Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydanym przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. W roku 2008 Zainteresowana korzystała z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych związanych z posiadaną niepełnosprawnością. Ponieważ ma problemy w poruszaniu się, na ww. zabiegi jeździła samochodem osobowym, którego jest współwłaścicielem.

W związku z powyższym Zainteresowana chciała skorzystać z możliwości dokonania odliczenia, jaką daje Jej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli odliczenia używania samochodu osobowego w związku z koniecznością przewozu na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Posiadanie jakich dokumentów upoważnia Zainteresowaną do skorzystania z odliczenia używania samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność osoby niepełnosprawnej zaliczanej do grupy II inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznością dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej 2.280 zł...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie musi Ona udokumentować żadnym dokumentem poniesionego wydatku. W Jej ocenie, odnośnie wymaganej dokumentacji, dokonanie ww. odliczeń umożliwia posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności, o którym mowa w art. 7d, oraz dowodu rejestracyjnego na samochód osobowy, z którego wynika, iż jest Ona jego współwłaścicielem, a który to samochód był wykorzystywany w celach dojazdu na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest określone, że Zainteresowana musi posiadać dokumenty potwierdzające korzystanie z zabiegów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) odliczeniu od dochodu podlegają kwoty wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 wymienionej wyżej ustawy, za wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, uważa się m. in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b wymienionej wyżej ustawy o podatku dochodowym, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7c cytowanej ustawy, podstawą do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a jest posiadanie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Z kolei, zgodnie z art. 26 ust. 7d, warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
   
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
   
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów;

przy czym, jak stanowi art. 26 ust. 7f, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b) znaczny stopień niepełnosprawności,
   
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy albo
   b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organ orzekający do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. W rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza to osobę, w stosunku do której orzeczono II grupę inwalidztwa. W 2008 roku Zainteresowana wykorzystywała samochód osobowy, stanowiący jej współwłasność, w celu dojazdu na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z wcześniej cyt. art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż Wnioskodawczyni nie ma obowiązku dokumentowania poniesionych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, stanowiącego Jej współwłasność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zgodzić się należy również z twierdzeniem Zainteresowanej, iż w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest określone, iż podatnik musi posiadać dokumenty potwierdzające korzystanie z zabiegów.

Należy jednak zauważyć, że brak obowiązku dokumentacji dotyczy wyłącznie okoliczności poniesienia takiego typu wydatku. Wnioskodawczyni nie jest zatem zobowiązana do gromadzenia w celach dowodowych jakichkolwiek rachunków, faktur czy też innych dokumentów potwierdzających, iż koszt dojazdu wyniósł rzeczywiście tyle, ile wykazała Ona w złożonym zeznaniu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie zwalnia jednakże Zainteresowanej z obowiązku uprawdopodobnienia, że rzeczywiście korzystała Ona z niezbędnych dla jej rehabilitacji zabiegów leczniczych, a ponadto, że w związku z tymi zabiegami konieczny był przewóz osoby do miejsca, w którym zabiegi te były wykonywane. Wynika to z brzmienia powołanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione w związku używaniem samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Dokumentami potwierdzającymi uczestnictwo w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych, którymi Wnioskodawczyni może posłużyć się w celach dowodowych, mogą być np.: skierowanie lekarskie, karta zabiegowa, czy też stosowne zaświadczenie placówki, w której zabiegi były dokonywane.

Jednocześnie tut. Organ pragnie wyjaśnić, iż rozpatrując ulgi i zwolnienia podatkowe należy jednoznacznie podkreślić, że nie stanowią one standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania. Stąd też korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulg podatkowych, wymaga spełnienia warunków określonych w odpowiednich przepisach stanowiących ich podstawę prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz opisany we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż w rozpatrywanej sprawie odliczenie wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie wymaga ich dokumentowania, jednakże Wnioskodawczyni korzystająca z przedmiotowej ulgi na cele rehabilitacyjne powinna uprawdopodobnić fakt poniesienia tych wydatków.

Przedmiotowa ulga nie jest bowiem związana z samym faktem posiadania orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, czy też nawet z używaniem własnego samochodu osobowego w opisanym wyżej celu, lecz z faktem poniesienia konkretnego wydatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.