Czy Wnioskodawca ? jeżeli nie posiada już kwartalnych kart przewozu, natomiast dysponuje zaświadczeniem (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 1 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem zatrudnionym na umowę o pracę. Dojeżdża do zakładu pracy przewozami pracowniczymi (ok. 50 km). Zainteresowany podaje, iż zakład pracy organizuje pracownikom środki transportu na dojazdy do pracy, po czym dopłaca im za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, a częściowo pracownicy dopłacają sami. Rozliczenie za ww. dopłaty i potrącenia odbywa się z listy płac za każdy miesiąc rozliczeniowy. Wnioskodawca podaje, iż zakład pracy stosuje koszty uzyskania przychodu według zryczałtowanej stawki, tj. w wysokości 139,06 zł miesięcznie. Na koniec roku rozliczeniowego zakład wydaje zainteresowanym pracownikom zaświadczenia o wysokości odpłatności za bilety.

Wnioskodawca podaje, iż Jego dojazdy odbywają się autobusowym środkiem komunikacji. W związku z powyższym, wydawane są imienne ?karty na przewozy pracownicze?, które nie posiadają adnotacji w zakresie wysokości ceny przejazdu. Następnie wydawane jest zaświadczenie wskazująca wysokość przedmiotowych kosztów.

Wnioskodawca podaje przykładowo, iż w roku podatkowym 2008 odpłatność za bilet na dojazd do pracy pracownik poniósł w wysokości 522 zł, natomiast dopłata zakładu do biletu na dojazdy do pracy wynosi 9 314,22 zł.

Zainteresowany dodaje, iż posiada zaświadczenie z działu transportu, z którego wynika, iż w okresie od 1 stycznia 2004 r. do 31 grudnia 2008 r. pobierał imienne karty przejazdu na przewozy pracownicze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ? jeżeli nie posiada już kwartalnych kart przewozu, natomiast dysponuje zaświadczeniem o ich wydaniu oraz zaświadczeniem dotyczące rocznych rozliczeń kosztów biletów z tytułu dojazdu do pracy, które zostały potrącone i tym samym doliczone do przychodów opodatkowanych ? może zastosować w rozliczeniu rocznym jako faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane zaświadczenia wystawione przez zakład pracy, przedstawiające odpłatność za dojazd do zakładu pracy, można potraktować jako wystarczający dokument do faktycznego kosztu uzyskania przychodu, tj. 9 836,22 zł

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do ust. 2 ww. artykułu, dochodem ze źródła przychodów (?) jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Treść art. 22 ust. 2 ww. ustawy określa wysokość naliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie pojęcia imiennego biletu okresowego.

Wykładnia gramatyczna powołanego wyżej art. 22 ust. 11 wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,

• były poniesione na transport do zakładu pracy,

• odbyły się wymienionymi ściśle środkami transportu oraz

• zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
  
  
  

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia ?imiennego biletu okresowego?. Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów. Z tego względu należało uznać, że w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, aby w załączniku do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego. Dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu dojazdu do pracy korzysta z transportu autobusowego organizowanego przez pracodawcę. Finansowanie z tego tytułu odbywa się dwutorowo, tj. pracodawca dopłaca pracownikom za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, zaś częściowo pracownicy sami partycypują w kosztach. Z tytułu dojazdu do pracy Zainteresowany otrzymywał imienne karty przewozu, których nie zachował. Wnioskodawca posiada wyłącznie zaświadczenie o wydaniu przedmiotowych kart przewozu oraz zaświadczenie dotyczące rocznych rozliczeń kosztów biletów z tytułu dojazdu do pracy, które zostały potrącone i tym samym doliczone do przychodów opodatkowanych.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż posiadanie przez pracownika wyłącznie zaświadczenia o wydaniu przedmiotowych kart przewozu oraz zaświadczenia o wysokości faktycznie poniesionych wydatków nie stanowi przesłanki uprawniającej do zastosowanie faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Wskazać bowiem należy, iż z przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy wprost wynika, iż w rocznym rozliczeniu podatku koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, mogą być zastosowane wyłącznie na podstawie imiennych biletów okresowych.

Wskazać przy tym należy, iż zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości faktycznie poniesionych kosztów stanowi jedynie załącznik do ww. biletów (kart przewozu), z którego wynika wysokość przedmiotowych kosztów. Natomiast dopiero udokumentowanie wydatków okresowymi biletami imiennymi (kartami przewozu) spełnia ustawową przesłankę, o której mowa w ww. art. 22 ust. 11.

Z uwagi na fakt, iż Zainteresowany nie posiada okresowych imiennych kart przewozu, stwierdzić należy, iż nie przysługuje Mu prawo do zastosowania kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w ww. przepisie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.