Czy świadczenie, (przejazd i wy żywienie) spełnione na rzecz pracowników będzie stanowiło przychód (...)

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (bez pośrednictwa biura podróży) zorganizował dla pracowników wycieczkę. Koszty wycieczki (w tym przejazd i wyżywienie) zostały pokryte całkowicie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wszystkie faktury wystawione zostały na Wnioskodawcę. W wycieczce uczestniczyła tylko część pracowników (11 osób). Przejazd odbył się koleją. W ramach oszczędności Wnioskodawca wykupił bilet grupowy, który uprawnia do darmowego przejazdu opiekuna grupy. Roli opiekuna nie przypisano jednak konkretnej osobie, ponieważ nie było takiej potrzeby (wszystkie osoby dorosłe, samodzielne i odpowiedzialne za siebie). Na fakturze w rubryce ?ilość towaru lub zakres usługi? widnieje liczba 1 (słownie: jeden), więc koszty nie są przypisane do konkretnych osób.

Wyżywienie zostało wykupione w lokalu gastronomicznym. Pracownicy mieli możliwość wyboru posiłków w różnych cenach. Na fakturze koszty posiłków nie są przypisane do konkretnych osób. W rubryce ?ilość? widnieje liczba 1 (słownie: jeden).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zatem biorąc pod uwagę zaistniały stan faktyczny, świadczenie (przejazd i wyżywienie) spełnione na rzecz pracowników będzie stanowiło przychód pracownika, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazd nie stanowi przychodu dla pracowników, ponieważ koszty biletu nie są przypisane konkretnej osobie i nie ma jednoznacznie określonej stawki dla poszczególnych osób. Wyżywienie nie stanowi przychodu dla pracowników, ponieważ nie jest możliwym zindywidualizowanie świadczenie na poszczególne osoby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot ?w szczególności? oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy ? o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów ? podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem ze stosunku pracy jest wobec powyższego nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale również i nieodpłatne świadczenia. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika zaliczyć należy również wycieczkę, w tym przejazd i wyżywienie finansowane całkowicie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których, otrzymujący odnosi określoną korzyść co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach, innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione ? według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku ? według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wnioskodawca w swoim stanowisku twierdzi, iż ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom biorących udział w wycieczce, nie jest możliwe z następujących powodów. Po pierwsze pracownicy w ramach przejazdu korzystali z biletu grupowego, który nie określał stawki przypadającej na osobę. Ponadto bilet grupowy uprawniał jedną z osób do przejazdu darmowego w roli opiekuna, a osoba ta nie została wyznaczona. Po drugie koszty posiłków ? w różnych cenach dla poszczególnych uczestników wycieczki - nie są przypisane do konkretnych osób. Jako że wszystkie posiłki objęto jedną pozycją na fakturze, nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczeń przypadających na poszczególne osoby.

Podkreślenia wymaga fakt, iż przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób opłacania kosztów związanych z wycieczką, w której uczestniczy określona liczba pracowników, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego pracownika.

Nadmienić należy, iż zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie sądowym, ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych świadczeniobiorców mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty w formie jednej pozycji na fakturze nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość opłacanej kwoty przypadać będzie na danego pracownika.

Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem świadczenie (przejazd i wyżywienie) spełnione na rzecz pracowników będzie stanowiło przychód pracownika, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.