Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2012 r. (data wpływu: 5 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2012 r. (data wpływu: 30 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych oraz w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania a siedzibą pracodawcy.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 22 maja 2012 r., nr ILPB2/415-225/12-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 22 maja 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 24 maja 2012 r.), zaś w dniu 30 maja 2012 r. (data nadania: 28 maja 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownicy działu handlowego oraz członkowie zarządu Wnioskodawcy (Spółki) wykorzystują do wykonywania obowiązków służbowych samochody osobowe będące w dyspozycji Spółki.

Każdy pracownik działu handlowego oraz członkowie zarządu posiadają upoważnienia do użytkowania samochodu osobowego z oznaczonym numerem rejestracyjnym, oraz marką pojazdu, oraz adnotacją, że miejscem garażowania samochodu jest miejsce zamieszkania pracownika.

Ponadto, z każdą osobą posiadającą upoważnienie jest podpisana nieodpłatna umowa użyczenia samochodu. W umowie użyczenia określono między innymi, że:

• miejscem garażowania samochodu jest adres zamieszkania pracownika i członka zarządu,
• każdy pracownik otrzymuje do wykorzystania na cele prywatne miesięczny limit kilometrów w ilości 300 km,
• każdy członek zarządu otrzymuje do wykorzystania na cele prywatne miesięczny limit kilometrów w ilości 500 km.
  
  

Przychód podatkowy pracownika z tytułu nieodpłatnego użytkowania samochodu na cele prywatne Wnioskodawca wylicza jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów oraz stawki za 1 kilometr przebiegu, ustalonej rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1991).

Uzupełniając przedmiotowy wniosek, Zainteresowany wskazał, co następuje.

Tytułem prawnym Wnioskodawcy do przedmiotowych samochodów są umowy leasingowe.

W swoim zakresie działalności Wnioskodawca (Spółka), zgodnie z § 7 pkt 42 umowy Spółki, ma wynajem i dzierżawę samochodów osobowych i furgonetek (7711.Z).

Członkowie zarządu na stanowisko członka zarządu są powoływani uchwałą wspólników na kolejny rok obrotowy. Czynności członków zarządu wykonują na podstawie umów o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego wyliczona kwota przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego użytkowania samochodu na cele prywatne jest zgodna z zapisem art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy przejazdy pracowników i członków zarządu samochodem służbowym pomiędzy miejscem garażowania (adresem zamieszkania pracownika) a siedzibą Spółki stanowią odpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Sposób wyliczenia przychodu jest poprawny i w całości zgodny z treścią art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
2. Przejazdy pracowników członków zarządu samochodem służbowym między miejscem garażowania a siedzibą Spółki nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie w zakresie opodatkowania wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych (pytanie nr 1 wniosku), natomiast w przedmiocie zagadnienia w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania a siedzibą pracodawcy (pytanie nr 2 wniosku) w dniu 12 czerwca 2012 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie, nr ILPB2/415-225/12-5/TR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) ma podpisane z osobami świadczącymi pracę na podstawie umów o pracę (pracownikami działu handlowego oraz członkami zarządu) nieodpłatne umowy użyczenia samochodów osobowych, użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu. W umowie użyczenia określono między innymi, że:

• miejscem garażowania samochodu jest adres zamieszkania pracownika i członka zarządu,
• każdy pracownik otrzymuje do wykorzystania na cele prywatne miesięczny limit kilometrów w ilości 300 km,
• każdy członek zarządu otrzymuje do wykorzystania na cele prywatne miesięczny limit kilometrów w ilości 500 km.
  
  

Niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącymi pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Pozostaje przy tym kwestia sposobu ustalenia wartości tego świadczenia.

Zauważyć należy, iż stosownie do postanowień art. 709 ¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Wnioskodawca, zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie, zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.

Zatem, w przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 cyt. ustawy podatkowej. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika jest bowiem usługa zakupiona u innego podmiotu.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wartości analizowanych świadczeń ? Spółka (Zainteresowany) jako pracodawca, który dokonuje zakupu rzeczonych usług leasingowych, powinien ustalać według cen zakupu tychże usług leasingowych.

Jednocześnie należy przy tym zastrzec, iż przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie stosownej normy prawnej. Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalenie, czy sposób kalkulacji ekonomicznej przychodu dla osób pozostających w stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego korzystania, dla potrzeb prywatnych, z samochodu służbowego pracodawcy jest prawidłowy, ponieważ kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego, wobec czego stanowi ona domenę ewentualnego postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Podkreślić jednak należy, że ów sposób kalkulacji musi odpowiadać cenom zakupu przez Wnioskodawcę przedmiotowych usług leasingowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.