Pytanie o prawidłowe zakwalifikowanie środka trwałego i ustalenie właściwej stawki amortyzacji i (...)

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 30 lipca 2012 r. znak ILPB1/415-563/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 sierpnia 2012 r., a w dniu 8 sierpnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 7 sierpnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od x.07.2011 r. we wsi x, gmina x. Jej przeważającą działalnością gospodarczą jest nr PKD (2007) 46.31.Z - sprzedaż hurtowa owoców i warzyw. Zainteresowana rozlicza się na zasadach ogólnych księgi przychodów i rozchodów, podlega pod Urząd Skarbowy w x.

Zainteresowana na podstawie umowy użyczenia jest w posiadaniu gruntów we wsi x, obręb x. Grunt został przeznaczony na place manewrowe, na których Wnioskodawczyni prowadzi swoją działalność gospodarczą. Powyższy grunt został utwardzony kostką brukową. Końcowa faktura VAT została wystawiona w dniu x.04.2012 r.

W uzupełnieniu Zainteresowana wskazała, iż utwardzony plac manewrowy - budowla kwalifikuje się do grupy 2 KŚT pozycja 220, dla której podstawowa stawka amortyzacyjna w skali roku wynosi 4,5%. Plac manewrowy został wybudowany na podstawie zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. Jest wykorzystywany jako odrębna jednostka budowlana. W rozumieniu prawa budowlanego (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) plac manewrowy stanowi budowlę.

Z powyższego wynika, że jest to inwestycja w obcym środku trwałym. Amortyzacja zgodnie z art. 22j (indywidualne stawki amortyzacyjne) ust. 4 pkt 1.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jakie jest prawidłowe ustalenie właściwej stawki amortyzacji i okresu odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zaistniała sytuacja stanowi inwestycję w obcym środku trwałym, jako budowla, którą należy amortyzować według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 22j indywidualne stawki amortyzacji ust. 4 pkt 1 inwestycje w obcych budynkach lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 cyt. ustawy).

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   - zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11) (art. 22a ust. 2 ww. ustawy).
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 1 ww. ustawy, oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, z późn. zm.1)), zwanej dalej "ustawą o rachunkowości". Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika odnośnie obcego środka trwałego stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu i uzupełnienia opisu wynika, że Zainteresowana utwardziła grunt jaki wykorzystuje w prowadzonej działalności na podstawie umowy użyczenia. Powstał w ten sposób plac manewrowy utwardzony kostką brukową. Plac ten zaliczany jest do 2 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, pozycja 220 i w rozumieniu odrębnych przepisów stanowi on budowlę.

Zainteresowana uważa, iż utwardzony plac manewrowy stanowi inwestycję w obcym środku trwałym, dla której można ustanowić indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 4 pkt 1, gdzie okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z ww. przepisem podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (przyp. art. 22j ust. 4 pkt 1 powołanej ustawy).

Na podstawie powołanego wcześniej art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budowla wybudowana na cudzym gruncie jest środkiem trwałym. Zatem, gdy podatnik wybuduje budowlę na cudzym gruncie, pomimo iż w świetle art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) nie posiada do niego prawa własności, będzie miał prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych na takich samych zasadach, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębną grupę składników majątku podlegającą amortyzacji, niezależnie od przewidywanego okresu używania. W przypadku gdy przedsiębiorca wybuduje cokolwiek na cudzym gruncie, będzie jedynie właścicielem poniesionych nakładów na tę budowę.

Wskazanych budowli na gruncie podatkowym nie można natomiast amortyzować jako inwestycji w obcym środku trwałym. Przepisy art. 22j ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy pozwalają na to jedynie w przypadku inwestycji w obcym środku trwałym - w ?budynkach (lokalach) lub budowlach?. Plac manewrowy jest zaś inwestycją na cudzym gruncie, a więc nie w cudzym budynku lub budowli.

Amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawczyni wskazała, iż przedmiotowy plac manewrowy zaliczany jest do 2 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, pozycja 220 i w rozumieniu odrębnych przepisów stanowi budowlę.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy, stawka amortyzacyjna dla obiektów inżynierii lądowej i wodnej, z wyłączeniem ogrodów i parków publicznych, skwerów, ogrodów botanicznych i zoologicznych, sklasyfikowanych w grupie 2 KŚT wynosi 4,5%.

Reasumując, utwardzony przez Zainteresowaną grunt, który stanowi plac manewrowy jest odrębnym środkiem trwałym, nie zaś inwestycją w obcym środku trwałym, dla której można by ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną. Powstały środek trwały podlega amortyzacji wg stawki 4,5%, zgodnie z wspomnianym Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.