie usług poza terytorium kraju, w tym świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy. W wielu przypadkach gdy faktury nie zostały zapłacone w całości lub części, następuje przesunięcie terminu wykazania usługi w Informacji i deklaracji do 30. dnia od dnia wykonania usługi. Powyższa zasada ewidencji była stosowana w roku 2009.

Usługi transportowe opodatkowane podatkiem od towarowi usług w Polsce są wykazywane w deklaracji z chwilą powstania obowiązku podatkowego. W przypadku usług, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, obowiązek podatkowy nie powstaje. W związku z powyższym pojawiły się dwa rozwiązania oraz dwie interpretacje co do zasady ujmowania usług w deklaracjach.

Po pierwsze: albo stosować przez analogię przepisy o obowiązku podatkowym i ujmować te czynności w deklaracji VAT-7 w tym momencie, w którym powstałby obowiązek podatkowy, gdyby świadczone byty w kraju - czyli zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarowi usług.

Po drugie - można ujmować te czynności w deklaracji VAT-7 z chwilą ich wykonania.

Wnioskodawca do sporządzania deklaracji VAT-7 w roku 2009 i 2010 oraz sporządzania informacji VAT-UE wybrał metodę pierwszą.

W ww. piśmie z dnia 15 czerwca 2010r. Wnioskodawca podsumował swoje stanowisko:

ad. 1)

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo prowadzi ewidencję sprzedaży NP dla celów podatku VAT, ujmując faktury za usługi transportowe w miesiącu powstania obowiązku podatkowego, określanego dla tego rodzaju usług w kraju (art. 19 ust. 13 ustawy),

ad. 2)

Wnioskodawca uważa, że firma prawidłowo ujmuje usługi transportowe w informacji VAT-UE oraz w deklaracji VAT-7 tj. z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego,

ad. 3)

Wnioskodawca uważa, że informacje kwotowe o wewnątrzwspólnotowych świadczeniach usług zawarte w VAT-UE oraz VAT-7 muszą być takie same,

ad. 4)

Wnioskodawca uważa, że zasady ewidencji w roku 2010r. nie uległy zmianie w stosunku do roku 2009.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1) i 4).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlega:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy.

W myśl natomiast przepisu art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami.

W rozdziale 3 Działu IV ustawy o VAT zawarto regulacje prawne dotyczące określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług. Zgodnie z zawartym w tym rozdziale art. 28b ust. 1, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Należy zauważyć, że na potrzeby ww. rozdziału, w zawartym w nim art. 28a, sformułowano określenie podatnika.

I tak w myśl pkt 1 tego artykułu, na potrzeby stosowania ww. rozdziału, ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.
   
   

Ponadto, zgodnie z pkt 2 tegoż artykułu, użyte w tym rozdziale sformułowanie - podatnik ?oznacza również podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Stosownie do, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2010r., art. 109 ust. 3a ustawy o VAT, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 ust. 19a i 19b.

Od dnia 1 stycznia 2010r. na podatników nałożono zatem obowiązek prowadzenia nowej ewidencji. Jest on związany ze zmianami przepisów określających miejsce świadczenia usług. Podatnicy zostali obciążeni obowiązkiem prowadzenia ewidencji usług, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju. Usługi te nie podlegają ujęciu w ewidencji sprzedaży, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, bowiem nie są przedmiotem opodatkowania. Dla usług mających miejsce świadczenia za granicą obowiązek podatkowy nie powstaje. Komentowane przepisy nakazują ujmować te usługi w ewidencji wskazanej w ww. art. 109 ust. 3a w dacie, w której powstałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te były świadczone w Polsce. Z tym jednakże, że dla usług, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT należy zastosować rozwiązania prawne przewidziane w art. 19 ust. 19a i 19b (a zatem usługi te winny być wykazane za okresy, w których zostały wykonane, przy czym w przypadku usług, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, winny być one wykazane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, do momentu zakończenia świadczenia tych usług).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi transportowe (towarów) na rzecz kontrahentów zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia powyższych usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę łub stałe miejsce zamieszkania. W związku z powyższym wystawiane faktury dla kontrahentów zagranicznych nie zawierają podatku od wartości dodanej, a obowiązek opodatkowania usług spoczywa na usługobiorcach. Na podstawie wystawionych faktur tzw. NP (nie podlega opodatkowaniu w RP) prowadzona jest ewidencja sprzedaży z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego określanego dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż o ile faktycznie, w odniesieniu do opisanych we wniosku usług transportowych towarów, miejsce ich świadczenia winno być ustalone w oparciu o przepis art. 28b ustawy o VAT, wówczas Wnioskodawca jest zobowiązany ujmować przedmiotowe usługi świadczone na rzecz kontrahentów zagranicznych z krajów członkowskich Unii Europejskiej w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3a ustawy o VAT, za okresy, w których zostały wykonane, przy czym w przypadku usług, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, winny być one wykazane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, do momentu zakończenia świadczenia tych usług.

Zatem w zakresie momentu ujmowania przedmiotowych usług w ewidencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy jednocześnie zauważyć, iż wobec wprowadzenia w ustawie o VAT, z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2010r. ww. przepisu art. 109 ust. 3a i w konsekwencji wprowadzenia tego wprowadzenia obowiązku prowadzenia ewidencji usług, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, nie ulega wątpliwości, iż zasady ewidencji w tym zakresie w 2010r. uległy zmianie w porównaniu do roku 2009, kiedy to taki obowiązek nie występował.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż zasady ewidencji w roku 2010 nie uległy zmianie w stosunku do roku 2009, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2) i 3).

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Na podstawie art. 99 ust. 14 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określił wzory deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (§ 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług - Dz. U. Nr 211, poz. 1333 ze zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia, wzory deklaracji dla podatku od towarów i usług, określone w załączniku nr 1 do rozporządzenia, stosuje się, począwszy od rozliczenia za grudzień 2008r. Natomiast w myśl ust. 2 powołanego paragrafu do dnia 31 grudnia 2009r. mogły być stosowane wzory deklaracji dla podatku od towarów i usług wraz z objaśnieniami określone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 19 września 2005r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 185, poz. 1545).

W załączniku nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., w części C dotyczącej rozliczenia podatku należnego zawarte są objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-D), gdzie wskazano iż w poz. 21 deklaracji VAT-7 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r., podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0 %, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

-zwane dalej 'informacjami podsumowującymi'.

Do dnia 31 grudnia 2009r. przepis art. 100 ust. 1 ustawy o VAT posiadał następujące brzmienie:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9-12 lub wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów i wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, zwane dalej 'informacjami podsumowującymi', za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu:

1. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - w przypadku informacji podsumowujących dotyczących wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów;
2. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - w przypadku informacji podsumowujących dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.
   
   

W myśl art. 100 ust. 3 ustawy o VAT, informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7.

Zgodnie z art. 100 ust. 4 ustawy o VAT, informacje podsumowujące mogą być składane za okresy kwartalne w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, w przypadku gdy dotyczą one:

1. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, jeżeli całkowita wartość tych transakcji, bez podatku od wartości dodanej, nie przekracza w danym kwartale i w żadnym z czterech poprzednich kwartałów kwoty 250.000 zł,
2. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli całkowita wartość tych transakcji, bez podatku, nie przekracza w danym kwartale 50.000 zł,
3. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 100 ust. 11 ustawy o VAT, na potrzeby określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w ust. 3 i 4, w zakresie świadczenia usług wymienionych w ust. 1 pkt 4, przepisy art. 19 ust. 19a i 19b stosuje się odpowiednio.

Od dnia 1 stycznia 2010r., w celu zapewnienia efektywnej kontroli nad prawidłowością rozliczania się z podatku od importu usług - rozszerzono zakres informacji ujawnianych w informacjach podsumowujących także o dane dotyczące świadczenia usług, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem z dniem 1 stycznia 2010r. informacje podsumowujące nabrały nowego charakteru. Dotychczas były one bowiem tylko i wyłącznie informacjami o obrocie towarowym. Obecnie natomiast ujawniane są w nich dane dotyczące świadczenia niektórych usług. Jest to związane z wprowadzeniem nowych regulacji odnoszących się do miejsca świadczenia usług, zgodnie z którymi usługi - w większym niż dotychczas wymiarze - będą miały miejsce świadczenia w państwie nabywcy usługi, a nie w państwie usługodawcy.

Na gruncie przepisów podatkowych informację podsumowującą uznać należy za rodzaj deklaracji podatkowej. Zgodnie bowiem z przepisem art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, przez deklaracje rozumie się również m.in. informacje, do których składania obowiązani są podatnicy.

W przypadku usług objętych informacją podsumowującą nie można mówić o obowiązku podatkowym. Takie usługi są bowiem świadczone w innych państwach, a więc obowiązek podatkowy (w Polsce) od nich nie powstaje. Ustawa nakazuje odpowiednie stosowanie reguł określonych w art. 19 ust. 19a i 19b ustawy. Prowadzi to do wniosków, że w informacji podsumowującej usługi powinny być ujęte zasadniczo za okres, w którym zostały wykonane, z tym że usługi, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności (a więc ujmuje się je w informacji podsumowującej za okres, w którym przypada termin płatności bądź za który usługa jest rozliczana).

Z powyższego wynika, że pomiędzy kwotą przedmiotowych usług wykazaną w deklaracji VAT-7 oraz kwotą wykazaną w informacji podsumowującej winna panować zgodność.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż prawidłowo ujmuje on usługi transportowe w informacji VAT-UE oraz w deklaracji VAT-7 tj. z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego oraz że informacje kwotowe o wewnątrzwspólnotowych świadczeniach usług zawarte w VAT-UE oraz VAT-7 muszą być takie same, należało uznać za prawidłowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, oceniane całościowo, należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ zauważa, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, czy wobec opisanych we wniosku usług, miejsce ich świadczenia ustalane jest zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, bowiem nie było to przedmiotem zapytania i nie sformułowano w tym zakresie stanowiska. Zawarte we wniosku stwierdzenie w tym zakresie przyjęto jako element przedstawionego stanu faktycznego, bez dokonywania jego oceny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.