1. Czy przyznane przez sąd mocą wyroku sądowego i wypłacone Wnioskodawcy jako właścicielowi nieruchomości (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2012 r. (data wpływu 2 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej na terytorium RP, dla której sąd rejonowy, wydział ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą. W powyższej nieruchomości znajdują się m. in. lokale mieszkalne:

• lokal nr 9, mieszczący się w ww. nieruchomości, o powierzchni użytkowej 87,09 m² oraz
• lokal nr 1, mieszczący się w ww. nieruchomości, o powierzchni użytkowej 64,84 m².
  
  

Powyższe lokale zamieszkane są przez lokatorów. W związku z brakiem regulowania płatności za ww. lokale (czynsz i opłaty eksploatacyjne), Zainteresowany wypowiedział skutecznie umowy najmu i skierował do sądu pozwy o eksmisję lokatorów, które zostały uwzględnione (wyrok sądu rejonowego z dnia 28 października 2002 r.; wyrok sądu rejonowego z dnia 13 stycznia 2005 r.). Sąd nakazał jednak wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez Miasto oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Osoby zajmujące lokale nie wyprowadziły się z lokalu zarówno po wygaśnięciu umowy najmu, jak również po orzeczeniu względem nich obowiązku eksmisji.

Zgodnie z ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane - do dnia opróżnienia lokalu - co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c.

Miasto - Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych, mimo wezwania Wnioskodawcy, nie dostarczyło lokatorom lokalu socjalnego, z uwagi na znikomą ilość odzyskiwanych lokali. W związku z tym, Zainteresowany wystąpił z pisemnym wezwaniem do Miasta - Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych do zapłaty odszkodowania, a następnie z pozwem o zapłatę. Sąd rejonowy wyrokiem z dnia:

• 27 lipca 2011 r. zasądził od pozwanego Miasta kwotę odszkodowania w wysokości 33.270,00 zł,
• 18 maja 2011 r. zasądził od pozwanego Miasta kwotę odszkodowania w wysokości 38.800,47 zł.
  
  

Po wydaniu ww. wyroków lokatorzy nadal bezumownie korzystali z lokali Zainteresowanego, w związku z czym Wnioskodawca zawarł z Miastem przed sądem rejonowym w dniu 18 listopada 2011 r. ugodę sądową, ma mocy której Miasto zobowiązane było do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w wysokości: 21.334,84 zł oraz 25.284,00 zł za okres nieobejmujący swoim zakresem powództw skierowanych uprzednio do sądu, w których wydano ww. wyroki (z maja i lipca 2011 r.).

Wszystkie kwoty wskazane powyżej zostały Wnioskodawcy wypłacone przez Miasto w całości.

W dniu 30 maja 2012 r. Zainteresowany otrzymał od naczelnika urzędu skarbowego wezwanie do skorygowania złożonego zeznania podatkowego PIT-36 za rok 2011. Stwierdzono nie ujawnienie ww. należności-odszkodowań otrzymanych mocą wyroków sądowych oraz ugody sądowej w postaci dochodu z PIT-8C.

Wnioskodawca dokonał korekty zeznania podatkowego za rok 2011 i uzupełnił zeznanie podatkowe PIT-36 wraz z PIT-8C oraz uiścił wyliczony przez naczelnika urzędu skarbowego podatek dochodowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przyznane przez sąd mocą wyroku sądowego i wypłacone Wnioskodawcy jako właścicielowi nieruchomości odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez Miasto lokalu socjalnego osobom eksmitowanym zwolnione jest z podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy uznane mocą ugody zawartej przed sądem i wypłacone Wnioskodawcy jako właścicielowi nieruchomości odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez Miasto lokalu socjalnego osobom eksmitowanym zwolnione jest z podatku dochodowego od osób fizycznych?
3. Jaki jest zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3 b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy obejmuje on tylko rzeczywistą stratę poniesioną przez Zainteresowanego, czy też obejmuje również swoim zakresem tzw. utracone korzyści?
4. Co należy rozumieć poprzez stratę, a co poprzez tzw. utracone korzyści w kontekście niniejszej sytuacji? Czy stratą będzie odszkodowanie przyznane mocą wyroku sądowego lub wynikające z ugody sądowej w wysokości czynszu, który eksmitowani lokatorzy musieliby zapłacić Wnioskodawcy z tytułu najmu, a tzw. utraconymi korzyściami będzie odszkodowanie przyznane mocą wyroku sądowego lub wynikające z ugody sądowej w wysokości przekraczającej czynsz, który eksmitowani lokatorzy musieliby zapłacić Wnioskodawcy z tytułu najmu (tj. w wysokości różnicy od tych dwóch wartości)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytań nr 1 i nr 2, odszkodowanie otrzymane przez właściciela nieruchomości od gminy z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego eksmitowanym lokatorom nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, albowiem objęte jest zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3 b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu wolne od podatku dochodowego są ?inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono?.
   
   

Przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz ustawy Kodeks cywilny regulują tylko możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost wysokości odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, jak również z przepisów tych nie wynikają zasady ustalania tego odszkodowania.

Wobec tego do odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego w ogóle nie może mieć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten dotyczy wyłącznie odszkodowań, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa.

W ocenie Wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez Miasto lokalu socjalnego osobom eksmitowanym z lokalu jest właśnie takim odszkodowaniem które nie zostało ujęte w pozostałych ustępach art. 21 ww. ustawy.

W odniesieniu do pytania nr 3, Zainteresowany uważa, że wymienione odszkodowanie stanowi emanację roszczenia odszkodowawczego z art. 417 Kodeksu cywilnego. Wypłacone odszkodowanie stanowić ma rekompensatę za szkodę, jaką ponosi właściciel nieruchomości w związku z niemożliwością korzystania w pełni z lokalu (lokali), których jest właścicielem. Zgodnie z aktualnym orzecznictwem, szkoda obejmuje swoim zakresem zarówno stratę jak i utracone korzyści. Skoro w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest mowa o odszkodowaniu, to znaczy, że można szkodę ująć dwojako: jako stratę i jako utracone korzyści. Sformułowanie z wyjątkiem (...) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono nie jest tutaj jednoznaczne, stąd wniosek o interpretację.

W ocenie Wnioskodawcy zwolnienie od podatku powinno objąć swoim zakresem nie tylko szkodę (odszkodowanie w wysokości kwoty jaką wnioskodawca uzyskałby od lokatorów, którzy płaciliby czynsz) ale również korzyści które by odniósł, gdyby mu szkody nie wyrządzono (gdyby Miasto wskazało eksmitowanym lokatorom lokal socjalny, a Wnioskodawca wynajął lokale na rynku oferując wyższe, wolnorynkowe czynsze).

Natomiast w odniesieniu do pytania nr 4, Zainteresowany uważa, że powstająca na tle przedmiotowego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wątpliwość poruszana w pytaniu nr 3 niniejszego wniosku skutkuje zadaniem pytania - co należy rozumieć poprzez stratę, a co poprzez tzw.

utracone korzyści? Jeżeli przyjąć, że stratą jest odszkodowanie w wysokości czynszu, który eksmitowani lokatorzy musieliby zapłacić wnioskodawcy z tytułu najmu, a tzw. utraconymi korzyściami będzie wyłącznie odszkodowanie w wysokości przekraczającej tenże czynsz (nadwyżka nad czynszem, który eksmitowanie lokatorzy musieliby zapłacić wnioskodawcy z tytuł najmu), to wówczas zwolnieniem z podatku dochodowego objęte byłoby tylko odszkodowanie w wysokości nieprzekraczającej tzw. utraconych korzyści.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku podlegają opodatkowaniu.

Z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy wynika natomiast, że jednym ze źródeł przychodów są ?inne źródła?.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? w brzmieniu obowiązującym do końca 2011 r. - za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12?14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie ?w szczególności? dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. W ww. nieruchomości znajdują się m. in. lokale mieszkalne nr 9 i nr 1. W związku z brakiem regulowania opłat za ww. lokale, Zainteresowany wypowiedział umowy najmu i skierował pozwy o eksmisje lokatorów, które zostały uwzględnione.

Sąd nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu mieszkalnego do czasu złożenia przez Miasto oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Ponieważ Miasto nie dostarczyło lokatorom lokalu socjalnego, Zainteresowany wystąpił z pisemnym wezwaniem do Miasta do zapłaty odszkodowania, a następnie z pozwem o zapłatę.

W dniach 18 maja 2011 r. i 27 lipca 2012 r. sąd rejonowy ogłosił wyrok i zasądził od pozwanego, czyli Miasta, na rzecz Zainteresowanego kwoty odszkodowań: 33.800,47 zł oraz 33.270,00 zł.

Po wydaniu ww. wyroków lokatorzy nadal korzystali z lokali Zainteresowanego. W związku z tym, Zainteresowany zawarł z Miastem w dniu 18 listopada 2011 r. ugodę sądową, na mocy której Miasto zobowiązane było do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowań, za okres nieobejmujący swym zakresem powództw skierowanych uprzednio do sądu. Wszystkie kwoty zostały Zainteresowanemu wypłacone.

Należy podkreślić, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda, w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje więc tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wskazać należy, iż na gruncie analizowanej sprawy istotne znaczenie ma przepis art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w myśl którego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 ww. ustawy).

W myśl powołanego przepisu, szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans). Stratą jest pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów, albo na przybyciu pasywów.

We wniosku Zainteresowany wskazał, że odszkodowanie zostało Mu wypłacone przez Miasto z tytułu niedostarczenia lokalu mieszkalnego.

W myśl art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 417 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

Powołany powyżej art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 417 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego regulują jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazują zasad ustalania odszkodowania. Przepisy te dają więc właścicielowi rzeczy wynajmującemu lokal mieszkalny prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz (lokal mieszkalny) wynajął (wydzierżawił). Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi.

W konsekwencji, otrzymane przez Zainteresowanego kwoty nie są naprawieniem szkody Mu wyrządzonej, lecz zapłatą za korzystanie z Jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Roszczenie o to wynagrodzenie jest odrębnym roszczeniem, niezależnym od przesłanek o naprawienie szkody i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia.

Reasumując, stwierdzić należy, iż przedmiotowe odszkodowania wypłacone przez Miasto Wnioskodawcy ? jako właścicielowi nieruchomości ? z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rzeczony przychód podlega wykazaniu w zeznaniu rocznym PIT-36, zgodnie z art. 45 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej, składanym do 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym go uzyskano i opodatkowaniu, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 tej ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Jednocześnie wskazać należy, że zakres zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Stratą rzeczywistą byłaby przykładowo kwota odszkodowania za zniszczenie lokalu mieszkalnego przez lokatorów (co na gruncie przedmiotowej sprawy nie miało miejsca), natomiast utraconymi korzyściami jest w przedmiotowej sprawie wypłacona Wnioskodawcy jako właścicielowi mieszkań kwota odszkodowania z tytułu niedostarczenia przez Miasto lokalu socjalnego osobom eksmitowanym).

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.