Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie działalności lombardu.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie działalności lombardu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej (dalej jako Spółka) jako komandytariusz. Przedmiotem działalności gospodarczej jest świadczenie usług lombardowych (udzielanie pożyczek pod zastaw) oraz sprzedaż towarów używanych. Spółka prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w powyższej formie prawnej, Spółka staje się właścicielem m.in. używanych wyrobów jubilerskich ze złota lub ich części przewłaszczonych w wyniku niespłacenia przez klientów udzielonych im pożyczek. Dotychczas używane wyroby ze złota, które uległy przewłaszczeniu na Spółkę były odsprzedawane jako używane wyroby jubilerskie (bez ich obróbki).

Aktualnie Spółka ? za pośrednictwem podmiotu trzeciego ? zamierza dokonywać obróbki całości lub części przewłaszczonych używanych wyrobów jubilerskich ze złota. Obróbka, o której mowa będzie polegać przede wszystkim na usunięciu z używanych wyrobów jubilerskich ze złota różnego rodzaju oczek (kamieni, kolorowego szkła, plastiku oraz innych bezwartościowych dodatków). W wyniku procesu obróbki powstanie tzw. złom złota (kwalifikowany zgodnie z PKWiU 38.11.58.00 jako Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal), który będzie przedmiotem dalszej odsprzedaży.

Sprzedaż złomu złota uzyskanego w wyniku obróbki wraz z innymi przewłaszczonymi zastawionymi rzeczami Spółka będzie ewidencjonować w księgach rachunkowych w ten sposób, iż:

1. przychodem podatkowym będzie wartość (netto) sprzedanego złomu złota oraz innych przewłaszczonych rzeczy,
2. kosztem podatkowym będzie wydatek poniesiony w wysokości wartości (kwoty) udzielonej pożyczki, której zabezpieczeniem spłaty był przewłaszczony przedmiot.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiony sposób ewidencjonowania i rozpoznawania przychodu podatkowego oraz kosztu podatkowego dla Spółki, a w konsekwencji dla Wnioskodawcy będącego wspólnikiem Spółki ze sprzedaży rzeczy zastawionych w zależności od ich przeznaczenia (zbycie bez obróbki, zbycie po wcześniejszej obróbce) jest prawidłowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony sposób ewidencjonowania i rozpoznawana przychodu podatkowego oraz kosztu podatkowego dla Spółki, a w konsekwencji dla Wnioskodawcy będącego wspólnikiem Spółki ze sprzedaży rzeczy zastawionych w zależności od ich przeznaczenia (zbycie bez obróbki, zbycie po wcześniejszej obróbce) jest prawidłowy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy PIT za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek.

Natomiast stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym w myśl art. 23 ust. 1 pkt 27 ww. ustawy ? nie uważa się za koszty uzyskania przychodów udzielonych pożyczek, w tym straconych pożyczek.

Kosztem uzyskania przychodu, co do zasady, nie są stracone ani umorzone pożyczki. Z przypadkiem straconej pożyczki będziemy mieli do czynienia wtedy, kiedy pożyczkodawca nie będzie mógł odzyskać pożyczki od pożyczkobiorcy z uwagi na podniesienie zarzutu przedawnienia bądź wówczas, gdy pożyczka ta będzie miała charakter wierzytelności nieściągalnej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy PIT.

Zakres art. 23 ust. 1 pkt 27 mówiącego, że kosztem uzyskania przychodu nie są stracone pożyczki, pokrywa się z pkt 17 mówiącym, że kosztem nie są wierzytelności odpisane jako przedawnione, jak również z pkt 20 mówiącym, że kosztem nie są wierzytelności nieściągalne, z tym że w żadnym przypadku nieściągalna pożyczka nie może być kosztem uzyskania przychodu na podstawie pkt 20, ponieważ nie może na podstawie art. 14 ustawy PIT zostać zarachowana jako przychód należny.

W przypadku działalności lombardowej prowadzonej przez Spółkę w sytuacji definitywnego przejścia prawa własności przewłaszczonej rzeczy stanowiącej zabezpieczenie spłaty udzielonej pożyczki nie zaistnieje przypadek utraconej pożyczki. W konsekwencji tego kwota udzielonej pożyczki w istocie stanowi wydatek poniesiony na nabycie przewłaszczonej rzeczy, która po definitywnym przejściu prawa własności staje się po stronie Spółki towarem handlowym.

Wnioskodawca zauważa, iż odmienny sposób kwalifikacji podatkowej byłby niezgodny z zasadą równości wobec jednostek prowadzących działalność lombardową, która jest ewidencjonowana na podstawie prowadzonej księgi przychodów i rozchodów. Przepisy te bowiem wprost regulują zasady podatkowej kwalifikacji zysków ze sprzedaży nabytych rzeczy w ramach tego rodzaju działalności gospodarczej.

Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy PIT osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej ?księgą?, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm., , Rozporządzenie MF?),

W myśl 6 pkt 2 Rozporządzenia MF, podatnicy wykonujący działalność w zakresie udzielania pożyczek pod zastaw (prowadzenia lombardów) ? są obowiązani prowadzić również ewidencję pożyczek zastawionych rzeczy; ewidencja ta powinna zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, imię i nazwisko pożyczkobiorcy, adres, datę udzielenia pożyczki, kwotę udzielonej pożyczki, wysokość umówionych odsetek w złotych, opis zastawionej rzeczy i jej wartość rynkową, termin zwrotu pożyczki wraz z odsetkami, datę i kwotę zwróconej pożyczki wraz z odsetkami, datę zwrotu zastawionej rzeczy, datę sprzedaży rzeczy i kwotę należną z tytułu tej sprzedaży, kwotę prowizji stanowiącej wartość spłaconych odsetek lub różnicę między kwotą uzyskaną ze sprzedaży zastawionej rzeczy a kwotą udzielonej pożyczki

Natomiast stosownie do treści pkt 7 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących Załącznik nr 1 do Rozporządzenia MF ? kolumna 7 jest przeznaczona do wpisywania przychodu ze sprzedaży wyrobów (towarów handlowych) i sprzedaży usług. W przypadku prowadzenia działalności polegającej na udzielaniu pożyczek pod zastaw (w lombardach) w kolumnie 7 wpisuje się na koniec miesiąca kwotę prowizji stanowiącą wartość spłaconych w danym miesiącu odsetek lub różnicę między kwotą uzyskaną ze sprzedaży zastawionych rzeczy a kwotą udzielonych pożyczek.

Ujmowanie tożsamych zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych Spółki będzie prowadzić do tożsamych konsekwencji podatkowych i ekonomicznych.

Z tychże względów w ocenie Wnioskodawcy Spółka prowadząca działalność lombardową jako koszt sprzedanych zastawionych rzeczy powinna rozpoznać kwotę udzielonej pożyczki, który będzie kwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu w świetle art. 22 ust. 1 ustawy PIT. Natomiast przychodem ze sprzedaży tych rzeczy będzie kwota należna z ich sprzedaży w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej ?księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych określają przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.).

Natomiast zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037).

W myśl § 6 pkt 2 ww. rozporządzenia, podatnicy wykonujący działalność w zakresie udzielania pożyczek pod zastaw (prowadzenia lombardów) ? są obowiązani prowadzić również ewidencję pożyczek i zastawionych rzeczy; ewidencja ta powinna zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, imię i nazwisko pożyczkobiorcy, adres, datę udzielenia pożyczki, kwotę udzielonej pożyczki, wysokość umówionych odsetek w złotych, opis zastawionej rzeczy i jej wartość rynkową, termin zwrotu pożyczki wraz z odsetkami, datę i kwotę zwróconej pożyczki wraz z odsetkami, datę zwrotu zastawionej rzeczy, datę sprzedaży rzeczy i kwotę należną z tytułu tej sprzedaży, kwotę prowizji stanowiącej wartość spłaconych odsetek lub różnicę między kwotą uzyskaną ze sprzedaży zastawionej rzeczy a kwotą udzielonej pożyczki.

Natomiast stosownie do treści pkt 7 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących Załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia ? kolumna 7 jest przeznaczona do wpisywania przychodów ze sprzedaży wyrobów (towarów handlowych) i sprzedaży usług. W przypadku prowadzenia działalności polegającej na udzielaniu pożyczek pod zastaw (w lombardach) w kolumnie 7 wpisuje się na koniec miesiąca kwotę prowizji stanowiącą wartość spłaconych w danym miesiącu odsetek lub różnicę między kwotą uzyskaną ze sprzedaży zastawionych rzeczy a kwotą udzielonych pożyczek.

Przepisy te zatem wprost regulują zasady podatkowej kwalifikacji zysków ze sprzedaży nabytych rzeczy w ramach tego rodzaju działalności gospodarczej.

Jednakże z uwagi na fakt, że spółka, o której mowa we wniosku, prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości, nie znajdą zastosowania przepisy wskazanego wyżej rozporządzenia. W takim przypadku ? stosownie do treści art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Stąd też, przy założeniu, że wskazany przez Wnioskodawcę sposób księgowania w księgach rachunkowych spółki przychodów uzyskanych ze zbycia przewłaszczonych przedmiotów (zarówno tych, które przed sprzedażą podlegały obróbce, jak i tych które obróbce nie podlegały), jak i odpowiadających im wydatków, poniesionych w wysokości wartości (kwoty) udzielonej pożyczki, której zabezpieczeniem spłaty był przewłaszczony przedmiot, jest zgodny z przepisami ustawy o rachunkowości, to przychody te i wydatki stanowią w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpowiednio przychody (art. 14 ust. 1 ww. ustawy) oraz koszty uzyskania przychodów (art. 22 ust. 1 ww. ustawy).

Zatem ujmowanie zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych spółki będzie prowadzić do tożsamych konsekwencji podatkowych, jak w przypadku podmiotów prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W związku z tym działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest upoważniony do wydania interpretacji w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej w zakresie ustawy o rachunkowości, która w świetle ww. definicji nie jest ustawa podatkową, a tym samym do stwierdzenia, czy spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z zasadami wynikającymi z ustawy o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.