Ustalenie możliwości obliczenia należnego podatku VAT na podstawie przelewów z P oraz obowiązku (...)

Ustalenie możliwości obliczenia należnego podatku VAT na podstawie przelewów z P oraz obowiązku wysłania korekt faktur VAT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013r. (data wpływu 8 maja 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2013r. (data wpływu 18 lipca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia możliwości obliczenia należnego podatku VAT na podstawie przelewów z P. oraz obowiązku wysłania korekt faktur VAT ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia możliwości obliczenia należnego podatku VAT na podstawie przelewów z P. oraz obowiązku wysłania korekt faktur VAT.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2013r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 lipca 2013r. znak: IBPP2/443-415/13/AMP.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2011 roku Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży wysyłkowej publikacji multimedialnych. Na przełomie lutego i marca bieżącego roku przeprowadzona została u niej kontrola z Urzędu Skarbowego w (?), która wykazała, iż stawka podatku VAT, którą stosowała do publikacji multimedialnych, czyli 5% była błędna i miała to być stawka 23%. W związku z tym składać będzie korekty deklaracji za cały rok 2011, a co za tym idzie, powstanie obowiązek zapłaty różnicy podatku. Cała sprzedaż udokumentowana była fakturami VAT, gdyż Wnioskodawczyni wysyłała publikacje tylko do przedsiębiorców za pośrednictwem P. metodą ?za pobraniem". Pieniądze wpływały na konto Wnioskodawczyni, jednak przelewy nie były dokładnie podpisywane, więc w większości przypadków Wnioskodawczyni nie była w stanie stwierdzić, kto przesyłkę faktycznie odebrał, a zwrot jednej przesyłki z P. to koszt około 20 zł, co w przypadku dużej liczby zwrotów jest zupełnie nieopłacalne gdyż koszt wyprodukowania jednego egzemplarza publikacji był dużo mniejszy niż opłata za jego zwrot. Mając jednak potwierdzenia całości przelewów Wnioskodawczyni jest w stanie wykazać ile faktycznie pieniędzy wpłynęło na jej konto i z tych potwierdzeń obliczyć podatek, gdyż będzie on zdecydowanie mniejszy niż ten wykazany na podstawie faktur VAT. Wnioskodawczyni dodała, że nie ma na celu uszczuplenia budżetu państwa, chciałaby jednak zapłacić podatek za przychód, który faktycznie miał miejsce.

W ww. piśmie z dnia 16 lipca 2013r., uzupełniając przedstawiony opis sprawy, Wnioskodawczyni wskazała, że:

  1. Faktury VAT wystawione przez nią na okoliczność dostaw towaru w żaden sposób nie dokumentują faktycznej sprzedaży. Udokumentowane transakcje w części nie zostały zrealizowane, gdyż wielu klientów nie odbierało przesyłek, a tym samym nie zapłacili za nie. Pomimo tego Wnioskodawczyni odprowadzała podatek od faktur również tych nieopłaconych, czyli tych, które znajdowały się w przesyłkach nieodebranych przez klienta.
  2. Nie posiada oryginałów faktur VAT z nieodebranych przesyłek, gdyż nie zostały jej one w żaden sposób zwrócone przez P. Posiada tylko i wyłącznie kopie. Wyżej wymienione faktury nie były nigdy anulowane.
  3. Przed wydaniem towaru nigdy nie otrzymała części należności w szczególności przedpłaty, zaliczki, zadatku, czy raty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy Wnioskodawczyni może na podstawie przelewów z P., które może potwierdzić wydrukami bankowymi obliczyć należny podatek VAT?
  2. Czy Wnioskodawczyni musi wysyłać korekty faktur VAT do osób, o których wie na pewno, że nie odebrały, czyli w tych przypadkach faktury VAT nie zostały w żaden sposób rozliczane?

Stanowisko Wnioskodawcy:

  1. Posiadając całkowitą możliwość obliczenia przychodów na podstawie przelewów bankowych, gdyż tylko takie miały miejsce Wnioskodawczyni uważa, że powinna mieć możliwość opłacenia należnego podatku VAT na ich podstawie. Sprzedaż odbywała się tylko i wyłącznie ?za pobraniem?, a następnie pieniądze przekazywane były w formie przelewu na rachunek bankowy, żadne pieniądze nie były Wnioskodawczyni przekazane osobiście.
  2. Wnioskodawczyni uważa, że osoby, które nie odebrały przesyłek, czyli nie uiściły opłaty ani nie zobaczyły nawet faktury i przesyłki nie powinny dodatkowo otrzymywać faktur korygujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Powyższe przepisy formułują zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wydania towaru lub wykonania usługi, natomiast jeżeli dostawa towarów lub wykonanie usługi powinno być potwierdzone wystawioną fakturą obowiązek podatkowy powstaje w dniu wystawienia faktury, ale nie później niż siódmego dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Powyższa zasada ogólna doznaje jednak ograniczenia. Ustawodawca, w art. 19 ust. 13 cyt. ustawy, w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla określonych czynności, w tym dla sprzedaży wysyłkowej. I tak, stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 6 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania zapłaty - w przypadku dostawy wysyłkowej dokonywanej za zaliczeniem pocztowym.

Otrzymanie zapłaty następuje z chwilą otrzymania gotówki lub z chwilą uznania rachunku bankowego podatnika. Zatem, w sytuacji wpłaty należności przez P na rachunek bankowy podatnika, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uznania na rachunku bankowym tej wpłaty (przelewu).

Nadmienić należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć ?za zaliczeniem pocztowym" i ?za pobraniem". Według słownika języka polskiego PWN -Warszawa 2005, termin ?zaliczenie" oznacza ?wysłać coś za zaliczeniem pocztowym, kolejowym (skrótowo: za zaliczeniem); wysłać coś pocztą, koleją z zastrzeżeniem, że przesyłka może być odebrana przez adresata po zapłaceniu sumy wskazanej przez nadawcę". Natomiast, pojęcie ?pobranie" oznacza ?zainkasowanie przez pocztę na zlecenie nadawcy pewnej kwoty od adresata przesyłki; wysłać coś za pobraniem pocztowym."

Z przywołanych definicji wynika jednoznacznie, iż oba terminy traktowane są tożsamo.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Według art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Stosownie do § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarówi usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać co najmniej:

  1. datę jej wystawienia;
  2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
  3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
  4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, (...);
  5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, (...);
  6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usług, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury, (...);
  7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
  8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
  9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
  10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymane należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
  11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
  12. stawkę podatku;
  13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
  14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
  15. kwotę należności ogółem.

Zgodnie z treścią art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

W myśl art. 108 ust. 2 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

W praktyce zdarzają się sytuacje, gdy po wystawieniu faktury VAT następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury VAT poprzez wystawienie faktury korygującej.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę. Zgodnie z § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz ?KOREKTA? albo wyrazy ?FAKTURA KORYGUJĄCA?.

Na podstawie § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Według § 14 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca wystawiana w przypadku podwyższenia ceny powinna zawierać:

  1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
  2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
    1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
    2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;
  3. kwotę podwyższenia podatku należnego.

Stosownie do § 14 ust. 3 rozporządzenia, faktura korygująca wystawiana w przypadku stwierdzenia pomyłek, o których mowa w ust. 1, powinna zawierać dane określone w ust. 2 pkt 1 i dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6 zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca,a także:

  1. prawidłową treść korygowanych pozycji, w tym kwoty w wysokości prawidłowej, lub
  2. różnicę między odpowiednimi kwotami wskazanymi pierwotnie w wysokości omyłkowej i w wysokości prawidłowej.

Zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Ze wskazanych przepisów wynika, że faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury VAT powinno nastąpić przez wystawienie przez podatnika faktury korygującej.

Z opisu sprawy przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży wysyłkowej publikacji multimedialnych. Z uwagi na błędnie stosowaną stawkę podatku VAT dla dostawy ww. publikacji Wnioskodawczyni składać będzie korekty deklaracji za 2011r., a co za tym idzie, powstanie obowiązek zapłaty różnicy podatku. Cała sprzedaż udokumentowana była fakturami VAT, gdyż Wnioskodawczyni wysyłała publikacje tylko do przedsiębiorców za pośrednictwem P. metodą ?za pobraniem?. Pieniądze wpływały na konto Wnioskodawczyni, jednak przelewy nie były dokładnie podpisywane, więc w większości przypadków Wnioskodawczyni nie była w stanie stwierdzić, kto przesyłkę faktycznie odebrał. Mając jednak potwierdzenia całości przelewów Wnioskodawczyni jest w stanie wykazać ile faktycznie pieniędzy wpłynęło na jej konto i z tych potwierdzeń obliczyć podatek.

Wnioskodawczyni nie posiada oryginałów faktur VAT z nieodebranych przesyłek, gdyż nie zostały jej one w żaden sposób zwrócone przez P. Posiada tylko i wyłącznie kopie.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii, czy na podstawie przelewów z P., które może potwierdzić wydrukami bankowymi, może obliczyć należny podatek VAT oraz czy ma ona obowiązek wysłania korekt faktur VAT do osób, o których wie na pewno, że nie odebrały ww. przesyłek.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni sporządziła faktury, a następnie przekazała je innym podmiotom (nabywcom towarów), a jednocześnie nie zostały one w żaden sposób do Wnioskodawczyni zwrócone, to należy przyjąć, że faktury te zostały wprowadzone do obrotu prawnego.

W tej sytuacji Wnioskodawczyni wypełniając obowiązek wynikający z art. 103 ustawy o VAT, winna w rozliczeniu podatkowym za dany okres rozliczeniowy wykazać podatek należny wynikający z wystawionych przez siebie faktur w odniesieniu do których powstał obowiązek podatkowy w tym okresie rozliczeniowym. Przy czym w odniesieniu do faktur, które zostały odebrane przez nabywców Wnioskodawczyni powinna ustalić moment powstania obowiązku zgodnie z przywołanym wcześniej przepisem art. 19 ust. 13 pkt 6 ustawy o VAT, natomiast w odniesieniu do faktur, które nie zostały odebrane przez nabywców a jednocześnie nie zostały zwrócone do Wnioskodawczyni obowiązek uiszczenia podatku przez Wnioskodawczynię wynika z przepisu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy też stwierdzić, iż skoro opisane transakcje zostały potwierdzone fakturami, a wystawione faktury zostały wprowadzone do obrotu gospodarczego, to ich skorygowanie może nastąpić, co do zasady, poprzez wystawienie faktur korygujących.

Stosownie do § 14 ust. 1 powołanego rozporządzenia, należy wystawić fakturę korygującą i wprowadzić ją do obrotu prawnego. Jak już bowiem wskazano istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Niemniej jednak zauważyć należy, iż w praktyce - w drodze wyjątku - jest dopuszczalne anulowanie faktury. Żaden z przepisów ustawy ani rozporządzenia nie zawiera jednak regulacji odnoszących się do możliwości anulowania wystawionej przez podatnika faktury VAT. Przy czym podkreślić należy, iż anulowanie faktur VAT jest możliwe jedynie pod warunkiem, że spełnione zostaną ściśle określone przesłanki.

Anulowanie faktury może dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynność niedokonaną. Ponadto w przypadku anulowania faktury VAT sprzedawca (wystawca faktury) winien posiadać w swojej dokumentacji wszystkie egzemplarze wystawionej faktury (a zatem zarówno ten przeznaczony dla nabywcy, jak również przeznaczony dla niego jako wystawcy - sprzedawcy) z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni w całości należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika