Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów opłaty dodatkowej (zaliczkowej, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 01 kwietnia 2011 r. (data wpływu 18.04.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów opłaty dodatkowej (zaliczkowej, jak i wynikającej z rozliczenia rocznego) z tyt. wynajmu powierzchni nieruchomości ? jest:

• prawidłowe ? w części dotyczącej opłat dodatkowych,
• prawidłowe ? w części dotyczącej niedopłat i nadpłat.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 13 lipca 2011 r. (data wpływu 18.07.2011 r.) oraz pismem z dnia 25 lipca 2011 r. (data wpływu 29.07.2011 r.) ? o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów opłaty dodatkowej (zaliczkowej, jak i wynikającej z rozliczenia rocznego) z tyt. wynajmu powierzchni nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest właścicielem budynku biurowego (dalej: budynek) oraz użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej, na której budynek ten jest posadowiony.

Około 3% powierzchni budynku jest wykorzystywana na potrzeby Spółki (siedziba zarządu, służby administracyjno - księgowe, działy związane z obsługą nieruchomości, inne działy świadczące usługi inne niż związane z nieruchomościami). Pozostała część budynku (około 97%) jest wynajmowana osobom trzecim.

Począwszy od 2010 r. Spółka świadczy usługi najmu według następującego schematu:

1. najemca jest zobowiązany do zapłaty czynszu, opłat dodatkowych, a także ? opcjonalnie ? wynagrodzenia za zamówione usługi dodatkowe (usługi telefoniczne, dostęp do Internetu, usługi konserwatorskie lub informatyczne);
2. wszystkie tytuły wskazane w pkt 1, z formalnego punktu widzenia, mają swoje źródło w jednej umowie najmu, odrębnej dla każdego najemcy;
3. wynagrodzenie za usługi wskazane w ust. 1 są rozliczane w okresach miesięcznych, a termin płatności przypada na 10 dzień okresu rozliczeniowego, z zastrzeżeniem poniższych uwag dotyczących opłat dodatkowych;
4. opłaty dodatkowe, które wnoszą najemcy, służą pokryciu kosztów funkcjonowania budynku, utrzymania odpowiedniego standardu jakości świadczonej usługi najmu i zarządzania nieruchomością. Koszty te obejmują między innymi: usługi serwisów technicznych, ochronę mienia i ludzi, ubezpieczenie budynku od ognia, koszty związane z tzw. powierzchniami wspólnymi: usługi porządkowe, energia, ogrzewanie, zużycie wody i ścieków, utrzymanie terenów zielonych. Koszty funkcjonowania budynku są wskazane i zdefiniowane w umowach najmu;
5. najemca reguluje opłaty dodatkowe w ciągu roku w formie dwunastu miesięcznych, równych rat (w umowie zwanych ?zaliczkami na opłaty dodatkowe?);
6. po zakończeniu roku ustalana jest wartość kosztów funkcjonowania budynku za ten rok, a każdy najemca z osobna jest obciążany lub uznawany różnicą między zapłaconymi zaliczkami na opłaty dodatkowe w roku a odpowiadającą im wartością kosztów funkcjonowania budynku przypadających na najemcę (według udziału zajmowanej powierzchni w powierzchni budynku ogółem);
7. rozliczenie opłat dodatkowych, wskazane w pkt 6, jest dokonywane w terminie trzech miesięcy po zakończeniu roku (jest czas potrzebny na zebranie pełnej informacji o kosztach funkcjonowania budynku);
8. rozliczenie jest dokumentowane fakturami VAT korektami, z tym, że w przypadku wystąpienia:
1. niedopłaty ? Spółka wystawia fakturę VAT korektę na kwotę, którą zobowiązany jest zwrócić najemca, jako okres korygowany wskazuje się, zgodnie z umową, ostatni okres rozliczeniowy roku (grudzień), termin płatności określony w umowie wynosi 14 dni od daty otrzymania faktury,
2. nadpłaty ? Spółka wystawia fakturę VAT korektę, korygując w pierwszej kolejności wartość zaliczki na opłaty za ostatni okres roku (grudzień), a jeżeli wartość zaliczki na opłaty dodatkowe za ten okres jest mniejsza niż wartość nadpłaty, koryguje się następnie okres przedostatni (listopad), itd.; Spółka jest zobowiązana zwrócić nadpłatę w terminie 14 dni od daty wystawienia faktury VAT korekty.

Pismem z dnia 13 lipca 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny o następujące informacje:

1. W umowach najmu są następujące zapisy dotyczące opłat dodatkowych, wiążące się z okresami rozliczeniowymi, cytowane niżej:
   ?Opłaty Dodatkowe są rozliczane w okresach rocznych (kalendarzowych)?.
   ?Wartość Opłat Dodatkowych jest ustalana raz w roku, za rok. W trakcie roku najemca będzie regulował Opłaty Dodatkowe zaliczkowo (dalej: Zaliczka na Opłaty Dodatkowe), miesięcznie, w wysokości określonej na podstawie planowanego budżetu i przewidywanych warunków rynkowych, w terminie do 10-tego dnia każdego miesiąca (...)?.
   ?W terminie do końca trzeciego miesiąca następnego roku (...) Wynajmujący: (...) ustali wartość Opłat Dodatkowych, ustali różnicę między wartością Zaliczek na Opłaty Dodatkowe a Opłatą Dodatkową (...)?.
2. Łączna wartość opłat dodatkowych, które najemcy regulują w danym roku w formie: i) dwunastu ?zaliczek na opłaty dodatkowe?, ii) ?rozliczenia rocznego opłat dodatkowych? ma w pełni i wyłącznie pokryć koszty eksploatacji budynku (koszty mediów, energii, serwisów, konserwacji), zarówno nabywanych towarów i usług, jak i świadczeń własnych (np. pracy konserwatora, będącego pracownikiem Spółki). Tak, aby Wynajmujący nie uzyskiwał na tej pozycji strat ani korzyści.
   Łączna wartość opłat dodatkowych jest więc wynagrodzeniem za otrzymane przez najemców świadczenia, przy czym dla ?zaliczek na opłaty dodatkowe? ustalono miesięczny okres rozliczeniowy, a doprowadzenie do zgodności między wartością kosztów funkcjonowania budynku, a wartością opłat dodatkowych następuje poprzez pozycję ?rozliczenia rocznego opłat dodatkowych?.
3. Odnośnie dokumentowania wpływów z tytułu opłat dodatkowych Spółka wyjaśnia:
1. ?zaliczki na opłaty dodatkowe? są pozycją na fakturze VAT, termin płatności do 10.

   dnia miesiąca, rozliczenia za pośrednictwem banku, a więc wpłata od najemcy jest dokumentowana wyciągiem bankowym,

2. ?rozliczenie roczne opłat dodatkowych? jest dokumentowane fakturą VAT korektą, i tak:
   • w przypadku nadpłaty Spółka zwraca najemcy kwotę nadpłaty na rachunek bankowy (dowód: wyciąg bankowy) lub zarachowuje nadpłatę, za zgodą najemcy, na poczet ?zaliczki na opłaty dodatkowe? z następnego roku (np. za miesiąc marzec), a najemca reguluje wartość ?zaliczki na opłaty dodatkowe? pomniejszoną o kwotę nadpłaty (dowód: wyciąg bankowy),
   • w przypadku niedopłaty najemca jest zobowiązany zwrócić kwotę na rachunek bankowy Spółki (dowód: wyciąg bankowy), wpływ niedopłaty jest dokumentowany wyciągiem bankowym.
4. Faktura VAT korekta, zgodnie z zapisami umowy, jest wystawiana do faktury VAT dokumentującej ?zaliczkę na opłaty dodatkowe? za ostatni miesiąc roku lub ostatni miesiąc najmu (w pierwszym przypadku fakturę wystawioną za grudzień). W przypadku nadpłat może się zdarzyć, że Spółka wystawia fakturę VAT korektę także do faktur VAT dokumentujących ?zaliczki za opłaty dodatkowe? za wcześniejsze okresy, np. listopad lub październik; dzieje się tak, gdy wartość nadpłaty była wyższa niż wartość ?zaliczki na opłaty dodatkowe? w grudniu, listopadzie, itd.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słuszne jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym obowiązek podatkowy odnośnie zaliczek na opłaty dodatkowe powstaje pod datą:

1. ostatniego dnia miesiąca ? dla opłat dodatkowych rozliczanych w formie dwunastu równych miesięcznych rat (zaliczki na opłaty dodatkowe) zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
2. dnia faktycznego otrzymania zapłaty (dla niedopłat) lub jej zwrotu (dla nadpłat), zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dla rocznego rozliczenia opłat dodatkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty dodatkowe, zarówno płacone w ciągu roku w formie dwunastu równych miesięcznych rat (zwane zaliczkami na opłaty dodatkowe), jak i kwota rocznego rozliczenia opłat dodatkowych, będąca różnicą między zaliczkami a kwotą kosztów funkcjonowania budynku przypadającą na konkretnych najemców ? są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, zasady ustalania obowiązku podatkowego określają przepisy art. 12 ust. 3a-3e ww. ustawy.

Ponieważ zaliczki na opłaty dodatkowe (dwanaście równych, regulowanych miesięcznie rat) są, zdaniem Spółki, wynagrodzeniem za wykonanie usług (częściowe wykonanie usługi), a w umowie ustalono, że rozliczanie z tego tytułu następuje w miesięcznych okresach rozliczeniowych, dlatego zastosowanie ma przepis art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a więc obowiązek podatkowy z tytułu zaliczek na opłaty dodatkowe powstaje pod datą ostatniego dnia każdego miesiąca rozliczeniowego.

Z kolei, rozliczenie roczne stanowi jedynie korektę płaconych zaliczek. Nie jest to wynagrodzenie za świadczoną usługę, ani częściowe wykonanie usługi. Umowa wskazuje, co prawda, że opłaty dodatkowe są rozliczane w okresach rocznych, za rok, ale nie ma w niej zapisów dotyczących okresu rozliczeniowego dla pozycji rozliczenia opłat dodatkowych (nadwyżki zapłaconych zaliczek na opłaty dodatkowe nad przypadającym na nie udziałem kosztów funkcjonowania budynku). Umowa mówi jedynie o terminie dokonania rozliczenia rocznego (do końca 3 miesiąca następnego roku), a także o terminie rozliczenia się pomiędzy najemcą a wynajmującym z tytułu nadpłaty lub niedopłaty opłat dodatkowych (14 dni od daty otrzymania lub wystawienia faktury). Z tego powodu, zdaniem Spółki, nie ma zastosowania ani art. 12 ust. 3a (bo rozliczenie nie jest wynagrodzeniem za wykonanie usługi ani częściowe wykonanie usługi), ani ust. 3c (bo nie ma zapisów dotyczących okresu rozliczeniowego dla rozliczenia opłat dodatkowych). Natomiast zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3e ww. ustawy, a więc obowiązek powstanie w terminie otrzymania (wpływu na konto) od najemcy niedopłaty (nadwyżki udziału kosztów funkcjonowania budynku nad zapłaconymi w ciągu roku zaliczkami na opłaty dodatkowe) lub zwrotu najemcy nadpłaty (nadwyżki zapłaconych zaliczek nad udziałem kosztów funkcjonowania budynku). W drugim przypadku przychód będzie miał wartość mniejszą od zera.

Chociaż zapisy umowy wskazują, że rozliczenie opłat dodatkowych dokumentuje się fakturą korektą VAT korygując fakturę VAT za ostatni okres rozliczeniowy roku (dla niedopłaty) lub faktury VAT za kilka okresów rozliczeniowych roku, począwszy od najstarszego (dla nadpłat), to jednak zapisy te mają charakter techniczny, mający dla celów dowodowych powiązać rozliczenie opłat dodatkowych z rokiem, którego ono dotyczy. Należy zwrócić uwagę, że dokonanie rozliczenia następuje dopiero po otrzymaniu wszystkich dokumentów dotyczących rozliczanego roku. Nie mamy więc do czynienia z błędem w ustaleniu zaliczek na opłaty dodatkowe (te są wystawione zgodnie z umową), ale sytuacją, w której wartość rozliczenia zależy od faktów i dokumentów znanych dopiero w roku następnym. Z powodów obiektywnych ujęcie rozliczenia w roku, którego dotyczy nie może mieć miejsca. Przy przeciwnym podejściu, w sytuacji nadpłaty, Spółka zmuszona byłaby korygować zaliczki na podatek dochodowy za poszczególne miesiące roku podatkowego, którego rozliczenie dotyczy.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę, że stanowisko takie zajął Minister Finansów m.in. w wydanej interpretacji indywidualnej ILPB3/423-315/10-3/MC z dnia 2010.6.30.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe ? w części dotyczącej opłat dodatkowych,
• prawidłowe ? w części dotyczącej niedopłat i nadpłat.
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do treści ust. 3 ww. artykułu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast moment zaliczenia uzyskanych przychodów określają przepisy art. 12 ust. 3a, ust. 3c, ust. 3d i ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi pierwszy z wymienionych powyżej przepisów art. 12 ust. 3a tej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Przytoczony przepis należy traktować jako generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3e omawianej ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 12 ust. 3d ww. ustawy).

Z kolei, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty ? art. 12 ust. 3e ww. ustawy.

Jednocześnie przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył z przychodów pobrane wpłaty lub zarachowane należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (?).

Użyte w przytoczonym przepisie sformułowanie ?pobrane wpłaty lub zarachowane należności? odnosi się do pobranych przez podatnika przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy występuje przychód podlegający opodatkowaniu.

Powyższy przepis wyłącza z kategorii przychodów zaliczki i przedpłaty zrealizowane na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w przyszłości, ale tylko wtedy, gdy zaliczki i przedpłaty można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw o określonym terminie realizacji.

W przedmiocie sprawy powyższy artykuł nie ma zastosowania. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty), podlegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi jest przychodem.

W konsekwencji, do opłat dodatkowych (zaliczek, jak i kwoty wynikającej z rozliczenia rocznego), ma zastosowanie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu określenia momentu powstania przychodu w stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawcę, należy rozstrzygnąć, który z wymienionych przepisów dot. powstania przychodu znajdzie zastosowanie w odniesieniu do przedstawionej w nim sytuacji.

Przepis art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania różnego rodzaju przychodów, w tym zwłaszcza przychodów związanych z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 12 ust. 3 tej ustawy, także przychodów należnych, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, uważa dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usług, z tym, że nie może być to dzień późniejszy aniżeli dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Przepis powyższy wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu, ma dzień dokonania czynności ? wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia wskazanych w przepisie zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury czy po dniu dokonania zapłaty należności, te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia decydują o momencie powstania przychodu.

Dokonując analizy przytoczonego powyżej przepisu art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podkreślić należy, iż dotyczy on usług rozliczanych cyklicznie, a ustawodawca określił następujące możliwe daty powstania przychodu jako:

1. ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub
2. ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na wystawionej fakturze.

Na wstępie należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia ?usług ciągłych?, a zatem zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do reguł wykładni językowej.

Słownikowe znaczenie słowa ?ciągłość? to ?łączność, nieprzerywający się związek jakichś faktów, brak luk, przerw w czasie albo w przestrzeni. To także dziejący się, odbywający się, trwający stale, nieustannie, bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały?.

Usługi ciągłe to usługi obejmujące czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one z zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta. Cechuje je brak możliwości precyzyjnego wyodrębnienia etapów, w jakich są realizowane, tzn. nie sposób dokładnie określić, kiedy część takiej usługi zostaje wykonana.

Do usług o charakterze ciągłym można zatem zaliczyć wszelkie usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo, rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku. Do usług ciągłych bez wątpienia można zaliczyć usługi najmu, dzierżawy, wywozu nieczystości, dostawy energii elektrycznej, usługi biur rachunkowych, stałej obsługi prawnej czy doradczej, itp.

Analizując przepis art. 12 ust. 3c ustawy należy jednakże zauważyć, że:

1. dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie, ustawodawca w żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług,
2. w przeciwieństwie do regulacji obowiązujących w podatku VAT nie muszą to być usługi ciągłe ? jest tylko jeden warunek, iż strony ustaliły, że będą one rozliczane cyklicznie,
3. wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy towarów, nawet jeżeli ma on charakter ciągły,
4. okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury VAT,
5. przychód musi być wykazany nie rzadziej niż raz w roku,
6. w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia, ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przy tym pojęcia okresu rozliczeniowego. Wobec powyższego, wykładnia tego terminu wymaga odniesienia się do jego znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym. I tak, ?okres? to czas trwania czegoś, przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na określone wydarzenie, czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg, natomiast ?rozliczenie? to uregulowanie wzajemnych należności, załatwienie z kimś spraw finansowych. Okres rozliczeniowy oznacza zatem przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na obowiązek uregulowania przez dane podmioty spraw finansowych. Istotną okolicznością w tym wypadku świadczącą o momencie powstania przychodu jest określenie w łączącej strony umowie lub na wystawionej fakturze, jakiego okresu dotyczy czynność będąca jej przedmiotem. Wynika z tego, że określenie okresu rozliczeniowego pozostaje wyłącznie w gestii stron, które łączy stosunek cywilnoprawny.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wskazano, że najemca uiszcza zapłatę zaliczek na opłaty dodatkowe na podstawie zawartych umów oraz wystawianych przez Wnioskodawcę faktur VAT. Jak wskazała Spółka zaliczki na opłaty dodatkowe są pozycją na fakturze VAT, termin płatności przypada na 10 dzień miesiąca.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi najmu, które to usługi rozliczane są cyklicznie. Okres rozliczeniowy wynika zarówno z umowy, jak i z wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT ? ?zaliczki na opłaty dodatkowe? są pozycją na fakturze VAT, termin płatności do 10. dnia miesiąca (?)?.

Wobec powyższego, do zaliczek na opłaty dodatkowe ma zastosowanie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w odniesieniu do rozliczenia rocznego, które to rozliczenie stanowi korektę płaconych zaliczek, zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, obowiązek podatkowy odnośnie zaliczek na opłaty dodatkowe powstaje pod datą ostatniego dnia miesiąca ? dla opłat dodatkowych rozliczanych w formie dwunastu równych miesięcznych rat (zaliczki na opłaty dodatkowe) zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu natomiast do rozliczenia rocznego, do którego nie ma zastosowania art. 12 ust. 3a, 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, obowiązek podatkowy powstanie w terminie otrzymania od najemcy niedopłaty lub zwrotu najemcy nadpłaty bez konieczności dokonywania korekty uprzednio wykazanego przychodu z tyt. zaliczek na opłaty dodatkowe w formie dwunastu równych miesięcznych rat.

Jednocześnie nadmienia się, że w odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.