1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo dokonać korekty stawek amortyzacyjnych z 1,5% na 10% za rok 2006 zakupionych (...)

1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo dokonać korekty stawek amortyzacyjnych z 1,5% na 10% za rok 2006 zakupionych lokali mieszkalnych w ramach tej samej metody amortyzacyjnej (liniowej)?
2. Czy Wnioskodawczyni może złożyć korekty rocznych zeznania podatkowego za rok 2006 w trybie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. u. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.)?
3. Czy Wnioskodawczyni może wystąpić do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2006 na mocy art. 72 par. 1 ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r. (data wpływu 5 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 29 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty stawki amortyzacyjnej oraz ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie korekty deklaracji podatkowej za 2006 rok ? jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 5 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty stawki amortyzacyjnej oraz ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie korekty deklaracji podatkowej za 2006 rok.


Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 września 2010 r. znak ILPB1/415-769/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 września 2010 r., a w dniu 29 września 2010 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 września 2010 r.).


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni ? osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami oraz wynajem i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi opodatkowaną na zasadach podatku liniowego. Powyższe czynności świadczone są zarówno na rzecz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osób prawnych oraz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej.

Dla celów prawidłowego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawczyni prowadzi podatkowa księgę przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w latach 2006-2007, Wnioskodawczyni dokonała zakupu na rynku wtórnym 3 lokali mieszkalnych od osób fizycznych. Wprowadzenia do ewidencji środków trwałych ww. lokali dokonano odpowiednio w terminach:

  • lokale zakupione w 2006 roku ? x.11.2006 r. i x.11.2006 r.,
  • lokal zakupiony w 2007 roku ? x.03.2007 r.


Rozpoczynając proces amortyzacji przedmiotowych lokali mieszkalnych, Wnioskodawczyni wybrała metodę amortyzacji linową i stawkę amortyzacyjną w oparciu o brzmienie przepisu art. 22i ust. 1 ustawy o pdof z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r., nr 14 poz. 176 ze zm.), tj. 1,5 % w skali roku.

W trakcie przyjmowania ww. lokali mieszkalnych na ewidencję środków trwałych, Wnioskodawczyni chciała zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynikającą z treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 przedmiotowej ustawy, ale w związku z brakiem jednolitych stanowisk, a także braku pewności i ewentualnych konsekwencji stwierdziła, że nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy, z powodu braku dokumentów potwierdzających, że przed ich nabyciem były one wykorzystywane co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawczyni wielokrotnie występowała do zarządców budynków, w których znajdują się nabyte przez Nią nieruchomości (lokale mieszkalne) o potwierdzenie na piśmie faktu użytkowania przez poprzednich właścicieli ww. lokali powyżej 60 miesięcy. Wnioskodawczyni nie mogła uzyskać stosownych oświadczeń od poprzednich właścicieli, ponieważ po sprzedaży lokali poprzedni właściciele wyprowadzili się w inne rejony Polski. Po wielu odmowach zarówno w biurze ewidencji ludności, wielokrotnych rozmowach prowadzonych z zarządcami budynków, licznej korespondencji pocztowej, przedmiotowe dokumenty Wnioskodawczyni otrzymała dopiero na przełomie maja 2010 roku. Potwierdzają one, że zakupione w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lokale mieszkalne w latach 2006-2007 są lokalami używanymi.


W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie korekty stawki amortyzacyjnej oraz korekty deklaracji podatkowej za 2006 rok.

  1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo dokonać korekty stawek amortyzacyjnych z 1,5% na 10% za rok 2006 zakupionych lokali mieszkalnych w ramach tej samej metody amortyzacyjnej (liniowej)...
  2. Czy Wnioskodawczyni może złożyć korekty rocznych zeznania podatkowego za rok 2006 w trybie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.)...
  3. Czy Wnioskodawczyni może wystąpić do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2006 na mocy art. 72 par. 1 ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo do dokonania korekty stawek amortyzacyjnych z 1,5 % na 10% za rok 2006 w ramach tej samej metody amortyzacyjnej. Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o pdof z dnia 26 lipca 1991 r. ?podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego?.

W nawiązaniu do wskazanego powyżej art. 22h ust. 2, w powiązaniu z uregulowaniami prawnymi zawartymi art. 22i-22k wskazując, że określone w nich zostały metody amortyzacji. Oznacza to, że przez metody amortyzacji w rozumieniu wyżej przytoczonych przepisów podatkowych należy rozumieć:

  1. metodę liniową z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad - (art. 22i ust. 1),
  2. metodę liniową z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych oraz współczynników podwyższających lub obniżających te stawki - (art. 22i ust. 2-6),
  3. metodę liniową z zastosowaniem indywidualnych stawek - (art. 22j),
  4. metodę degresywną (art. 22k).


Dotychczas stosowana metoda przez Wnioskodawczynię została wskazana ww. pkt 1 natomiast w związku z uzyskaniem dokumentów, o których mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o pdof, tj. zdobycie potwierdzeń z których jednoznacznie wynika, że zakupione lokale mieszkalne w ww. okresach są lokalami używanymi powyżej 60 miesięcy, daje prawo do zastosowania ww. pkt 3 i dokonania korekt stawek amortyzacji oraz deklaracji rocznych PIT-36L.

Zdaniem Wnioskodawczyni, indywidualna stawka amortyzacji, jak wynika ze wskazanych metod amortyzacji i ich odniesienia do przepisów ustawy, mieści się w metodzie liniowej przytoczonej w brzmieniu art. 22j. Jednocześnie w świetle wyroku NSA z 17.04.2008 r. sygnatura II FSK 282/07 wskazano, iż:

?Wprawdzie przepisy o amortyzacji podatkowej nie określają bezpośrednio norm dotyczących korekty tych odpisów, ale taka korekta jest prawnie możliwa. Może ona mieć miejsce, gdy podatnik nieprawidłowo ustalił wysokość odpisów amortyzacyjnych, a tym samym wysokość kosztów uzyskania przychodów, przez niewłaściwe ustalenie wartości początkowej środka trwałego, zastosowanej złej stawki amortyzacyjnej, czy też omyłce technicznej przy obliczaniu odpisów, czy też w terminach rozpoczęcia i zakończenia?.

Reasumując powyższy wyrok NSA oraz wcześniej powołane argumenty można stwierdzić, iż w omawianym przypadku w związku z zastosowaniem stawki amortyzacji liniowej 1,5 % zamiast 10% nieprawidłowo została ustalona wysokość odpisów amortyzacyjnych a tym samym wysokość kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie z powyższym orzeczeniem termin zakończenia amortyzacji przedmiotowych lokali ulegnie skróceniu, a w przypadku pozostawienia stawki amortyzacyjnej w wysokości 1,5% wydłużeniu.

Takie stanowiska zostały przedstawione również w licznych interpretacjach podatkowych i wyrokach sądowych tj.:

  • NSA z 17.04.2008 r. sygn. II FSK 282/07,
  • WSA we Wrocławiu sygn. I SA/Wr 169/09,
  • interpretacja indywidualna sygn. ILPB1/415-395/08-6/AA z 08.09.2008 r. Izba Skarbowa w Poznaniu.


Wnioskodawczyni uważa, że może dokonać korekty rocznego zeznania podatkowego za rok 2006 pod warunkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty, a także może wystąpić do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok.

Zgodnie z treścią art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. .j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8. poz. 60 ze zm.) jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację (w tym również zeznanie) co następuje przez złożenie korygującej deklaracji. Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzaniu i może dotyczyć każdej jej pozycji. Jednocześnie w myśl art. 72 par. 1 ust. 1 ww. aktu prawnego, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Jednocześnie treść arf. 75 par. 1 ww. ustawy stanowi, że jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.


Natomiast w art. 75 par. 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, uprawnienie określone w par. 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 par. 1 pkt 1 jeżeli:

  1. w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 par. 2 wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej;
  2. w deklaracjach innych niż wymienionych w art. 73 par. 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek;
  3. nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a - 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy w oparciu o wyżej wymienioną ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15 tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Możliwość ustalenia wartości początkowej ww. środków trwałych według jednej z dwóch metod wiąże się ze zróżnicowaniem obowiązujących zasad ich amortyzacji.

W myśl art. 22g ust. 10 podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych. W tym przypadku odpisów dokonuje się w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania, wydzierżawiania lub używania przez właściciela tego składnika majątku, od wartości stanowiącej iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni użytkowej budynku lub lokalu wynajmowanej, wydzierżawionej lub używanej przez właściciela dla celów jego działalności gospodarczej i kwoty 988 zł.

Podkreślić należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasadą jest, że odpisy amortyzacyjne dokonywane są od ustalonej w sposób wskazany przepisami wartości początkowej danego środka trwałego według wybranej (mogącej mieć zastosowanie) metody amortyzacji aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową.

Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wysokości odpisu amortyzacyjnego, w tym wysokości stawki amortyzacyjnej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, to jest innych niż budynki i lokale niemieszkalne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni dokonała zakupu na rynku wtórnym 3 lokali mieszkalnych od osób fizycznych, które wprowadzono do ewidencji środków trwałych. Zainteresowana wybrała metodę amortyzacji linową i stawkę amortyzacyjną w oparciu o brzmienie przepisu art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, tj. 1,5 % w skali roku. W trakcie przyjmowania ww. lokali mieszkalnych na ewidencję środków trwałych, Wnioskodawczyni chciała zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynikającą z treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 przedmiotowej ustawy, jednakże brak odpowiedniej dokumentacji uniemożliwił realizację tego zamiaru.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni obowiązana jest wybraną metodę amortyzacji stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W konsekwencji nie jest możliwa zmiana przyjętej metody amortyzacji z metody liniowej na metodę liniową przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie. Przepisy art. 22j ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.


Wobec powyższego, nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawczyni, iż ma prawo dokonać korekty stawek amortyzacyjnych z 1,5% na 10% za rok 2006 zakupionych lokali mieszkalnych.

Zatem nie ma podstaw do złożenia korekty rocznego zeznania podatkowego za rok 2006 w trybie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.) oraz wystąpienia do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2006 na mocy art. 72 § 1 ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ustawy Ordynacja podatkowa (tj. korekty stawki amortyzacyjnej oraz korekty deklaracji podatkowej za rok: 2007, 2008 i 2009) wniosek rozstrzygnięto interpretacjami indywidualnymi z dnia 30 września 2010 r. nr ILPB1/415-769/10-5/AG, ILPB1/415-769/10-6/AG, ILPB1/415-769/10-7/AG.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię pisma urzędowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Referencje

ILPB1/415-769/10-5/AG, interpretacja indywidualna

ILPB1/415-769/10-6/AG, interpretacja indywidualna

ILPB1/415-769/10-7/AG, interpretacja indywidualna

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika