stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów

stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2008r. (data wpływu 26 maja 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako firma handlowa dokonuje zbycia swoich towarów handlowych do państw Unii Europejskiej. W celu zastosowania stawki 0% zgodnie z art. 42 ust. 1 dokonuje dostawy towaru przy pomocy transportu zleconego nie przez Wnioskodawcę lecz przez nabywcę. Oznacza to, iż nie zachodzi zdaniem Wnioskodawcy potrzeba spełnienia przesłanek wymienionych w przepisie art. 42 ust. 3 lecz w art. 42 ust. 4. Niezależnie od tego Wnioskodawca stara się dopełniać zasad zawartych w ust. 3 i ust. 4. Ze względu na dużą ilość transakcji nie jest możliwe dosłowne spełnienie zawartych w tym przepisie wymogów szczególnie w kwestii dotyczącej posiadania oryginałów wymienionych dokumentów a konkretnie oryginału dokumentu przewozowego, bo skoro transport zleca przewoźnikowi nabywca to z nim ma rozliczyć się firma transportowa i nie chce Wnioskodawcy (jako osobie trzeciej) dostarczać oryginału CMR-ki. Najczęściej w momencie składania deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca posiada kserokopię dokumentu WZ lub kserokopię dokumentu CMR a oryginał przychodzi pocztą dopiero później albo w ogóle nie przychodzi gdyż przewoźnik nie chce Wnioskodawcy go jako osobie trzeciej wydawać. Wnioskodawca może otrzymać od nabywcy (chociaż z dużym trudem) potwierdzenie, iż towar dotarł do niego za granicę RP oraz może otrzymać kopię CMR-ki wydanej zlecającemu transport nabywcy przez przewoźnika. Wnioskodawca jest więc w stanie otrzymać na potwierdzenie faktu wywozu towaru w ramach WDT następujące dokumenty: - kopię faktury sprzedaży; - specyfikację wywiezionego towaru; - dokument określony w art. 42 ust. 4 ustawy VAT. Dodatkowo na potwierdzenie faktu wywozu towaru Wnioskodawca może otrzymać kopię CMR-ki wystawionej przez przewoźnika dla nabywcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jest możliwe stosowanie stawki 0% w transakcji WDT (przy spełnienieniu wymogów określonych w art. 42 ust. 1) w przypadku posiadania faksokopii dokumentu przewozowego CMR oraz posiadania kopii faktury sprzedaży a także posiadania kopii dokumentu WZ oraz posiadając dokument wystawiony przez Nabywcę potwierdzający fakt wywozu przez przewoźnika zatrudnionego przez nabywcę towaru do innego kraju Unii Europejskiej zaopatrzony w nr rejestracyjny oraz nazwę środka transportu drogowego z podanym adresem gdzie towar został dostarczony i podpisem potwierdzającym fakt tego dostarczenia (czyli w elementy określone w art. 42 ust. 4)... Dokument taki Wnioskodawca może posiadać przed złożeniem deklaracji za dany miesiąc a raczej w myśl nowych przepisów przed 25-tym pierwszego miesiąca następnego kwartału.

Zdaniem Wnioskodawcy przepis art. 42 ust. 3 dla stosowania stawki 0% dotyczy sytuacji gdy dostawca zatrudnia przewoźnika zewnętrznego do przewozu towaru. Otrzymanie CMR-ki w oryginale ma zapewnić ze strony niezależnego przewoźnika rękojmię prawidłowego potwierdzenia dostaczenia towaru do innego kraju UE.

Jednakże art. 42 ust. 4 jako alternatywa w przypadku gdy przewóz odbywa się transportem dostawcy (własnym) lub transportem nabywcy (zleconym lub własnym) wymusza posiadanie dodatkowego dokumentu zamiast CMR-ki na potwierdzenie przewozu.

Jeżeli transport zleca nabywca to wtedy wobec niego zmuszony jest rozliczyć się przewoźnik więc nie ma powodu przekazywać Wnioskodawcy jako dostawcy potwierdzenia przewozu w postaci CMR-ki gdyż nie jest dla niego stroną w transakcji. Nabywca też nie ma powodu przekazywać Wnioskodawcy oryginału CMR-ki gdyż jest to jego dokument otrzymany od przewoźnika a nie dokument przeznaczony dla Wnioskodawcy. Oczywistym więc wydaje się fakt, iż w takim przypadku przepis art. 42 ust. 3 stosowany w sposób radykalny pozbawiałby podatnika na zawsze stosowania stawki 0% wobec braku możliwości wystawienia przez przewoźnika dwóch oryginałów CMR-ki i przekazania Wnioskodawcy jednego z nich. W takim razie zachodzi sytuacja zapisana w art. 42 ust. 4 czyli transport towaru odbywa się transportem nabywcy (nie własnym tylko wynajętym u przewoźnika) i wtedy zamiast dokumentów określonych w ust. 3 (zamiast m.in. dokumentu CMR) Wnioskodawca musi posiadać dokument potwierdzenia przewozu towaru i że dotarł on na miejsce w innym niż RP kraju Unii. Innymi słowy w przypadku gdy podmiotem który dokonuje transportu jest nabywca nawet w przypadku użycia do tego celu przewoźnika obcego dla potwierdzenia możliwości zastosowania stawki 0% niezbędnym jest posiadanie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 4 a nie w art. 42 ust. 3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
  2. eksport towarów,
  3. import towarów,
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

  1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
  2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

  1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ? w przypadku gdy przewóz towarów zlecany jest przewoźnikowi (spedytorowi),
  2. kopia faktury,
  3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
    - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 4 ww. ustawy ? w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

  1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
  2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy;
  3. określenie towarów i ich ilości;
  4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
  5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

  1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
  2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
  3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
  4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ?dokumentu przewozowego?. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy dokument ten powinien być dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962r. Nr 49, poz. 238 ze zm.) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tutejszy organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust.

3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument, potwierdzający powyższe.

Należy jednak wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie Wnioskodawca ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce. Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym postanowiono o możliwości posłużenia się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, w tym m.in. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, czy dokument potwierdzający zapłatę za towar. Zatem każdemu innemu dokumentowi niż wskazanemu powyżej można przyznać moc dowodową subsydiarną, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Powyższy przepis wymienia w zasadzie, w sposób enumeratywny, dowody jakimi należy się posłużyć dla udokumentowania dostarczenia towarów, tzn. udowodnienia, że nastąpił wywóz towaru z jednego kraju członkowskiego i jego transport (przemieszczenie) do innego kraju członkowskiego. Wymienione dokumenty muszą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy, dlatego konieczne jest posiadanie przez Spółkę dokumentów wymienionych w tym przepisie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów do nabywców z Unii Europejskiej. Wnioskodawca w swojej dokumentacji posiada dokumenty (potwierdzenie nabywcy iż towar dotarł do niego za granicę RP, kopię CMR-ki wydanej zlecającemu transport nabywcy przez przewoźnika, kopię dokumentu WZ, kopię faktury sprzedaży; specyfikację wywiezionego towaru), wymienione w przywołanych wyżej przepisach art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, które w ocenie tut. organu łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W związku z tym należy uznać, że posiadane przez Spółkę dokumenty będą upoważniały do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Na marginesie warto zauważyć, że wskazany przez Wnioskodawcę art. 42 ust. 4 ww. ustawy nie ma zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym, gdyż odnosi się on do sytuacji gdy podatnik, bądź nabywca transportuje towar wyłącznie przy użyciu własnego środka transportu, a nie za pośrednictwem spedytora.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe z tym, że prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy wynika z innej podstawy prawnej niż wskazana we wniosku

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika