W zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży autobusu

10.9.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 26 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży autobusu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży autobusu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. organu z 18 sierpnia 2014 r. znak: IBPP2/443-524/14/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

O jest jednostką budżetową. Jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, gdyż prowadzi działalność opodatkowaną odpłatną, a także nie podlegającą VAT jako zadania publiczne o działaniu lokalnym.

Autobus został kupiony z programu PFRON jako program ?...? częściowo sfinansowany ze środków PFRON, częściowo ze środków własnych.

Przy zakupie danego pojazdu jednostce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż nie służył działalności zarobkowej i uzyskiwania jakiegokolwiek przychodu, a wyłącznie do bezpłatnego przewozu dzieci niepełnosprawnych. Obecnie ma być ogłoszony przetarg na sprzedaż ww. pojazdu.

Pismem z 26 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe następująco:

Ad. 1

W art. 7.1 ustawy o samorządzie gminnym oraz w art. 7 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym (Dz.U. 2013, poz. 594) ww. ustawy zapisano, iż ustawy określają, które zadania własne gminy mają charakter obowiązkowy. Ponadto art. 8 ust. 1 ustawy reguluje, iż ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej. Ustawa z dnia 7.09.1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256.2572, poz. 219 ze zm.) w art. 17 ust. 3a: cyt.

?Obowiązkiem gminy jest:

zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 7lb, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej i gimnazjum, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadgimnazjalnej, nie dłużej jednak niż do ukończenia 21 roku życia;
zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka umożliwiającego tym dzieciom i młodzieży realizację obowiązku szkolnego i obowiązku nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia;?

nakłada na gminę obowiązek dowozu dzieci niepełnosprawnych do szkół. Gmina swoje zadania może realizować poprzez jednostki budżetowe zgodnie z art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Taką jednostką jest O, który wykonuje bezpłatny transport dzieci niepełnosprawnych ruchowo do najbliższych szkół.

Ad. 2

Autobus nie został kupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług a wyłącznie do bezpłatnego transportu dzieci niepełnosprawnych zgodnie z umową zawartą z PFRON o dofinansowanie w ramach projektu ?...?, pod nazwą ... .

Ad. 3

Przez cały okres posiadania autobus był wykorzystywany do przewozu dzieci niepełnosprawnych z ich domów do szkół i ze szkół do domów, według harmonogramów oraz list dzieci uprawnionych do przewozu sporządzanych przez Wydział Edukacji Urzędu Miejskiego ?. Dzieci były wożone codziennie rano na 8 i odbierane ok. 15 od poniedziałku do piątku, z coroczną miesięczną wakacyjną przerwą między połową lipca i połową sierpnia. Ww. pojazdem były przewożone dzieci o różnym stopniu niepełnosprawności, w tym i na wózkach inwalidzkich wraz z opieką medyczną.

Autobus był wykorzystywany wyłącznie do czynności poza ustawą VAT.

W lipcu bieżącego roku został kupiony nowy autobus w ramach projektu ? ...? więc przedmiotowy stał się bezużyteczny.

Ad. 4

Autobus nie został nabyty jako towar używany zgodnie z art. 120 ustawy o VAT, był fabrycznie nowy, z specjalistycznym podjazdem przystosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych.

Jednostce nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z brakiem czynności opodatkowanych.

Ad. 5.

Autobus nie był wykorzystywany do czynności zwolnionych. Był wykorzystywany wyłącznie do czynności poza ustawą VAT.

W uzupełnieniu informuję, iż jest to obecnie stan faktyczny. Ww. pojazd został sprzedany poza ustawą VAT w dniu 1 sierpnia 2014 roku. O posiłkował się w tym, iż (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi IPTPP4/443-134/14-4/UNR) autobus używany był wyłącznie dla realizacji celów publiczno-prawnych (pozostających poza VAT), a w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednostka nie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. l, zatem jej sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretacja indywidualna z dnia 22 lipca 2013, sygn. IBPP4/443-193/13/EK, nie można zastosować zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z planowaną sprzedażą zastosować stawkę zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 czy sprzedaży dokonać poza ustawą na podstawie art. 15 ust. 6 o VAT na podstawie umowy cywilnoprawnej i wystawić rachunek nie ujmując w deklaracji VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z tym, iż jest to dodatkowe zadanie zlecone przez Prezydenta Miasta jako zadanie własne gminy, nie generowało przychodu i nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy zakupie należy ww. środek trwały sprzedać poza ustawą VAT, na podstawie umowy cywilnoprawnej i rachunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W art. 41 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do zwolnienia od podatku przysługuje wówczas, gdy łącznie są spełnione przesłanki w nim określone, a mianowicie:

towar mający być przedmiotem dostawy służył wyłącznie wykonywaniu czynności zwolnionych od podatku,
przy nabyciu towaru nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku należnego.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Wśród czynności podlegających VAT wyróżnić należy czynności zwolnione z VAT i czynności opodatkowane tym podatkiem. Do tych drugich zastosować należy prawidłową stawkę podatku VAT, stosowaną dla danej czynności opodatkowanej.

Jednakże czynności nie podlegające opodatkowaniu odróżnić należy od czynności zwolnionych z VAT. Poprzez zwolnienie rozumieć należy sytuację, w której do czynności z reguły opodatkowanej (posiadającej określoną stawkę podatku VAT) zastosowanie znajdzie brak obowiązku opodatkowania, tj. dana czynność skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, co jednak nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Czynności nieopodatkowane zaś to takie czynności, które nie są w ogóle objęte przedmiotem opodatkowania i względem których nie występuje obowiązek podatkowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Przepisy ustawy o podatku VAT nie zawierają jednoznacznej definicji pojęcia organów władzy publicznej. Najbardziej precyzyjne w tym względzie są regulacje zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 885 ze zm.).

Na wstępie należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak ?organ władzy publicznej? czy ?urzędy obsługujące te organy? nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem ?władza publiczna? czy ?organy władzy publicznej?, to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć.

Przepisy tej ustawy jednoznacznie rozdzielają organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych, w tym samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego (art. 9 pkt 14 ww. ustawy).

Z brzmienia art. 9 pkt 1 cyt. ustawy o finansach publicznych wynika, że organy władzy publicznej tworzą organy władzy rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunał.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i ww. cyt. przepis Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. We wskazanym artykule wymieniono także jakie sprawy obejmują zadania własne gminy.

Ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej, a także z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Na podstawie art. 17 ust. 3a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.) obowiązkiem gminy jest:

zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 71b, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej i gimnazjum, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadgimnazjalnej, nie dłużej jednak niż do ukończenia 21. roku życia;
zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka umożliwiającego tym dzieciom i młodzieży realizację obowiązku szkolnego i obowiązku nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że ?dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminą Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.?

Mając na względzie powyższe postanowienie należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy ustalić czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży autobusu do przewozu dzieci niepełnosprawnych działa w charakterze podatnika VAT a zamierzoną sprzedaż należy traktować w kategorii działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, gdyż prowadzi działalność opodatkowaną odpłatną, a także nie podlegającą VAT jako zadania publiczne o działaniu lokalnym.

W roku 2008 został kupiony autobus do przewozu dzieci niepełnosprawnych ? szkół w ramach aktywnej rehabilitacji i aktywizacji społecznej osób niepełnosprawnych, w tym poruszających się na wózkach inwalidzkich. Jako dodatkowe zadanie zlecone przez Prezydenta Miasta jako zadanie własne gminy. Autobus został kupiony z programu PFRON jako program ?...? częściowo sfinansowany ze środków PFRON, częściowo ze środków własnych. Przy zakupie danego pojazdu jednostce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż nie służył działalności zarobkowej i uzyskiwania jakiegokolwiek przychodu, a wyłącznie do bezpłatnego przewozu dzieci niepełnosprawnych. Obecnie ma być ogłoszony przetarg na sprzedaż ww. pojazdu.

Wnioskodawca wskazał też, że Gmina swoje zadania może realizować poprzez jednostki budżetowe zgodnie z art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Taką jednostką jest O, który wykonuje bezpłatny transport dzieci niepełnosprawnych ruchowo do najbliższych szkół.

Autobus nie został kupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy a wyłącznie do bezpłatnego transportu dzieci niepełnosprawnych zgodnie z umową zawartą z PFRON o dofinansowanie w ramach projektu ?...?, pod nazwą ... .

Autobus nie został nabyty jako towar używany zgodnie z art. 120 ustawy o VAT, był fabrycznie nowy, z specjalistycznym podjazdem przystosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych.

Jednostce nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z brakiem czynności opodatkowanych.

Autobus nie był wykorzystywany do czynności zwolnionych. Był wykorzystywany wyłącznie do czynności poza ustawą VAT.

Z powyższego wynika zatem, że składnik rzeczowy majątku ruchomego tj. autobus nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a co za tym idzie Wnioskodawcy nie przysługiwało z tytułu jego nabycia prawo do odliczenia. Zakupiony autobus, który był wykorzystywany do celów przewozu dzieci niepełnosprawnych ? szkół w ramach aktywnej rehabilitacji i aktywizacji społecznej osób niepełnosprawnych, w tym poruszających się na wózkach inwalidzkich, był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publiczno ? prawną Wnioskodawcy (pozostającą poza zakresem VAT). Zatem należy uznać, że Wnioskodawca sprzedając ww. autobus, który nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służący mu do wykonywania działalności publiczno-prawnej nie działa ?w charakterze podatnika?, a to oznacza, że sprzedaż tego autobusu nie podlega opodatkowaniu VAT.

Na podstawie art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

W ustawie o podatku od towarów i usług zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q. W art. 106a pkt 1 wskazano, że przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a (?). Natomiast w art. 106b ustawy ustawodawca wskazał w jakiej sytuacji podatnik jest obowiązany do wystawienia faktury.

Jak wskazano wyżej opisana we wniosku sprzedaż autobusu wykorzystywanego wyłącznie do wykonywania przez Wnioskodawcę działalności publiczno-prawnej pozostaje poza zakresem VAT tzn. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tak, więc Wnioskodawca nie wykazuje sprzedaży autobusu w deklaracji dla podatku od towarów i usług. Skoro Wnioskodawca w niniejszej sytuacji nie działa w charakterze podatnika to może sprzedaż tego autobusu udokumentować poprzez wystawienie rachunku lub innego dokumentu księgowego np. noty księgowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.