Opodatkowanie dostawy działki niezabudowanej sygn: IBPP2/443-81/13/AB

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14 lutego 2012 r. (data wpływu 17 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Gmina) zamierza sprzedać w trybie bezprzetargowym na poprawę warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) nieruchomość niezabudowaną oznaczoną jako działka Nr 743/2 o pow. 0,03 ha położoną we wsi G. Gmina nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego, dla zbywanej nieruchomości nie wydano również decyzji o warunkach zabudowy. Gmina posiada studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które nie stanowi prawa miejscowego. W ewidencji gruntów działka 743/2 (zbywana), sklasyfikowana jest jako B-PsV. Działka Nr 743/1 o pow. 0,09 ha (zabudowana), na poprawę której zbywana jest nieruchomość, w ewidencji gruntów sklasyfikowana jest również jako B-PsV. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy obie nieruchomości położone są w obszarach predysponowanych do zabudowy mieszkaniowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do ceny sprzedaży nieruchomości niezabudowanej oznaczonej jako działka nr 743/2 należy doliczyć podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy: nie należy doliczać podatku VAT.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ? Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. S IFPS 8/10). Z wykładni art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. Zbywana nieruchomość w ewidencji gruntów oznaczona jest jako B-PsV. Zgodnie z obowiązującymi przepisami jest to użytek rolny. Przepis § 68 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów (Dz. U. Nr 38, poz. 454 ze zm.) stanowi, że do użytków rolnych zaliczają się ?grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery ?B? oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps?. Natomiast grunty zabudowane i zurbanizowane zgodnie z treścią § 68 ust. 2 tegoż rozporządzenia dzielą się na tereny oznaczone symbolem: B, Ba, Bi, Bz, K, dr, Tk, Ti.

Reasumując należy stwierdzić, że zbywana nieruchomość w rozumieniu przepisów ewidencji gruntów i budynków jest użytkiem rolnym i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W dniu 17 lutego 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Gminy interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPP2/443-1337/11/AB dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki niezabudowanej, uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 2 marca 2012 r. (data wpływu 6 marca 2012 r.), złożonym na podstawie art. 52 § 3 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Gmina wezwała tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 17 lutego 2012 r. znak: IBPP2/443-1337/11/AB.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 30 marca 2012 r. znak: IBPP2/4432-14/12/AB podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2012 r. znak: IBPP2/443-1337/11/AB.

Gmina na pisemną interpretację indywidualną z dnia 17 lutego 2012 r. znak: IBPP2/443-1337/11/AB złożyła skargę z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 7 maja 2012 r.), w której wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 838/12 uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, iż dla terenu będącego przedmiotem sporu, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została w stosunku do niego wydana jakakolwiek decyzja administracyjna, która byłaby wiążąca co do przeznaczenia tego gruntu. W związku z powyższym organ podatkowy stwierdził, że o przeznaczeniu danego terenu decydują zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, gdyż jest on aktem wiążącym co do sposobu zagospodarowania. Stanowisko takie nie jest jednak uzasadnione. Sama instytucja studium została uregulowana w art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jak wynika z tego przepisu, studium sporządza się w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie ustawodawca kategorycznie stwierdza w tym przepisie (ust. 4 i 5), że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, zaś studium nie jest aktem prawa miejscowego. Konsekwencją braku przymiotu przez studium charakteru aktu prawa miejscowego, jest to, że nie wiąże ono powszechnie, w przeciwieństwie do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, będącego aktem prawa powszechnie obowiązującego na terenie danej jednostki samorządu terytorialnego. Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w powoływanym wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. (I FPS 8/10), studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje z kolei, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Samo studium jest wiążące jedynie dla organów gminy i jako akt kierownictwa wewnętrznego nie kształtuje sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości. Jak z powyższego wynika, stanowisko organu narusza prawo. Sąd wskazał, iż w ponownie przeprowadzonym postępowaniu organ podatkowy udzielając interpretacji będzie zobowiązany ponownie dokonać interpretacji pojęć "teren budowlany" oraz "teren przeznaczony pod zabudowę" i po ich dokonaniu odnieść to do stanu faktycznego wskazanego we wniosku. Przy dokonywaniu wykładni tego pojęcia organ podatkowy nie będzie się jednak posiłkował zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Istotnym będą natomiast zapisy wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Organ podatkowy będzie zatem musiał stwierdzić, czy zapisy te pozwalają na przyjęcie tezy, że przedmiotowy grunt nie był ani terenem budowlanym, jak również nie był terenem przeznaczonym pod zabudowę.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 838/12, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Z treści Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.; dalej: ?Dyrektywa VAT?) wynika, że to Państwo członkowskie definiuje teren budowlany. Zgodnie z art. 12 ust. 3 Dyrektywy VAT, ?do celów ust. 1 lit. b) ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.?

Ustawa o VAT nie wskazuje odrębnego sposobu weryfikacji statusu danego terenu, w związku z czym, należy odwołać się do przepisów innych gałęzi prawa, regulujących tę kwestię.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z treści § 68 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) wynika, że użytki rolne dzielą się na:

1. grunty orne, oznaczone symbolem - R,
2. sady, oznaczone symbolem złożonym z litery ?S? oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,
3. łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,
4. pastwiska trwałe, oznaczone symbolem - Ps,
5. grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery ?B? oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps,
6. grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,
7. rowy, oznaczone symbolem - W.
   
   

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ? Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej. Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego ? ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy ? przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać w trybie bezprzetargowym działkę niezabudowaną nr 743/2 o pow. 0,03 ha na poprawę warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej. Gmina nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego, dla zbywanej nieruchomości nie wydano również decyzji o warunkach zabudowy. W ewidencji gruntów działka 743/2 (zbywana) sklasyfikowana jest jako B-PsV. Działka Nr 743/1 o pow. 0,09 ha (zabudowana) na poprawę której zbywana jest nieruchomość, w ewidencji gruntów sklasyfikowana jest również jako B-PsV.

Mając zatem na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie, należy podkreślić, iż tylko w sytuacji, gdy dla danego gruntu brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy kierować się ewidencją gruntów i budynków. Natomiast w sytuacji wydanej decyzji o warunkach zabudowy, należy kierować się właśnie tą decyzją.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sytuacji, w związku z brakiem planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o przeznaczeniu nieruchomości stanowi ewidencja gruntów i budynków, zgodnie z którą, przedmiotowa nieruchomość nr 743/2 została sklasyfikowana jako B-PsV czyli grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery ?B? oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki.

Tak więc, mimo, iż grunt będący przedmiotem sprzedaży jest gruntem rolnym, jak wynika jednak z treści § 68 ust. 1 pkt 5 rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków to dopuszczona została na tym gruncie możliwość zabudowy. Natomiast, zwolnieniem jak to już wcześniej wskazano objęte są grunty niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz grunty nieprzeznaczone pod zabudowę, wobec czego dostawa przedmiotowej działki będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Reasumując stwierdzić należy, iż sprzedaż działki nr 743/2 zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu wg stawki 23%, tym samym dostawa tej działki nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji uchylonej przez WSA w Krakowie, tj. w dniu 3 sierpnia 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.