Czy i kiedy ww. koszty wydatkowane przez Spółkę ze środków ZFRON pochodzących z powyższego zwolnienia (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2011 r. (data wpływu 28 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej:

• zakupu maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy ? jest prawidłowe,
• dowozu pracowników do pracy, wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami, wydatków na zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników, wynagrodzenia dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo, zwrotu kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych, finansowania kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach, pokrycia kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych i ich dzieci, pokrycia kosztu wczasów pracowniczych ? jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest spółką o statusie zakładu pracy chronionej w rozumieniu innych ustaw i zajmuje się produkcja opakowań z tworzyw sztucznych. Spółka zakupiła grunt, zgodnie z przepisami o zakładach pracy chronionej była zwolniona od zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC). Uzyskane środki ze zwolnienia od PCC Spółka przekazała na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) - w wysokości 10% oraz na Zakładowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) - w wysokości 90%. Wartość PCC od zakupu gruntu powiększyła jej wartość początkową. Jednocześnie, ponieważ od gruntów nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, Spółka nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych ani księgowo, ani podatkowo.

Środki z ZFRON pochodzące z tego zwolnienia, Spółka zamierza wydać na następujące cele:

• dowóz pracowników do pracy,
• wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami,
• wydatki na zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników,
• wynagrodzenie dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo,
• zwrot kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych,
• zakup maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy,
• finansowanie kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach,
• pokrycie kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych i ich dzieci,
• pokrycie kosztu wczasów pracowniczych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy i kiedy ww. koszty wydatkowane przez Spółkę ze środków ZFRON, pochodzących z powyższego zwolnienia z PCC, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane wydatki ze środków ZFRON (pochodzące ze zwolnienia z powyższego PCC) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, w momencie ich wydatkowania lub naliczenia odpisów amortyzacyjnych (dotyczy środków trwałych finansowanych ze środków tego funduszu). Koszty te mieszczą się w pojęciu kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wszystkie wymienione w stanie faktycznym koszty są związane z zatrudnionymi w Spółce pracownikami i wydatki te służą albo zabezpieczeniu socjalnemu istniejących stanowisk pracy albo tworzeniu nowych stanowisk pracy. Jednocześnie, na moment sprzedaży tej nieruchomości, Spółka nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej nieruchomości, która stanowi wartość ww. PCC, zaliczonego do wartości początkowej tego środka trwałego.

Podobne stanowisko zajął Minister Finansów w swoim stanowisku z dnia 5 marca 2010 r. nr DD6/8213/165/KWW/09/BM19/11871, w odniesieniu do środków ZFRON pochodzących ze zwolnienia od podatku od nieruchomości:

?O ile brak jest podstaw do zaliczenia do kosztów podatkowych uzyskanych środków z wyżej wymienionego zwolnienia podatkowego w momencie ich przekazania na ZFRON (ZFA), to nie ma przeszkód, aby tymi kosztami były u prowadzącego zakład pracy chronionej (zakład aktywności zawodowej) wydatki sfinansowane z tego funduszu (w tym pochodzące ze środków z tego zwolnienia), o ile wydatki te spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop albo art. 22 ust. 1 updof. W przypadku wydatków inwestycyjnych, kosztami tymi będą odpisy amortyzacyjne, przy spełnieniu warunków przewidzianych w art. 16a-16m updop albo w art. 22a-22o updof?.

Zdaniem Spółki, dla wydatków z ZFRON pochodzących ze zwolnienia z PCC należy przyjąć analogiczne rozwiązanie jak dla wydatków pochodzących ze zwolnienia od podatku od nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe ? w części dotyczącej zakupu maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy,
• nieprawidłowe ? w części dotyczącej dowozu pracowników do pracy, wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami, wydatków na zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników, wynagrodzenia dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo, zwrotu kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych, finansowania kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach, pokrycia kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych i ich dzieci, pokrycia kosztu wczasów pracowniczych.

  
  
  

Zakład pracy chronionej obowiązany jest tworzyć zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych i jest jego dysponentem. Ogólne zasady tworzenia i przeznaczania środków funduszu określa art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721). W świetle art. 33 ust. 2 tej ustawy, fundusz rehabilitacji tworzy się w szczególności:

1. ze środków, o których mowa w art. 31 ust. 3 pkt 1 lit. b,
2. z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z odrębnymi przepisami,
3. z wpływów z zapisów i darowizn,
4. z odsetek od środków zgromadzonych na rachunku funduszu rehabilitacji,
5. ze środków pochodzących ze zbycia środków trwałych zakupionych ze środków funduszu, w części niezamortyzowanej.
   
   

W myśl art. 33 ust. 4 ww. ustawy, środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Natomiast rodzaje wydatków, szczegółowe zasady wykorzystania środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz tryb ustalania zakładowego regulaminu wykorzystania tych środków określa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stosownie natomiast do przepisów art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast regulacje art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy stanowią, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jednocześnie, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są: dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia, z zastrzeżeniem pkt 14 i 14a, otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a - 16m.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka mająca status zakładu pracy chronionej zakupiła grunt i zgodnie z przepisami o zakładach pracy chronionej była zwolniona od zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC). Uzyskane środki ze zwolnienia od PCC Spółka przekazała na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) - w wysokości 10% oraz na Zakładowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) - w wysokości 90%.

Środki z ZFRON pochodzące z tego zwolnienia, Spółka zamierza wydać na następujące cele:

• dowóz pracowników do pracy,
• wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami,
• wydatki na zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników,
• wynagrodzenie dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo,
• zwrot kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych
• zakup maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy,
• finansowanie kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach,
• pokrycie kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych i ich dzieci,
• pokrycie kosztu wczasów pracowniczych.
  
  

Wydatki, które Spółka zamierza ponieść na dowóz pracowników do pracy, wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami, zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników, wynagrodzenie dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo, zwrot kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych, finansowanie kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach, pokrycie kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych, pokrycie kosztu wczasów pracowniczych, które Spółka zamierza ponieść, jako koszty pracownicze, spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem co do zasady, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Także planowane wydatki Spółki zakup maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy mogą stanowić Jej koszty uzyskania przychodów, jako spełniające warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy środki uzyskane dla zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych pochodzą ze zwolnień podatkowych Spółki (podatek od nieruchomości, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, podatek PCC), wówczas stanowią one środki własne Spółki. Wobec powyższego, nie ma zastosowania powołany art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż sfinansowanie tymi środkami zakupu składnika majątku trwałego lub jego ulepszenie nie jest uważane, w świetle przepisów tej ustawy, za zwrot wydatków, ani też wydatkowana kwota nie podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Reasumując, odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych (zakupionych maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy), których zakup sfinansowany został ze środków własnych Wnioskodawcy pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, stanowić będą koszt uzyskania przychodów w myśl przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeżeli natomiast wydatek dokonany ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych nie dotyczył zakupu środka trwałego (maszyn i urządzeń w celu stworzenia nowych miejsc pracy) podlegającego amortyzacji, wówczas może on być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e, o ile spełnia przesłanki wymienione w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie dodaje się, iż w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pozostałych wydatków (dowozu pracowników do pracy, wynagrodzenia dla lekarza i pielęgniarki, którzy muszą przebywać na terenie zakładu pracy zgodnie z odrębnymi przepisami, wydatków na zakup kart abonamentowych na świadczenia medyczne dla pracowników, wynagrodzenia dla masażysty obsługującego osoby niepełnosprawne ruchowo, zwrotu kosztów zakupu lekarstw dla pracowników niepełnosprawnych, finansowania kosztów pobytu pracowników w sanatoriach i szpitalach, pokrycia kosztów wypoczynku pracowników niepełnosprawnych, pokrycia kosztu wczasów pracowniczych) które Spółka zamierza ponieść, należy mieć na uwadze uregulowania wynikające z art. 15 ust. 4g i 4h w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotowe wydatki stanowić będą składnik wynagrodzenia, to zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 4g tej ustawy stanowiący, iż należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej). Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia regulacja prawna odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Wyżej wskazane artykuły są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 15 ust. 4 - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z treści cytowanych przepisów wynika, że wynagrodzenia i inne należności, ponoszone na rzecz pracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 4g oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wynagrodzenia i inne należności na rzecz pracownika wypłacane będą (lub postawione do dyspozycji) w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, Wnioskodawca powinien wydatki te zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. Dopiero w przypadku niedochowania ww. terminów, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii pokrycia kosztów wypoczynku dzieci pracowników niepełnosprawnych należy wskazać, że nie każdy wydatek nie wymieniony w grupie wydatków określonych w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy, niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, może zostać zaliczony do kosztów podatkowych. Literalne brzmienie bowiem przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla analizy celowości wydatku, konieczne jest zbadanie kwestii istnienia związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wobec powyższego, w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze sfinansowaniem wypoczynku dzieci pracowników niepełnosprawnych, jako że wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, istotny jest przede wszystkim związek pomiędzy poniesionymi wydatkami a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zatem, Organ nie podziela stanowiska Spółki, że kosztem uzyskania przychodów mogą być również wydatki poniesione na pokrycie kosztów wypoczynku dzieci pracowników niepełnosprawnych. Nie są oni bowiem pracownikami Spółki, a zatem przedmiotowych wydatków nie można traktować jako kosztów pracowniczych. Przedmiotowe wydatki, nie przekładają się na przychody Wnioskodawcy z prowadzonej działalności gospodarczej i nie mają związku z przychodami Spółki oraz nie pozostają w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Nie zostały, więc spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.