Czy Wnioskodawca, mając zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości odpłatności za bilety na dojazd (...)

Czy Wnioskodawca, mając zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości odpłatności za bilety na dojazd do pracy, które zostały potrącone i doliczone do Jego przychodów opodatkowanych, może zastosować w rozliczeniu rocznym koszty faktycznie poniesione, tj. 11 848,20 zł, stosownie do art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2009 r. (data wpływu 27 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem zatrudnionym na umowę o pracę, mieszka w odległości 65 km od zakładu pracy. Zainteresowany podaje, iż zakład pracy organizuje pracownikom środki transportu na dojazdy do pracy, po czym dopłaca im za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, a częściowo pracownicy dopłacają sami. Rozliczenie za ww. dopłaty i potrącenia odbywa się z listy płac za każdy miesiąc rozliczeniowy. Zainteresowany podaje, iż zakład pracy stosuje koszty uzyskania przychodu według zryczałtowanej stawki, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na koniec roku rozliczeniowego zakład wydaje zainteresowanym pracownikom zaświadczenia o wysokości odpłatności za bilety, jakie ponosi pracownik.

Wnioskodawca podaje, iż Jego dojazdy odbywają się autobusowym środkiem komunikacji na podstawie imiennych, okresowych (kwartalnych) kart przejazdu, które ? w opinii Zainteresowanego ? w żaden jednoznaczny sposób nie dokumentują faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu, w myśl art. 22 ust. 11 ustawy. w związku z powyższym, Wnioskodawca formułuje tezę, iż na okoliczność poniesionych kosztów potrzebne jest zaświadczenie z zakładu pracy.

Ponadto, Zainteresowany podaje, iż z różnych przyczyn merytorycznych nie zachował ww. kart przejazdu traktując je jako makulaturę nie przedstawiającą wartości dokumentalnych.

Końcowo, Zainteresowany wskazuje, iż jeszcze niedawno niektóre urzędy skarbowe kwestionowały wartość kart przejazdu wystawianych przez zakład pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, mając wyłącznie zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości odpłatności za bilety na dojazd do pracy, które zostały potrącone i doliczone do Jego przychodów opodatkowanych, może zastosować w rozliczeniu rocznym koszty faktycznie poniesione, tj. 11 848,20 zł, stosownie do art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi jednoznacznie, iż ?przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu?.

Zainteresowany wskazuje, iż brzmienie zaświadczenia jest następujące: ?dopłata zakładu do biletu na dojazd do pracy doliczona w roku podatkowym 2008 do przychodów opodatkowanych pracownika (?)?.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ww. przepis pozwala zastosować wysokość kosztów uzyskania według zaświadczenia podanego przez zakład pracy.

Zainteresowany podaje, iż w ustawodawca nie zdefiniował w ustawie pojęcia ?imiennego biletu okresowego?. Zatem, w opinii Wnioskodawcy, uznać należy ? z korzyścią dla podatnika ? iż w zamyśle ustawodawcy chodzi o taki dokument, który w sposób bezsprzeczny i jednoznaczny potwierdzi niezbywalne prawo podatnika do zastosowania w rocznym rozliczeniu podatkowym takich kosztów uzyskania przychodu, jakie wynikają z takiego dokumentu.

Zdaniem Zainteresowanego, w Jego przypadku jest to ww. zaświadczenie z zakładu pracy. Ponadto, Wnioskodawca w złożonym wniosku wyraził opinię, iż ? ze względu na fakt, że prawo podatkowe powinno bazować na logice i uczciwości wobec podatnika ? jest On osobą ze wszech miar uprawnioną do zwrotu nadpłaconego podatku.

Mając na uwadze powyższe, Zainteresowany formułuje tezę, iż fizyczny brak biletów (kart przejazdów) nie będzie stanowił przesłanki negatywnej możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodu, których wysokość wynika z przedmiotowego zaświadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do ust. 2 ww. artykułu, dochodem ze źródła przychodów (?) jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 2, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

  1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
  2. nie mogą przekroczyć łącznie 2 002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
  3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1 668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
  4. nie mogą przekroczyć łącznie 2 502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.


Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie pojęcia imiennego biletu okresowego.

Wykładnia gramatyczna przepisu z art. 22 ust. 11 wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

  • wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,
  • były poniesione na transport do zakładu pracy,
  • odbyły się wymienionymi ściśle środkami transportu oraz
  • zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.


W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia ?imiennego biletu okresowego?. Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów. z tego względu należało uznać, że w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, aby w załączniku do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego. Dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu dojazdu do pracy korzysta z transportu autobusowego organizowanego przez pracodawcę. Finansowanie z tego tytułu odbywa się dwutorowo, tj. pracodawca dopłaca pracownikom za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, zaś częściowo pracownicy sami partycypują w kosztach. z tytułu dojazdu do pracy Zainteresowany otrzymywał kwartalne bilety imienne, których nie zachował, traktując je jako makulaturę. Wnioskodawca posiada wyłącznie zaświadczenie, z którego wynika, że odpłatność za bilety na dojazd do pracy potrącana była w danym okresie, a następnie doliczona w roku podatkowym 2008 r. do przychodów opodatkowanych pracownika.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż posiadanie przez pracownika wyłącznie zaświadczenia o wysokości faktycznie poniesionych wydatków nie stanowi przesłanki uprawniającej do zastosowanie faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Wskazać bowiem należy, iż z przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy wprost wynika, iż w rocznym rozliczeniu podatku koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, mogą być zastosowane wyłącznie na podstawie imiennych biletów okresowych.

Wskazać przy tym należy, iż przedmiotowe zaświadczenie z zakładu pracy stanowi jedynie załącznik do ww. biletów, z którego wynika wysokość poniesionych przez pracownika kosztów w związku z dojazdem do pracy. Natomiast dopiero udokumentowanie wydatków okresowymi biletami imiennymi spełnia ustawową przesłankę, o której mowa w ww. art. 22 ust. 11.

Z uwagi na fakt, iż Zainteresowany nie posiada okresowych biletów imiennych, stwierdzić należy, iż nie przysługuje Mu prawo do zastosowania kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w ww. przepisie. Tym samym wskazać należy, iż w odniesieniu do analizowanej sprawy, nie doszło do sytuacji nadpłacenia podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, tut. Organ pragnie nadmienić, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika