Czy różnicę między wysokością długu, a zapłatą za ww. dług Wnioskodawca może zaliczyć do (...)

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca podaje, że jego firma jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku VAT. Wystąpił problem ze ściągnięciem wierzytelności z tytułu sprzedaży wyrobów. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, iż dalsze dochodzenie skończy się niepowodzeniem ze względu na sytuacją dłużników. Firma Wnioskodawcy współpracuje z firmą windykacyjną, która chce od Jego firmy kupić te należności za symboliczną kwotę. Zainteresowany podał, iż wierzytelność wyżej wymieniona została zarachowana jako przychód należny z działalności gospodarczej w dacie sprzedaży (wystawienia faktury) oraz uległa przedawnieniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy różnicę między wysokością długu, a zapłatą za ww. dług Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, po rozpoznaniu stanu majątkowego dłużnika, uznano, że dalsze koszty związane z dochodzeniem na drodze sądowej są kosztami nie przynoszącymi efektu, dlatego Zainteresowany zrezygnował z dochodzenia roszczeń drogą sądową. Wnioskodawca podał, że firmy te nie prowadzą na dzień dzisiejszy działalności gospodarczej. Przy zbyciu ww. należności Zainteresowany poniesie stratę, którą ? jego zdaniem ? może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą wymienioną w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przedsiębiorca zobowiązany jest więc wykazać przychód już po dokonaniu sprzedaży, nawet w sytuacji, gdy nie uzyskał jeszcze faktycznie pieniędzy.

Jednym ze sposobów odzyskiwania przez przedsiębiorcę swoich należności w przypadku trudności z uzyskaniem zapłaty jest sprzedaż wierzytelności.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

W tym przypadku do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, o ile wcześniej wierzytelność ta zaliczona została do przychodów z działalności gospodarczej.

Strata ze sprzedaży wierzytelności ma swoje ?źródło? w przychodzie należnym (opodatkowanym), który jednak nie został uzyskany. Przychodu ze sprzedaży wierzytelności nie zalicza się zatem do przychodów podatkowych, bo przychód ten już wcześniej został wykazany w przychodach należnych. Nie uwzględnia się też w kosztach uzyskania przychodów wartości sprzedanej wierzytelności. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlega sam wynik na operacji sprzedaży wierzytelności ? strata.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc powyższe pod uwagę w przypadku sprzedaży wierzytelności zaliczonej uprzednio do przychodów należnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się stratę ze sprzedaży wierzytelności rozumianą jako różnicę ceny sprzedaży, a wartością netto wierzytelności. Zasada ta jednakże nie dotyczy wierzytelności, o których mowa m.in. w art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na skutek niemożności wyegzekwowania środków finansowych od dłużników Wnioskodawca zamierza sprzedać wierzytelności firmie windykacyjnej. Wierzytelności zostały zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże podkreślić należy, iż ? jak wynika z opisu informacji przedstawionych we wniosku, przedmiotowe wierzytelności uległy przedawnieniu. Zatem Wnioskodawca nie będzie mógł do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności bowiem kosztem uzyskania przychodów ? w myśl postanowień art. 23 ust. 1 pkt 17 cyt. ustawy nie mogą być wierzytelności, które uległy przedawnieniu ? co nastąpiło w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy nie sposób uznać, iż różnicę między wysokością długu, a zapłatą tego długu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do powyższego stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.