Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 24 września 2014 r. (data wpływu 25 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2014 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) ? o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka realizuje usługi długoterminowe, które na dzień bilansowy zostaną wykonane w sposób istotny.

Spółka określiła w dokumentacji zasad (polityce) rachunkowości, że przychód z niezakończonej usługi budowlanej, objętej umową długoterminową zgodnie z art. 34a ustawy o rachunkowości ustala na dzień bilansowy proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi ustalonego metodą kosztową.

Przychody oblicza się w takim odsetku całkowitych przychodów z umowy jaki procent stanowią dotychczas poniesione koszty wykonania umowy do sumy dotychczas poniesionych kosztów wykonania umowy i kosztów nieodzownych do pełnego wykonania umowy, wynikających z aktualnego globalnego budżetu kosztów; kosztami osiągnięcia tych przychodów są dotychczas poniesione koszty wykonania umowy.

Ustalenie przychodów z umowy następuje według wzoru z pkt VIII 2a), zaś kosztów ? według wzoru z pkt VIII.5. Krajowego Standardu Rachunkowości nr 3 ?Niezakończone Usługi Budowlane? (Dz. Urz. Min. Fin. z 2009 r. Nr 16, poz. 88).

Za przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka wykazuje przychody generowane fakturami sprzedaży. Korekty przychodów wynikające z przepisów ustawy o rachunkowości dotyczące wyceny usług objętych umową długoterminową nie mają wpływu na rozliczenie podatkowe przychodów. Koszty wytworzenia niezakończonej usługi obejmują rzeczywiste koszty poniesione od dnia zawarcia odpowiedniej umowy do dnia bilansowego.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są wszystkie koszty związane z danym kontraktem długoterminowym ? poniesione od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego i dla celów podatku dochodowego od osób prawnych nie podlegają one żadnym korektom.

Jedynie w przypadku kiedy na danym kontrakcie nie wystąpiła sprzedaż w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (nie wystawiono żadnej faktury sprzedaży do dnia bilansowego); wówczas koszty wynikające z takiego kontraktu nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto w piśmie z 8 grudnia 2014 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku wyjaśniono, że pod pojęciem ?koszty związane z danym kontraktem długoterminowym? czy też ?koszty dotyczące usług długoterminowych? Spółka rozumie koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy. Koszty pośrednie dotyczące całokształtu działalności Spółki, m.in. koszty ogólnego zarządu, administracyjne, obsługi prawnej, utrzymania obiektów są potrącalne przez Spółkę w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiony powyżej sposób postępowania w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rzeczywistych kosztów umowy poniesionych w danym okresie (roku podatkowym) w przypadku usług budowlanych objętych długoterminowymi umowami jest poprawny w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważamy, że koszty dotyczące usług długoterminowych jako koszty uzyskania przychodów podlegają ujęciu w okresie, kiedy powstał przychód należny, tj. kiedy ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu i dla celów rozliczenia podatku dochodowego nie podlegają żadnym korektom; są bowiem poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zaprezentowany w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 3, pkt XII ? kompleksowy przykład objaśniający (wariant 2) w tabeli zestawienie bieżącego podatku dochodowego potwierdza pogląd przez nas prezentowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, (?).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 cyt. ustawy).

Ponadto, na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis, są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Zasady ustalania wyniku finansowego na podstawie prawa bilansowego znacząco różnią się od zasad ustalania podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Obie grupy unormowań ? bilansowe oraz podatkowe ? służą innym celom. Ustawa o rachunkowości i reguły ustalania wyniku finansowego nie mogą przesądzać o wysokości podstawy opodatkowania. W związku z tym, ustawodawca w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mimo iż z jednej strony przewidział konieczność prowadzenia ewidencji rachunkowej stosownie do prawa bilansowego, to z drugiej strony wskazał, że powinna ona być prowadzona w taki sposób, aby możliwe było określenie wysokości należnego do zapłaty podatku z wykorzystaniem tej ewidencji. To, że art. 9 zawiera odesłanie do odrębnych przepisów (ustawy o rachunkowości) nie oznacza, że zasady tam określone (np. dotyczące sposobu ustalania kosztów) można wprost przenosić na grunt podatkowy, bowiem przepis stanowi wyraźnie ? w sposób zapewniający możliwość określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Jak wskazano wcześniej, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (?). Dochodem jest natomiast, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (?).

Szczególnie istotnym jest zatem prawidłowe ustalenie wartości przychodów podatkowych, tj. zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz kosztów ich uzyskania, o których mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Koszty, przez które najogólniej rozumie się wyrażone w jednostkach pieniężnych celowe nakłady poniesione przez przedsiębiorstwo, są kategorią ekonomiczną występującą na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego.

Generalnym aktem prawnym określającym zasady funkcjonowania kosztów w przedsiębiorstwie jest ustawa o rachunkowości. Należy jednak podkreślić, że ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki ? nie tylko na dzień bilansowy, ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. zasady współmierności przychodów i kosztów określonej w art. 6 tej ustawy.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie są jednak podatkowotwórcze.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy (?).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

  • bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
  • inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika ? brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, koszty promocji i reklamy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka realizuje usługi długoterminowe, które na dzień bilansowy zostaną wykonane w sposób istotny. Spółka określiła w dokumentacji zasad (polityce) rachunkowości, że przychód z niezakończonej usługi budowlanej, objętej umową długoterminową zgodnie z art. 34a ustawy o rachunkowości ustala na dzień bilansowy proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi ustalonego metodą kosztową.

Za przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka wykazuje przychody generowane fakturami sprzedaży. Korekty przychodów wynikające z przepisów ustawy o rachunkowości dotyczące wyceny usług objętych umową długoterminową nie mają wpływu na rozliczenie podatkowe przychodów. Koszty wytworzenia niezakończonej usługi obejmują rzeczywiste koszty poniesione od dnia zawarcia odpowiedniej umowy do dnia bilansowego. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są wszystkie koszty związane z danym kontraktem długoterminowym ? poniesione od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego i dla celów podatku dochodowego od osób prawnych nie podlegają one żadnym korektom. Jak wyjaśniono w piśmie uzupełniającym, pod pojęciem ?koszty związane z danym kontraktem długoterminowym? czy też ?koszty dotyczące usług długoterminowych? Spółka rozumie koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że podatkowe zasady potrącalności kosztów bezpośrednich uregulowane zostały w art. 15 ust. 4-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 powołanej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

  1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
  2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

− są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest więc ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) ? w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

W związku z powyższym skoro z okoliczności stanu faktycznego sprawy wynika, że Spółka ponosi koszty bezpośrednio związane z realizacją umów długoterminowych, to zakwalifikowane przez Spółkę koszty jako bezpośrednio związane z przychodami danego roku podatkowego winny być potrącane w momencie uzyskania odpowiadającego im przychodu w związku z którym zostały poniesione, tj. zgodnie z zasadami określonymi w przepisach art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać, że w zakresie odnoszącym się do kwestii potrącalności w czasie kosztów bezpośrednich przepisy art. 15 ust. 4, 4b i 4c ww. ustawy mają charakter przepisów podstawowych określających obowiązującą regułę, zgodnie z którą potrącalność kosztów bezpośrednich zdeterminowana jest cezurą roku podatkowego, w którym podatnik osiągnął odpowiadający im uchwytny przychód, tj. przesłanką ich związku z przychodem danego roku podatkowego. Powyższej zasady nie podważa też art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki bezpośrednio związane z przychodami Spółka winna rozpoznawać współmiernie do uzyskiwanych przychodów z tytułu wykonania danego etapu prac.

Powyższe nie jest zatem równoznaczne z tym, że wszystkie koszty związane z danym kontraktem długoterminowym ? poniesione od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego ? jako koszty uzyskania przychodów podlegają ujęciu w okresie, w którym powstał przychód należny.

Koszty bezpośrednio związane z realizacją usług budowlanych w ramach umów długoterminowych stają się kosztem uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Przedmiotowe wydatki stanowią koszty podatkowe współmiernie do przychodów, tzn. proporcjonalnie do osiąganych sukcesywnie przychodów z tytułu wykonania danego etapu prac.

Zgodzić się natomiast należy z Wnioskodawcą, że w przypadku kiedy na danym kontrakcie nie wystąpił przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wówczas koszty wynikające z takiego kontraktu nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl tej ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że rozliczenie podatkowe w zakresie kosztów uzyskania przychodów ponoszonych w ramach umów długoterminowych odbywa się na podstawie wartości definitywnych (rzeczywistych) zaewidencjonowanych w księgach rachunkowych Spółki.

Dodatkowo należy podkreślić, że zasady ustalania kosztów podatkowych wynikają wyłącznie z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie z przepisów ustawy o rachunkowości. Należy raz jeszcze zauważyć, że przepisy rachunkowe nie są podatkotwórcze i nie mogą zmieniać zasad zawartych w ustawach podatkowych. Teza ta była wielokrotnie potwierdzana w orzecznictwie sądów administracyjnych. W uzasadnieniu do wyroku z 21 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/Kr 1087/03, WSA w Krakowie stwierdził, że: ?sąd podziela pogląd ukształtowany w orzecznictwie, że przepisów o rachunkowości nie należy stosować wprost do rozstrzygnięcia spraw podatkowych, a zakres obowiązku podatkowego może być określony tylko ustawami podatkowymi?. Kwestię tą poruszył także Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 20 kwietnia 2001 r. sygn. akt III SA 3352/99 wskazał, że: ?przepisów o rachunkowości nie należy stosować wprost do rozstrzygnięcia kwestii podatków, a zakres obowiązku podatkowego może być określony tylko ustawami podatkowymi?.

W konsekwencji przedmiotem interpretacji indywidualnej nie może być i nie jest kwestia stosowania przez Spółkę Krajowych Standardów Rachunkowości, w tym ustalanie przychodów i kosztów z niezakończonych umów budowlanych (Krajowy Standard Rachunkowości nr 3 ?Niezakończone Usługi Budowlane?), a także przepisów regulujących sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych, tj. ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika