Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a także zapisów (...)

UZASADNIENIE

W dniu 07 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów opłaty wstępnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 03 czerwca 2009 r. Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego, na mocy której otrzymała do używania i pobierania pożytków maszynę do ciśnieniowego odlewania elementów z aluminium. Umowa obejmuje okres 5 lat, w trakcie których Spółka jest zobowiązana do uiszczania na rzecz finansującego wynagrodzenie składające się z opłaty wstępnej i rat leasingowych. Termin zapłaty tej pierwszej został określony na 15 lipca 2009 r., a rat leasingowych po dacie odbioru przedmiotu leasingu, co miesiąc do 15 dnia danego miesiąca kalendarzowego.

Zgodnie z postanowieniami umowy, w tym ogólnych warunków umowy (§ 1 ust. 12), opłata wstępna stanowi pierwszą ratę wynagrodzenia finansującego (rata leasingowa).

W związku z tym, że jednym z warunków nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego było wniesienie opłaty wstępnej, Spółka w dniach 13 lipca 2009 r. i 15 lipca 2009 r. uiściła również na rzecz finansującego opłatę wstępną.

Wysokość opłaty wstępnej stanowi 15,16% wartości przedmiotu leasingu. Pozostałą jego wartość stanowią raty leasingowe.

Zawarta przez Spółkę umowa spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a także zapisów umowy, określających opłatę wstępną jako jedną z rat wynagrodzenia finansującego tyle tylko, że płatną przed oddaniem przedmiotu leasingu korzystającemu, opłatę wstępną można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (bezpośrednich lub pośrednich) w dacie uiszczenia tej opłaty na rzecz finansującego...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata wstępna jest kosztem jednorazowym, związanym z zawarciem umowy leasingu oraz wydaniem jej przedmiotu. Nie ma natomiast żadnego związku z przewidywanym okresem trwania umowy. W związku z tym, Spółka może zaliczyć poniesioną opłatę wstępną do kosztów uzyskania przychodu w chwili jej uiszczenia.

Na takim samym stanowisku stoi również jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych (m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 03 października 2008 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1080/2008, w wyroku z dnia 08 sierpnia 2008 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 221/2008, w wyroku z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 24/08 oraz WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 01 lipca 2009 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 269/09).

Dodatkowo, za takim rozumieniem wskazanych przepisów przemawiają postanowienia samej umowy i ogólnych warunków do niej, które wskazują, że opłata wstępna jest jedną z rat wynagrodzenia należnego finansującemu. Opłata wstępna stanowi część wartości używanego w ramach umowy leasingu środka trwałego. Natomiast strony mogą dowolnie określać wysokość poszczególnych rat płaconych przez korzystającego na rzecz finansującego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana ?finansującym?, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej ?korzystającym?, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W ocenie Spółki, przedmiotowa umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie zatem do powołanego art. 17b ust. 1, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Cytowany przepis art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty wstępnej, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że wykaże związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo ? skutkowy. Związek ten natomiast może być bezpośredni lub pośredni.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Natomiast pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami jest ważny z punktu widzenia terminu odniesienia ich do kosztów podatkowych. Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4a ? 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Spółka w opisanym stanie faktycznym wskazała, że zawarła umowę leasingu operacyjnego na okres 5 lat, zgodnie z którą jest Ona zobowiązana do uiszczenia na rzecz finansującego wynagrodzenia składającego się z opłaty wstępnej i rat leasingowych. Jak wynika z przedstawionych przez Spółkę okoliczności, dokonanie opłaty wstępnej przez Wnioskodawcę warunkowało wydanie przedmiotu leasingu.

Mając na uwadze przedstawione powyżej uregulowania, stwierdzić zatem należy, iż opłaty wstępnej nie można zaliczyć do kosztów bezpośrednich, gdyż z przepisów prawa podatkowego wprost wynika, że koszty bezpośrednie są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. W związku z tym, iż przedmiotowej opłaty nie można powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę, stanowi ona koszt pośredni.

Natomiast jeżeli uiszczenie wynikającej z umowy leasingu określonej kwoty jest warunkiem skuteczności tej umowy (jej zawarcia, realizacji), to ? z uwagi na tę właśnie rolę ? należy przyjmować, że jest to koszt dotyczący całej umowy i ściśle określonego czasu jej trwania z reguły przekraczającego rok podatkowy. Z tego względu opłaty o charakterze wstępnym należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do czasu trwania umowy.

Reasumując, przedmiotowa opłata wstępna wynikająca z umowy leasingowej stanowi koszt pośredni, który należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, tj. proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu ? zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.