Czy działalność w postaci imprez masowych (ogólnodostępnych) jak np. zakładowe pikniki, andrzejki (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2010 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 8 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2010 r. Gmina złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych. Pismem z dnia 3 lutego 2010 r. nr NA/014-959/10 Naczelnik Urzędu Skarbowego w XXX ? działając na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) ? przekazał wniosek XXX do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 19 kwietnia 2010 r. znak ILPB1/415-174/10-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 21 kwietnia 2010 r., wniosek uzupełniono w dniu 23 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Urząd Miasta zamierza zorganizować imprezę masową ogólnodostępną dla swoich pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy działalność w postaci imprez masowych (ogólnodostępnych) jak np. zakładowe pikniki, andrzejki itp. mieści się w działaniach socjalnych zakładu i finansowana ze środków ZFŚS jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji, gdy osoby uczestniczące (uprawnione) nie składają wniosków o przyznanie świadczeń socjalnych i uczestniczą w przedmiotowych imprezach na równych zasadach, a płatność jest ponoszona z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, można prezentować pogląd, że przy spełnieniu warunków opisanych w pytaniu nie istnieje obowiązek podatkowy. Za takim stanowiskiem przemawiają między innymi następujące argumenty:

1. Uczestnictwo w ogólnodostępnych imprezach masowych jest usługą, za ww. usługę wystawiona jest faktura, która jest opłacana z ZFŚS, a płatnikiem jest Urząd Miasta. Owej zbiorczej kwoty wynikającej z faktury nie dzieli się na osoby ze względu na niemożliwość przypisania dochodu do konkretnej osoby (uczestnika imprezy).
2. Kryterium socjalne, o którym mowa w przepisach art. 8 ust. 1 ustawy o ZFŚS odnosi się jedynie do przyznawania ulgowych świadczeń i usług, nie dotyczy natomiast samych świadczeń o których mowa w powołanej ustawie.
3. Podane stanowisko zostało wyrażone przez najwyższy organ sądowniczy w kraju (wyrok SN z dnia 23.10.2008, II PK 74/08 opublikowany w systemie informacji prawnej Lex nr 504057, a stanowisko to zostało w racjonalny i przekonywujący sposób uzasadnione przez skład orzekający.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami są wyłącznie przedmioty materialne.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają m.in. świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, itp.).

Nie można natomiast uznać, iż wartość imprez masowych (ogólnodostępnych) dla pracowników, takich jak np. pikniki, andrzejki, sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem rzeczowym, bowiem przedmiotem tego świadczenia jest usługa, a nie rzecz.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wyraził pogląd, że uczestnictwo w ogólnodostępnych imprezach masowych jest usługą. Za ww. usługę wystawiona jest faktura, która jest opłacana z ZFŚS, a płatnikiem jest Urząd Miasta. Owej zbiorczej kwoty wynikającej z faktury nie dzieli się na osoby ze względu na niemożliwość przypisania dochodu do konkretnej osoby (uczestnika imprezy).

Tut. Organ nie podziela takiej argumentacji i uważa, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie ma przeszkód w ustaleniu wartości świadczenia otrzymanego przez uczestnika imprezy masowej. Wnioskodawcy znany jest zarówno koszt zorganizowanego spotkania masowego jak i ilość uczestników, którzy brali udział w tym spotkaniu.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika. Przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten nie zwalnia jednak od podatku świadczeń otrzymanych przez pracownika w związku z jego uczestnictwem w imprezie masowej. Pracodawca winien zatem doliczyć wartość otrzymanych świadczeń do globalnej kwoty przychodu i opodatkować dochód z tego tytułu według zasad określonych w art. 32 ww. ustawy.

Reasumując, należy stwierdzić, że wartość finansowanych przez Wnioskodawcę kosztów imprezy masowej o charakterze otwartym, stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik, ma obowiązek doliczyć kwotę dofinansowania do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do zagadnienia dotyczącego określenia, czy działalności w postaci imprez masowych (ogólnodostępnych), takich jak np. zakładowe pikniki, andrzejki itp. mieści się w działaniach socjalnych zakładu, tut Organ wyjaśnia, że zagadnienie to nie jest regulowane przepisami prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Zatem tut. Organ nie rozpatrywał tego zagadnienia w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sąd administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.