1. Czy podjęcie przez wspólników spółki komandytowej uchwały o przeznaczeniu całości wypracowanego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie konsekwencji podatkowych przeznaczenia zysku spółki komandytowej na kapitał zapasowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa (dalej: Spółka) wypracowała zysk za 2009 r. Postanowiono pozostawić całość zysku w Spółce, zasilając jej kapitał zapasowy. Podjęcie takiej uchwały nie spowodowało zmiany umowy spółki, ponieważ nie doszło do zmiany wartości wkładów przez wspólników (sumy komandytowej wpisanej do KRS). W 2009 r. wspólnicy spółki komandytowej podwyższali kapitał zapasowy spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy podjęcie przez wspólników spółki komandytowej uchwały o przeznaczeniu całości wypracowanego przez nią zysku na kapitał zapasowy powinno być traktowane jako zmiana umowy spółki, a tym samym opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych...
2. Czy podwyższenie kapitału zapasowego przez wspólników w ciągu roku 2009 powinno być traktowane jako zmiana umowy spółki i opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych...

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pierwsze z przedstawionych pytań. Natomiast w zakresie odpowiedzi na drugie pytanie w dniu 16 lipca 2010 r. wydana została interpretacja indywidualna nr ILPB2/436-90/10-5/MK.

Zdaniem Wnioskodawcy zatrzymanie wypracowanego zysku na kapitał zapasowy nie powinno być traktowane jako wniesienie lub podwyższenie wkładów. Takie środki finansowe choć zwiększają majątek spółki, nie mogą być traktowane na równi z majątkiem wnoszonym do spółki na poczet wkładów wspólników (sumy komandytowej wpisanej do KRS). Czynność polegająca na przeznaczeniu całości lub części wypracowanego zysku przez spółkę komandytową na kapitał zapasowy nie jest przedmiotem podatku od czynności cywilnoprawnych, zatem nie podlega temu podatkowi (wyrok NSA z 15 maja 2009 r. sygn. akt II FSK 182/08, interpretacja indywidualna nr ITPB2/436-146/09 z 30 grudnia 2009 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649) podatkowi temu podlegają:

1. następujące czynności cywilnoprawne:
• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku,
• umowy darowizny ? w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności ? w części dotyczącej spłat i dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki,
2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4.

Stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, w przypadku umowy spółki za zmianę umowy przy spółce osobowej - uważa się wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

Uwzględniając powyższe, podkreślić należy, iż ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności objętych tym podatkiem. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają czynności wymienione w przywołanej regulacji art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 4 pkt 9 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i przy umowie (zmianie umowy) spółki komandytowej ciąży na spółce.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, podstawę opodatkowania stanowi przy wniesieniu lub podwyższeniu wkładów do spółki osobowej albo podwyższeniu kapitału zakładowego ? wartość wkładów powiększających majątek spółki osobowej albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy. Stosownie natomiast do art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, stawka podatku od umowy spółki wynosi 0,5%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wspólnicy Spółki podjęli uchwałę o przeznaczeniu całego wypracowanego w 2009 r. zysku na kapitał zapasowy. Powyższe nastąpiło bez zmiany umowy Spółki, ponieważ nie doszło do zmiany wartości wkładów wspólników (sumy komandytowej wpisanej w KRS). W 2009 r. Wspólnicy spółki komandytowej podwyższali już kapitał zapasowy spółki.

Analizując podstawy prawne opisanej we wniosku czynności należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r.

Kodeksu spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.). W myśl art. 8 § 1 Kodeksu spółka osobowa (w tym spółka komandytowa) może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Z przepisu tego wynika, że w obrocie prawnym i gospodarczym, wobec osób trzecich, podmiotem działającym, częstokroć kontrahentem, jest sama spółka a nie jej wspólnicy. Spółka komandytowa nie jest osobą prawną. Jednak na mocy art. 33¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94 ze zm.), w związku z przytoczonym art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych posiada zdolność sądową i zdolność do czynności prawnych ? realizowanych przez wspólników pod firmą spółki. Możność nabywania praw i zaciągania zobowiązań oznacza dopuszczenie spółki komandytowej do udziału w obrocie prawnym i gospodarczym. Ponadto spółkę osobową, w tym spółkę komandytową, cechuje wyodrębnienie organizacyjne i majątkowe. Oznacza to, że stanowi ona odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym, podobnie jak osoby prawne.

Zgodnie z art. 51 w zw. z art. 103 Kodeksu spółek handlowych każdy z komplementariuszy spółki komandytowej ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika (komplementariusza i komandytariusza) od udziału w stratach. Z kolei na podstawie art. 125 § 1 Kodeksu komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Zysk przypadający komandytariuszowi za dany rok obrotowy jest przeznaczany w pierwszej kolejności na uzupełnienie jego wkładu rzeczywiście wniesionego do wartości umówionego wkładu (§ 2). W razie wątpliwości komandytariusz uczestniczy w stracie jedynie do wartości umówionego wkładu (§ 3).

Z powyższego wynika więc, że dopóki wspólnik spółki komandytowej nie zgłosi żądania podziału i wypłaty zysku zysk ten pozostaje w dyspozycji spółki a nie wspólnika, w szczególności w przypadku, o którym mowa w art. 125 § 2 Kodeksu, tym samym nie można mówić, że spółka korzystając z zysku otrzymuje od wspólnika wkłady zwiększające majątek spółki lub nieodpłatne świadczenie. Z przyczyn oczywistych niepodzielony zysk nie jest również pożyczką udzieloną spółce przez wspólnika ani też dopłatą.

Wobec powyższego czynność polegająca na przeznaczeniu, zgodnie z uchwałą wspólników Spółki, całości wypracowanego przez tą Spółkę zysku na kapitał zapasowy nie rodzi obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przez co nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna wydana została w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Natomiast powołane w treści wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego również nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując ww. orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB2/436-90/10-5/MK, interpretacja indywidualna