Czy Uczelnia może odliczyć w całości podatek VAT z faktur za media, których koszt podlega w całości (...)

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2014r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia w całości podatku VAT z faktur za media.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyższa Szkoła (dalej też: Uczelnia) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako uczelnia świadczy usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym korzystające ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26b Ustawy o podatku od towarów i usług, wykonuje również czynności opodatkowane polegające między innymi na wynajmie lokali. Uczelnia na potrzeby kształcenia studentów korzysta zarówno z własnych lokali, jak i wynajmowanych. Uczelnia ma zawartą umowę najmu kilku pomieszczeń na czas określony. Pierwotnie, od 1 stycznia 2013 roku, wynajmującym pomieszczenia na rzecz Uczelni był Uniwersytet, a od 17 stycznia 2014 roku wynajmującym zostało Miasto i w związku z przejęciem nieruchomości Miasto wstąpiło w prawa wynajmującego. Od stycznia 2013 roku Uczelnia jest jedynym najemcą pomieszczeń o łącznej powierzchni 431,45 m². Zarządcą nieruchomości, w której cała powierzchnia budynku to 3010 m², w imieniu Miasta jest Zakład Komunalny "X" (dalej też: Wynajmujący).

Zgodnie z zawartą umową najmu, Wynajmujący wynajmuje Uczelni 431,45 m² powierzchni budynku, a nadto w ramach niniejszej umowy:

1. Najemcy (Uczelni) przysługuje prawo korzystania z węzłów sanitarnych, parkingu i otoczeniu, co zostało uwzględnione w stawce czynszowej,
2. Najemcy przysługiwać będzie wyłączne prawo korzystania z urządzeń i instalacji zamontowanych w przedmiocie najmu,
3. Najemca będzie rozliczał wszelkie koszty związane z nieruchomością: w tym ubezpieczenia nieruchomości od ryzyka związanego z prowadzoną działalnością oraz zdarzeń losowych w sposób odpowiadający jej charakterowi i przeznaczeniu, koszty konserwacji i napraw instalacji alarmowej, koszty przeglądów wynikających z ustawy Prawo Budowlane, opłaty za energię elektryczna, energię cieplną wodę i ścieki, a także koszty wywozu śmieci oraz ochrony i utrzymania porządku dotyczące nieruchomości, w której znajduje się przedmiot najmu. W tym celu Najemca we własnym zakresie podpisze stosowne umowy.
4. Koszty, o których mowa w powyższym punkcie ponosi Wynajmujący do kwoty łącznej maksymalnie 240 000 zł brutto rocznie (kwota maksymalna ustalona w umowie).
5. Koszty związane z eksploatacją nieruchomości, w której znajduje się przedmiot Najmu obejmujące: dostawę mediów (energia cieplna, energia elektryczna, woda i ścieki), wywóz nieczystości, przeglądy, konserwacje i naprawy oraz ubezpieczenie rozliczne będą zgodnie z umowami zawartymi przez Najemcę oraz otrzymywanymi od dostawców fakturami VAT. Najemca, czyli Uczelnia następnie wystawia Wynajmującemu refakturę za powyższe koszty.
6. Koszty będą rozliczane w okresach kwartalnych do 25 dnia miesiąca następującego po zakończonym kwartale.
   
   

Zgodnie z przedmiotową umową najmu tylko Uczelnia (żaden inny podmiot w tym Miasto) zawarła stosowne umowy z dostawcami mediów i faktury za media są wystawiane na Uczelnię i następnie refakturowane. Po stronie Uczelni jedynym kosztem za prawo użytkowania określonej umownie powierzchni w nieruchomości zarządzanej przez Miasto jest czynsz najmu (plus ewentualna nadwyżka kosztów mediów ponad kwotę 240 000 zł brutto). Czynsz najmu został zatem tak wyliczony, iż konsumuje w sobie wszelkie płatności jakie Uczelnia ma dokonywać za najem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Uczelnia może odliczyć w całości podatek VAT z faktur za media, których koszt podlega w całości refakturowaniu?
2. Jeżeli uczelni nie przysługuje prawo odliczenia podatku VAT z faktur za media, to czy podstawą opodatkowania refaktury za te media powinna być kwota brutto z faktury źródłowej przyjęta jako kwota netto na refakturze?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. pytanie 1

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 I 19 oraz art. 124. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas gdy, odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Uczelnia uważa, iż refakturując na właściciela nieruchomości tj. Miasto, które ma ponosić koszty mediów, zgodnie z umową najmu, którymi jest obciążana przez dostawców mediów, wykonuje czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Przy czym należy zaznaczyć, że tylko Uczelnia, a nie Miasto zawarła umowy z dostawcami mediów. Do tej czynności łatwo jest przypisać podatek naliczony - jest to kwota podatku VAT z faktur zakupowych za media wystawianych na Uczelnię. Zdaniem Uczelni taka sytuacja powoduje, iż w tym zakresie Uczelnia ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego z faktur za media.

Ad. pytanie 2

Gdyby w związku z zaistniałą sytuacją błędne było stanowisko przedstawione w pytaniu 1, stanowisko Uczelni w sprawie wystawiania refaktur za media zgodnie z zawartą umową najmu jest następujące: podstawą opodatkowania na wystawianych refakturach jest kwota brutto z faktur za media przyjęta jako kwota netto na refakturze.

Przyjmując założenie, że Uczelnia nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur za media ze względu na realizowanie jako głównej działalności usług kształcenia, które są zwolnione z VAT, brak odliczenia VAT musi mieć wpływ na sposób przeniesienia kosztów mediów na właściciela nieruchomości. Zgodnie z zawartą umową najmu Uczelni przysługuje zwrot wydatków poniesionych w imieniu właściciela nieruchomości na przedmiot najmu (w tym opłat za media). Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT oznacza, iż aby odzyskać w całości poniesione koszty kwota nieodliczonego VAT musi zwiększyć podstawę opodatkowania wystawianej przez Uczelnię refaktury.

Przepisy prawa w jednoznaczny sposób nie definiują pojęcia refakturowania. Zgodnie z art. 8 ust. 2a Ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Art. 29a ust. 1. Ustawy o podatku od towarów i usług mówi iż, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Biorąc powyższe pod uwagę jeżeli Uczelnia nie miałaby prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT za media, kwotą należną Uczelni (zapłatą) musiałaby być pełna wartość pierwotnie otrzymanych faktur od dostawców mediów (wartość netto oraz VAT wykazany na tych fakturach). Konsekwentnie wystawiając, zgodnie z zawartą umową najmu, refaktury na właściciela budynku. Uczelnia powinna przyjąć jako podstawę opodatkowania poniesiony koszt za otrzymane usługi, czyli kwotę brutto z faktur źródłowych wystawionych przez dostawców tych mediów i naliczyć podatek VAT od tak określonej podstawy opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Art. 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko w przypadku, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy dokonywane zakupy towarów i usług mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako uczelnia świadczy usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym korzystające ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26b Ustawy o podatku od towarów i usług, wykonuje również czynności opodatkowane polegające między innymi na wynajmie lokali. Uczelnia na potrzeby kształcenia studentów korzysta zarówno z własnych lokali, jak i wynajmowanych. Uczelnia ma zawartą umowę najmu kilku pomieszczeń na czas określony. Pierwotnie, od 1 stycznia 2013 roku, wynajmującym pomieszczenia na rzecz Uczelni był Uniwersytet, a od 17 stycznia 2014 roku wynajmującym zostało Miasto i w związku z przejęciem nieruchomości Miasto wstąpiło w prawa wynajmującego. Od stycznia 2013 roku Uczelnia jest jedynym najemcą pomieszczeń o łącznej powierzchni 431,45 m². Zarządcą nieruchomości, w której cała powierzchnia budynku to 3010 m², w imieniu Miasta jest Zakład Komunalny "X" (dalej też: Wynajmujący).

Zgodnie z zawartą umową najmu, Wynajmujący wynajmuje Uczelni 431,45 m² powierzchni budynku, a nadto w ramach niniejszej umowy:

1. Najemcy (Uczelni) przysługuje prawo korzystania z węzłów sanitarnych, parkingu i otoczeniu, co zostało uwzględnione w stawce czynszowej,
2. Najemcy przysługiwać będzie wyłączne prawo korzystania z urządzeń i instalacji zamontowanych w przedmiocie najmu,
3. Najemca będzie rozliczał wszelkie koszty związane z nieruchomością: w tym ubezpieczenia nieruchomości od ryzyka związanego z prowadzoną działalnością oraz zdarzeń losowych w sposób odpowiadający jej charakterowi i przeznaczeniu, koszty konserwacji i napraw instalacji alarmowej, koszty przeglądów wynikających z ustawy Prawo Budowlane, opłaty za energię elektryczną, energię cieplną wodę i ścieki, a także koszty wywozu śmieci oraz ochrony i utrzymania porządku dotyczące nieruchomości, w której znajduje się przedmiot najmu. W tym celu Najemca we własnym zakresie podpisze stosowne umowy.
4. Koszty o których mowa w powyższym punkcie ponosi Wynajmujący do kwoty łącznej maksymalnie 240 000 zł brutto rocznie (kwota maksymalna ustalona w umowie).
5. Koszty związane z eksploatacją nieruchomości, w której znajduje się przedmiot Najmu obejmujące: dostawę mediów (energia cieplna, energia elektryczna, woda i ścieki), wywóz nieczystości, przeglądy, konserwacje i naprawy oraz ubezpieczenie rozliczne będą zgodnie z umowami zawartymi przez Najemcę oraz otrzymywanymi od dostawców fakturami VAT. Najemca, czyli Uczelnia następnie wystawia Wynajmującemu refakturę za powyższe koszty.
6. Koszty będą rozliczane w okresach kwartalnych do 25 dnia miesiąca następującego po zakończonym kwartale.
   
   

Zgodnie z przedmiotową umową najmu tylko Uczelnia (żaden inny podmiot w tym Miasto) zawarła stosowne umowy z dostawcami mediów i faktury za media są wystawiane na Uczelnię i następnie refakturowane. Po stronie Uczelni jedynym kosztem za prawo użytkowania określonej umownie powierzchni w nieruchomości zarządzanej przez Miasto jest czynsz najmu (plus ewentualna nadwyżka kosztów mediów ponad kwotę 240 000 zł brutto). Czynsz najmu został zatem tak wyliczony, iż konsumuje w sobie wszelkie płatności jakie Uczelnia ma dokonywać za najem.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie warunek uprawniający do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie będzie spełniony, ponieważ wynajmowane przez Uczelnię pomieszczenia nie będą służyć do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, lecz będą wykorzystywane jak - wskazał Wnioskodawca - do świadczenia usług w zakresie kształcenia na poziomie wyższym podlegające zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26b. Zatem, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki na media, poniesione w związku z najmem pomieszczeń na potrzeby kształcenia studentów.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem mediów, ponieważ wydatki (m.in. zakup mediów) poniesione w związku z użytkowaniem pomieszczeń, które Wnioskodawca wynajmuje od Miasta na potrzeby kształcenia studentów, będą miały związek ? jak wskazał Wnioskodawca - z czynnościami zwolnionymi z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Uczelnia ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego z faktur za media należało uznać za nieprawidłowe.

Z treści art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 powyższej ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Na mocy art. 29a ust. 7 powołanej ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 tej ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Celem tzw. ?refakturowania? jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez jeden podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta, pomimo że podmiot odsprzedający danej usługi nie wykonuje. ?Refaktura? jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Stosownie do art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014r. Nr 16 poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W świetle powyższego, najem jest świadczeniem polegającym na oddaniu lokalu do używania przez określony czas, za który wynajmujący otrzymuje stosowną korzyść w postaci czynszu płaconego przez najemcę.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie nieruchomości czy też takie części składowe kosztów usługi jak podatek od nieruchomości, opłata za użytkowanie wieczyste gruntów, opłata za wywóz odpadów komunalnych), ponieważ podstawą opodatkowania podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy. Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Zaznaczyć należy, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów, najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu ? najmu.

Jak wynika z wniosku, w przedmiotowej sprawie to Wnioskodawca (Uczelnia) jako najemca zawarła stosowne umowy z dostawcami mediów i faktury za media są wystawiane na Uczelnię.

Mając na uwadze art. 8 ust. 2a ustawy o VAT regulujący kwestię refakturowania należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji gdy Wnioskodawca ma podpisane we własnym imieniu umowy na dostawę mediów do nieruchomości, którą najmuje od Miasta do świadczenia usług zwolnionych w zakresie kształcenia na poziomie wyższym brak jest podstaw do refakturowania nabywanych mediów na Wynajmującego. W przypadku podpisanych przez najemcę odrębnych od umowy najmu umów z dostawcami na dostawę mediów Wnioskodawca sam dokonuje ich rozliczenia. To Wnioskodawca faktycznie korzysta z nabywanych na podstawie odrębnych umów z dostarczanych mediów a nie podmiot Wynajmujący. Prawo do refakturowania usług powstaje wówczas, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług. Celem tzw. ?refakturowania? jest przeniesienie poniesionych kosztów przez jeden podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta, pomimo że odsprzedający danej usługi nie wykonuje. Taka sytuacja jednakże w opisanej sprawie nie ma miejsca, bowiem Wnioskodawca na podstawie zawartych umów z dostawcami mediów sam faktycznie korzysta z nabywanych usług a nie wynajmujący, tym samym Wnioskodawcy nie można uznać za podmiot świadczący usługi na rzecz Wynajmującego. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie nie wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu dotycząca refakturowania nabywanych mediów na Wynajmującego, którą należy udokumentować fakturą VAT.

Zauważyć należy, że strony stosunku cywilnoprawnego mogą, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu należności z tytułu opłaty np. za media.

Jednakże w opisanej sytuacji rozliczanie kosztów za nabywane przez Wnioskodawcę media, w przypadku gdy na gruncie przepisów ustawy o VAT nie wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu (nie będzie prawa do refakturowania mediów na Wynajmującego) nie może być udokumentowane fakturą VAT, lecz innym dokumentem księgowym przewidzianym w odrębnych przepisach. Przeniesienie tego kosztu w oparciu o zawartą umowę następuje w wartości brutto.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, należało uznać za nieprawidłowe.

W świetle powyższych ustaleń stanowisko Wnioskodawcy należało całościowo uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo tut. Organ zwraca uwagę, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zwolnienia od podatku VAT usług świadczonych przez Zainteresowanego, gdyż nie było to przedmiotem wniosku oraz nie zadano pytania w tym zakresie. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, w którym jednoznacznie wskazano, iż uczelnia świadczy usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym korzystające ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26b ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego i nie było przedmiotem oceny. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego (np. przeznaczenia zakupionych towarów do wykonywania czynności opodatkowanych), udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy organ wyjaśnia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy ? Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.