Czy Spółka może stosować stawką 0% VAT do WDT realizowanych do różnych krajów członkowskich (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2009r. (data wpływu 18 listopada 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2009r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej jako: 'Spółka') dokonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów do innych krajów członkowskich. Spółka dokonuje także na swoją rzecz dostaw własnych towarów do magazynu położonego w Niemczech. Dostawy te kwalifikowane są przez Spółką dla potrzeb podatku od towarów i usług jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej jako: 'WDT').

Spółka zleca przewóz towarów zarówno w przypadku dostaw do klientów w innych krajach członkowskich jak i w przypadku dostaw własnych towarów do magazynu w Niemczech spedytorowi. Spedytor nie potwierdza Spółce dostaw towaru do odbiorców w różnych krajach członkowskich jak i w przypadku dostaw do magazynu w Niemczech za pomocą listu przewozowego w formie dokumentu CMR. Spółka otrzymuje natomiast od spedytora potwierdzenie dokonania na rzecz Spółki dostaw towarów w formie oświadczenia zawierającego specyfikację z wyszczególnieniem numerów faktur, dat nadania, dat doręczenia przewożonego towaru, ilości towaru, nazwy odbiorcy i jego adresu z podpisem i pieczątką spedytora.

Spółka w związku z dokonanymi WDT do odbiorców w różnych krajach członkowskich jak i przemieszczeniem własnych towarów do magazynu w Niemczech jest przed złożeniem deklaracji podatkowej dotyczącej podatku VAT za dany okres rozliczeniowy w posiadaniu następujących dokumentów, które potwierdzają dokonanie dostawy towaru przez Spółkę:

1. kopii faktury zawierającej dokładne dane dotyczące dostarczanego towaru, w tym nazwę towaru, jednostkę miary i ilość przemieszczanego towaru, cenę jednostkową towaru oraz wartość towaru;
2. oświadczenia spedytora zawierającego specyfikację z wyszczególnieniem numerów faktur, dat nadania, dat doręczenia przewożonego towaru, ilości towaru, nazwę odbiorcy i jego adres oraz podpis i pieczątkę spedytora.
   
   

Spółka nie posiada natomiast dokumentu przewozowego wystawionego według wzoru CMR. Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku VAT także w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może stosować stawką 0% VAT do WDT realizowanych do różnych krajów członkowskich oraz dostaw własnych towarów do magazynu w Niemczech, jeżeli przed dniem złożenia deklaracji na podatek VAT za dany okres rozliczeniowy posiada dokumentację, na którą składa się kopia faktury zawierająca szczegółową specyfikację dostarczanych towarów oraz oświadczenie spedytora o dostarczeniu towarów, a nie posiada listu przewozowego wystawionego według wzoru CMR...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Za WDT w świetle przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o VAT uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Zatem, aby uznać wewnątrzwspónotowe przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT za WDT muszą być spełnione następujące przesłanki:

• towar został faktycznie przemieszczony z terytorium kraju na terytorium innego państwa UE;
• przemieszczane towary muszą należeć do podatnika;
• przemieszczenie musi być dokonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.
  
  

Z kolei zgodnie z przepisem art. 42 ust. 14 ustawy o VAT przepisy ust. 1-4 i 11-13 art. 42 ustawy o VAT stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

Zatem przepisy dotyczące możliwości zastosowania stawki 0% VAT do WDT stosuje się odpowiednio do przemieszczenia własnych towarów. W konsekwencji, aby możliwe było zastosowanie przy WDT oraz przemieszczeniu własnych towarów stawki 0% VAT niezbędne jest by:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Zgodnie z kolei z przepisem art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w ust 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Biorąc powyższe przepisy pod uwagę, zdaniem Spółki w przypadku dokonywanych przez Spółkę WDT oraz dostaw własnych towarów do magazynu w Niemczech spełnione są przez Spółkę warunki dokumentacyjne do opodatkowania dokonywanych dostaw według stawki 0% VAT.

Spółka jest bowiem w posiadaniu dokumentu przewozowego wystawionego przez spedytora dokumentującego fakt dostarczenia towarów do odbiorców w różnych krajach członkowskich oraz do magazynu w Niemczech oraz kopii faktury zawierającej dokładne dane dotyczące dostarczanego towaru, w tym nazwę towaru i ilość sprzedanego towaru, cenę jednostkową towaru oraz wartość towaru.

Fakt, iż dokument wystawiony przez spedytora nie ma formy listu przewozowego wystawionego według wzorca opracowanego przez Międzynarodową Unię Transportu Drogowego (tzw. dokument CMR), a jest sporządzony według innego wzorca nie oznacza, iż dokument ten nie spełnia warunków do uznania go za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia dokumentu przewozowego. W przepisie art. 42 ust 3 pkt 1 ustawy o VAT wskazano jedynie, iż z dokumentu tego powinno jednoznaczne wynikać, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przepis ten nie stanowi według, jakiego wzorca dokument przewozowy ma być wystawiony przez przewoźnika (spedytora). Należy ponadto wskazać, iż Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) podpisana w Genewie w 1956 roku nie zawiera normatywnego wzorca listu przewozowego. W praktyce najczęściej stosowane są listy przewozowe wystawiane według wzorca opracowanego przez Międzynarodową Unię Transportu Drogowego (tzw. dokument CMR), nie istnieją jednak żadne ograniczenia prawne w posługiwaniu się innymi wzorami dokumentów przewozowych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Spółka jest uprawniona do posługiwania się każdym innym niż tradycyjny list przewozowy (CMR) dokumentem wystawionym i podpisanym przez spedytora.

Jeżeli z dokumentu wystawionego i podpisanego przez spedytora wynika, iż wskazany w dokumencie towar został dostarczony do miejscach jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego to niezależnie od formy tego dokumentu spełnia on warunki określone w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Należy wskazać, iż stanowisko takie potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 31 października 2008 roku o sygn. 1BPP2/443-715/08/BW.

Dodatkowo należy wskazać, iż faktury wystawiane przez Spółkę zawierają dane dotyczące towaru będącego przedmiotem dostawy przez co pełnią również rolę specyfikacji. Nie istnieje więc zatem potrzeba tworzenia przez Spółkę dodatkowego dokumentu specyfikacji, bowiem wszelkie niezbędne elementy składające się na specyfikację dostawy zawarte są w posiadanej przez Spółkę fakturze.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko dotyczące braku obowiązku wystawiania dodatkowego dokumentu specyfikacji w sytuacji, gdy wystawiona faktura zawiera szczegółowy wykaz towarów zostało potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 roku sygn. akt III SA/Wa 1210/07 czy też wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2008 roku o sygn. III SA /Wa 147/08).

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki posiadane przez nią dokumenty uprawniają ją do zastosowania stawki 0% VAT do dokonywanych przez Spółkę WDT do różnych krajów członkowskich jak i dostaw własnych towarów do magazynu w Niemczech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W świetle art. 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl natomiast art. 41 ust. 3 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

W przypadku, gdy towar dostarczany jest przez przewoźnika muszą również zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ? w przypadku gdy przewóz towarów zlecany jest przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. uchylony

-zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ?dokumentu przewozowego?. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy dokument ten powinien być dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu.

Zgodnie z art. 4 oraz art.

9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza warunki umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tutejszy organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (oczywiście opatrzony pieczątką i podpisem wystawcy), potwierdzający powyższe.

Odnosząc się do kolejnych dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 cyt. ustawy tj. kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku należy podkreślić, ze obowiązkowym minimum dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru jest posiadanie przez podatnika kopii faktury wraz ze specyfikacją towaru. Jednakże trzeba mieć na uwadze, że ten ostatni dokument nie musi być sporządzony oddzielnie od faktury. Jeżeli faktura zawiera treść wypełniającą w istocie znamiona specyfikacji, należy uznać, że podatnik posiada specyfikację.

Podsumowując dowodami, tego że dane towary stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy są dokumenty, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Ponadto, dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych wewnątrzwspólnotową dostawą towarów za granicę, istotne znaczenie ma treść dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 i 4, a nie ich liczba. Dodatkowo, w sytuacji gdy dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3- 5 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Należy jednak wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie Podatnik ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce.

Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym postanowiono o możliwości posłużenia się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, w tym m.in. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, czy dokument potwierdzający zapłatę za towar. Zatem każdemu innemu dokumentowi niż wskazanemu powyżej można przyznać moc dowodową subsydiarną, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

W tym miejscu wskazać można również, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-146/05 (Albert Collee, orzeczenie z 27 września 2007 r.) zaznaczył, że dyrektywa istotnie upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Jednak co szczególnie istotne - zdaniem Trybunału - przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). W szczególności zaś nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe, które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż firma spedytorska dostarczy Wnioskodawcy oświadczenie, w którym na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT potwierdzi wywóz towarów poza terytorium kraju (Polski) do innych krajów unijnych. Oświadczenie będzie przygotowane w formie specyfikacji zawierającej numer faktury, datę nadania, datę doręczenia przewożonego towaru, ilość towaru, nazwę odbiorcy i adres odbiorcy oraz podpis i pieczątkę spedytora.

Stwierdzić zatem należy, iż wystawione przez spedytora oświadczenie, potwierdzone przez niego podpisem i pieczątką może być uznane za dokument potwierdzający wewnątrzwspólnotową dostawę towarów zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Oprócz ww. oświadczenia spedytora Wnioskodawca posiada kopie faktur zawierające dokładne dane dotyczące dostarczonego towaru, w tym nazwę towaru, jednostkę miary i ilość przemieszczanego towaru, cenę jednostkową towaru oraz wartość towaru.

Mając powyższe na uwadze, Spółce przysługiwać więc będzie prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w sytuacji, gdy w stosunku do dostawy Spółka posiadać będzie dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, po spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 cyt. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.