Czy ustalona 10% roczna stawki amortyzacji jest prawidłowa, a tym samym będzie stanowić koszt uzyskania (...)
Czy ustalona 10% roczna stawki amortyzacji jest prawidłowa, a tym samym będzie stanowić koszt uzyskania przychodów?
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej ? jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Spółka jawna prowadząca działalność handlową, w której Wnioskodawca jest współwłaścicielem, zakupiła w 2008 roku używany budynek handlowy (w budynku znajdują się dwa duże sklepy ? jeden ze sklepów spółka wynajmowała nieprzerwanie od 2006 roku do dnia zakupu). Budynek użytkowany jest od 1993 roku i cały czas prowadzona jest w nim działalność handlowa.
Zakupiony używany budynek handlowy, w którym spółka nadal prowadzi działalność handlową, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i zaliczony do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Ustalono indywidualną roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy ustalona 10% roczna stawka amortyzacji jest prawidłowa, a tym samym będzie stanowić koszt uzyskania przychodów...
Zdaniem Wnioskodawcy, spółka jest uprawniona do zamortyzowania nabytego używanego budynku handlowego, w którym znajdują się sklepy, w okresie nie krótszym niż trzy lata. Wynika to z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
- trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
- kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3, domków kempingowych i budynków zastępczych <
nbspnbsp - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata
Stosownie do art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane ? jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że ww. budynek jest zdatny do użytku, używany, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i został wymieniony w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, zaś przed jego nabyciem był wykorzystywany od 1993 roku. Dlatego cytowany wyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 w tym przypadku znajdzie zastosowanie.
Zatem należy uznać, że ustalona 10% roczna stawka amortyzacji jest prawidłowa. Ustalony w ten sposób odpis amortyzacyjny będzie stanowić koszt uzyskania przychodów.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.