Opodatkowanie transakcji sprzedaży na rzecz angielskiej spółki stawką 23%

27.10.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 10 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 13 października 2014 r. (data wpływu 17 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży na rzecz angielskiej spółki stawką 23% ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży na rzecz angielskiej spółki stawką 23%.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 października 2014 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 3 października 2014 r. znak: IBPP4/443-320/14/LG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowana w Polsce, jako czynny podatnik VAT UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej chce sprzedać angielskiej spółce, nieposiadającej numeru identyfikacji podatkowej EU towar w postaci komory wędzarniczej. Towar ten zostanie przewieziony bezpośrednio z Polski na Białoruś (do finalnego nabywcy), a organizacją transportu zajmie się białoruski podatnik. Wydanie towaru wykonywane jest według INCOTERMS FCA.

Ponadto w piśmie z 13 października 2014 r. wskazano, że:

Wnioskodawca posiadałby fakturę sprzedaży komory wędzarniczej spółce angielskiej. Wydanie towaru spółce angielskiej nastąpiłoby w Polsce w siedzibie Wnioskodawcy.
Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem z Wnioskodawcy na angielską spółkę nastąpiłoby w chwili wydania towaru w siedzibie Wnioskodawcy. Moment wydania towaru przez spółkę angielską spółce białoruskiej określony jest w odrębnej umowie pomiędzy spółką angielską a białoruską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji będziemy mieli do czynienia z eksportem towarów, czy też z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów?
Jaką stawkę Vat należy zastosować w opisanej sytuacji?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W opisanej sytuacji nie ma możliwości wystawienia faktury VAT ze stawką 0%. Wobec powyższego należy wystawić fakturę ze stawką 23%. Zdaniem spółki w opisanej sytuacji nie będziemy mieć do czynienia ani z WDT ani z eksportem towarów. Dostawę tę należy uznać za krajową i opodatkować stawką właściwą dla danego towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Tym samym w niniejszej sprawie nie następuje wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, nie mamy zatem do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Wobec powyższego, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (tu: dostawa towaru) towar opuszcza terytorium kraju, celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12 dotyczącej eksportu towarów wypowiedział się, że: ?(?) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje ? stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. ? w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego?.

Konkludując Sąd stwierdził, że ?dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje ? stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. ? w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy?.

Natomiast w przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw.

I to właśnie na podstawie tych szczegółowych przepisów, w przedmiotowej sprawie należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w wyniku dokonanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów dochodzi do ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej, czyli czy wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej został dokonany w wyniku czynności określonej w art. 7 ustawy, co warunkuje zdefiniowanie danej dostawy jako eksportu towarów ? powyższe potwierdza treść uchwały z dnia 25 czerwca 2012 r.

W art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przepisy art. 22 ustawy określają miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią ? miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miesiącu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Zatem przyporządkowanie transportu bądź wysyłki towarów konkretnej dostawie w łańcuchu dostaw decyduje o miejscu opodatkowania tych dostaw.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie w myśl art. 7 ust. 8 ustawy, co oznacza, że dla każdej odrębnie ustalane jest miejsce dokonania dostawy. Ponadto zauważyć należy, że w danej transakcji łańcuchowej następuje tylko jedno przemieszczenie towarów, zatem tylko jedna z dostaw może być uznana za dostawę ?ruchomą? towarów, pozostałe zaś są dostawami ?nieruchomymi?.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zamierza sprzedaż angielskiej spółce towar (komorę wędzarniczą). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT UE, natomiast kontrahent z Anglii nie posiada numeru identyfikacji podatkowej VAT UE. Towar ten zostanie przewieziony bezpośrednio z Polski na Białoruś (do finalnego nabywcy), a organizacją transportu zajmie się białoruski podatnik. Wnioskodawca będzie posiadał fakturę sprzedaży komory wędzarniczej spółce angielskiej. Wydanie towaru spółce angielskiej nastąpiłoby w Polsce w siedzibie Wnioskodawcy. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem z Wnioskodawcy na angielską spółkę nastąpiłoby w chwili wydania towaru w siedzibie Wnioskodawcy. Moment wydania towaru przez spółkę angielską spółce białoruskiej określony jest w odrębnej umowie pomiędzy spółką angielską a białoruską.

Zatem w przedmiotowej sprawie należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że miejscem dokonania przez nią dostawy towarów było terytorium kraju.

Należy przypomnieć, że aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek, powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

W sprawie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel (z Wnioskodawcy na angielską spółkę) nastąpiło na terytorium kraju, z chwilą wydania towaru w siedzibie Wnioskodawcy. Jednocześnie Wnioskodawca będzie dysponował tylko i wyłącznie fakturą na sprzedaż towaru. Wnioskodawca nie wskazał, ze będzie w posiadaniu jakichkolwiek innych dokumentów.

Jeżeli zatem przed fizycznym wydaniem towaru dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, wówczas obowiązek podatkowy powstaje z tą chwilą.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit a, stawka podatku wynosi 0%.

Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (ust. 11 tegoż artykułu).

Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. (art. 41 ust. 6).

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy wskazać, że dostawa towaru na rzecz angielskiego kontrahenta nastąpi w siedziby Wnioskodawcy. Po tej dostawie kontrahent angielski na podstawie odrębnej umowy dokona następnej dostawy towaru na rzecz odbiorcy z Białorusi. Transport zaś towaru na terytorium Białorusi dokonywany będzie przez podmiot białoruski.

Stosownie do powyższego w opisanej sprawie transakcję pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem z Anglii (poprzedzającą transport towaru) należy uznać za transakcję nieruchomą. Natomiast transakcja pomiędzy kontrahentem z Anglii a odbiorcą z Białorusi, której towarzyszy transport towaru dokonywany przez podmiot Białoruski, będzie transakcją ruchomą. Bezsprzecznie zatem Wnioskodawca nie dokonuje wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Ponadto na podstawie opisu zdarzenia przyszłego nie można również stwierdzić aby u Wnioskodawcy wystąpił eksport towarów w rozumieniu ustawy opodatkowany 0% stawką podatku.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Reasumując należy stwierdzić, że w opisanym zdarzeniu przyszłym dostawa towaru na rzecz kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej (Anglii) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, według stawki podatku właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.