Czy zapłacona przez Spółkę kara umowna i opłata za przekroczenie limitu kilometrów będą kosztami (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów ? uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 1059/09 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10 ? stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2009 r. (data wpływu 01 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• uznania zapłaconej kary umownej za koszt uzyskania przychodów ? jest prawidłowe,
• uznania opłaty za przekroczenie limitu kilometrów za koszt uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 01 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 20 sierpnia 2009 r. (data wpływu 24.08.2009 r.) ? o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów zapłaconej kary umownej i opłaty za przekroczenie limitu kilometrów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka rozwiązała umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego przed upływem okresu leasingu. Powodem wcześniejszego zerwania umowy był fakt dalszej nieprzydatności tego samochodu do prowadzenia działalności gospodarczej (członek zarządu został odwołany z pełnienia funkcji).

Firma leasingowa, zgodnie z postanowieniami umowy leasingu, obciążyła Spółkę karą umowną oraz opłatą za przekroczenie limitu kilometrów (rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczony po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego).

Wnioskodawca oszacował, że gdyby nie rozwiązał tej umowy, poniósłby koszty związane z utrzymaniem nieużywanego samochodu znacznie przekraczające koszty zerwania umowy.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2009 r. Spółka wyjaśniła, iż:

• Uchwała Walnego Zgromadzenia Wspólników nie zawiera przyczyn odwołania członka Zarządu. Spółka może jedynie pośrednio wskazać, że wynikało to ze zmian organizacyjnych Spółki.
• Wskazana we wniosku umowa leasingu operacyjnego była zawarta na okres od 24.10.2005 r. do 23.10.2007 r. i przedłużona o 12 miesięcy do 23.10.2008 r. a zerwanie umowy nastąpiło 12.03.2008 r. Wnioskodawca nadal leasinguje dwa samochody u tej samej firmy leasingowej.
• Powodem przekroczenia przez Wnioskodawcę limitu kilometrów była ilość zadań służbowych.
• Koszt kary umownej wyniósł 7.147,34 zł, natomiast dalsze raty leasingowe nieużywanego samochodu wyniosłyby 28.425,44 zł.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacona przez Spółkę kara umowna i opłata za przekroczenie limitu kilometrów będą kosztami uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W zawartym, w art. 16 ust. 1 tej ustawy, zamkniętym katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wskazane wyłączenie nie obejmuje zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju postanowień umownych. Oznacza to, że kary umowne i opłaty inne niż wymienione, w tym z tytułu zerwania umowy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełniają ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wyraźnego stwierdzenia, że pomiędzy poniesionym wydatkiem, a osiągniętym przychodem musi zachodzić skonkretyzowany i bezpośredni związek przyczynowo ? skutkowy, ponieważ nie wszystkie koszty ponoszone przez podatników są bezpośrednio związane z osiągnięciem przychodu. Związek ten może mieć także charakter pośredni.

Są takie sytuacje i zdarzenia gospodarcze, które z ekonomicznego punktu widzenia bardziej preferują rezygnację z zawartej umowy i poniesienie dodatkowych kosztów niż podejmowanie ekonomicznie nietrafnych i przynoszących straty decyzji gospodarczych w prowadzeniu przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca oszacował, że gdyby wcześniej nie rozwiązał umowy leasingu, poniósłby koszty utrzymania nieużywanego samochodu znacznie przekraczające koszty zerwania umowy. Z kolei rozwiązanie umowy bez dokonania tego wydatku, wiązać by się mogło z wszczęciem przez stronę przeciwną postępowania egzekucyjnego wobec Spółki, którego kosztami zostałaby w konsekwencji obarczona.

Decydując się na poniesienie kary, Spółka unika konsekwencji w zakresie naliczania przez leasingodawcę wyższych kosztów (odsetek), bądź kosztów związanych z egzekucją. Istnieje zatem związek z prowadzoną działalnością Spółki.

Dążenie do zminimalizowania uszczerbku na własnym majątku Spółki, należy uznać za działanie pozwalające zakwalifikować poniesione z tego tytułu wydatki do kosztów uzyskania przychodu, jako działanie mające w szczególności na uwadze zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów za jaki należy uznać własny majątek.

Ponadto, Spółka decydując się na zapłatę przedmiotowych kar, wzmacnia swoją pozycję, jako podmiotu gospodarczego realizującego zobowiązania wynikające z zawartych umów. Wzmocnienie tej pozycji następuje na rzecz ewentualnych przyszłych kontrahentów, jak i wspomnianego leasingodawcy (z którym to Spółka ponownie nawiązała współpracę). Gdyby Wnioskodawca nie przestrzegał postanowień zawieranych umów, naraziłby się na utratę zaufania i wiarygodności u kontrahentów, co mogłoby skutkować utratą źródła przychodu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 26 sierpnia 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-398/09-5/JG, w której stanowisko Spółki w zakresie uznania zapłaconej kary umownej za koszt uzyskania przychodów, uznał za nieprawidłowe, natomiast w zakresie uznania opłaty za przekroczenie limitu kilometrów za koszt uzyskania przychodów, uznał za prawidłowe.

W interpretacji indywidualnej stwierdzono, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 (?).

Interpretacja pojęcia ?koszty uzyskania przychodów? zawartego w ww. regulacji prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Spółka zawarła z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego i rozwiązała ją przed upływem okresu leasingu. W związku z tym, Spółka została obciążona na podstawie tej umowy obowiązkiem do zapłaty kary umownej.

Należy zauważyć, iż sam fakt nie zaliczenia tego rodzaju kar do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje jeszcze o tym, czy wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek taki musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. winien zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku kara umowna zapłacona w związku z odstąpieniem od umowy leasingu, pomimo, iż dyktowana rachunkiem ekonomicznym, nie przesądza o tym, że jest to działalnie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podatnik poniósł bowiem ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a zapłacona kara umowna jako wynik podjętych przez Spółkę decyzji o odstąpieniu od umowy, stanowi konsekwencję tego ryzyka i nie może być przerzucana na Skarb Państwa, przy pomocy przepisów podatkowych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zapłacona przez Spółkę kara umowna nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W zakresie dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej przez Spółkę opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, w związku z faktem, iż rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczany po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego, należy stwierdzić, iż opłata ta nie jest wykluczona na podstawie katalogu zawartego w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza co prawda obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu przy wykorzystaniu samochodu osobowego nie stanowiącego składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej (tj. nie będącego środkiem trwałym w firmie). Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się w tym przypadku wartość faktycznie poniesionych wydatków, nie większą jednak niż kwota wynikająca z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu. Jednakże, stosownie do art. 16 ust. 3b tej ustawy, ograniczenie wymienione w ww. artykule, nie dotyczy samochodów użytkowanych na podstawie umowy leasingu zdefiniowanej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym, wydatek w postaci opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, może stanowić ? na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? koszt uzyskania przychodów, jeżeli został prawidłowo udokumentowany.

Podkreślić bowiem należy, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Tym samym, stanowisko Podatnika w zakresie zapłaconej opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, jest prawidłowe.

Pismem z dnia 08 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 05 października 2009 r. nr ILPB3/423W-83/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 02 listopada 2009 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 23 listopada 2009 r. nr ILPB3/4240-54/09-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wydał wyrok w dniu 10 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 1059/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 08 kwietnia 2010 r. pismem nr ILRP/007-79/10-1/ŁM Minister Finansów ? przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ? Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów.

W dniu 17 lutego 2012 r. do tut. Organu wpłynęło ww. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, prawomocne od dnia 17 stycznia 2012 r.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, iż za decydujące kryterium wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy kryterium celu poniesionego wydatku. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła i tym samym, z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) poniesionego (ponoszonego) wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła.

Sąd uznał, że w tym kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika kwalifikującego określony wydatek, jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jego wiedzy o związkach przyczynowych. Zatem, aby dokonać kwalifikacji danego wydatku do kosztu podatkowego, uwzględnić należy również kwestię logicznego ciągu zdarzeń, które wpływają na określone i konkretne działania podatnika.

W konsekwencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że skoro poniesienie kary umownej związanej z odstąpieniem od umowy pozwoliło wyeliminować zbędne wydatki Spółki, to zapłata kary stanowiła koszt uzyskania przychodu, gdyż było to działanie gospodarczo uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego ? biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 1059/09 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10 ? stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe ? w zakresie uznania zapłaconej kary umownej za koszt uzyskania przychodów,
• prawidłowe ? w zakresie uznania opłaty za przekroczenie limitu kilometrów za koszt uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Reasumując, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Na podstawie regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zostały kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Powyższy przepis wyłącza więc z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułów wymienionych w ustawie, takich jak.:

• wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika natomiast, że obciążenie Spółki karą umowną ma związek z tym, iż Spółka rozwiązała umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego przed upływem okresu leasingu. Powodem wcześniejszego zerwania umowy był fakt dalszej nieprzydatności tego samochodu do prowadzenia działalności gospodarczej (członek zarządu został odwołany z pełnienia funkcji). Firma leasingowa, zgodnie z postanowieniami umowy leasingu, obciążyła Spółkę karą umowną oraz opłatą za przekroczenie limitu kilometrów (rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczony po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna nie została wyłączona z kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, przedmiotowy wydatek należy poddać analizie w zakresie postanowień przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca oszacował, że w przypadku gdyby nie rozwiązał umowy leasingu, poniósłby koszty związane z utrzymaniem nieużywanego samochodu znacznie przekraczające koszty jej zerwania. Ponadto wskazał, iż poprzez swoje działanie dążył do zminimalizowania uszczerbku na własnym majątku, przez co miał na uwadze zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów.

Reasumując, mając na uwadze powołane uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że poniesiony przez Spółkę wydatek w postaci zapłaconej kary umownej wypełnia przesłanki, o jakich traktuje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, stanowi koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Natomiast odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej przez Spółkę opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, w związku z faktem, iż rzeczywisty przebieg kilometrów rozliczany po zakończeniu umowy był wyższy od przewidywanego, wskazać należy, iż opłata ta nie jest wykluczona na podstawie katalogu zawartego w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza co prawda obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu przy wykorzystaniu samochodu osobowego nie stanowiącego składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej (tj. nie będącego środkiem trwałym w firmie).

Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się w tym przypadku wartość faktycznie poniesionych wydatków, nie większą jednak niż kwota wynikająca z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu.

Jednakże, stosownie do art. 16 ust. 3b tej ustawy, ograniczenie wymienione w ww. artykule, nie dotyczy samochodów użytkowanych na podstawie umowy leasingu zdefiniowanej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym, wydatek w postaci opłaty za przekroczenie limitu kilometrów, może stanowić ? na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.