Czy Wnioskodawczyni ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości (...)

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2000 oraz w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 5 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-995/10-2/AO wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 listopada 2010 r., natomiast w dniu 17 listopada 2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 15 listopada 2010 r.). Brakującą opłatę uzupełniono w dniu 10 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką mieszkania (x m²), które w 2000 roku kupiła nowe od dewelopera na wynajem. Mieszkanie to od 10 lat wynajmuje. Przez pierwsze lata płaciła podatek ryczałtowy, a od 2009 roku przeszła na opodatkowanie na zasadach ogólnych. Dotychczas lokalu tego nie amortyzowała. W roku 2009 zleciła wycenę tego mieszkania przez uprawnionego rzeczoznawcę.

Jednocześnie Zainteresowana poinformowała, że ma jeszcze jedno mieszkanie zakupione na rynku wtórnym. Mieszkanie to Wnioskodawczyni kupiła w 2008 roku i zgodnie z zaleceniami US amortyzuje je od wartości podanej w akcie notarialnym według przyspieszonej stawki 10%.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, że pierwsze mieszkanie zakupiła w 2000 roku od dewelopera w stanie surowym, tj. deweloperskim. Przygotowując je do wynajęcia poniosła znaczące nakłady na jego ulepszenie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych m.in. położyła podłogi, zrobiła łazienkę, zabudowę szafami i całą kuchnię. Do tego kupiła wyposażenie w postaci: mebli, sprzętu AGD, lamp i telewizora. W ciągu dziewięciu lat na bieżąco uzupełniała wynajmowany lokal o sprzęt, który znacząco podnosi jego wartość. W dniu xx grudnia 2008 roku odebrała opinię biegłego rzeczoznawcy z wyceną tego mieszkania. Zgodnie z nią, wartość lokalu od czasu jego zakupu wzrosła o ponad 100%. Na wzrost wartości lokalu wpływ miała ogólna tendencja do wzrostu cen nieruchomości zlokalizowanych w tym miejscu, jak również wartość jego zabudowanego wyposażenia. W ocenie biegłego rzeczoznawcy, wartość środków trwałych znajdujących się w tym lokalu mieszkalnym w wyniku jego ulepszenia od dnia zakupu wzrosła o ponad 30% wartości początkowej tego lokalu.

Z kolei drugie mieszkanie zakupione przez Wnioskodawczynię na rynku wtórnym w 2008 roku było przed jego nabyciem wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, a dokładnie od 1995 roku, tj. przez 13 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości lokali mieszkalnych, które aktualnie wynajmuje...

Treść pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku pierwszego mieszkania spełnia warunek poniesienia kosztów na ulepszenie mieszkania w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej, tj. zakupu mieszkania, a w drugim przypadku wynajmowane mieszkanie przed zakupem było wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. W związku z powyższym, Zainteresowana uważa, że ma prawo do skorzystania z możliwości naliczania przyspieszonej amortyzacji w wysokości 10% wartości każdego z tych lokali.

Powyższe stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2000 roku.

Wniosek w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego zakupionego w 2008 roku został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 25 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-995/10-5/AO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 cyt. ustawy).

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500³, domków kempingowych i budynków zastępczych

   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką mieszkania, które w 2000 roku zakupiła od dewelopera w stanie surowym. Przygotowując je do wynajęcia poniosła nakłady na jego ulepszenie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych m.in. położyła podłogi, zrobiła łazienkę, zabudowę szafami i całą kuchnię. Do tego kupiła wyposażenie. W ciągu dziewięciu lat na bieżąco uzupełniała wynajmowany lokal o sprzęt, który znacząco podnosi jego wartość. W dniu xx grudnia 2008 roku odebrała opinię biegłego rzeczoznawcy z wyceną tego mieszkania. Zgodnie z nią wartość lokalu od czasu jego zakupu wzrosła o ponad 100%. Na wzrost wartości lokalu wpływ miała ogólna tendencja do wzrostu cen nieruchomości zlokalizowanych w tym miejscu, jak również wartość jego zabudowanego wyposażenia. W ocenie biegłego rzeczoznawcy, wartość środków trwałych znajdujących się w tym lokalu mieszkalnym w wyniku jego ulepszenia od dnia zakupu wzrosła o ponad 30% wartości początkowej tego lokalu.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, tj. były kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Wnioskodawczyni wskazała, iż spełnia warunek poniesienia kosztów na ulepszenie mieszkania w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej, tj. zakupu mieszkania. Należy jednak zauważyć, że poczynione przez Zainteresowaną m.in. prace wykończeniowe nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, bowiem zakupiony od dewelopera w stanie surowym lokal mieszkalny nie spełniał warunków uznania go za środek trwały. Dopiero przeprowadzone prace spowodowały, że lokal ten spełniał definicję środka trwałego, a więc kompletnego i zdatnego do użytku.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem ocena czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni poniosła wydatki na ulepszenie lokalu mieszkalnego przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych w wysokości stanowiącej co najmniej 30% jego wartości początkowej należy do Zainteresowanej. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Reasumując, Wnioskodawczyni ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości lokalu mieszkalnego zakupionego w 2000 roku zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych zostanie ulepszony, a wydatki na jego ulepszenie będą stanowiły co najmniej 30% jego wartości początkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB1/415-995/10-5/AO, interpretacja indywidualna