1. Czy nabywane przez Spółkę kontenery stanowią dla Niej środki trwałe podlegające amortyzacji, (...)

1. Czy nabywane przez Spółkę kontenery stanowią dla Niej środki trwałe podlegające amortyzacji, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)?
2. W przypadku uznania, iż nabywane kontenery nie stanowią środków trwałych, w jaki sposób Spółka powinna rozliczyć poniesione wydatki na ich zakup w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2010 r. (data wpływu 29.01.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

  • w odniesieniu do pytania nr 1:
    1. w części dotyczącej możliwości uznania za środki trwałe kontenerów o przewidywanym okresie używania krótszym niż rok ? prawidłowe,
    2. w części dotyczącej możliwości uznania za środki trwałe kontenerów o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok ? nieprawidłowe,
  • w odniesieniu do pytania nr 2 ? prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji specjalistycznych części do samochodów osobowych o określonych parametrach użytkowych (m.in. tulejki metalowe, tulejki stalowe, tulejki do amortyzatorów, układy amortyzacyjne oraz układy kierownicze).

Transport wyprodukowanych przez Spółkę elementów odbywa się w ściśle określonych warunkach, które mają na celu zabezpieczenie produktów przed ewentualnymi uszkodzeniami powstałymi w trakcie przewozu.

W związku z powyższym, Spółka dokonuje zakupu specjalistycznych kontenerów (tzw. gitterbox), koszy metalowych, pojemników oraz nadstawek drewnianych, służących właściwemu opakowaniu / zabezpieczeniu produktów Spółki w trakcie transportu (dalej: kontenery).

Nabywane przez Spółkę kontenery stanowią wyposażenie wielokrotnego użytku i mogą być wykorzystywane do momentu ich ewentualnego uszkodzenia lub zniszczenia, w wyniku którego dany kontener przestaje spełniać standardy jakościowo - użytkowe określone dla tego typu opakowań.

W praktyce często dochodzi do sytuacji, w której kontenery, w wyniku uszkodzenia powstałego w trakcie przewozu, nie spełniają standardów dotyczących transportu produktów, a tym samym nie mogą być dłużej wykorzystywane przez Spółkę.

W niektórych przypadkach ponowne wykorzystanie określonego kontenera nie jest możliwe już po pierwszym jego wykorzystaniu w transporcie. w praktyce, wszystkie kontenery po upływie pewnego okresu czasu ulegają zniszczeniu.

Dodatkowo, niektórzy kontrahenci Spółki ustalają podwyższone standardy jakościowo -użytkowe dla kontenerów, w których transportowane są nabywane przez nich produkty. w takiej sytuacji, niektóre kontenery tracą przydatność do wykorzystania w momencie, w którym przestają spełniać tak ustalone podwyższone standardy jakościowe.

W związku z powyższym, ze względu na fakt, iż nabywane przez Spółkę kontenery są szczególnie narażone na uszkodzenia / zniszczenia podczas transportu, prowadzące w konsekwencji do niespełniania określonych standardów dotyczących transportu, w momencie zakupu przedmiotowych kontenerów Spółka nie jest w stanie określić, jaki będzie przewidywany okres ich używania. Zasadniczo możliwe jest, że przedmiotowe kontenery będą wykorzystywane dłużej niż jeden rok, jednakże w praktyce taka sytuacja ma miejsce rzadko.

W momencie sprzedaży produktów Spółki, wartość kontenerów nie jest uwzględniana w cenie ich sprzedaży, gdyż Spółka oczekuje, iż kontrahenci, po otrzymaniu dostawy, zwrócą Jej przedmiotowe kontenery.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy nabywane przez Spółkę kontenery stanowią dla Niej środki trwałe podlegające amortyzacji, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t. j. Dz. u. z 2002 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)...
  2. W przypadku uznania, iż nabywane kontenery nie stanowią środków trwałych, w jaki sposób Spółka powinna rozliczyć poniesione wydatki na ich zakup w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...


Zdaniem Wnioskodawcy, nabywane przez Niego kontenery nie stanowią środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki na ich nabycie stanowią natomiast dla Spółki koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami, który powinien być rozpoznany w momencie otrzymania i ujęcia w księgach rachunkowych Spółki, jako koszt dokumentu księgowego (faktury), potwierdzającego nabycie przedmiotowych kontenerów.

Uzasadnienie.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, nabywane przez Nią kontenery nie stanowią środków trwałych podlegających amortyzacji, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. w szczególności, środki te nie spełniają definicji określonej w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą amortyzacji podlegają składniki majątkowe spełniające łącznie następujące kryteria:

  • stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania podmiotom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.



Kwestia zwrotu kontenerów nie jest uregulowana w umowach zawieranych pomiędzy Spółką a Jej kontrahentami. Spółka nie pobiera także kaucji w związku z wydaniem kontenerów do wykorzystania w transporcie. Zwrot kontenerów do Spółki wynika wyłącznie z przyjętych zwyczajów handlowych w branży, w której Spółka prowadzi działalność.

W praktyce, termin zwrotu kontenerów przez kontrahentów nie jest ograniczony (zdarzają się sytuacje, w których faktyczny termin zwrotu kontenerów przez kontrahenta jest znacznie wydłużony). Zdarzają się również sytuacje, w których kontrahent, w miejsce otrzymanych, wysyła do Spółki inne kontenery, należące do innego dostawcy lub do kontrahenta, bądź też w ogóle nie następuje zwrot kontenerów należących do Spółki. Chcąc zachować dobre relacje biznesowe z kontrahentami, Spółka nie egzekwuje od nich zwrotu kontenerów.

Z punktu widzenia Spółki, nieistotne jest, czy transport odbywa się w kontenerach będących Jej własnością, czy też w innych kontenerach zwróconych Jej przez kontrahentów, gdyż kontenery te produkowane są według jednolitych europejskich standardów, a zatem charakteryzują się jednakowymi parametrami użytkowymi.

W świetle powołanej definicji, Spółka pragnie podkreślić, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie wszystkie z wymienionych powyżej kryteriów są spełnione, w związku z czym brak jest wystarczających przesłanek do stwierdzenia, iż nabywane przez Spółkę kontenery stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny w zakresie sposobu wykorzystania kontenerów w Spółce, a w szczególności ich rotacji pomiędzy Spółką a Jej kontrahentami, Spółka pragnie podkreślić, iż ze względu na przedstawione w stanie faktycznym okoliczności, w momencie nabycia kontenerów faktycznie nie jest Ona w stanie określić przewidywanej długości okresu ich wykorzystania w prowadzonej przez Nią działalności.

Zdaniem Spółki natomiast, w sytuacji, gdy nie jest możliwe określenie przewidywanego okresu używania danego składnika majątku nabytego przez podatnika, brak jest podstaw, aby domniemywać, iż okres ten będzie dłuższy niż jeden rok. Spółka stoi na stanowisku, iż zaliczenie przedmiotowych kontenerów do środków trwałych nie powinno się odbywać na podstawie przypuszczenia co do okresu ich wykorzystywania w działalności Spółki.

W szczególności, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, Spółka pragnie podkreślić, iż w Jej subiektywnej ocenie, okres wykorzystania poszczególnych kontenerów nabytych przez Spółkę w większości przypadków faktycznie nie przekracza jednego roku. Jednocześnie, mając na uwadze obowiązujące standardy jakościowo - użytkowe, którym powinien odpowiadać kontener wykorzystywany w transporcie produktów Spółki, w momencie nabycia takiego kontenera Spółka nie jest w stanie określić, w którym momencie ulegnie on uszkodzeniu wykluczającemu możliwość jego ponownego użycia.

Ponadto, w sytuacji, w której kontrahent w ogóle nie dokonałby zwrotu kontenera (co również teoretycznie jest możliwe), nie można mówić o jego dalszym wykorzystaniu dla celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, gdyż może się zdarzyć, że kontener ten zostanie wykorzystany do wymiany handlowej pomiędzy innymi niż Spółka podmiotami. w takim przypadku, pomimo iż kontener fizycznie nie uległ zniszczeniu, Spółka faktycznie nie ma możliwości jego dalszego wykorzystywania w prowadzonej działalności, gdyż nie jest on Spółce zwracany. Zatem, również w przypadku kontenerów nie zwróconych do Spółki, nie jest możliwe określenie z góry przewidywanego ani faktycznego okresu ich używania.

Zdaniem Spółki, o braku możliwości określenia przez Nią przewidywanego okresu używania kontenerów w momencie ich nabycia świadczy także fakt, iż wraz z pierwszym wykorzystaniem danego kontenera w transporcie, Spółka traci faktyczną kontrolę nad jego obiegiem pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w obrocie produktami Spółki i podobnymi produktami innych dostawców. w szczególności, nie weryfikuje Ona, czy określony, wysłany do kontrahenta kontener, faktycznie został do Niej odesłany.

W konsekwencji, w większości przypadków, po pierwszym wydaniu kontenera do transportu, Spółka nie wie z całą pewnością, czy i w jaki sposób jest on w dalszym ciągu wykorzystywany w transporcie towarów. w związku z powyższym, wielokrotnie Spółka nie ma nawet możliwości zidentyfikowania daty uszkodzenia danego kontenera, co skutkuje brakiem możliwości jego dalszego wykorzystania w transporcie produktów Spółki oraz Jej kontrahentów.

W konsekwencji opisanego powyżej sposobu rotacji kontenerów pomiędzy Spółką a Jej kontrahentami, często w danym momencie Spółka nie dysponuje wystarczającą ilością kontenerów, które pozwalałyby na zapewnienie ciągłości dostaw Jej produktów do kontrahentów. w takim przypadku, Spółka dokonuje zakupu dodatkowych kontenerów, które bezpośrednio po zakupie wykorzystywane są do transportu produktów. Natomiast zwrócone kontenery przechowywane są w magazynie do momentu ich kolejnego wprowadzenia do obiegu.

Mając na uwadze opisany powyżej sposób obiegu kontenerów, Spółka nie ma możliwości sprawowania jakiejkolwiek kontroli nad należącymi do Niej kontenerami. Prowadzona przez Spółkę ewidencja nie obejmuje numeracji ani żadnego innego sposobu oznaczania kontenerów (nabyte przez Spółkę kontenery nie otrzymują w ogóle numerów ewidencyjnych).

Spółka nie prowadzi zatem szczegółowej ewidencji nabywanych i wysyłanych do kontrahentów kontenerów, natomiast dla wewnętrznych potrzeb Spółki, prowadzi Ona wyłącznie ewidencję ilościową w celu bieżącego monitorowania dostępnej ilości kontenerów w danym momencie.

Mając przy tym na uwadze fakt, iż wykorzystywane w transporcie produktów Spółki kontenery mają charakter standardowy, z perspektywy prowadzonej przez Spółkę sprzedaży produktów nie jest istotne, czy w ich transporcie zostanie wykorzystany konkretny kontener należący do Spółki, czy też inny, odesłany Jej przez kontrahenta. Obrót kontenerami nie jest też istotą działalności Spółki, a jedynie jest to działalność pomocnicza, przebiegająca równolegle do podstawowej działalności handlowej w zakresie produktów Spółki, która ma na celu zapewnienie prawidłowych warunków ich transportu.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, prowadzenie szczegółowej ewidencji kontenerów oraz ścisłej kontroli zwrotów określonych kontenerów do Spółki byłoby bezcelowe i wiązałoby się ze znacznym obciążeniem administracyjnym. Jak Spółka wskazywała powyżej, nie prowadzi Ona zatem szczegółowej ewidencji obrotu należącymi do Niej kontenerami. Należy dodać przy tym, iż obowiązek prowadzenia takiej ewidencji nie wynika ze stosownych przepisów prawa.

Fakt zwrotu określonego kontenera do Spółki nie może zatem zostać ewentualnie potwierdzony poprzez analizę zapisów dokonywanych w ewidencji prowadzonej przez Spółkę, gdyż na podstawie prowadzonej przez Spółkę ewidencji w tym zakresie możliwe jest określenie wyłącznie stanu ilościowego kontenerów w danym momencie.

Reasumując, w odniesieniu do przytoczonej argumentacji, Spółka stoi na stanowisku, iż nabywane przez Nią kontenery nie stanowią środków trwałych, a jedynie materiały eksploatacyjne służące do transportu produktów Spółki do Jej kontrahentów.

Stanowisko Wnioskodawcy z zakresie pytania nr 2.

Ponadto, mając na uwadze określoną w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definicję kosztu uzyskania przychodów, Spółka pragnie podkreślić, iż ponoszone przez Nią wydatki na nabycie kontenerów, co do zasady, spełniają definicję kosztu uzyskania przychodów.

W szczególności, zdaniem Spółki, są to wydatki celowe i związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, z której Spółka osiąga przychody podlegające opodatkowaniu. Spółka dokonuje bowiem zakupu kontenerów, w celu opakowania wytwarzanych przez Nią wyrobów w trakcie transportu, zgodnie z obowiązującymi standardami w tym zakresie.

Ponadto, z uwagi na potencjalną możliwość wykorzystania danego kontenera przy realizacji kilku dostaw w różnych latach podatkowych, należy jednocześnie podkreślić, iż przyporządkowanie poniesionych przez Spółkę wydatków w tym zakresie do przychodów danego roku podatkowego lub do konkretnego przychodu ze sprzedaży produktów Spółki jest w praktyce niemożliwe.

W szczególności, nabycie dodatkowych kontenerów służy przede wszystkim zapewnieniu ciągłości dostaw produktów Spółki do kontrahentów w sytuacji, w której Spółka nie dysponuje w danym momencie wystarczającą ilością kontenerów umożliwiającą Jej realizację kolejnej dostawy. w rezultacie, w większości przypadków ich wykorzystanie w działalności Spółki następuje bezpośrednio po nabyciu danej partii kontenerów, w związku z czym, w opisanym stanie faktycznym, poniesienie wydatku na zakup kontenera oraz jego pierwsze wykorzystanie w prowadzonej przez Spółkę działalności odbywa się zasadniczo w jednym okresie rozliczeniowym.

Niemniej jednak, jak już Spółka wskazywała, możliwe jest również ponowne użycie przez Spółkę danego kontenera w późniejszych dostawach produktów Spółki do Jej klientów, w sytuacji, w której rzeczywiście zostanie on Spółce zwrócony.

Mając zatem na uwadze potencjalną możliwość kilkakrotnego wykorzystania danego kontenera w realizacji kilku dostaw na przestrzeni różnych lat podatkowych, nieuzasadnione byłoby, zdaniem Spółki, przyporządkowanie przedmiotowego wydatku do przychodów z konkretnej dostawy i rozpoznanie kosztu dopiero w momencie faktycznego wykorzystania kontenera w transporcie.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, przedmiotowe wydatki stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie natomiast ze wspomnianym powyżej przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Dzień poniesienia kosztu określony został w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki, mając na uwadze, iż treść powyższego przepisu odwołuje się do przepisów ustawy do rachunkowości, za dzień poniesienia kosztu uznać należy dzień, w którym ujmuje Ona w księgach rachunkowych daną operację gospodarczą jako koszt, na podstawie zewnętrznego dowodu księgowego, np. faktury zakupu.

Zważywszy zatem, iż dla celów rachunkowych Spółka ujmuje przedmiotowe koszty w momencie otrzymania dowodu zakupu kontenerów, na podstawie którego Spółka dokonuje zapłaty za te kontenery, w analizowanej sytuacji dniem poniesienia kosztu dla celów podatkowych jest dzień otrzymania faktury i jej ujęcia w księgach rachunkowych Spółki.

Podsumowując, odnosząc się do przedstawionej powyżej argumentacji, Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki na zakup kontenerów wykorzystywanych w celu transportu produktów Spółki stanowią dla Niej koszty uzyskania przychodu, które powinny być rozpoznane w momencie ujęcia faktury zakupu w księgach rachunkowych Spółki i rozpoznania kosztu dla celów rachunkowych w tym zakresie.

Jednocześnie, Spółka pragnie zaznaczyć, iż wartość nabywanych przez Nią kontenerów w zdecydowanej większości przypadków nie przekracza kwoty 3 500 PLN. w konsekwencji, nawet w przypadku uznania, iż kontenery stanowią środki trwałe, Spółka miałaby prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej kontenera. Zatem, proponowane przez Spółkę rozliczenie wydatków z tytułu nabycia kontenerów nie będzie skutkować ewentualnym zaniżeniem podstawy opodatkowania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, a w konsekwencji w żaden sposób nie będzie naruszać interesu Skarbu Państwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za:

  • prawidłowe - w odniesieniu do pytania nr 1 w części dotyczącej możliwości uznania za środki trwałe kontenerów o przewidywanym okresie używania krótszym niż rok oraz w odniesieniu do pytania nr 2,
  • nieprawidłowe - w odniesieniu do pytania nr 1 w części dotyczącej możliwości uznania za środki trwałe kontenerów o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. u. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, zgodnie z przytoczonym powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby składniki majątku wymienione w tym artykule mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

  • przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok ? o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  • muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika ? amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  • muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania ? ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  • muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy,
  • nie mogą być wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.



W kwestii rozstrzygnięcia, czy przedmiotowe kontenery stanowić będą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy będą one spełniać warunki, o których mowa w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w przedmiotowej sprawie - w szczególności - czy przewidywany okres ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności będzie dłuższy niż rok.

Z treści wniosku wynika, iż w celu właściwego zabezpieczenia / opakowania wyprodukowanych przez Spółkę elementów (specjalistycznych części do samochodów osobowych) w trakcie ich transportu, Spółka dokonuje zakupu specjalistycznych kontenerów, koszy metalowych, pojemników i nastawek drewnianych (określanych łącznie jako kontenery), spełniających określone standardy jakościowo ? użytkowe.

Spółka wskazuje, iż zasadniczo możliwe jest, że przedmiotowe kontenery będą wykorzystywane dłużej niż rok, jednakże w praktyce taka sytuacja ma miejsce rzadko. Natomiast uzasadniając własne stanowisko w odniesieniu do pytania nr 1, podkreśla, iż w momencie nabycia kontenerów faktycznie nie jest Ona w stanie określić przewidywanej długości okresu ich wykorzystania w prowadzonej przez Nią działalności, zatem brak jest podstaw, aby domniemywać, iż okres ten będzie dłuższy niż rok. Wskazuje przy tym, iż w Jej subiektywnej ocenie, okres wykorzystania poszczególnych kontenerów nabytych przez Spółkę - w większości przypadków - faktycznie nie przekracza jednego roku.

W tym miejscu wskazać należy, że decyzja o tym, jak długo dany składnik majątku będzie wykorzystywany przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą należy do Spółki. Ocena Spółki nie musi być oparta na obiektywnych kryteriach, ale może bazować na subiektywnych przewidywaniach czy doświadczeniu Spółki z podobnymi składnikami majątkowymi.

W ocenie tut. Organu, Spółka może określić przewidywany okres wykorzystywania kontenerów w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, skoro jest Ona w stanie wskazać, iż w Jej subiektywnej ocenie, okres wykorzystania poszczególnych kontenerów przez Nią nabytych - w większości przypadków - faktycznie nie przekracza jednego roku. Tym samym, powoływanie się przez Spółkę na okoliczność, iż nie ma Ona możliwości określenia przewidywanego okresu używania przedmiotowych kontenerów jest bezpodstawne, bowiem możliwość taka istnieje.

Ponadto, mając powyższe na uwadze, skoro Spółka wskazuje, że okres wykorzystania poszczególnych kontenerów nabytych przez Nią - w większości przypadków - faktycznie nie przekracza jednego roku, tym samym w odniesieniu do części z nich okres ten będzie dłuższy, a tym samym ta część z nich spełni warunki uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji na zasadach określonych w ustawie.

W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 ustawy).

Z kolei, w myśl art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. w przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, iż podatnik, nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

  1. nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
  2. zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
    1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
    2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h ? 16m.

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h ? 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż wydatki, które Spółka poniesie na nabycie kontenerów nie stanowiących środków trwałych będą celowe i związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zatem będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4a - 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. w świetle wskazanych przepisów, data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Spółka wskazuje, że przyporządkowanie poniesionych przez Spółkę wydatków poniesionych na zakup kontenerów do przychodów danego roku podatkowego lub do konkretnego przychodu ze sprzedaży produktów Spółki jest w praktyce niemożliwe.

W związku z powyższym, ww. wydatki należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem nie będą miały one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie będzie warunkiem ich uzyskania.

Moment potrącenia kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy podatkowej).

Ponadto, z uwagi na to, że wartość nabywanych przez Spółkę kontenerów w zdecydowanej większości przypadków, a tym samym nie we wszystkich, nie przekracza kwoty 3.500 zł, należy wskazać na treść art. 16e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

  1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
  2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym dalej ?Wykazem stawek amortyzacyjnych?, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m,
  3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
  4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.


Jeżeli różnica, o której mowa w art. 16e ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 16e ust. 1 pkt 3).

Spółka, uzasadniając własne stanowisko w odniesieniu do pytania nr 1, wskazuje, iż kwestia zwrotu kontenerów przez kontrahentów nie jest uregulowana w umowach pomiędzy Spółką a Jej kontrahentami. Wraz z pierwszym wykorzystaniem danego kontenera w transporcie, Spółka traci faktyczną kontrolę nad jego obiegiem pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w obrocie produktami Spółki. Ponadto, nie weryfikuje Ona, czy określony, wysłany do kontrahenta kontener został do Niej odesłany. w konsekwencji, Spółka nie wie z całą pewnością, czy i w jaki sposób jest on wykorzystywany w transporcie towarów. Prowadzone przez Spółkę ewidencja ilościowa pozwala jedynie bieżąco monitorować dostępną ilość kontenerów w danym momencie, nie obejmuje ona numeracji ani żadnego innego sposobu oznaczenia kontenerów.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż to na Spółce spoczywa obowiązek zachowania należytej staranności tak, aby umożliwiło to Jej określenie przewidywanego okresu używania kontenerów.

W tym miejscu podkreślić należy, iż w myśl art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a ? 16m.

Reasumując, nabywane przez Spółkę kontenery o przewidywanym okresie używania w prowadzonej przez Spółkę działalności dłuższym niż rok, przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będą środki trwałe podlegające amortyzacji, na zasadach określonych w tej ustawie.

Jednocześnie należy mieć na uwadze postanowienia dotyczące ww. składników, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (art. 16d oraz art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Natomiast te z nich, których przewidywany okres używania będzie krótszy niż rok nie będą stanowić środków trwałych i wydatki poniesione na ich nabycie należy ujmować jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Należy jednocześnie podkreślić, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie przedstawionego stanu faktycznego została wydana odrębna interpretacja w dniu 23 kwietnia 2010 r. nr ILPB3/423-112/10-2/AP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Referencje

ILPB3/423-112/10-2/MC, interpretacja indywidualna

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika