Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 25 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 sierpnia 2011 r., nr ILPB1/415-766/11-2/AMN, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 sierpnia 2011 r., wniosek uzupełniono dniu 25 sierpnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest firmą informatyczną nastawioną na obsługę klientów z branży przemysłowej w zakresie monitorowania i sterowania obiektami dowolnego rodzaju (gazociągi, wodociągi, oczyszczalnie ścieków, zakłady przemysłowe).

Aktualnie firma zatrudnia 18 osób, z czego ok. 50% jest zatrudnionych jako programiści. W zakres ich obowiązków wchodzi rozwój oferowanego przez spółkę oprogramowania, w związku ze zmieniającymi się potrzebami klientów, projektowanie i tworzenie nowych aplikacji oraz nadzór nad tworzonymi aplikacjami.

Przepis art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) wskazuje, że programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie.

Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy. Powyższy przepis formułuje podstawową zasadę, zgodnie z którą prawo autorskie powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy, który nabywa to prawo wraz ze stworzeniem utworu. Natomiast, jak wskazuje przepis art. 8 ust. 2 ustawy domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Wyjątek od powyższej zasady musi wynikać tylko i wyłącznie z ustawy.

Pracownicy, z racji wykonywanych obowiązków, stają się twórcami programów komputerowych i przysługują im autorskie prawa osobiste.

Z kolei, na mocy art. 74 ust.3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika, w wyniku wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy, przysługują pracodawcy o ile umowa o pracę nie stanowi inaczej.

Ustawodawca wyróżnił dwa rodzaje nabycia autorskich praw majątkowych, mianowicie nabycie pierwotne i nabycie pochodne. Pierwotnym właścicielem autorskich praw majątkowych jest twórca. Ustawodawca przewidział jednak wyjątki od wskazanej powyżej zasady, które dotyczą m.in. programów komputerowych stworzonych przez pracownika w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy.

Zatem pierwotnym właścicielem autorskich praw majątkowych w przypadku, o którym mowa powyżej, jest pracodawca i nabywa on autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego w momencie stworzenia oprogramowania - nabycie pierwotne - bez konieczności uiszczenia dodatkowego wynagrodzenia na rzecz twórcy - pracownika.

W związku z tym, że przedstawiona powyżej sytuacja ma miejsce w firmie Wnioskodawcy, gdzie umowy o pracę nie posiadają żadnych zapisów odmiennych od ustawowych regulacji należy przyjąć, że autorskie prawa osobiste z tytułu tworzenia programów komputerowych przynależą do ich twórców, czyli pracowników, a autorskie prawa majątkowe przynależą się pracodawcy.

Dotychczas jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych Spółka rozlicza wszystkich pracowników jednakowo, naliczając koszty uzyskania przychodu w liście płac, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. od podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownicy pracujący na etacie programisty zaczęli domagać się, by wynagrodzenia ze stosunku pracy tej grupy pracowników były rozliczane w oparciu o art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. by koszt uzyskania przychodu dla tych pracowników był naliczany w wysokości 50% uzyskanego przychodu, pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że umowy zawarte z pracownikami nie przewidują wprost wynagrodzenia za pracę związaną z korzystaniem z praw autorskich ani nie posiadają stosownych zapisów, które w jakikolwiek sposób dzieliłyby umówione wynagrodzenie na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i cześć związaną z wykonywaniem pozostałych obowiązków pracowniczych.

Umowa z pracownikami zawiera jedynie zakres obowiązków, gdzie m.in. mowa jest o tworzeniu aplikacji komputerowych na rzecz firmy, bez sztywnego określania wartości wynagrodzenia za tę część wykonywanej pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenia pracowników pracujących na etatach programistów, którzy w ramach świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę zajmują się tworzeniem programów komputerowych, jak to opisano powyżej, mogą być rozliczane w oparciu o art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tzn. w wysokości 50% uzyskanego przychodu, pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, wyliczenie kosztów uzyskania przychodów w stosunku do pracowników pracujących na etacie programisty, którzy w ramach świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę zajmują się tworzeniem programów komputerowych, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest możliwe, ponieważ jak już wcześniej zaznaczono w opisie stanu faktycznego, nabycie autorskiego prawa majątkowego przez pracodawcę, w ramach uregulowań ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i braku odmiennych postanowień w umowach o pracę, ma charakter pierwotny.

Nie dochodzi tu do przeniesienia praw autorskich w rozumieniu przepisu art. 41 ust.1 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z kolei art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie przyznaje podwyższone koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami.

W opinii Spółki, skoro nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych na pracodawcę z art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to nie ma mowy o korzystaniu przez twórców z praw autorskich, a tym bardziej rozporządzania przez nich tymi prawami. W konsekwencji brak jest podstaw do zastosowania art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wyliczenia kosztów uzyskania przychodów dla pracowników zatrudnionych na etacie programisty.

Powyższe stanowisko Spółki stoi w sprzeczności z interpretacją indywidualną o sygnaturze ILPB2/415-712/09-2/AJ dotyczącej analogicznego przypadku, co jest przyczyną niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże warunkiem zastosowania 50% normy kosztów uzyskania przychodów jest ustalenie, że przychód uzyskany został z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub pokrewnych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631).

W myśl art. 1 ust. 1 powołanej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 cyt. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno - urbanistyczne, urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną (art. 1 ust. 3 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania takimi utworami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim.

Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac ? utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu, daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Zaznaczyć również należy, że fakt korzystania przez pracownika z prawa autorskiego powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o pracę, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Tylko bowiem takie wyróżnienie, jak przedstawiono powyżej, daje podstawę do zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę powinna wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia programistów. W zakres ich obowiązków wchodzi rozwój oferowanego przez spółkę oprogramowania, w związku ze zmieniającymi się potrzebami klientów, projektowanie i tworzenie nowych aplikacji oraz nadzór nad tworzonymi aplikacjami. Pracownicy, z racji wykonywanych obowiązków, stają się twórcami programów komputerowych i przysługują im autorskie prawa osobiste. Umowy zawarte z pracownikami nie przewidują wprost wynagrodzenia za pracę związaną z korzystaniem z praw autorskich ani nie posiadają stosownych zapisów, które w jakikolwiek sposób dzieliłyby umówione wynagrodzenie na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i cześć związaną z wykonywaniem pozostałych obowiązków pracowniczych. Umowa z pracownikami zawiera jedynie zakres obowiązków, gdzie m.in. mowa jest o tworzeniu aplikacji komputerowych na rzecz firmy, bez sztywnego określania wartości wynagrodzenia za tę część wykonywanej pracy.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, iż jak wyżej wskazano, o zastosowaniu normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, decyduje fakt uzyskania przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego, pod warunkiem możliwości ustalenia wysokości przychodu z tego tytułu. Zatem tylko wówczas gdy:

• praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
• umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy twórczej pracownika,

do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone 50 % koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione wszystkie warunki, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, konieczne do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów od wynagrodzeń pracowników - programistów.

Tym samym wynagrodzenia pracowników pracujących na etatach programistów, którzy w ramach świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę zajmują się tworzeniem programów komputerowych, jak to opisano powyżej, nie mogą być rozliczane w oparciu o art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tzn. w wysokości 50% uzyskanego przychodu, pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe.

Końcowo należy dodać, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji ww. ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne. W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.