Czy wydatki w kwocie 700.000,00 zł poniesione przez Podatnika na dofinansowanie inwestycji opisanej (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2011 r. (data wpływu 01.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 28 września 2011 r. (data wpływu 30.09.2011 r.) ? o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Podatnik) jest podmiotem, który trudni się wynajmem powierzchni biurowych dla firm. Podatnik jeszcze w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia rozpoczął inwestycję polegającą na budowie budynku biurowego klasy A (Budynek A). Inwestycja została ulokowana w P. na skrzyżowaniu ulic: M. i B. W okresie późniejszym Podatnik zrealizował także kolejny etap inwestycji (Budynek B). Oba budynki przylegają do siebie i są połączone specjalnym łącznikiem. Pierwszy etap inwestycji (Budynek A) został oddany do użytkowania w roku 1999. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 7.7300 m.kw. W tym też roku oddano w najem pierwsze lokale użytkowe. Drugi etap inwestycji (Budynek B) oddano do użytku w roku 2003. Powierzchnia użytkowa tegoż budynku wynosi 14.300 m.kw. Lokale użytkowe także w tym budynku zostały niezwłocznie oddane w najem. Zarząd Spółki jeszcze w latach 90-tych podjął decyzję o budowie wielostanowiskowego parkingu o pow. 4.287 m.kw. usytuowanego na działkach należących do Miasta. Uznano bowiem, że posiadanie parkingu usytuowanego w najbliższym sąsiedztwie tak dużych budynków biurowych jest niezbędne i konieczne. Istniało uzasadnione ryzyko, iż brak odpowiednio dużej ilości miejsc parkingowych uniemożliwi Podatnikowi zawieranie korzystnych umów najmu na powierzchnie biurowe. Pismem z dnia 22.11.1999 r. - wydanym na wniosek Wnioskodawcy (Podatnika) - Zarząd Dróg Miejskich dokonał uzgodnienia w zakresie wstępnej obsługi komunikacyjnej odnośnie projektowanego tymczasowego parkingu dla samochodów osobowych. W piśmie tym określono, iż:

• kosztem i staraniem Podatnika należy przewidzieć modernizację ulicy M. na odcinku ul. B. - W. Projekt powinien uwzględnić poszerzenie ul. M. w kierunku północnym oraz budowę chodnika po stronie parkingu;
• w związku z opracowywanym aktualnie planem zagospodarowania ?A? projektowany parking należy uzgodnić z Miejską Pracownią Urbanistyczną - autorem ww. planu;
• z uwagi na szczególnie ruchotwórczy charakter projektowanego obiektu (parking na 340 mp), należy przewidzieć udział inwestora w kosztach przebudowy skrzyżowania B. ? M. w wysokości 700 tys. zł;
• powyższa kwota winna być objęta umową zawartą pomiędzy Zarządem Dróg Miejskich a Podatnikiem. Warunkiem wydania zezwolenia przez Zarząd Dróg Miejskich na wykonanie robót drogowych w pasie ul. M. z włączeniem parkingu będzie podpisanie ww. umowy.
  
  

Następnie w dniu 31.12.1999 r., działając z wniosku Podatnika, Prezydent Miasta wydał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dot. lokalizacji tymczasowego parkingu dla samochodów osobowych. W treści tej decyzji (w pkt I ?Warunki wynikające z ustaleń miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego dla terenu oznaczonego kodem: xxx?) został zawarty m.in. pkt 5 o następującej treści: ?należy uwzględnić wszystkie warunki określone w piśmie Zarządu Dróg Miejskich?.

W dniu 06.03.2000 r., pomiędzy Zarządem Dróg Miejskich a Podatnikiem, została zawarta umowa o dofinansowanie inwestycji usytuowanej w P. przy ul. B. W umowie postanowiono m.in., że Podatnik zobowiązuje się do partycypacji w kosztach przebudowy B. ? P. w wysokości 700 tys. zł (...), zgodnie z Decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 31.12.99 p.I.5. i pismem. Kwota 700 tys. zł zostanie przekazana w terminie 28.02.2001 r. na konto ZDM (...)?.

Następnie strony umowy podpisały 6 (sześć) aneksów do ww. umowy. Ostatni z aneksów podpisano dnia 10.11.2005 r. i określono nowy termin zapłaty ww. sumy, tj. do dnia 30.09.2006 r.

Także w dniu 06.03.2000 r. została zawarta pomiędzy Podatnikiem oraz Zarządem Geodezji i Katastru Miejskiego ?B? umowa dzierżawy na czas nieoznaczony, która dotyczyła gruntu, na którym miał być posadowiony przedmiotowy parking. Po rozwiązaniu ww. umowy, w dniu 26.02.2008 r. została zawarta na przedmiotowy grunt kolejna umowa, tym razem umowa najmu. Wynajmującym była spółka prawa handlowego, która wcześniej nabyła grunt wraz z posadowionym na niej parkingiem od Miasta. Nową umowę zawarto na czas nieokreślony i obowiązuje ona do dnia dzisiejszego. Budowę samego parkingu Podatnik ukończył już w roku 2000. W konsekwencji, każdy najemca powierzchni biurowej (czy to w Budynku A, czy to w Budynku B) uzyskał - za dodatkową opłatą na rzecz Podatnika - możliwość wynajęcia dodatkowych miejsc parkingowych na przedmiotowym parkingu. Wskutek sprzedaży dodatkowej ilości miejsc parkingowych przedmiotowy parking (aż do chwili obecnej) generuje dla Podatnika bezpośredni przychód podatkowy z abonamentu.

Pismem z dn. 18.05.2010 r. Zarząd Dróg Miejskich wezwał Podatnika do zapłaty kwoty 700 tys. zł powołując się w treści pisma na umowę z dn. 06.03.2000 r. W odpowiedzi na powyższe, Podatnik dokonał płatności w dwóch ratach, tj. w dniu 28.06.2010 r. dokonano wpłaty w kwocie 300 tys. zł, a w dniu 29.12.2010 r. wpłacono pozostałą część (400 tys. zł).

Pismem z dnia 28 września 2011 r., Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony stan faktyczny o następujące informacje:

1. Spółka zaksięgowała wydatek w postaci kwoty 700.000,00 PLN w księgach rachunkowych roku 2010 na podstawie wyciągów bankowych potwierdzających przelew środków na rachunek bankowy Zarządu Dróg Miejskich. Do rachunków załączono wezwanie do zapłaty otrzymane od wierzyciela j. w. oraz umowę.
2. Podstawę prawną stanowią:
• pismo z dn. 22.11.1999 r.;
• decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w treści której wskazano, iż należy uwzględnić wszystkie warunki wynikające z pisma ZDM z dn. 22.11.1999 r. W tym ostatnim natomiast piśmie wskazano, iż modernizacja ul. M. na odcinku B. ? W. winna się odbyć m.in. kosztem Spółki;
• umowa o dofinansowanie z dn. 06.03.2000 r. wraz z aneksami do niej.
3. W przekonaniu Podatnika powyższe pisma, a w szczególności umowa z dn. 06.03.2000 r. stanowią wystarczającą podstawę prawną partycypacji Spółki w kosztach przebudowy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że umowa partycypacyjna zawarta z jednostką budżetową (samorządową lub państwową) stanowi podstawę prawną, która może (w ramach art. 353¹ Kodeksu cywilnego) kreować ważne zobowiązania cywilnoprawne. Dla Podatnika jest także sprawą oczywistą, że gdyby odmówił partycypowania w inwestycji, to z całą pewnością nie mógłby wybudować parkingu, którego posiadanie jest niezbędne dla Niego. Trudno bowiem sobie wyobrazić oferowanie klientom biznesowym powierzchni biurowej w budynku klasy A bez zagwarantowania miejsc parkingowych dla pracowników najemcy lub jego klientów.
4. Określenie ?lokalizacja tymczasowego parkingu dla samochodów osobowych? zostało użyte przez Prezydenta Miasta w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dn. 31.12.1999 r. W pkt I.2. Prezydent Miasta wskazał, iż ?wnioskowana inwestycja przewidziana jest na okres tymczasowy, lokalizacja tymczasowa oznacza, że na każde wezwanie Urzędu obiekt należy rozebrać bez prawa do odszkodowania i lokalizacji zastępczej?.
   Powyższe nie zmienia faktu, iż na moment poniesienia kosztu w roku 2010 parking funkcjonował w dalszym ciągu.
5. W odpowiedzi na pytanie, czy Spółka posiada jakiekolwiek prawo własności do dróg, na których były prowadzone prace związane z ich przebudową Spółka odpowiada, iż ?nie posiada ?jakiekolwiek prawa własności? ani do gruntu na którym znajduje się droga (ul.) B. ani droga (ul.) P. Odpowiadając na pytanie dotyczące związku budowy parkingu i przebudowy ulic B. ? P., Spółka domniemywa, że wedle założeń projektowych Zarządu Dróg Miejskich, istniejących na moment wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dn. 31.12.1999 r. i podpisywania umowy z dn. 06.03.2000 r. ? taki związek musiał istnieć. W par. 2 cyt. umowy stwierdzono bowiem, iż ?Firma ?C? zobowiązuje się do partycypacji w kosztach przebudowy B. ? P. w wysokości 700 tys. zł słownie: siedemsettysięcyzłotych, zgodnie z Decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 31.12.1999 r. p.l.5. i pismem ZDM z dn. 22.11.99?.
   Powyższe wskazuje, że ZDM musiał widzieć związek pomiędzy obiema inwestycjami. Teza taka wydaje się tym bardziej zasadna, że parking jest usytuowany przy skrzyżowaniu dróg B. ? M., a zjazd z parkingu odbywa się bezpośrednio na ul. M., w niedużej odległości od skrzyżowania M. ? B. To skrzyżowanie ? w ramach prowadzonych przez ZDM robót ? zostało gruntownie zmodernizowane i przebudowane. Zjazd z / na parking odbywa się na ul. M., zjazd ten jest usytuowany na jednym końcu parkingu. Drugi koniec parkingu znajduje się bezpośrednio w rogu ulic: B. ? M. Dodatkowo z parkingu jest furtka dla użytkowników, która jest usytuowana bardzo blisko samego skrzyżowania. Parking ma kształt prostokąta. Jego dłuższy bok przylega do ul. M. a krótszy do ul. B. Oznacza, to że róg parkingu jest usytuowany w narożniku skrzyżowania B. - M. Wydaje się, że już sam fakt tak bliskiego usytuowania tak dużego parkingu (205 miejsc parkingowych) w bezpośrednim sąsiedztwie tego skrzyżowania musiał mieć wpływ na prace projektowe samego skrzyżowania i jego sygnalizacji świetlnej.
6. Spółka poniosła nakłady związane z budową parkingu w roku 2001. Nakłady te zamknęły się w łącznej kwocie 835.722,90 zł i są przez Podatnika amortyzowane. Nakłady te nie zostały Spółce w żaden sposób zwrócone lub zrefundowane.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki w kwocie 700.000,00 zł poniesione przez Podatnika na dofinansowanie inwestycji opisanej powyżej stanowią dla Niego koszt uzyskania przychodów roku 2010...

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w kontekście przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, ze szczególnym uwzględnieniem praktyki stosowania tej normy przez same organy podatkowe w podobnych sprawach - prowadzi do przekonania, iż kwota 700.000,00 zł poniesiona przez Podatnika w roku 2010 stanowi koszt uzyskania przychodów tegoż właśnie roku podatkowego.

Pismem z dnia 28 września 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie. I tak, odnośnie własnego stanowiska w sprawie wyjaśnił, że jak już wyżej wskazano poniesienie wydatku pozostaje w ścisłym związku przyczynowo - skutkowym z przychodami uzyskiwanymi zarówno wskutek wynajmowania miejsc parkingowych, ale też szerzej z przychodami generowanymi przez najem lokali w budynkach biurowych klasy A. Tak jak wskazano, dla Spółki jest oczywiste, że budynek klasy A musi mieć albo w podziemiu albo obok stosowny parking dla pracowników i klientów najemców. Gdyby Spółka zaniechała ubiegania się o powstanie takiego parkingu (wobec braku parkingu w podziemiu) to nie miałaby możliwości uzyskiwać przychodów z najmu lokali. Spółka, jako chyba jedyny podmiot w P. oferujący powierzchnie klasy A ma pełne obłożenie powierzchni biurowej. Najemcami są m.in. takie podmioty jak: ?A? Sp. z o.o., ?B? Sp. z o.o., ?C? SA, ?D? Sp. z o.o., ?E? SA., Agencja Rynku Rolnego ? Oddział terenowy, itd.

Także orzecznictwo sądów administracyjnych oraz orzecznictwo organów podatkowych, pozwala przyjąć, że wydatki ponoszone np.: przez sieci marketów na przebudowę skrzyżowań usytuowanych w pobliżu centrów handlowych ? nie mogą stanowić inwestycji w obcym środków trwałym, albowiem winny stanowić bezpośredni koszt uzyskania przychodu. Sytuacja jest analogiczna w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy. Spółka nie może rozliczyć inwestycji w obcym środków trwałym, albowiem nie posiada żadnego tytułu do gruntów, na których usytuowane są ul. B. i M.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że poniesiony wydatek, będący konsekwencją ważnie zawartej umowy partycypacyjnej, stanowi ? na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? koszt uzyskania przychodów. Odmienne stanowisko byłoby trudne do zaakceptowania w świetle tego, iż parking ten sam w sobie generował i generuje przychody dla Spółki (wynajem miejsc parkingowych), a także w świetle faktu, że posiadanie tego parkingu pozwalało Spółce generować wysokie przychody z lokali. Nie może być wątpliwości, że gdyby Spółka nie wybudowała parkingu, a co za tym idzie nie podpisała wcześniej umowy partycypacyjnej, nie byłaby w stanie generować przychodów związanych z oferowaniem powierzchni biurowych w takich cenach, jak to czyniła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 2002 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) ustawodawca zawarł legalną definicję kosztów uzyskania przychodów. W myśl tego przepisu kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Mając na względzie powyższą definicję - powszechnie w piśmiennictwie podatkowym oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że aby jakiś wydatek osoby prawnej na gruncie podatku dochodowego mógł być uznany za koszt podatkowy odliczany od przychodu muszą być łącznie spełnione następujące warunki: wydatek taki musi być rzeczywiście (faktycznie) poniesiony; celem poniesienia owego wydatku powinno być osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów; wydatek ów nie może znajdować się na liście negatywnej wydatków nie mogących być zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów zawartej w przepisach art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Nie każdy zatem wydatek z woli ustawodawcy, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania. Kosztem podatkowym może być jedynie taki wydatek, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej i cel ten musi być widoczny, a ponoszone wydatki winny go realizować, bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kwalifikując wydatki do kosztów uzyskania przychodów należy również ocenić związek tych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu ? w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w latach dziewięćdziesiątych Wnioskodawca na skrzyżowaniu ulic M. i B. w P. rozpoczął inwestycję polegającą na budowie budynku biurowego (budynek A). W okresie późniejszym Wnioskodawca zrealizował także kolejny etap inwestycji (budynek B), który przylega do budynku A. Lokale użytkowe obu budynków zostały oddane w najem (Wnioskodawca jest podmiotem, który trudni się wynajmem powierzchni biurowych dla firm). Z uwagi na konieczność posiadania parkingu usytuowanego w bliskim sąsiedztwie powyższych budynków, Wnioskodawca podjął decyzję o budowie wielostanowiskowego parkingu na działkach należących do Miasta. W konsekwencji, Zarząd Dróg Miejskich dokonał uzgodnienia w zakresie wstępnej obsługi komunikacyjnej dot. projektowanego tymczasowego parkingu dla samochodów osobowych. Z pisma tego wynika m.in., że z uwagi na szczególnie ruchotwórczy charakter projektowanego parkingu przewidziany jest udział inwestora w kosztach przebudowy skrzyżowania B. ? M. w wysokości 700.000,00 zł. W dniu 06.03.2000 r. pomiędzy Zarządem Dróg Miejskich a Wnioskodawcą została zawarta umowa o dofinansowanie przedmiotowej inwestycji. Tym samym, Wnioskodawca zobowiązany został do partycypacji w kosztach przebudowy ulic przy których mieści się parking. Budowę samego parkingu Wnioskodawca ukończył w roku 2000. Każdy najemca budynku A czy też budynku B uzyskał, za dodatkową opłatą na rzecz Wnioskodawcy możliwość wynajęcia dodatkowych miejsc parkingowych. Wskutek sprzedaży dodatkowej ilości miejsc parkingowych przedmiotowy parking (aż do chwili obecnej) generuje dla Podatnika bezpośredni przychód podatkowy z abonamentu.

Kwestią będącą przedmiotem rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy wydatki w kwocie 700.000,00 zł, poniesione przez Wnioskodawcę na dofinansowanie przedmiotowej inwestycji polegającej na przebudowie ulic stanowią dla Niego koszt uzyskania przychodów w roku 2010.

W ocenie Wnioskodawcy, poniesiony wydatek, będący konsekwencją ważnie zawartej umowy partycypacyjnej stanowi, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, nie może Ona rozliczyć inwestycji w obcym środku trwałym.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji ?inwestycji w obcych środkach trwałych?, a jedynie w art. 16g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3 - 5 tego artykułu. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione przez podatnika na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcje, adaptacje lub modernizacje środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Pismem uzupełniającym Wnioskodawca doprecyzował, że nie posiada jakiegokolwiek prawa własności do gruntu na którym znajdują się drogi, w przebudowie których Wnioskodawca uczestniczył w kosztach.

Biorąc pod uwagę powyższe - wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę związane z udziałem w finansowaniu przebudowy dróg nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym. Do dróg tych Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego.

Koszty poniesione przez Wnioskodawcę na dofinansowanie inwestycji polegającej na przebudowie dróg należy zakwalifikować do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Uzasadniając powyższe, należy wskazać, że przedmiotowy wydatek nie ma bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach Wnioskodawcy, ale jego poniesienie jest związane z przychodami Spółki. Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko wskazał bowiem, że poniesienie tego wydatku pozostaje w ścisłym związku przyczynowo ? skutkowym z przychodami uzyskiwanymi zarówno wskutek wynajmowania miejsc parkingowych, ale też szerzej z przychodami generowanymi przez najem lokali w budynkach biurowych.

Istotą niniejszego wniosku jest rozstrzygnięcie momentu zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Należy zauważyć, iż w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e tej ustawy).

Powyższy przepis oznacza, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się (z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4a i 4f - 4h):

• dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury), albo
• dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) ? z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
  
  

W tym miejscu należy wyjaśnić, że ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, na podstawie otrzymanej faktury albo na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Wnioskodawca wskazał, iż Zarząd Dróg Miejskich, pismem z dnia 18 maja 2010 r. wezwał Go do zapłaty kwoty 700.000,00 zł powołując się na umowę zawartą pomiędzy podmiotami z dnia 06 marca 2000 r. Wnioskodawca dokonał płatności przedmiotowej kwoty w dwóch ratach, tj. w dniu 28 czerwca 2010 r. w wysokości 300.000,00 zł, a w dniu 29 grudnia 2010 r. w wysokości 400.000,00 zł. Spółka wskazała, że zaksięgowała przedmiotowy wydatek w postaci kwoty 700.000,00 zł w księgach rachunkowych roku 2010 na podstawie wyciągów bankowych potwierdzających przelew środków na rachunek bankowy Zarządu Dróg Miejskich. Do rachunków załączono wezwanie do zapłaty otrzymane od wierzyciela oraz umowę.

Wobec powyższego, prawidłowe jest stanowisko Spółki zgodnie z którym kwota 700.000,00 zł poniesiona przez Wnioskodawcę w roku 2010 stanowi koszt uzyskania przychodów tegoż właśnie roku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.