Czy wydatki poniesione ze środków otrzymanych z PFRON na podjęcie działalności gospodarczej można (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (data wpływu 15 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 6 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, sfinansowanych ze środków PFRON ? jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych o wartości przekraczającej 3.500 zł, sfinansowanych ze środków PFRON ? jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 24 lutego 2012 r. znak ILPB1/415-1401/11-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 29 lutego 2012 r., wniosek uzupełniono w dniu 6 marca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jako osoba bezrobotna i niepełnosprawna otrzymała 2 lipca 2008 r. jednorazowe środki, tj. kwotę 36.500 zł na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej - zgodnie z umową z Prezydentem Miasta z dnia 2 lipca 2008 r. Pomoc ta była pomocą de minimis i udzielona na podstawie art. 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Pomoc ta w przypadku niedotrzymania ww. umowy podlegałaby całkowitemu zwrotowi wraz z odsetkami.

Działalność gospodarczą Zainteresowana rozpoczęła 14 lipca 2008 r. w zakresie usług krawieckich, hafciarskich, solarium, handlu odzieżą i bielizną, będąc od początku czynnym podatnikiem podatku VAT. Podatek dochodowy Wnioskodawczyni rozlicza na zasadach ogólnych wg skali podatkowej. Przychody i koszty ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jak też prowadzony jest rejestr wyposażenia.

Kwotę pomocy, tj. 36.500 zł Zainteresowana wydatkowała w okresie 18 lipca - października 2008 r. na następujące zakupy:

1. stebnówka 2.600 zł;
2. hafciarka 14.000 zł;
3. owerlok 900 zł;
4. łóżko solaryjne 10.000 zł;
5. stół roboczy 1.397 zł;
6. zestaw komputerowy 1000 zł;
7. monitor 800 zł,

jak również i inne mniejsze zakupy wg umowy np.: drukarka ? 410 zł, żelazko ? 245 zł, telefon ? 180 zł, regał sklepowy ? sztuk 2 x 350 zł, regał ? sztuk 2 x 420 zł, lada sklepowa ? sztuk 2 x 550 zł, krzesło ? 80 zł.

Wszystkie wydatki były związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT i były niezbędne do prowadzenia ww. działalności gospodarczej, jak też do uzyskania przychodu.

Wnioskodawczyni podała, że wszystkie te zakupy stanowią wyposażenie będące również środkami trwałymi niepodlegającymi amortyzacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy wydatki poniesione ze środków otrzymanych z PFRON na podjęcie działalności gospodarczej można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna i niepełnosprawna otrzymała 2 lipca 2008 r. jednorazowe środki z PFRON, tj. kwotę 36.500 zł jako pomoc na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Działalność gospodarczą Zainteresowana rozpoczęła 14 lipca 2008 r. Otrzymane więc środki przed rozpoczęciem działalności stanowią Jej przychód z innych źródeł zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z 1991 r. Przychód ten korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a).

Wydatki poniesione z ww. środków, tj. przychodu Wnioskodawczyni mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w związku z prowadzoną działalnością. Po rozpoczęciu działalności gospodarczej jako podatnik Zainteresowana prowadzi księgę przychodów i rozchodów, jak też ewidencję wyposażenia. Dokonane wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodów - art. 22 ust. 1 i nie znajdują się na liście nieuznawanych za koszt - art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup wyposażenia stanowiącego środki trwałe, tj. 1) hafciarka -14.000 zł; 2) solarium ? 10.000 zł, w przypadku Wnioskodawczyni - małego podatnika, daje możliwość zaliczenia takiego zakupu jednorazowo w koszt zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. art. 22k pkt 7 i 9 o tzw. ekspresowej amortyzacji. Na podstawie wymienionych przepisów w pełni uzasadnione jest więc zaliczenie wszystkich wydatków (w tym na środki trwałe, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych) a zakupionych ze środków otrzymanych z PFRON, do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakup wyposażenia stanowiącego środki trwałe, to jest o wartości poniżej 3.

500 zł, jak również inne zakupy niestanowiące środków trwałych Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć bezpośrednio w koszt, natomiast 1) hafciarka ? 14.000 zł, 2) solarium - 10.000 zł, mimo, że wartość tych środków trwałych jest wyższa niż 3.500 zł w przypadku Zainteresowanej ,,Małego Podatnika? daje możliwość zaliczenia takiego zakupu jednorazowo w koszt, co tym samym stanowi, iż nie występuje u Wnioskodawczyni przypadek odpisów amortyzacyjnych, to jest rozłożonych w czasie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, sfinansowanych ze środków PFRON ? uznaje się za prawidłowe,
• w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych o wartości przekraczającej 3.500 zł, sfinansowanych ze środków PFRON ? uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 8. ust. 1 ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.), rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, osoba niepełnosprawna zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna albo poszukująca pracy niepozostająca w zatrudnieniu ma prawo korzystać z usług lub instrumentów rynku pracy na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.), zwanej dalej ?ustawą o promocji?.

Natomiast w myśl art. 12a ust. 1 o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, osoba niepełnosprawna, o której mowa w art. 11 ust. 1, może otrzymać ze środków Funduszu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej albo na wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej w wysokości określonej w umowie zawartej ze starostą, nie więcej jednak niż do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli nie otrzymała bezzwrotnych środków publicznych na ten cel.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 14, poz. 307 ze zm.), wolne od podatku są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub zakładowych funduszy aktywności.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni jako osoba bezrobotna i niepełnosprawna otrzymała jednorazowe środki na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej. Pomoc ta była pomocą de minimis i została udzielona na podstawie art. 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Z przyznanej kwoty Zainteresowana zakupiła: środki trwałe o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł (stebnówkę, overlok, stół roboczy, zestaw komputerowy, drukarkę, żelazko, telefon, regały sklepowe, ladę sklepową krzesło) oraz środki trwałe o wartości przekraczającej 3.500 zł (hafciarka, łóżko solaryjne).

Odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup wyposażenia będącego środkami trwałymi o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, stwierdzić należy, iż zgodnie art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, sfinansowane ze środków przyznanych osobie niepełnosprawnej z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności do wydatków tych nie znajduje zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137. W przepisie tym bowiem nie wskazano przepisu art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a), stanowiącego, podstawę zwolnienia otrzymanych przez Wnioskodawczynię środków z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podjęcie działalności gospodarczej.

Zatem, wydatki poniesione przez Zainteresowaną na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł od których nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych, sfinansowane ze środków - przyznanych na podstawie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych - na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zatem, dokonany ? w jakiejkolwiek formie, a więc w tym również w formie jednorazowych środków na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej ? zwrot nakładów poniesionych w związku z zakupem środka trwałego, powoduje iż wartość odpisów (dokonanych jednorazowo bądź rozłożonych w czasie) od tej części wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, jeżeli wydatek na ich nabycie został zwrócony podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Reasumując, wydatki na zakup środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł (stebnówka, overlok, stół roboczy, zestaw komputerowy, drukarka, żelazko, telefon, regały sklepowe, lada sklepowa krzesło) poniesione ze środków otrzymanych z PFRON na podjęcie działalności gospodarczej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wydatki na zakup środków trwałych o wartości przekraczającej 3.500 zł (hafciarka, łóżko solaryjne), nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawczynię stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii źródeł przychodów oraz do możliwości dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, albowiem zagadnienia te nie były przedmiotem zapytania.

Wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług, został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPP1/443-1549/11-2/HW, interpretacja indywidualna