Czy prawidłowe jest zastosowanie okresu amortyzacji dla przedmiotowego budynku ? 10 lat, przy zastosowaniu (...)

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej uzyskuje przychody z tytułu najmu budynku niemieszkalnego oraz przychody z tytułu zatrudnienia. Rozlicza się na zasadach ogólnych. W dniu X marca 2007 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze licytacji komorniczej budynek będący przedmiotem najmu. Zgodnie z opinią biegłego ? operatem szacunkowym, budynek ten został wybudowany przed 1945 rokiem.

W grudniu 2007 roku Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych ww. budynek. Dla tej nieruchomości Wnioskodawczyni zastosowała (KŚT 10) okres amortyzacji 10 lat, powołując się na art. 22j pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z posiadanymi informacjami, od momentu wybudowania budynku do dnia nabycia przez Wnioskodawczynię budynek ten był używany przez różne podmioty gospodarcze, posiadające tytuł prawny do budynku w celu prowadzenia działalności (znajdowały się tam magazyny).

Z uwagi na to, że podmioty użytkujące budynek już nie istnieją, a nie ma obowiązku przechowywania dokumentacji, która potwierdzałaby okres używania budynku w tak długim okresie czasu, Wnioskodawczyni jako dowód na potwierdzenie używania budynku posiada oświadczenia osób zatrudnionych przez podmioty użytkujące ww. budynek. Osoby te oświadczają, że w okresie od 1965 do 1989 i 1971 do 1979 roku były zatrudnione u pracodawcy, który używał przedmiotowy budynek w wymienionym okresie jako magazyny spożywcze, chemiczne i AGD. Zatrudnienie tych osób jest potwierdzone wpisami w legitymacji ubezpieczeniowej i dowodzie osobistym. Ze względu na obowiązujące przepisy dotyczące okresu archiwizacji dokumentacji, Wnioskodawczyni nie jest w stanie w inny sposób udokumentować okres używania budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zastosowanie okresu amortyzacji dla przedmiotowego budynku ? 10 lat, przy zastosowaniu jako dowodu używania budynku oświadczeń osób zatrudnionych w podmiotach, które używały ww. budynek...

Zdaniem Wnioskodawczyni, przyjęty okres amortyzacji jest prawidłowy, a dowody potwierdzające używanie budynku w postaci oświadczeń osób zatrudnionych w podmiotach, które używały budynek w latach wcześniejszych są wystarczające.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, który pozwala na ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) niemieszkalnych, z tym, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich przekazania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika że w dniu 2 marca 2007 r.

Wnioskodawczyni nabyła w drodze licytacji komorniczej budynek będący przedmiotem najmu, który wg dokumentów jakie posiada Wnioskodawczyni, zgodnie z opinią biegłego ? operatem szacunkowym ? został wybudowany przed 1945 rokiem. Wnioskodawczyni podała ponadto, że jako potwierdzenie tego, iż przedmiotowy budynek był użytkowany od 1965 roku posiada oświadczenia osób, które w okresie od 1965 do 1989 i 1971 do 1979 roku były zatrudnione u pracodawcy, używającego przedmiotowego budynku w wymienionym okresie jako magazyny spożywcze, chemiczne i AGD.

Należy zaznaczyć, iż przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego.

W myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Reasumując, oświadczenia osób zatrudnionych w podmiotach używających wcześniej przedmiotowy budynek są wystarczającym dowodem pozwalającym uznać go za używany lokal niemieszkalny, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego Wnioskodawczyni może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10%.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.