Uznanie części firmy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e (...)

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania części firmy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT i wyłączenie spod opodatkowania czynności jej zbycia oraz obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 kwietnia 2013r. (data wpływu 12 kwietnia 2013r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 3 kwietnia 2013r. znak: IBPP4/443-72/13/LG.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe ?X? A.B.

Obecnie Wnioskodawca zamierza wnieść zorganizowaną część swojego przedsiębiorstwa aportem do spółki komandytowej, w której będzie komandytariuszem, tytułem podwyższenia swojego wkładu. W skład tego aportu wchodziłyby wszystkie prawa i składniki majątkowe (aktywa) związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, za wyjątkiem nieruchomości, które po dokonaniu aportu będą spółce komandytowej przez Wnioskodawcę wynajmowane. Aportem objęte zostaną również zobowiązania.

Po dokonanym aporcie Wnioskodawca w dalszym ciągu będzie prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, tyle że jej przedmiotem będzie wynajmowanie nieruchomości, m.in. ww. spółce komandytowej. Z kolei spółka, na bazie aportu (wniesionych do niej przez Wnioskodawcę składników majątkowych) będzie prowadziła działalność gospodarczą, tożsamą z tą, jaką obecnie prowadzi Wnioskodawca. Składniki majątku, wchodzące w skład aportu, stanowią bowiem organizacyjnie i finansowo całość gospodarczą, przeznaczoną do wykonywania określonych zadań gospodarczych, które zarazem mogą stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące te zadania. Nieruchomości, które obecnie stanowią własność Wnioskodawcy, a które w skład aportu by nie weszły, przy założeniu, że będą przez spółkę komandytową wynajmowane, nie są niezbędne tej spółce, by prowadzić działalność gospodarczą taką samą, jaką obecnie prowadzi wnioskodawca (handel materiałami budowlanymi i usługi budowlane).

Należy jeszcze dodać, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i pozostanie nim również po dokonanym aporcie (usługi polegające na wynajmowaniu nieruchomości pozostaną czynnościami opodatkowanymi). Czynnym podatnikiem VAT będzie również spółka komandytowa.

Przy okazji aportu spółka komandytowa przejmie także od Wnioskodawcy wszystkich zatrudnianych przez niego obecnie pracowników.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i rozlicza się w oparciu o księgi rachunkowe (pełna księgowość).

Ponadto w piśmie z dnia 11 kwietnia 2013r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jaka ma być przedmiotem aportu, stanowi o tyle funkcjonalną całość, że w jej skład wchodzą sprzedaż materiałów i urządzeń budowlanych oraz usługi (mieszanie farb, drobne usługi budowlane). Ta część obecnej działalności pozostaje bez wpływu na gospodarowanie nieruchomościami, jakie również stanowią składnik obecnego przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, na co składają się remonty, konserwacja budynków, prowadzenie inwestycji budowlanych. Oba te obszary mogą istnieć niezależnie od siebie, przy założeniu, że część handlowo-usługowa będzie korzystać z lokalów, w której będzie zlokalizowana, np. na zasadzie wynajmu lub dzierżawy. Prowadzenie handlu i świadczenie usług wymaga innego rodzaju aktywności i zaangażowania, niż utrzymywanie nieruchomości lub inwestowanie w nie (np. rozbudowa).
2. Do części przedsiębiorstwa, jaka ma być przedmiotem aportu, poprzez prowadzenie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych, możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. Część przedsiębiorstwa, jaka ma zostać wniesiona do spółki tytułem wkładu, w sposób istotny różni się w swej specyfice od gospodarowania nieruchomościami. Generuje innego rodzaju koszty i przychody
3. Część przedsiębiorstwa, jaka ma być przedmiotem aportu, może stanowić samodzielne przedsiębiorstwo.
4. Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT od nabycia gruntów, natomiast odliczał podatek VAT od czynności (dostaw i usług) niezbędnych do wybudowania budynków i wiat oraz do ich remontowania lub konserwacji. Wnioskodawca jest również w trakcie prowadzenia inwestycji budowlanej, przy której dokonuje odliczenia podatku VAT, albowiem jej efekt będzie wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, związanej z czynnościami opodatkowanymi.
5. Po dokonaniu aportu nieruchomości, jakie pozostaną w majątku Wnioskodawcy, nadal będą wykorzystywane do działalności gospodarczej związanej z czynnościami opodatkowanymi. Wnioskodawca będzie je bowiem wynajmował i wydzierżawiał przede wszystkim spółce, ale potencjalnie także innym przedsiębiorcom, pozostając czynnym podatnikiem podatku VAT. Potencjalnie wnioskodawca nosi się z zamiarem wykorzystania nieruchomości na cele związane z prowadzeniem składu kruszywa, które obecnie w jego ofercie handlowej nie występuje.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisany w zdarzeniu przyszłym przedmiot aportu stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług i z tego tytułu przepisów ustawy o VAT do czynności polegającej na wniesieniu opisanego aportu do spółki komandytowej się nie stosuje?
2. Czy Wnioskodawca, po dokonaniu aportu, nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku odliczonego w związku z nabyciem nieruchomości (wyłączonych z aportu) i ich zabudowaniem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane w niniejszym wniosku pytania należy odpowiedzieć w sposób twierdzący. Czyli że opisany w zdarzeniu przyszłym aport stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa wnioskodawcy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ stanowi organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie wnioskodawcy zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zawierać będzie zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Z tego samego powodu opisany w zdarzeniu przyszłym aport (jego przedmiot) spełnia przesłanki z definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa z ustawy o podatku od towarów i usług, przez co do czynności polegającej na jego wniesieniu do spółki (co jest formą transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa), zastosowanie znajdzie art. 6 pkt 1 ww. ustawy, czyli jej przepisy nie znajdą w związku z aportem zastosowania. Transakcja nie będzie więc musiała być udokumentowana fakturą VAT.

Należy w tym miejscu podkreślić, że spółka komandytowa, aby na bazie objętych aportem aktywów prowadzić tą samą działalność, jaką teraz prowadzi Wnioskodawca, nie musi być właścicielem nieruchomości, a wystarczy jak będzie je wynajmować i to tylko w takim zakresie, jaki jest konieczny.

Tym samym również ogół nieruchomości, jakich właścicielem jest Wnioskodawca, z ich zabudowaniami i infrastrukturą, stanowią funkcjonalnie gospodarczą całość, w oparciu o którą możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu lub wydzierżawianiu nieruchomości.

Po dokonanym aporcie Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do korygowania podatku odliczonego w związku z nabyciem nieruchomości, które w skład aportu nie wejdą, jak również w związku z ich zabudowaniem lub remontowaniem, czy adaptowaniem istniejących budynków. Nieruchomości te będą bowiem w dalszym ciągu wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a ściślej rzecz biorąc będą przez niego wynajmowane m. in. ww. spółce komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Towarem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jest zatem także udział w prawie własności nieruchomości.

Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa ? art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie ?transakcji zbycia?, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu ?dostawy towarów? w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ?zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Ww. przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT natomiast stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

W ocenie tut. organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, iż prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego ?całości lub części majątku?.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: "Przegląd Podatkowy" 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń ? innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz ? w zależności od konkretnego przypadku ? składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia "przekazania całości lub części majątku", wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie tut. organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z opisem sprawy Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności jest handel materiałami i urządzeniami budowlanymi oraz usługi budowlane. Wnioskodawca zamierza część swojej firmy (poza nieruchomościami) wnieść aportem do spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem. Wnioskodawca nadal będzie prowadził działalność gospodarczą na własne nazwisko w zakresie wynajmu i dzierżawy nieruchomości, które nie będą przedmiotem aportu. Nieruchomości te będą m.in. wynajmowane spółce, do której zostanie wniesiona część firmy Wnioskodawcy. Spółka komandytowa przejmie również wszystkich pracowników Wnioskodawcy i będzie kontynuowała profil działalności gospodarczej taki jaki prowadził Wnioskodawca. Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, że wydzielona część firmy może samodzielnie funkcjonować w obrocie gospodarczym, więc stanowi funkcjonalną i organizacyjną całość. Cześć firmy, która będzie przedmiotem aportu jest również wyodrębniona finansowo, gdyż poprzez prowadzenie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów, należności i zobowiązań, gdyż cały profil obecnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy przejmie spółka otrzymująca aport. Wnioskodawca wskazał również, iż składniki majątku wchodzące w skład aportu, stanowią organizacyjnie i finansowo całość gospodarczą, mogącą stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podkreślić należy, że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo.

W przedmiotowej sprawie wyodrębniona części firmy nadal będzie tak jak u Wnioskodawcy wykonywał działalność handlowo - usługową, a więc będzie samodzielnie wykonywała te zadania gospodarcze, które będą kontynuacją podstawowej działalności prowadzonej u Wnioskodawcy.

Odnosząc wyżej przedstawiony opis sprawy do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, iż wydzielona przez Wnioskodawcę część firmy, która będzie realizowała określone zadania gospodarcze będzie można uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, gdyż jak przedstawił Wnioskodawca będzie odznaczała się odrębnością organizacyjną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Tym samym wydzielona część firmy spełnia wymogi zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które zostały zawarte w art. 2 pkt 27e ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, wniesienie zorganizowanej części firmy do spółki komandytowej stanowić będzie aport i czynność ta będzie wyłączona spod działania ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania części firmy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i braku opodatkowania podatkiem czynności aportu tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa do spółki komandytowej.

Odnośnie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT dokumentującej wniesienie przedsiębiorstwa do spółki komandytowej, przedstawionego we własnym stanowisku, stwierdzić należy, że na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z regulacją zawartą w ww. art. 106 ustawy fakturę wystawiają podatnicy podatku od towarów i usług dokumentującą dokonanie sprzedaży.

Jak już wyżej stwierdzono przedmiotowa transakcja (czynność wniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa do spółki komandytowej) nie podlega przepisom podatku od towarów i usług, zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie udokumentowania fakturą VAT czynności aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy uznać za prawidłowe.

Kwestią pozostającą do rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jest konieczność dokonania przez Wnioskodawcę (zbywającego zorganizowaną część przedsiębiorstwa) korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z nabyciem nieruchomości, które jednak nie są przedmiotem zbycia.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

?z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Proporcję, o której mowa w ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W oparciu o art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Zgodnie z art. 90a ust. 1 ustawy, w przypadku gdy w ciągu 120 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiąca część przedsiębiorstwa podatnika została przez niego oddana w użytkowanie, nastąpi zmiana w stopniu wykorzystania tej nieruchomości do celów działalności gospodarczej, dokonuje się korekty podatku naliczonego odliczonego przy jej nabyciu lub wytworzeniu. Korekty, o której mowa w zdaniu pierwszym, dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła ta zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty. Jeżeli podatnik wykorzystuje tę nieruchomość w działalności gospodarczej również do czynności zwolnionych od podatku bez prawa do odliczeń, korekta powinna uwzględniać proporcję określoną w art. 90 ust. 3-10, zastosowaną przy odliczeniu.

Stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Przepis art. 91 ust. 2 ustawy stanowi, iż w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów ? w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ponadto, w świetle art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty. Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1 - 6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zatem korekta podatku naliczonego, o której mowa powyżej, dotyczy podatku naliczonego od zakupów związanych jednocześnie z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, jeżeli podatnik nie jest w stanie wyodrębnić całości lub części kwot podatku, które posłużyłyby tylko czynnościom opodatkowanym oraz gdy zmianie uległo przeznaczenie towaru, od którego podatek został odliczony lub nieodliczony w całości.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy nieruchomości nie będą przedmiotem aportu, a po tej czynności nieruchomości te nadal będą wykorzystywane przeze Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych (będą przedmiotem najmu lub dzierżawy).

Zatem w przedmiotowej sprawie nie ulegnie zmianie wykorzystanie nieruchomości, będą one bowiem w działalności gospodarczej wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do korygowania podatku naliczonego dotyczącego nabycia przedmiotowych nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego dotyczącego nieruchomości należy uznać za prawidłowe.

Reasumując, całościowo dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy, należy uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.