moment powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży złomu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Przedsiębiorstwa Przerobu i Obrotu Złomem Spółka z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008r. (data wpływu 4 sierpnia 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 października 2008r. (data wpływu 21 października 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży złomu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży złomu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 października 2008r. (data wpływu 21 października 2008r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem trudniącym się skupem i sprzedażą złomu. Skupowany złom jest sprzedawany na rzecz osób prawnych ? hurtowych odbiorców. Wnioskodawca sprzedaje głównie złom żelazny. W momencie wysyłki złomu, złom jest wstępnie ważony oraz odpowiednio klasyfikowany na złom wsadowy i niewsadowy. Następnie, po otrzymaniu złomu przez kontrahentów jest on ponownie przez nich ważony i odpowiednio kwalifikowany.
Wnioskodawca rozpoznaje obowiązek podatkowy z tytułu dostaw złomu w momencie wydania go kontrahentowi (w momencie wydania towaru kontrahentowi, wystawiana jest także faktura VAT).
Ponadto w piśmie z dnia 13 października 2008r. Wnioskodawca wskazał, że nie zawarł z odbiorcą odrębnej, pisemnej umowy regulującej zasady kwalifikacji jakości złomu. Sprzedaży złomu dokonuje na podstawie zamówień składanych przez kupującego, w których określana jest jakość i klasa zamawianego złomu. Wymogi jakościowe mogą być różne dla każdego zamówienia. W ramach transakcji handlowej to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za właściwą klasyfikację sprzedawanego złomu i dokonuje tej klasyfikacji przed wysłaniem towaru do nabywcy. W dokumentach wysyłkowych Wnioskodawca zamieszcza klasę i rodzaj sprzedawanego złomu zaś dokumenty wysyłkowe stanowią następnie podstawę do wystawienia faktury. Kupujący niezależnie od klasyfikacji dokonanej przez Spółkę, odbierając dostarczony złom, może dokonać własnej oceny i klasyfikacji otrzymanego towaru. W przypadku rozbieżności pomiędzy klasyfikacją Wnioskodawcy i klasyfikacją nabywcy, ma on prawo zareklamować dostarczony złom. Jeżeli reklamacja kupującego w oparciu o wizję lokalną i wspólnie wykonaną klasyfikację zostaje uznana jako zasadna, Wnioskodawca wystawia fakturę korygującą klasę i wartość złomu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przyjęty przez Wnioskodawcę sposób rozpoznawania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży złomu zgodnie z zasadami ogólnymi (tj. w dacie wydania towaru, która w przypadku Spółki jest tożsama z datą wystawienia faktury) jest zgodny z przepisami ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o VAT nie wykluczają możliwości rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu dostaw złomu na zasadach ogólnych (tj. w dacie wydania towaru, która w przypadku Wnioskodawcy jest tożsama z datą wystawienia faktury).

W celu dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 19 ustawy o VAT, należy ustalić wzajemną relację przepisów art. 19 ust. 1, ust. 4 oraz ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, ustanawiającym ogólną zasadę powstawania obowiązku w podatku VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Pośród zastrzeżeń wymienionych w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT znajdują się dwa równorzędne przepisy:

• art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym, jeżeli dostawa towarów lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.,
  
• art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty ? z tytułu dostawy złomu stalowego i żeliwnego, złomu metali nieżelaznych, z wyłączeniem złomu metali szlachetnych:
  a) niewsadowego, nie później jednak niż 20. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu do jednostki, która zgodnie z umową dokonuje kwalifikacji jakości,
  b) wsadowego, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, systematyka przepisów oraz wskazania zawarte w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT (zasada ogólna powstania momentu obowiązku podatkowego) ? tj. użycie sformułowania z zastrzeżeniem ust. 2 ? 21 wskazują na fakt, że przepisy art. 19 ust. 4 i 13 należy interpretować jako równorzędne normy o charakterze lex specialis wyłączające stosowanie przepisu art. 19 ust. 1 (lex generalia). Oznacza to, że podatnik, rozpoznając obowiązek podatkowy dla dostaw złomu zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, nie narusza postanowień przepisu art. 19 ust. 13 ustawy o VAT.
Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że interpretacji powyższych przepisów należy dokonać z uwzględnieniem zasady racjonalności ustawodawcy. Ta zaś nakazuje sądzić, że gdyby ustawodawca chciał bezwzględnie wyłączyć stosowanie art. 19 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku dostaw złomu (czy jakichkolwiek innych dostaw/świadczenia usług, co do których obowiązek podatkowy może powstawać zgodnie z art. 19 ust. 13), dokonałby tego wyraźnie w treści tegoż przepisu, używając sformułowania z wyjątkiem art. 19 ust. 13.
Wobec powyższej konkluzji, Wnioskodawca stwierdza, że nie narusza przepisów o VAT, rozpoznając obowiązek podatkowy w VAT z tytułu dokonywanych dostaw złomu w dacie wystawienia faktury (dokonania dostawy).
Wnioskodawca w tym miejscu zwrócił uwagę na przesłanki wprowadzenia do ustawy o VAT (zarówno tej z 1993r., jak i obecnie obowiązującej przepisów dotyczących szczególnych momentów powstania obowiązku podatkowego. Przepisy takie musiały być wprowadzone do ustawy, w przeciwnym bowiem wypadku, ustanowione zostałoby prawo szczególnie trudne do zastosowania przez podatników.

To stałoby w oczywistej sprzeczności z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP), której przejawem jest zasada przyzwoitej legislacji, zgodnie z którą, nie wolno ustawodawcy powoływać do życia przepisów prawa niemożliwych lub szczególnie trudnych do zastosowania. W celu ułatwienia podatnikom dokonywania rozliczeń, dla specyficznie określonych kategorii transakcji, ustawodawca ? działając zgodnie z zasadą przyzwoitej legislacji ? dał podatnikom prawo rozliczenia podatku VAT w terminie późniejszym (w przypadku dostaw złomu jest zasadniczo termin otrzymania zapłaty). Nigdzie jednak przepisy art. 19 ust. 13 nie wyłączają literalnie możliwości zastosowania zasad ogólnych, czy też możliwości określonej w art. 19 ust. 4 ustawy o VAT.
Ten sam tok rozumowania zdaje się uzasadniać, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie przepisu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (obowiązek podatkowy w związku z otrzymanie zaliczki, przedpłaty, zadatku) w odniesieniu do wszelkich transakcji opodatkowanych VAT, także tych, o których mowa w art. 19 ust. 13 ustawy o VAT. Ta powszechnie przyjęta praktyka potwierdza, że przepisy art. 19 ust. 2-21 stanowią równorzędne przepisy o charakterze szczególnym w stosunku do art. 19 ust. 1 ustawy o VAT. Co więcej, powyższa regulacja przepisu art. 19 ust. 11 i art. 19 ust. 13 ustawy o VAT wskazuje, że ten ostatni nie wyłącza stosowania pierwszego.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przepisy o VAT (zarówno wykładnia gramatyczna, jak i systemowa i celowościowa) dopuszczają możliwość rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu dostaw złomu w każdym czasie miedzy data dostawy (zasada ogólna) a ostatecznym terminem określonym w przepisach o VAT.

Potwierdzają to następujące wyroki:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 lutego 1999r. (sygn. SA/Sz 450/98),
  
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 lutego 1999r. (sygn. SA/Sz 804/98),
  
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2003r. (sygn. I SA/Wr 1188/2001).
  
  

Powyższe wyroki zapadły na gruncie ustawy o VAT z 1993r., jednak ani treść ani systematyka kwestionowanych przepisów nie uległy zmianie, stąd należy uznać, że przytoczone orzecznictwo zachowuje swoją aktualność. W wyrokach tych sądy jednomyślnie stwierdzały, że przepisy regulujące szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego wyznaczają podatnikowi uprawnienie do odłożenia w czasie wykonania obowiązku rozpoznania obowiązku w podatku VAT. Jednak odłożenie w czasie realizacji obowiązku podatkowego w VAT przez określenie przez ustawodawcę późniejszego momentu powstania tego obowiązku w stosunku do momentu dokonania dostawy nie może być rozumiane jako bezwzględna powinność w tym znaczeniu, że nie dopuszcza wcześniejszej realizacji przez podatnika tego obowiązku, więc jeszcze przed otrzymaniem zapłaty. (?) Wcześniejsze zrealizowanie tego obowiązku niż ostateczne wymaga tego ustawodawca nie stanowi naruszenia obowiązków podatnika w zakresie prowadzenia ewidencji, a w konsekwencji także obowiązku prawidłowego deklarowania i rozliczania podatku należnego.
Takie samo stanowisko prezentuje także doktryna prawa podatkowego ? prof. Witold Modzelewski; O zapłacie podatku decyduje data faktury, Gazeta Prawna Nr 41 z dnia 27 lutego 2007r.
Przytoczone wyroki i ustanowiona w nich wykładnia przepisów o VAT jest zgodna z kolejną zasadą wykładni prawa, tj. ad maiori ad minus. Skoro bowiem ustawodawca uznał, że podatnik w pełni wywiązał się ze swoich obowiązków przy założeniu mniejszych wymagań, to nie może uznać naruszenia obowiązków, jeśli te zostały spełnione w bardziej restrykcyjnych warunkach (tu: przewidzianych przepisem art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Spółka w tym miejscu przywołała przepis art. 66 w związku z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 6, poz. 347.1, dalej ?Dyrektywa VAT?). Zgodnie z tymi przepisami, w drodze odstępstwa od zasady ogólnej z art. 63 (według której zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług), państwa członkowskie mogą postanowić, że VAT staje się wymagalny dla określonych transakcji lub dla określonych kategorii podatników w jednym z następujących terminów:

1. nie później niż z datą wystawienia faktury;
   
2. nie później niż w momencie otrzymania zapłaty;
   
3. jeżeli faktura nie została wystawiona lub została wystawiona z opóźnieniem, w określonym terminie od daty zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.
   
   

Spółka pragnie wskazać, że określenie momentu powstania obowiązku podatkowego poprzez dowolne łączenie terminów wymienionych w art. 66 Dyrektywy VAT oraz dodawanie nowych nie wymienionych w Dyrektywie VAT (wystawienie faktury/otrzymanie zapłaty/ nie później niż 20. lub 30. dzień od dnia wysyłki złomu ? w zależności od rodzaju złomu) wykracza poza dopuszczalną interpretację wyjątków przewidzianych w art. 66 Dyrektywy VAT i może prowadzić do naruszenia prawa wspólnotowego ? w każdym zaś razie mnoży wątpliwości związane z prawidłowym stosowaniem przepisów o VAT.
Dodatkowo, Wnioskodawca podnosi, że ustawa o VAT w stopniu niewystarczającym wskazuje kategorie transakcji podlegających przepisowi art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT. Nigdzie bowiem ustawa nie zawiera legalnej definicji złomu wsadowego i niewsadowego. Brak też stosownych referencji do innych aktów prawnych, czy klasyfikacji.
Spółka ponownie przywołała konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawa, zgodnie z którą ustanowione przepisy powinny być dostatecznie jasne i precyzyjne tak, aby ich adresaci mogli je odpowiednio (czyt. poprawnie) stosować. W szczególności, w państwie prawa nie może dochodzić do sytuacji, gdzie z powodu nieostro zdefiniowanych obowiązków wynikają dla podatnika negatywne konsekwencje (zasada in dubio pro tributario ustanawiająca nakaz rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika). Spółka wskazała, że jest w pełni świadoma wątpliwości, jakie rodzi wykładnia przepisów art. 19 ustawy o VAT, jednak wnosi, aby wątpliwości tych nie interpretować na niekorzyść podatnika (Spółki). Postulat swój Wnioskodawca opiera na wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2001r. (sygn. I SA/Łd 48/01), gdzie sąd stwierdził: w myśl zasady in dubio pro tributario, wywodzącej się z konstytucyjnych gwarancji podstawowych wolności obywatelskich wątpliwości dotyczące wykładni przepisów podatkowych nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika (podobnie: uzasadnienia do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1997r. (sygn. III RN 14/97) i uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 1998r. (sygn. FPS 4/98) oraz zdanie przedstawicieli doktryny, patrz: B. Brzeziński, W. Nykiel, Zasady ogólne prawa podatkowego, Przegląd Podatkowy Nr 3 z 2002r. str. 10).
Wobec wszystkich powyższych wątpliwości, Spółka uznała, że jedynym nie budzącym kontrowersji, a jednocześnie całkowicie dopuszczalnym na gruncie obowiązujących przepisów o VAT sposobem rozliczenia dostaw złomu jest deklarowanie podatku VAT należnego w dacie wydania towaru (wystawienia faktury).

Wnioskodawca wskazał też następujące argumenty, które, jego zdaniem, powodują, że zastosowanie schematu rozliczeń przyjętego przez Spółkę jest poprawne, tzn. zgodne z przepisami o VAT:

• przyjęcie modelu rozliczania podatku VAT należnego w dacie wystawienia faktury (która jest tożsama z datą wydania towaru) nie powoduje powstania po stronie skarbu państwa żadnego uszczerbku z tytułu nieziszczenia należności podatkowych. Przeciwnie, do budżetu państwa trafia co miesiąc podatek, który mógłby zostać rozliczony w kolejnym okresie rozliczeniowym. Dodatkowo, fakt, że sytuacja wcześniejszego zadeklarowania podatku VAT należnego nie może grozić podatnikowi nałożeniem 30%-owej sankcji oznacza pośrednio, że ustawodawca niejako dopuszcza taką możliwość rozliczenia podatku, w każdym razie nie było jego intencją karanie podatnika za wcześniejsze wywiązanie się ze swoich obowiązków,
  
• zastosowanie specyficznych (późniejszych) terminów dla rozliczenia podatku VAT należnego powoduje, że może dojść do sytuacji, kiedy to nabywca złomu (otrzymujący fakturę razem z towarem, najczęściej już w dacie wydania/dostawy towary) będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT wynikającego z tej faktury na długo zanim sprzedawca będzie obowiązany rozliczyć podatek należny z tej transakcji. Prowadzi to do sytuacji, w której sposób rozliczenia VAT obciąża skarb państwa. Ograniczenie tego typu sytuacji z woli podatnika nie może być uznane za naruszenie przepisów o VAT,
  
• nie bez znaczenia, zdaniem Spółki, pozostaje fakt, że planowana nowelizacja ustawy o VAT znosi wszelkie wyjątki modyfikujące ogólne zasady powstawania obowiązku w VAT. W opinii Spółki, planowane zmiany w ustawie o VAT zmierzają w kierunku ujednolicenia obowiązujących dotychczas zasad rozpoznawania obowiązku podatkowego oraz ich uproszczenia. Należy spodziewać się, że w wyniku nowelizacji obecnie postępowanie Spółki zostanie usankcjonowane.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepisy regulujące moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zostały zawarte w dziale IV ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 5 ww. ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty ? z tytułu dostawy złomu stalowego i żeliwnego, złomu metali nieżelaznych, z wyłączeniem złomu metali szlachetnych:

1. niewsadowego, nie później jednak niż 20. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu do jednostki, która zgodnie z umową dokonuje kwalifikacji jakości,
   
2. wsadowego, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że szczególny moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy złomu stalowego lub żeliwnego niewsadowego, powstaje jedynie w sytuacji gdy dostawa ta dokonywana jest na rzecz jednostki, z którą podpisano umowę, zgodnie z którą nabywca dokonuje kwalifikacji jakościowej złomu. Natomiast w przypadku złomu wsadowego istotny jest moment otrzymania całości lub części zapłaty, a w przypadku jej braku obowiązek podatkowy powstaje nie później jednak niż 30. dnia, licząc od wysyłki złomu.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zajmuje się skupem i sprzedażą złomu. Skupowany złom jest sprzedawany na rzecz osób prawnych ? hurtowych odbiorców. Spółka sprzedaje głównie złom żelazny. W momencie wysyłki złomu, złom jest wstępnie ważony oraz odpowiednio klasyfikowany na złom wsadowy i niewsadowy. Następnie, po otrzymaniu złomu przez kontrahentów jest on ponownie przez nich ważony i odpowiednio kwalifikowany.
Z uwagi na powyższe tj. brak odrębnej pisemnej umowy pomiędzy Wnioskodawcą a odbiorcą regulującej zasady kwalifikacji jakości złomu oraz wobec oświadczenia Wnioskodawcy, iż to na nim ciąży odpowiedzialność za właściwą klasyfikację sprzedawanego złomu, w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę złomu niewsadowego przywołany wyżej przepis art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania.
W związku z powyższym zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT w sytuacji gdy dostawa będzie dokonywana na rzecz kontrahentów, z którymi nie zawarto umowy, na podstawie której dokonywaliby oni kwalifikacji jakości złomu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, jeżeli zaś dostawa towaru powinna być potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy powstaje w myśl ust. 4 ww. artykułu, tj. z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wydania towaru. Natomiast jeżeli przed wydaniem towaru otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części, stosownie do art. 19 ust. 11 ustawy.
Zatem, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie możliwości rozpoznawania obowiązku podatkowego w tytułu sprzedaży złomu na zasadach ogólnych jest prawidłowe, jednakże tylko w odniesieniu do dostawy złomu niewsadowego do kontrahentów, z którymi nie ma podpisanej umowy o kwalifikację jakościową złomu.
Natomiast nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy odnośnie stosowania ogólnych zasad określania obowiązku podatkowego przy sprzedaży złomu wsadowego. W przypadku takiej sprzedaży przepis art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT zawsze znajduje zastosowanie, co oznacza, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu.
Bez wpływu na zmianę stanowiska pozostają wyroki NSA powołane przez Wnioskodawcę we wniosku. Zauważa się bowiem, że powołane wyroki nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, ponieważ zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i wiążą wyłącznie w tych sprawach, w których zostały wydane. Zauważyć tutaj należy, iż zgodnie z art. 120 Ordynacji podatkowej organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Powyższa zasada jest częściowym powieleniem zapisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru obowiązującego prawa.
W odpowiedzi natomiast na powołane przepisy art. 63 w związku z art. 66 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 347, poz. 1 ze zm.) stwierdzić należy, iż przepisy wynikające z Dyrektyw w świetle systemu prawa krajowego nie są przepisami obowiązującymi wprost. Stanowią rodzaj ramowych wytycznych pozwalających na dostosowanie prawodawstwa poszczególnych krajów do pewnych wymogów unijnych. Wskazują na cele, jakie należy osiągnąć, nie ograniczając równocześnie metod i środków regulujących poszczególne tytuły podatkowe. Ustawa o podatku od towarów i usług reguluje ten sam zakres tematyczny, może jednak niektóre kwestie regulować odmiennie.
Zatem interpretując przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy uwzględniać orzecznictwo ETS, przy jednoczesnym uwzględnianiu pewnych odmienności ustanowionych ustawą o podatku od towarów i usług. Zauważyć jednocześnie należy, iż nie leży w kompetencji organów podatkowych zmiana prawa krajowego, czy też w niektórych przypadkach pomijania prawa krajowego, o ile w odczuciu podatnika jest ono mniej korzystne niż przepisy Unii Europejskiej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało całościowo uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.