Przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony, jako odrębnego (...)

29.12.2014

Przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony, jako odrębnego podatnika VAT, brak możliwość skorzystania z procedury określonej w art. 89a ustawy o VAT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2014 r. (data wpływu 25 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania, że przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską,
uprawnienia Wnioskodawcy do skorzystania z procedury określonej w art. 89a ustawy o VAT w przypadku braku fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in.:

uznania, że przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską,
uprawnienia Wnioskodawcy do skorzystania z procedury określonej w art. 89a ustawy o VAT w przypadku braku fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1991 r. głównie w zakresie transportu drogowego towarów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wykonuje czynności wyłącznie opodatkowane podatkiem VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wielokrotnie dokonywał zakupów ciągników siodłowych oraz naczep i innych towarów, przy nabyciu których przysługiwało mu prawo do pełnego odliczenia podatku VAT zawartego w ich cenie ? towary te w całości były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca jest w związku małżeńskim, w którym od dnia jego zawarcia do dnia dzisiejszego obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Zmiany w zakresie wspólności majątkowej małżeńskiej nie są planowane.

Żona w maju 2014 r. rozpoczęła prowadzenie odrębnej działalności gospodarczej, w ramach której również wykonuje w przeważającym zakresie transport drogowy towarów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Od wszystkich nabywanych towarów i usług przysługuje żonie prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości. Przed wykonaniem pierwszych usług transportowych przez firmę żony, Wnioskodawca w lipcu 2014 r. wynajął firmie małżonki dwa ciągniki siodłowe, dwie naczepy oraz notebook, czyli składniki majątkowe związane do tej pory wyłącznie z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy, przy nabyciu których Wnioskodawca odliczył podatek VAT w pełnej wysokości.

Wnioskodawca planuje w przyszłości, aby na trwałe wynajęte składniki majątkowe zostały przeniesione do działalności żony. Planowana jest sprzedaż tych składników majątkowych po cenie niższej niż ich wartość rynkowa, czyli za 1 zł netto za wszystkie składniki.

Z uwagi na treść wydawanych interpretacji indywidualnych w podobnych stanach faktycznych (m.in. interpretacja Dyrektora IS w Warszawie z 24 kwietnia 2012 r. sygn. IPPP2/443-128/12-2/IG) z ostrożności zadane zostały pytania nr 2-4, które będą aktualne w momencie, gdy stanowisko podatnika dotyczące pytania nr 1 zostanie uznane za nieprawidłowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską? (oznaczone we wniosku nr 1)
Czy brak fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż uprawnia Wnioskodawcę do skorygowania z procedury dotyczącej rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zgodnie z art. 89a ustawy o VAT? (oznaczone we wniosku nr 3)

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT, gdyż pomiędzy małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska.

W art. 5 ustawy o VAT wymieniony został zakres w jakim ustawa o VAT ma zastosowanie. Wymienione zostały w ust. 1 różne czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Dodatkowo w ust. 3 rozszerzono zakres zastosowania ustawy o VAT o czynność, która nie mieściła się w katalogu zawartym w ust. 1. Nie wprowadzono odrębnej regulacji, która zakładałaby opodatkowanie czynności przekazania składników majątkowych pomiędzy działalnościami małżonków, którzy objęci są wspólnością majątkową małżeńską.

Dodatkowo wskazano w art. 6, jakie czynności wykluczają opodatkowanie podatkiem VAT. Zgodnie z tym przepisem ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Nabyte przez Wnioskodawcę ciągniki siodłowe, naczepy oraz notebook weszły od samego początku do wspólności majątkowej małżeńskiej, pomimo, że tylko Wnioskodawca wykorzystywał te składniki w swojej działalności gospodarczej i odliczył podatek VAT w 100%.

W momencie kiedy Wnioskodawca będzie chciał przekazać te składniki majątkowe do działalności żony, to taka czynność przypomina w pewnym zakresie dostawę towaru. Jednak nie można pominąć faktu, że ta dostawa nie może przybrać żadnej formy, jaka jest znana w prawie cywilnym, a więc nie może to być np. sprzedaż czy darowizna. Te składniki majątkowe już stanowią współwłasność żony, a żona ma takie same prawa do tych rzeczy jak Wnioskodawca.

W związku z tym, art. 5 ustawy o VAT należy ściśle interpretować z art. 6, gdzie wyraźnie wskazano, że ustawy o VAT nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Jeśli Wnioskodawca wraz z żoną w drodze oświadczenia uznają, że wymienione składniki majątkowe będą wykorzystywane od wskazanego dnia tylko i wyłącznie w działalności żony, to tego typu czynność przekazania nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Pomiędzy mężem i żoną, jeśli istnieje wspólność majątkowa małżeńska, nie można zawierać umów dotyczących ich wspólnego majątku.

W związku z powyższym należy uznać czynność przeniesienia składników majątkowych pomiędzy działalnością Wnioskodawcy a działalnością żony jako neutralną na gruncie ustawy o VAT.

Ad. 2 (oznaczone we wniosku jako 3)

Wnioskodawca nie jest uprawniony do skorzystania z procedury dotyczącej rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zgodnie z art. 89a ustawy o VAT, w przypadku gdy żona nie dokona fizycznej zapłaty za zakupione od Wnioskodawcy składniki majątkowe.

Art. 89a ustawy o VAT przyznaje podatnikom uprawnienie do skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca dokona w rozumieniu ustawy o VAT sprzedaży żonie składników majątkowych objętych wspólnością majątkową małżeńską, żona zostanie zobowiązana do uregulowania kwoty wynikającej z tej transakcji. Jest to transakcja odpłatna, która została w ten sposób ukształtowana przez strony tej transakcji. Należy zauważyć, że żona, gdyby chciała fizycznie zapłacić za zakupione przedmioty, to posłużyłaby się środkami pieniężnymi wchodzącymi do wspólnego majątku małżonków. W efekcie żona zapłaciłaby mężowi wspólnymi pieniędzmi, czyli również pieniędzmi męża.

W związku z tym należy przyjąć domniemanie, że sprzedaż na gruncie ustawy o VAT pomiędzy małżonkami mającymi wspólność majątkową małżeńską musi zostać uznana w momencie jej dokonania za uregulowaną. Nie ma sposobu, aby żona uregulowała kwotę wynikającą z wystawionych faktur sprzedażowych, a ponadto po przeprowadzeniu tej sprzedaży nie można w ogóle uznać, że powstała jakakolwiek wierzytelność, której można dochodzić przed sądem.

Wniosek z tej sytuacji jest taki, że sama sprzedaż jest dokonywana na gruncie ustawy o VAT, natomiast sposób uregulowania jest czynnością, która powinna być rozpatrywana w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Dlatego art. 89a nie będzie miał zastosowania, gdyż aby wykorzystać tę procedurę, konieczne jest przeprowadzenie transakcji w rozumieniu prawa cywilnego, która zrodzi cywilnoprawny stosunek zobowiązaniowy (świadczy o tym posługiwanie się przez art. 89a pojęciami cywilnoprawnymi jak np. wierzytelność). Art. 89a nie ma w ogóle zastosowania do sprzedaży dokonanej tylko w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

uznania, że przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską,
uprawnienia Wnioskodawcy do skorzystania z procedury określonej w art. 89a ustawy o VAT w przypadku braku fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowany wyżej art. 15 ust. 2 ustawy, na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, z dniem 1 kwietnia 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), otrzymuje brzmienie: ?działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych?.

Analiza przytoczonych przepisów wskazuje, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wielokrotnie dokonywał zakupów ciągników siodłowych i naczep i innych towarów, przy nabyciu których przysługiwało mu prawo do pełnego odliczenia podatku VAT zawartego w ich cenie. Wnioskodawca jest w związku małżeńskim, w którym od dnia jego zawarcia do dnia dzisiejszego obowiązuje wspólność majątkowa małżeńska. Zmiany w zakresie wspólności majątkowej małżeńskiej nie są planowane. Żona w maju 2014 r. rozpoczęła prowadzenie odrębnej działalności gospodarczej, w ramach której również wykonuje w przeważającym zakresie transport drogowy towarów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca w lipcu 2014 r. wynajął firmie małżonki dwa ciągniki siodłowe, dwie naczepy oraz notebook, czyli składniki majątkowe związane do tej pory wyłącznie z działalności opodatkowaną Wnioskodawcy. Wnioskodawca planuje w przyszłości, aby trwałe wynajęte składniki majątkowe zostały przeniesione do działalności żony.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską.

Przytaczając przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. ? Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 788 ze zm.) stwierdzić należy, że stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Istotnym jest w tym miejscu powołanie art. 4 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 ze zm.), zgodnie z którym przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Również definicja przedsiębiorcy została zawarta w art. 43¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), w myśl której przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Mając na uwadze omawianą zależność zauważyć należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 r. sygn. akt I UK 389/07 stwierdził ?Jeżeli zatem działalność gospodarcza prowadzi jeden z małżonków, to tylko on jest przedsiębiorcą w rozumieniu obowiązujących przepisów, niezależnie od istniejącego między małżonkami ustroju majątkowego.? oraz ?Prowadzeniu działalności gospodarczej służy przedsiębiorstwo, które w sensie przedmiotowym oznacza (art. 55¹ k.c.) zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych. Przedsiębiorstwo stanowi zatem zorganizowany kompleks majątkowy przeznaczony do prowadzenia działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej, w którym decydującą rolę odgrywają więzi funkcjonalne i organizacyjne łączące poszczególne i różnorodne zarazem składniki w jednolitą całość. W czynniku organizacji, który wiąże poszczególne elementy składające się na przedsiębiorstwo, postrzega się istotę zjawiska gospodarczo-prawnego, jakim jest przedsiębiorstwo. Czynnik ten indywidualizuje przedsiębiorstwo, łącząc w niepowtarzalny sposób różnorodne elementy wchodzące w jego skład. Dzięki elementowi organizacji przedsiębiorstwo alienuje się (wyodrębnia) od osoby przedsiębiorcy oraz od majątku przedsiębiorstwa. Majątek ten bowiem stanowi tylko materialną podstawę organizacji. Z tego też powodu okoliczność, że majątek przedsiębiorstwa jest majątkiem wspólnym prowadzącego działalność gospodarczą i jego małżonka nie oznacza, iż w skład majątku wspólnego wchodzi to szczególne dobro prawne, jakim jest przedsiębiorstwo.(?)?.

Dokonując analizy powołanych wyżej regulacji prawnych podkreślić należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonka, traktowani są jako odrębne podmioty, spełniające definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Dopuszczalne jest dokonywanie czynności cywilnoprawnych między małżonkami pozostającymi w małżeńskiej wspólności majątkowej, jeżeli czynności te dotyczą sfery objętej zakresem ich działalności gospodarczej.

Składniki majątkowe pochodzące z działalności Wnioskodawcy mające zostać przeniesione do działalności żony, w świetle przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowią (przy istnieniu wspólności majątkowej) niewątpliwie majątek wspólny małżonków, jednakże w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług są to towary, które Wnioskodawca nabył w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, i w takim też celu je wykorzystywał. Wnioskodawca prowadząc swoje przedsiębiorstwo w oparciu o część składników majątku wspólnego ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną. Zatem mimo faktu, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o część majątku wspólnego, to on w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej części majątku wspólnego. Taka sama sytuacja występuje w odniesieniu do małżonki Wnioskodawcy.

Odnosząc zatem przedstawione zdarzenie przyszłe do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przeniesienie przez Wnioskodawcę składników majątkowych do działalności współmałżonki Wnioskodawcy prowadzącej własną działalność gospodarczą, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, jako dostawa towarów pomiędzy dwoma odrębnymi podatnikami podatku VAT. Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca pozostający we wspólności majątkowej małżeńskiej może dokonać przesunięcia składników majątkowych swojego przedsiębiorstwa na podstawie umowy sprzedaży do przedsiębiorstwa prowadzonego przez żonę.

Podsumowując, przedmiotowa planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę na rzecz małżonki występującej jako odrębny przedsiębiorca będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT według stawki właściwej dla danego rodzaju towaru, przy czym bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że między małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska.

Zatem nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że jeżeli między mężem i żoną istnieje wspólność majątkowa małżeńska, nie można zawierać umów dotyczących ich wspólnego majątku. Tym samym nieprawidłowe jest stanowisko, że czynność przeniesienia składników majątkowych między działalnością Wnioskodawcy a działalnością żony jest neutralna na gruncie ustawy o VAT.

Odnosząc się do zagadnienia czy brak fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż uprawnia Wnioskodawcę do skorzystania z procedury dotyczącej rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieściąganych wierzytelności zgodnie z art. 89a ustawy o VAT wskazać należy co następuje:

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89b ustawy o VAT.

Stosownie do art. 89a ustawy o VAT podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89 ust. 2 pkt 1, 3 i 5 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

-dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,

-na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:

wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
dłużnik nie jest w trakcie postepowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

-od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

Zgodnie z art. 89a ust. 3 ustawy o VAT korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części. (art. 89a ust. 4 ustawy).

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (art. 89a ust. 5 ustawy).

Co istotne, przepisów ust. 1?5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2?4 (art. 89a ust. 7 ustawy).

Jak wykazano wyżej, między Wnioskodawcą a jego żoną, będącą odrębnym podatnikiem podatku VAT, istnieją powiązania rodzinne, o których mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o VAT.

Zatem na podstawie art. 89a ust. 7 ustawy o VAT stwierdzić należy, że regulacje prawne określone w art. 89a nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Wprawdzie Wnioskodawca w swoim stanowisku wskazał, że nie jest uprawniony do skorzystania z procedury dotyczącej rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zgodnie z art. 89a ustawy o VAT, w przypadku gdy żona nie dokona fizycznej zapłaty za zakupione od Wnioskodawcy składniki majątkowe, jednakże uzasadnienie tego stanowiska przedstawione przez Wnioskodawcę nie pozwala Organowi na uznanie go za prawidłowe.

Wnioskodawca przytoczył argumentację, że dokona w rozumieniu ustawy o VAT sprzedaży żonie składników majątkowych objętych wspólnością majątkową. Żona gdyby chciała fizycznie zapłacić za zakupione przedmioty, to posłużyłaby się środkami pieniężnymi wchodzącymi do wspólnego majątku małżonków. W efekcie żona zapłaciłaby mężowi wspólnymi pieniędzmi, czyli również pieniędzmi męża. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma sposobu aby żona uregulowała kwotę wynikającą z wystawionych faktur sprzedażowych, a ponadto po przeprowadzeniu tej sprzedaży nie można w ogóle uznać, że powstała jakakolwiek wierzytelność, której można dochodzić przed sądem. Dlatego art. 89a nie będzie miał zastosowania.

Jak już wcześniej wskazano, zasady prawa podatkowego, w tym ustawy o podatku od towarów i usług, wykluczają przyjęcie tezy, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres ich praw i obowiązków jako podatników podatku od towarów i usług. Na gruncie art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT Wnioskodawca i jego żona, prowadząca odrębną działalność gospodarczą są odrębnymi podatnikami podatku VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii jest nieprawidłowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie:

uznania, że przeniesienie składników majątkowych z działalności Wnioskodawcy do działalności żony jest neutralne na gruncie ustawy o VAT z uwagi na istniejącą wspólność majątkową małżeńską,
uprawnienia Wnioskodawcy do skorzystania z procedury określonej w art. 89a ustawy o VAT w przypadku braku fizycznej zapłaty za dokonaną sprzedaż jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości uznania czynności przeniesienia składników majątkowych pomiędzy działalnością Wnioskodawcy a działalnością żony za neutralną na gruncie ustawy o VAT oraz stosowania art. 89a ustawy. W pozostałym zakresie tj. odpowiedź na pytanie dotyczące uznania czy tego typu transakcja pomiędzy małżonkami na gruncie ustawy o VAT jest sprzedażą, opodatkowaną podatkiem VAT, pomimo że nie było fizycznej zapłaty za te towary, czy taką transakcję należy uznać jako nieodpłatne przekazanie towarów oraz czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, sprzedając małżonce posiadane ciągniki siodłowe, naczepy i notebook, dokumentując opisaną sprzedaż fakturą VAT na kwotę 1 zł netto zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.