Czy zapłacona składka jest dla pracownika przychodem podatkowym?

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza wysłać pracowników w delegację do Niemiec. Wyjazd ma charakter szkoleniowy. Pracownicy poznają nowe technologie, które następnie zostaną wykorzystane w prowadzonej działalności gospodarczej. Chcąc ograniczyć ryzyko związane z takim wyjazdem zakład zamierza ubezpieczyć pracowników. Ubezpieczenie będzie obejmowało koszty leczenia oraz ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy zapłacona składka jest dla pracownika przychodem podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki Spółki na dodatkowe ubezpieczenie mają za zadanie uchronić zakład przed kosztami leczenia pracowników, będących następstwem nieprzewidzianych nagłych okoliczności oraz wypadku. Ubezpieczenie ma charakter standardowy. Obejmuje koszty leczenia oraz ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW). Delegowani wykonują obowiązki poza swoim stałym miejscem pracy. Sytuacja ta nie zwalnia jednak pracodawcy z zapewnienia im odpowiednich warunków pracy (spełniających przepisy BHP). Zgodnie z tymi przepisami pracownicy powinni mieć zapewniony odpowiedni komfort pracy, po to by móc koncentrować się na sprawach najważniejszych, czyli powierzonych obowiązkach. Ponadto zgodnie z Kodeksem pracy pracodawca jest zobowiązany podjąć niezbędne działania eliminujące lub ograniczające zagrożenia oraz zapewnić pierwszą pomoc poszkodowanym (pracownikom). Z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych ubezpieczenie nie zostało zawarte w celu przysporzenia korzyści pracownikowi. Celem ubezpieczenia jest zmniejszenie dolegliwości (obciążeń finansowych) związanych z dodatkowymi kosztami leczenia, będącymi następstwem nieszczęśliwego wypadku. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) zwolnione są z opodatkowania diety i inne należności wypłacone pracownikom na czas podróży służbowej. Biorąc pod uwagę powyższe zapłacona składka dla pracownika nie będzie przychodem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin ?świadczenie? pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 353 tego Kodeksu oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie ?nieodpłatnego świadczenia? ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Podkreślić należy, iż w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również opłacenie składki dodatkowego ubezpieczenia na ubezpieczenie pracowników podczas zagranicznej podróży służbowej. Wobec braku przepisów zwalniających powyższe korzyści z opodatkowania stanowią one, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu.

Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Gdyby bowiem pracodawca nie sfinansował własnym majątkiem kosztów ubezpieczenia, taki wydatek musiałby z własnych środków ponieść pracownik. Tym samym odniósł on realną korzyść poprzez fakt, iż nie poniósł uszczerbku w swym majątku. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy nie było zaliczanie do przychodu pracownika żadnych wydatków (czy świadczeń ponoszonych za niego przez pracodawcę bądź też zwracanych mu przez pracodawcę) związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, to ustawodawca nie wymieniłby w katalogu zwolnień szeregu dochodów ściśle związanych właśnie z wykonywaniem obowiązków służbowych (np. diety i inne należności za czas podróży służbowej; ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały, sprzęt, stanowiące ich własność; zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania w jazdach lokalnych ? dla potrzeb zakładu pracy ? pojazdów stanowiących własność pracownika).

Jako, że ustawodawca nie wymienił w katalogu zwolnień świadczeń, o których mowa we wniosku ? co już powyżej stwierdzono ? świadczenia te będą stanowiły przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych został rozstrzygnięty w dniu 28 czerwca 2010 r. interpretacją indywidualną nr ILPB3/423-300/10-4/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-300/10-4/MM, interpretacja indywidualna