Czy pracownikom Wnioskodawcy którym powierzono samochody należy doliczyć do przychodów ze stosunku (...)

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju polegającą na obrocie energią elektryczną. Obecnie Zainteresowany ma największą sieć biur sprzedaży na terenie dwóch województw.

W celu realizacji zadań statutowych Wnioskodawca posiada flotę samochodów, które są powierzane bądź udostępniane określonym pracownikom zgodnie z Regulaminem wykorzystania pojazdów samochodowych (zwanym dalej Regulaminem) zatwierdzonym przez Zarząd Zainteresowanego.

Wnioskodawca w Regulaminie ustala miejsca parkowania poszczególnych samochodów w innym miejscu niż siedziba, tak aby dostosować je do własnych potrzeb oraz obowiązków służbowych poszczególnych pracowników zatrudnionych u Niego, którym powierzono samochody lub w przyszłości zostaną one powierzone.

Samochody Wnioskodawcy powierzane są pracownikom, którzy mogą wykorzystywać je wyłącznie do celów służbowych.

Wyznaczenie miejsc parkowania, w innych miejscach niż tylko siedziba Zainteresowanego wynika z konieczności usprawnienia działań Wnioskodawcy, ma także związek z częstymi wyjazdami służbowymi pracowników, którym samochody powierzono w podróże służbowe, a także obowiązkami pracowników, w zakresie pełnej dyspozycyjności wobec Wnioskodawcy.

Miejsca parkowania Zainteresowanego są wyznaczone na terenie województw, w których obecnie prowadzona jest działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że pracownicy będą wykorzystywać samochody jedynie do celów służbowych, zgodnie z Regulaminem określonym przez pracodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownikom Wnioskodawcy, którym powierzono samochody należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby Zainteresowanego lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w miejsca, do których wyznaczono podróż służbową oraz czy Wnioskodawca z tego tytułu powinien wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt powierzenia samochodów pracownikom i ich wykorzystanie do celów służbowych, w tym przejazdów pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania a miejscem, w którym znajduje się siedziba Zainteresowanego, bądź miejscem, w którym praca jest świadczona, bądź miejscem, do którego wyznaczono podróż służbową pracownikowi - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PdofU), a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Skoro pracownicy nie uzyskują przychodu z powyższego tytułu, to Wnioskodawca nie jest obowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 PdofU, za przychody ze stosunku pracy uważa się między innymi wartość pieniężną świadczeń w naturze, a także ekwiwalenty takich świadczeń, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz świadczenia nieodpłatne i częściowo odpłatne. Wynika to z faktu, że ogólnie za dochód do opodatkowania uznaje się czysty przyrost majątku podatnika, a więc istotą dochodu do opodatkowania jest takie przysporzenie, które powoduje po stronie podatnika bądź zwiększenie aktywów, bądź zmniejszenie pasywów.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy wykorzystujący samochody Wnioskodawcy w celach służbowych, w tym dojeżdżający samochodami służbowymi z/do miejsca parkowania do siedziby Zainteresowanego, miejsca świadczenia pracy, czy miejsca, do którego określono podróż służbową do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

W ocenie Wnioskodawcy przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Zainteresowanego określających m. in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie Wnioskodawcy. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej KP) ?Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się: (...) 2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze - odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu?. Natomiast jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy KP pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższych wniosków należy wskazać, ze przydzielenie samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, bowiem nie można uznać za przychód ze stosunku pracy wydania pracownikowi określonych przedmiotów, za pomocą których wykonuje swoje obowiązki służbowe, korzystanie z których określa Regulamin ustalony przez pracodawcę.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na postanowienie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 8 lutego 2007 roku, nr PDIB/415-12/06 oraz interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. nr IBPBII/415-89/09/HK, w których uznano, iż pracownicy dysponując samochodami służbowymi, których miejsca garażowania zostały wyznaczone w miejscach zamieszkania tych osób nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy, bowiem samochody wykorzystywane są przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków, a także na przejazdy z miejsca garażowania do miejsca siedziby płatnika. Zatem przydzielenie ww. pracownikom samochodów służbowych jest uzasadnione charakterem powierzonej pracy. Wobec powyższego przejazd z miejsca garażowania do miejsca siedziby płatnika stanowi realizację celu służbowego. Zatem nie jest nieodpłatnym świadczeniem i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki, w którym świadczona jest praca bądź wyznaczone miejsce podróży służbowej - nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 PdofU, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Zainteresowany nie będzie zobowiązany, jako płatnik do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi do/z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w miejsca, do których wyznaczono podróż służbową nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym Regulaminem. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. u. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, a nie osobistych pracownika.

W konsekwencji przejazdy do/z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w miejsca, do których wyznaczono podróż służbową nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.

Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie do/z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w miejsca, do których wyznaczono podróż służbową ? o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

W konsekwencji dojazdy pracowników do/z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w miejsca, do których wyznaczono podróż służbową nie powodują powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.