Czy w przedstawionym przyszłym stanie faktycznym, zwrot przedstawicielom handlowym wydatków poniesionych (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki komandytowo-akcyjnej, przedstawione we wniosku (data wpływu 1 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika ? jest:

• nieprawidłowe ? w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu,
• prawidłowe ? w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat przejazdowych i parkingowych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca Spółka z o.o. Spółka komandytowo-akcyjna jest producentem opakowań z tektury. Spółka zatrudnia przedstawicieli handlowych. W przyszłości Spółka zamierza zmienić zasady pracy przedstawicieli handlowych. Przedstawiciele handlowi będą zatrudnieni na podstawie umowy o pracę (tak jak dotychczas), lecz w umowie tej jako miejsce świadczenia pracy wskazany będzie obszar kilku województw lub obszar całego kraju. Tego typu zapis wiąże się z faktem, że osoby te w sposób stały świadczyć będą pracę poza siedzibą Spółki. Wyjazdów przedstawicieli handlowych związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw Spółka nie będzie traktowała jako podróży służbowej (delegacji) w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1997 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Przedstawiciele handlowi podczas wykonywania pracy będą ponosili wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązania się z zakresu powierzonych im obowiązków. Wydatki te będą dotyczyły zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat przejazdowych i parkingowych oraz kosztów noclegów pracownika w trasie.

Wydatki ponoszone w związku z wykonywaniem pracy będą potwierdzone fakturami wystawionymi na Spółkę. Po przedłożeniu przez pracownika handlowego ww. dokumentów księgowych i na ich podstawie Spółka dokona zapłaty za faktury przelewem lub dokona pracownikom zwrotu całości równowartości poniesionych przez nich wydatków.

Ponoszone wydatki będą pozostawać w bezpośrednim i wyłącznym związku z wykonywaniem obowiązków służbowych pracowników będących zatrudnionymi na stanowisku przedstawicieli handlowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym przyszłym stanie faktycznym, zwrot przedstawicielom handlowym wydatków poniesionych przez nich, w związku z wykonywaniem pracy, na noclegi w hotelach, na paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe Spółka powinna traktować jako przychód ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, równowartość zwróconych przedstawicielom handlowym przez Spółkę wydatków związanych z wykonywaniem przez nich pracy nie stanowi dla tego pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, w myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Katalog źródeł przychodów określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jako źródła przychodów m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z ogólnym pojęciem przychodu, zdefiniowanym w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Doprecyzowanie tej definicji w przypadku przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy znajduje się w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w świetle którego za przychody z tych źródeł uważa się wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku. że opodatkowaniu podlegają dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały wprost wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku. Podstawowym założeniem konstrukcyjnym podatku dochodowego jest przy tym opodatkowanie wyłącznie dochodu, tj. przyrostu majątku podatnika. Należy więc uznać, że poszczególne źródła przychodów, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym przytoczone powyżej, obejmują tylko takie przysporzenia, które powiększają wartość majątku podatnika w sposób trwały, tj. mają charakter definitywny. Zdaniem Wnioskodawcy, oznacza to, że jeżeli otrzymane przez podatnika przychody podlegają zwrotowi, to nie stanowią one przychodu podatkowego, o którym mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są takie wypłaty i świadczenia, które mają swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym, o ile prowadzą do powstania przysporzenia majątkowego po stronie podatnika.

Takie rozumienie tych przepisów potwierdza utrwalona już linia interpretacyjna organów podatkowych, jak i orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 11 sierpnia 2010 r. (sygn. ILPB2/415-572/11-4/TR). wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, stwierdza się, że:

?Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przychodem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. (...) istota bowiem przychodu podatkowego polega właśnie na tym, że ma on charakter trwałego przysporzenia w majątku podatnika?.

Podobny pogląd został wyrażony w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2003 r. (sygn. akt III SA 3382/02) i 14 maja 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 1305/97). W tym drugim wyroku, wydanym na gruncie odpowiednich przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, sąd podkreślił, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu). A zatem przychodem jako źródłem dochodu jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika, może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy, tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi?.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w związku z wyjazdami przedstawicieli handlowych podczas świadczenia pracy, pracownicy ci są często zmuszeni ponosić określone wydatki, które finansują czasami z własnych środków, a następnie występują o ich zwrot do Spółki. Poniesienie tych wydatków pozostaje w bezpośrednim i wyłącznym związku z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych i wynikających z zawartej między nimi a Spółka umowy o pracę. Jednocześnie praca przedstawicieli handlowych zapewnia Spółce prawidłową obsługę dotychczasowych klientów, jak i pozyskiwanie nowych, co ma oczywiście bezpośredni związek z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem z działalności gospodarczej.

Podróż przedstawicieli handlowych w związku z wykonywaniem swojej pracy jest związana z charakterem tej pracy i konieczna dla realizowania polityki sprzedaży wyrobów Spółki. Gdyby nie charakter tej pracy, pracownicy ci nigdy nie ponieśliby przedmiotowych wydatków. W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że ich dokonanie nie stanowi realizacji osobistych celów czy potrzeb pracowników, które powinno odbyć się kosztem ich osobistego majątku. Zwrot wydatków przez Spółkę ma zatem zapobiec uszczupleniu majątku pracowników, do którego niewątpliwie doszłoby, gdyby takiego zwrotu nie było.

Skoro więc wydatki ponoszone są w imieniu i na rzecz Spółki, a nie na cele osobiste pracowników, w ocenie Spółki, nie można uznać, ze ich zwrot skutkuje uzyskaniem wymiernej i trwałej korzyści majątkowej przez pracowników, a tylko taka korzyść - w świetle przedstawionej przez Spółkę argumentacji - wiązałaby się z powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na znaczenie braku realizacji osobistych celów pracowników w tym kontekście zwrócił uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z dnia 21 marca 2011 r. (nr IPPB2/415-3/11-4/AS) wydanej w imieniu Ministra Finansów, z której wynika, że ?w sytuacji przedstawionej we wniosku, poniesione przez pracowników spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz spółki (...) reasumując, należy stwierdzić, iż zwrotu wydatków poniesionych przez przedstawicieli handlowych związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę spółka nie powinna traktować jako przychodu ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, ze równowartość zwróconych przez Spółkę wydatków związanych z wyjazdem pracownika w ramach świadczenia pracy, nie stanowi dla pracownika przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu Podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ostatnio Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z 18 czerwca 2012 r., sygn. III SA/Wa 2629/11) uchylił interpretację Ministra Finansów nakazującą rozpoznanie przychodu pracownikowi, któremu, mimo iż nie był w podróży służbowej, pracodawca pokrył koszty noclegu w hotelu. We wniosku wskazywano, iż nocleg ma związek z obowiązkami służbowymi pracownika i jest wynikiem polecenia pracodawcy.

Minister Finansów uznał, iż na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko wydatki poniesione w związku z podróżą służbową nie stanowią przychodu. Dlatego jeżeli pracodawca nie ma obowiązku wypłaty diet lub innych należności na pokrycie kosztów związanych z podrożą służbową, to zwrot kosztów za hotel należy uznać za nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika. Jednak zdaniem sądu, poniesione przez pracodawcę wydatki na noclegi, które są bezpośrednio związane z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez pracowników, nie mogą być uznane za świadczenia na rzecz pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe ? w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu,
• prawidłowe ? w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat przejazdowych i parkingowych.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne ? to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu ? przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa ?w szczególności?, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Stosownie do treści art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zatrudniać przedstawicieli handlowych na podstawie umowy o pracę. W umowie tej jako miejsce świadczenia pracy wskazany będzie obszar kilku województw lub obszar całego kraju. Tego typu zapis wiąże się z faktem, że osoby te w sposób stały świadczyć będą pracę poza siedzibą Spółki, a wyjazdów przedstawicieli handlowych związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw Spółka nie będzie traktowała jako podróży służbowej (delegacji) w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1997 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Przedstawiciele handlowi podczas wykonywania pracy będą ponosili wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązania się z zakresu powierzonych im obowiązków, dotyczące zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat przejazdowych i parkingowych oraz kosztów noclegów pracownika w trasie. Wydatki ponoszone w związku z wykonywaniem pracy będą potwierdzone fakturami wystawionymi na Spółkę, po przedłożeniu których Spółka dokona zapłaty za faktury przelewem lub dokona pracownikom zwrotu całości równowartości poniesionych przez nich wydatków. Jak wskazano w treści wniosku, ponoszone wydatki będą pozostawać w bezpośrednim i wyłącznym związku z wykonywaniem obowiązków służbowych pracowników będących zatrudnionymi na stanowisku przedstawicieli handlowych.

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że zasadą jest, iż wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika ? do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg stanowi dla pracownika ? niebędącego w podróży służbowej ? przychód, który nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć przy tym należy, że świadczenia w postaci zwrotu pracownikowi wydatków związanych z noclegami w trasie, mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich wydatki z tego tytułu zostały poniesione. Osobą korzystającą z noclegu oraz otrzymującym zwrot będzie pracownik. Nabywcą usługi hotelowej będzie natomiast Wnioskodawca (to na Spółkę będą wystawione faktury i to Spółka sfinansuje ten wydatek).

W związku z powyższym wartość świadczenia (noclegu) wynikająca z wystawionej faktury - zwróconego pracownikowi - stanowić będzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość tego świadczenia zwróconego pracownikowi Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 tejże ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia od podatku ? przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody służbowe (będące własnością Spółki) do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki, i Spółka dokona zwrotu kosztów za paliwo oraz opłat przejazdowych i parkingowych, pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów eksploatacyjnych. Zauważyć przy tym należy, że wydatki na paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe nie mają charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego. Tym samym, po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu zwrotu kosztów za paliwo oraz kosztów opłat przejazdowych i parkingowych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wartość świadczenia (noclegu) wynikająca z wystawionej faktury ? zwrócona pracownikowi, stanowić będzie dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej ? ewentualnie nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej ? Spółka (Wnioskodawca) ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Natomiast zwrot kosztów za przejazd samochodem służbowym, tj. zwrot kosztów za paliwo oraz opłat przejazdowych i parkingowych, nie będzie skutkować po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym, po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ani też obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu ? należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat przejazdowych i parkingowych ? należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych stwierdzić należy, iż wydane one zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie. Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.