Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym (...)

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez doradcę podatkowego przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2014 r. (data wpływu 25 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również jako: Spółka) udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, że przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika.

Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.

Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem.

W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania oraz z powrotem.

Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie korzystania z samochodów służbowych.

Pracownicy są zobowiązani do podpisania oświadczenia, zgodnie z którym obowiązują się do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach w celu dbania o powierzone im mienie Spółki oraz w celu utrzymania pełnej gotowości do wyjazdu służbowego niezależnie od dnia i godziny, jak również traktowania samochodu służbowego jako miejsca pracy.

Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak następuje to za częściową odpłatnością. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu (m.in. w postaci ustalonego miesięcznego limitu kilometrów oraz otrzymania zgody Spółki przy wykorzystaniu samochodu w okresie urlopu) oraz zasady odpłatności, jak również ustalania części nieodpłatnego świadczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, a Spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 Ustawy PIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w ocenie Spółki, w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on przychodu z nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego przepisu wynika, że przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Należą one do Spółki i są postawione do dyspozycji pracowników w celu wykonywania obowiązków służbowych. Wykorzystywanie samochodów przez pracownika w innych, prywatnych celach zgodnie z regulaminem korzystania z samochodów służbowych ograniczone jest miesięcznym limitem oraz jest częściowo odpłatne, ponadto w przypadku wykorzystania samochodu służbowego przez pracownika w okresie urlopowym poza limitem i częściową odpłatnością wymaga dodatkowo zgody Spółki.

Przedmiotem niniejszego zapytania jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z określonego miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania samochodu i w celu powrotu.

Z uwagi na fakt, że od pracowników wymagana jest dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie regulaminu korzystania z samochodów służbowych są zobowiązani oni do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu.

W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, że pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką parkują bądź garażują samochód służbowy w miejscu zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez pracodawcę (Spółkę), a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym.

W takiej sytuacji, oczywistym jest, że pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Spółki, czy też w innym miejscu wskazanym przez Spółkę, musi on przemieszczać się z ustalonego ze Spółką miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki bądź inne miejsce wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w przypadku pracowników na stanowisku menedżerskim do spraw handlu, lub eksportu, czy konstruktorów i dyrektorów, jak również członków zarządu w sytuacji nawiązywania relacji z klientem) i z powrotem.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Spółki, takiego wykorzystania samochodu ? dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, oraz z drogi powrotnej pomiędzy tymi miejscami, nie należy rozpatrywać w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PIT.

Zdaniem Spółki charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji, Spółka nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.

Co więcej, jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-396/10/ŚS) dotyczącej analogicznej sprawy: ?przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.

Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy?.

Zatem idąc dalej, należy uznać, że poza wykonywaniem czynności stricte służbowych, przejazdy te stanowią także realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażającą się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.

Analogiczne wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do dojazdów powrotnych z miejsca pracy do miejsca bezpiecznego parkowania samochodu służbowego.

Takie rozumienie przepisów jest również prezentowane w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r., sygn. ILPB1/415-78/13-2/TW, w której stwierdzono, że ?pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie?.

Spółka podkreśla, że wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania. Jest ono uregulowane także w regulaminie korzystania z samochodów służbowych, wymaga dodatkowej zgody Spółki, składania oświadczeń przez pracowników oraz jest częściowo odpłatne.

Reasumując, w przypadku, gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem ? co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych ? nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołuje szereg indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

  1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
  2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei, w myśl art. 124 § 2 ww. ustawy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, że przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy. Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie korzystania z samochodów służbowych.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca gwarantującego stały nadzór nad samochodem służbowym (miejsca parkowania czy miejsca zamieszkania) do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy ? jeżeli wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych ? nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy w sytuacji, gdy przejazdy oraz parkowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscach gwarantujących stały nadzór nad samochodem w celu wykonywania przez pracownika obowiązków służbowych.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w przypadku, gdy pracownik wykorzystuje udostępniony samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem ? co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych ? nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że interpretacje powołane we wniosku wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika