Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

19.9.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismami w dniu 25 sierpnia 2014 r. oraz w dniu 15 września 2014 r. ? o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej. Druga strona umowy wystawiła na Wnioskodawczynię fakturę, z terminem płatności do 31.10.2013 r. W wyniku upływu 150 dni od dnia terminu płatności oraz terminów określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawczyni ma zamiar wystawić na rzecz drugiej strony umowy weksel własny w celu zapłaty za swoje zobowiązanie wynikające z umowy licencyjnej, potwierdzone fakturą VAT. Do weksla zostanie dołączona deklaracja wekslowa. Wystawiony weksel po przyjęciu przez drugą stronę ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony umowy za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawczynię. Wręczenie weksla wraz z deklaracją zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej. W miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług, a tym samym czy Wnioskodawczyni wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione prawa do korzystania ze znaków towarowych nie będzie zobowiązana do dokonania korekty kosztów podatkowych wynikających z faktury za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych oraz do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikające z ww. faktury, o której to korekcie mowa w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 89b ust. 1 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy VAT, ?w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze?. Ustęp 2 stanowi z kolei, że: ?przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności?. Kwestia uregulowania należności pojawia się również w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że: ?jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie?. Art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że dniem zapłaty może być również uregulowanie zobowiązania w jakikolwiek inny sposób, w tym w wyniku potrącenia. Należy więc uznać, że zapłata oraz uregulowanie zobowiązania nie są pojęciami tożsamymi. Uregulowanie zobowiązania należy uznać za pojęcie szersze od zapłaty, które może wiązać się z wieloma formami rozliczenia należności między dwiema stronami danego kontraktu. Podobnie w tej kwestii stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 października 2005 r. w sprawie I FSK 171/05.

Za uregulowanie należności należy więc uznać również wystawienie na rzecz wierzyciela weksla własnego na daną kwotę, wskazaną w fakturze, który to weksel stanowi zapłatę za zobowiązanie wystawcy weksla względem remitenta. Zapłata tak powoduje wygaśnięcie zobowiązania z jednoczesnym zaspokojeniem wierzyciela. Stanowi odrębną formę zapłaty, która również reguluje dane zobowiązanie. Nie budzi wątpliwości, że weksel może stanowić środek zapłaty. Uregulowanie zobowiązania następuje już z chwilą jego wystawienia, a nie z chwilą jego wykupu, na co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 października 2005 r.

W ocenie Wnioskodawczyni, wystawienie weksla własnego, który ma spełnić funkcję płatniczą i stanowi odnowienie w rozumieniu przepisu art. 506 § 1 k.c. powoduje wygaśnięcie zobowiązania wynikającego z umowy licencyjnej na korzystanie ze znaków towarowych i powstanie nowego zobowiązania z weksla. Wygaśnięcie poprzedniego zobowiązania jest równoznaczne z uregulowaniem należności, gdyż wystawienie weksla powoduje, że wierzyciel zostaje zaspokojony, tak jakby otrzymał stosowną zapłatę. Zapłata za fakturę wekslem własnym oznacza umorzenie zobowiązania handlowego wynikającego z tej faktury i powstanie zobowiązania finansowego z weksla. Zapłata wekslem w niniejszym stanie faktycznym ma skutek taki, jak zapłata gotówką. Stanowisko to potwierdzają poglądy doktryny (por. Woźniakiewicz Piotr, Żurawiecka Anna, artykuł, PP.2013.6.8 Wykładnia pojęcia ?uregulowanie zobowiązania? na gruncie nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Teza nr 1, Lex 173760/1). Doktryna potwierdza również fakt, iż weksel ma charakter płatniczy, jeżeli strony zgodnie potwierdzą taki jego charakter. Wydanie weksla będzie mieściło się w definicji ?uregulowania zobowiązania?.

Wystawienie przez Wnioskodawczynię weksla własnego, celem zapłaty zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą, który to weksel spowoduje odnowienie zobowiązania na zobowiązanie wekslowe doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą oznacza, że Wnioskodawczyni nie będzie zobligowana do dokonywania korekty kosztów związanych z odliczoną kwotą podatku VAT, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy VAT. Stanowisko to potwierdzają interpretacje indywidulane, jak choćby ta, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 26 czerwca 2013 r. o numerze IPTPB3/423-101/13-4/MF, w której organ wskazał, iż: na gruncie przepisów ustaw podatkowych pojęcie ?uregulowanie? powinno być interpretowane szeroko i w konsekwencji powinno obejmować każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującą wygaśnięciem zobowiązania podatnika. W tym znaczeniu podatkowo termin ?uregulowanie? obejmuje wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata).

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko wskazując treść art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym: ?w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) ? kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów?. Z kolei ust. 2 powyższego artykułu stanowi, że: ?jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie?.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że pojęcie uregulowania jest pojęciem szerszym niż pojęcie zapłaty należy uznać, że zapłata wekslem własnym stanowi uregulowanie danej należności i w takiej sytuacji nie ma konieczności dokonywania zarówno korekty faktury vat lub rachunku, jak i dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodu, o której mowa w ust. 1 art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust.

1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód ? art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie ? art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia ?koszty bezpośrednio związane z przychodami? oraz ?koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami?. Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ?zidentyfikowanie? wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni ? nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) ? kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych do dnia 31 października 2013 r. W wyniku upływu terminu określonego w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca zamierza wystawić na rzecz zbywcy weksel własny w celu zapłaty zobowiązania wynikającego z umowy licencyjnej. Do weksla zostanie dołączona deklaracja wekslowa. Weksel ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił zapłatę za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawcę. Wystawienie weksla zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej a w miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego.

Kluczową kwestią w sprawie jest wyjaśnienie określenia ?uregulowanie zobowiązania?, które przez ustawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane. Wobec powyższego, konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej ww. pojęcia.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN ?uregulować? znaczy m.in. ?uiścić jakąś należność?. Z kolei, ?uiścić ? uiszczać? oznacza ?uregulować należność za coś?. Natomiast ?uiszczać się? zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza ?wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego?. W konsekwencji, należy uznać, że ?uregulować?, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a tym samym ? wygaśnięciem zobowiązania.

Termin ?uregulowanie?, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym różne formy rozliczeń, takie jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, karta płatnicza, potrącenie (kompensata).

Również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie ?uregulowanie?, którym posługuje się ustawodawca w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym np. wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy ? Prawo wekslowe, (w:) Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska).

Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu ?uregulowanie?.

W myśl art. 506 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Uregulowanie należności przez wręczenie weksla jest możliwe, jeżeli ww. zdarzeniu towarzyszyć będzie zawarcie umowy, zawierającej zgodę na przyjęcie zapłaty wekslem. ?W takim wypadku dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego i do powstania abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego? (M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz 2008).

Z powyższego wynika, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Nowacja zobowiązania, tj. zamiana zobowiązania handlowego Wnioskodawcy na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym stanowi formę uregulowania zobowiązania w momencie wystawienia weksla.

Odnosząc się do sytuacji Spółki, należy stwierdzić, że zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi formę uregulowania zobowiązania.

Wystawienie przez Wnioskodawcę weksla własnego celem zapłaty zobowiązania umownego, doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania umownego i tym samym braku obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów wynikających z faktury za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych.

Wobec powyższego, stanowisko Spółki uznano za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto, dodaje się, że w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.