1. Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie miał prawo naliczyć pracownikom, (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki , przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 7 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości naliczenia pracownikom 50% kosztów uzyskania przychodów ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości naliczenia pracownikom 50% kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie zakwalifikowania do właściwego źródła przychodów osiąganych przez pracowników spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej również Wnioskodawca) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą na terenu Rzeczypospolitej Polskiej. Zakres prowadzonej przez Spółkę działalności wiąże się z projektowaniem i wytwarzaniem samochodowych systemów bezpieczeństwa (m.in. projektowanie i produkcja poduszek powietrznych).

W ramach struktury organizacyjnej Spółki funkcjonuje dział, którego zasadniczą rolą jest opracowywanie indywidualnych rozwiązań usprawniających proces produkcji. Są to w szczególności nowe i usprawnione: maszyny, oprzyrządowanie i zespoły kontrolne niewystępujące na rynku, modyfikacje usprawniające standardowe maszyny i urządzenia.

Specyfika pracy w dziale polega na tym, że praca odbywa się na tzw. ?żywym produkcie?, tzn. myśl twórcza przekłada się automatycznie na konkretne działanie, niewymagające uprzedniego projektu w postaci szkicu czy rysunku.

Wnioskodawca podał, iż Jego zdaniem część wytworów pracy pracowników Spółki spełnia definicję wzorów użytkowych, o których mowa w art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.1117; dalej Prawo własności przemysłowej) i w związku z tym posiada zdolność do udzielenia na nie prawa ochronnego.

W umowach o pracę Spółka zamierza zawrzeć z pracownikami, będącymi twórcami ww. wzorów użytkowych, stosowną klauzulę pozostawiającą prawo do uzyskania prawa ochronnego na wzór użytkowy po stronie pracowników.

Przy czym, powyższe nie wyłącza możliwości przekazania następnie dokonanych przez pracowników wzorów użytkowych, niezgłoszonych do Urzędu Patentowego, na rzecz Spółki. W tym wypadku jednak odbywałoby się to na zasadach wynikających z art. 21 Prawa własności przemysłowej, tj.:

• przedstawienie pracodawcy na piśmie wzoru użytkowego do korzystania;
• przyjęcie wzoru użytkowego przez pracodawcę do wykorzystania i zawiadomienie o tym twórcy (pracownika) w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.
  
  

W przypadku Spółki (ze względu na specyfikę pracy w dziale) wyglądałoby to w praktyce w ten sposób, że po wykonaniu przez pracownika prototypu urządzenia (oprzyrządowania technicznego posiadającego zdolność wynalazczą) zdolność do uzyskania prawa ochronnego, pracownik zawiadamiałby o tym fakcie kierownika działu, (co byłoby równoznaczne z zawiadomieniem pracodawcy). Przekazanie wzoru użytkowego przez pracownika oraz jego przyjęcie do wykorzystania przez Wnioskodawcę następowałoby jednocześnie, na piśmie wskazującym imię i nazwisko pracownika/pracowników będących twórcami projektu, zawierającym nazwę projektu oraz stosowną dokumentację fotograficzną (zastępującą ewentualne rysunki/szkice projektu). Na dokumencie widniałby podpis pracownika/pracowników oraz kierownika działu.

Jednocześnie umowy o pracę z pracownikami (twórcami) zawierałyby postanowienia przewidujące wynagrodzenie z tytułu przekazania pracodawcy wynalazku/wzoru użytkowego do korzystania. Wynagrodzenie to stanowiłoby zmienny składnik wynagrodzenia za pracę - uzależniony od okoliczności, czy w danym miesiącu został przekazany na rzecz pracodawcy wynalazek/wzór użytkowy. Tym samym przychód pracownika z tytułu ww. wynagrodzenia stanowiłby przychód ze stosunku pracy i w tej części Spółka naliczałaby 50% koszty uzyskania przychodów - na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie możliwości naliczenia pracownikom 50% kosztów uzyskania przychodów.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie miał prawo naliczyć pracownikom, przekazującym Spółce wytworzone przez nich wynalazki/wzory użytkowe niezgłoszone do Urzędu Patentowego - na podstawie art. 21 Prawa własności przemysłowej - 50% koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku/wzoru użytkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy (twórcy), zachowujący, na podstawie klauzuli umownej znajdującej swe źródło w art. 11 ust. 3 Prawa własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek/prawa ochronnego na wzór użytkowy, którzy następnie przeniosą to prawo na pracodawcę - na podstawie art. 21 Prawa własności przemysłowej - mają prawo do 50% kosztów uzyskania przychodów tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku/wzoru użytkowego.

W świetle Prawa własności przemysłowej, istnieją dwa rodzaje praw związanych z wynalazkami/wzorami użytkowymi:

• prawo do uzyskania patentu na wynalazek/prawa ochronnego na wzór użytkowy - przysługuje, co do zasady, twórcy (współtwórcom) z chwilą dokonania wynalazku/wzoru użytkowego i daje twórcy (współtwórcom) wyłączność na uzyskanie patentu/wzoru ochronnego; jest to prawo zbywalne, podlegające dziedziczeniu (art. 12 ust. 1 Prawa własności przemysłowej), wygasa z chwilą uzyskania patentu/prawa ochronnego;
• patent/prawo ochronne - przysługuje osobie, która złożyła wniosek o udzielenie patentu/prawa ochronnego, powstaje z chwilą wydania decyzji przez Urząd Patentowy i daje tej osobie prawo wyłącznego korzystania z wynalazku/wzoru użytkowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej; jest to prawo zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 67 ust. 1 i art. 100 ust. 1 Prawa własności przemysłowej).
  
  

Jak wynika z powyższego, zarówno prawo do uzyskania patentu/prawa ochronnego, jak i sam patent czy prawo ochronne są zbywalne, mogą więc być przedmiotem rozporządzenia przez podmioty, którym przysługują (odpłatnie, np. w drodze sprzedaży lub nieodpłatnie, np. w drodze darowizny).

Prawo do uzyskania patentu/prawa ochronnego przysługuje, co do zasady, twórcy bądź współtwórcom (gdy powstanie wynalazku/wzoru użytkowego jest wynikiem wkładu twórczego więcej niż jednej osoby).

Wyjątek od powyższej zasady wprowadza art. 11 ust. 3 Prawa własności przemysłowej. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli wynalazek albo wzór użytkowy powstał w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, wówczas prawo to przysługuje ex lege pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

Zatem, w przypadku tzw. wynalazku pracowniczego prawo do uzyskania patentu/wzoru ochronnego będzie przysługiwało z mocy samego prawa pracodawcy, a nie pracownikowi (twórcy). Niemniej ww. przepis ma charakter dyspozytywny, co oznacza, że pierwotne prawo do uzyskania patentu przez pracodawcę może zostać wyłączone w drodze stosownych ustaleń z pracownikiem (twórcą).

Zatem, zamierzenie Wnioskodawcy, aby wprowadzić do umów o pracę z twórcami (pracownikami) ? w drodze porozumienia ? stosowne klauzule pozostawiające prawo do uzyskania patentu na wynalazek/prawa ochronnego na wzór użytkowy po stronie twórców (pracowników), znajduje odzwierciedlenie w przepisach prawa.

Jeżeli zaś twórca (pracownik) zdecyduje się następnie przekazać Wnioskodawcy dokonany wynalazek/wzór użytkowy do korzystania, wówczas stosownie do treści art. 21 w związku z art. 20 Prawa własności przemysłowej ? z dniem jego przedstawienia Wnioskodawcy na piśmie - nastąpi przejście na Wnioskodawcę prawa do uzyskania patentu/prawa ochronnego. Przy czym dla wywołania powyższego skutku niezbędne są dwa elementy, tj.:

• przedstawienie przez twórcę (pracownika) na piśmie wynalazku/wzoru użytkowego Wnioskodawcy oraz
• przyjęcie przez Wnioskodawcę wynalazku/wzoru użytkowego do wykorzystania oraz zawiadomienia o tym twórcy (pracownika).
  
  

Jak wynika z powyższego, ze względu na umowne wyłączenie, na podstawie art. 11 ust.

3 Prawa własności przemysłowej, zasady przysługiwania pracodawcy ex lege prawa do uzyskania patentu na wynalazek/prawa ochronnego na wzór użytkowy, przeniesienie następnie przez pracownika na pracodawcę prawa do korzystania z tego wynalazku/wzoru użytkowego w oparciu o art. 21 w zw. z art. 20 Prawa własności przemysłowej, będzie prowadzić do pochodnego nabycia tego prawa przez pracodawcę.

Prawo do uzyskania patentu/wzoru użytkowego przejdzie na Wnioskodawcę z chwilą przedstawienia wynalazku na piśmie i przyjęcia go przez Wnioskodawcę oraz zawiadomienia o tym twórcy (pracownika). Skutkiem tego będzie zmiana podmiotu uprawnionego do uzyskania patentu/prawa ochronnego w drodze umownej, (mimo że formalnie strony żadnej dodatkowej umowy nie będą podpisywać), czyli do przeniesienia własności wynalazku/wzoru użytkowego w rozumieniu ustawy o PIT.

Jednocześnie należy podkreślić, że z literalnego brzmienia przepisu art. 20 Prawa własności przemysłowej wynika, iż nie jest wymagane, aby przeniesienie/przekazanie do korzystania poprzedzone było ze strony twórcy jakimikolwiek działaniami faktycznymi lub prawnymi zmierzającymi do realizacji prawa do uzyskania patentu/prawa ochronnego (w szczególności zaś koniecznością uzyskania przez twórcę patentu na wynalazek/prawa ochronnego na wzór użytkowy). Istotne jest natomiast, aby prawo do uzyskania patentu/prawa ochronnego przysługiwało temu, kto je przenosi na inny podmiot w myśl zasady, że ?nikt nie może przenieść na drugą osobę więcej praw aniżeli sam posiada? (nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet).

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przekazania Wnioskodawcy - na podstawie art. 21 Prawa własności przemysłowej - przez pracowników (twórców) do korzystania wynalazku/wzoru użytkowego, pracownikom tym będą przysługiwać 50% koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie własności wynalazku/wzoru użytkowego, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o PIT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, które podkreślają, że na gruncie prawa podatkowego prawo do uzyskania patentu na wynalazek jest równoznaczne z prawem własności wynalazku (np. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1028/08, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 991/10), jak również w wydanej po wyroku WSA - interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. ILPB2/415-381/08/10-S/ES).

Jak wskazał organ podatkowy za wyrokiem WSA we Wrocławiu: ?Przejście prawa do patentu w trybie przekazania go do korzystania przez przedsiębiorcę nie obejmuje tylko uprawnienia do używania, ale obejmie przejście prawa do patentu jako prawa do własności wynalazku. Na podstawie tego przekazania twórca wyzbywa się prawa do patentu jako prawa majątkowego zbywalnego.

Przeniesienie prawa własności wynalazku następuje bądź poprzez przeniesienie prawa do patentu albo przeniesienie prawa z patentu (art. 10 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o wynalazczości). Skoro art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa wysokość zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodu w wysokości 50% uzyskanego przychodu za uzyskanie zapłaty przez twórcę za przeniesienie prawa własności wynalazku, to oznacza to, że każdy przypadek przeniesienia prawa własności wynalazku (prawa do patentu, czy prawu z patentu), który będzie polegał na zapłacie, będzie korzystał z 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodu? (interpretacja indywidualna z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt ILPB2/415-381/08/10-S/ES, wydana po wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 991/10).

Zatem, w opisanym zdarzeniu przyszłym, biorąc pod uwagę przepisy prawa oraz powołane orzecznictwo, zdaniem Wnioskodawcy będziemy mieć do czynienia z przeniesieniem prawa własności wynalazku/wzoru użytkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu, w ramach struktury organizacyjnej Spółki funkcjonuje dział, którego zasadniczą rolą jest opracowywanie indywidualnych rozwiązań usprawniających proces produkcji. Są to w szczególności nowe i usprawnione: maszyny, oprzyrządowanie i zespoły kontrolne niewystępujące na rynku, modyfikacje usprawniające standardowe maszyny i urządzenia. Wnioskodawca podał, iż Jego zdaniem część wytworów pracy pracowników Spółki spełnia definicję wzorów użytkowych, o których mowa w art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.1117; dalej Prawo własności przemysłowej) i w związku z tym posiada zdolność do udzielenia na nie prawa ochronnego. W umowach o pracę Spółka zamierza zawrzeć z pracownikami, będącymi twórcami ww. wzorów użytkowych, stosowną klauzulę pozostawiającą prawo do uzyskania prawa ochronnego na wzór użytkowy po stronie pracowników. Jednakże, nie wyłącza się możliwości przekazania dokonanych przez pracowników wzorów użytkowych, niezgłoszonych do Urzędu Patentowego, na rzecz Spółki.

Przekazanie wzoru użytkowego przez pracownika oraz jego przyjęcie do wykorzystania przez Wnioskodawcę następowałoby na piśmie. Jednocześnie umowy o pracę z pracownikami (twórcami) zawierałyby postanowienia przewidujące wynagrodzenie z tytułu przekazania pracodawcy wynalazku/wzoru użytkowego do korzystania.

W ocenie Wnioskodawcy może on zakwalifikować przychód z tytułu zawarcia ww. umowy jako przychód ze stosunku pracy oraz zastosować w związku z tym koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej kosztów uzyskania przychodów należy stwierdzić, iż kosztami tymi z poszczególnego źródła są - stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego - w wysokości 50 % uzyskanego przychodu.

Wymaga jednak podkreślenia, iż wymieniona w tym przepisie 50% stawka kosztów uzyskania przychodów odnosi się jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności wynalazku, nie zaś do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę.

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom projektów wynalazczych należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), określających między innymi stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 6 tej ustawy - ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych - rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.
   
   

W myśl art. 8 ust. 3 cytowanej ustawy przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także do współtwórcy.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również praw z rejestracji wzoru przemysłowego, przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy. Ustęp 2 cyt. powyżej art. 11 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż współtwórcom wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawnienie do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa rejestracji przysługuje wspólnie. W myśl ust. 3 ww. art. 11 ustawy Prawo własności przemysłowej, w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba, że strony ustaliły inaczej.

Natomiast w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez twórcę przy pomocy przedsiębiorcy, przedsiębiorca ten może korzystać z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego we własnym zakresie. W umowie o udzielenie pomocy strony mogą ustalić, że przedsiębiorcy przysługuje w całości lub części prawo, o którym mowa w ust. 1 (art. 11 ust. 5 ww. ustawy Prawo własności przemysłowej).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Patent również jest zbywalny i podlega dziedziczeniu (art. 67 ust. 1 powołanej ustawy).

Przepis art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Zgodnie z treścią art. 21 ustawy Prawo własności przemysłowej, w przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

Wzorem użytkowym jest nowe i użyteczne rozwiązanie o charakterze technicznym, dotyczące kształtu, budowy lub zestawienia przedmiotu o trwałej postaci (art. 94 ust. 1 powołanej ustawy).

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne należy stwierdzić, iż przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu. Wtedy to, zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, przysługują koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności projektu wynalazczego, topografii, układu scalonego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego przez pierwszego właściciela ? w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Omawiany przepis ma zatem jedynie zastosowanie w przypadkach przeniesienia prawa własności wynalazku (art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej), nie ma zaś do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę (art. 22 ust. 1 omawianej ustawy). Wynagrodzenie za korzystanie z tego wynalazku wypłacane jest bowiem zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, jako wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku.

Należy stwierdzić, iż z uwagi na to, że pracownicy Spółki będą przekazywać na jej rzecz wzory użytkowe, które nie zostaną zgłoszone do Urzędu Patentowego, to norma przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy nie może mieć zastosowania do omawianego wynagrodzenia. Pracownik Spółki nie może przenieść na nią praw, których w istocie nie posiada.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w odniesieniu do otrzymanego przychodu z tytułu zawarcia umowy przeniesienia całości praw do wzoru użytkowego, który nie został zgłoszony do Urzędu Patentowego i nie posiada prawa ochronnego, norma przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy nie ma zastosowania, albowiem pracownik Spółki nie uzyska patentu na projekt wynalazczy, a tym samym nie może przenieść na przedsiębiorcę praw, których w istocie nie posiada.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. zakwalifikowania do właściwego źródła przychodów osiąganych przez pracowników spółki) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 16 marca 2012 r. nr ILPB1/415-139/12-3/AG.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie zdarzenia przyszłego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanego pisma urzędowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pismo to dotyczy bowiem projektu racjonalizatorskiego, nie zaś wynalazku/wzoru użytkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.