Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

9.11.2010

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 04 sierpnia 2010 r. (data wpływu 10 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje od niezależnego podmiotu posiadającego osobowość prawną ? ?A? GmbH; dalej: ?A?) z siedzibą w Niemczech różne składniki majątkowe (w tym tekstylne czyściwa przemysłowe oraz maty wchłaniające olej), które następnie stają się przedmiotem umów najmu zawartych pomiędzy Spółką a klientami finalnymi. ?A? obciąża Spółkę z tytułu usług wynajmu powyższych składników. Spółka obciążana jest także za wynajem pojemników / kontenerów, w których składowane są czyste i brudne czyściwa. Na fakturach wystawianych przez ?A? z tytułu najmu wskazanych składników majątkowych, wynagrodzenia należne ?A? z tytułu wynajmu obejmuje łączne wynagrodzenie za wynajem czyściw, mat oraz kontenerów (przy czym na fakturach widnieją odrębne kwoty należne ?A? za wynajem poszczególnych składników majątkowych).

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż wynajmowane przez niego tekstylne czyściwa przemysłowe (dalej: czyściwa) to rodzaj tekstylnych szmatek / ręczników wielokrotnego użytku wykonanych z bawełny, która ze względu na swoje właściwości posiada wysoką zdolność absorbowania wilgoci i zanieczyszczeń (w tym smarów, olejów, farb, tuszu, itp.). Omawiane czyściwa są wykorzystywane w wielu gałęziach przemysłu do czyszczenia różnego rodzaju maszyn i urządzeń. Znajdują one zastosowanie m.in. w drukarniach, zakładach obróbki metalu, warsztatach samochodowych.

W przypadku czyściw są one dostarczane / odbierane do / od klientów finalnych przez Spółkę w tzw. ?roll-boxach?, tj. kontenerach rolkowych, metalowych bądź plastikowych na kółkach, o wymiarach 70 cm / 40 cm (dalej: kontenery). Kontenery służą zapewnieniu bezpiecznego przechowywania i transportowania czyściw.

Zabrudzone czyściwa są odbierana od klientów ostatecznych przez Spółkę i następnie poddawane swoistemu procesowi czyszczenia przez kontrahentów Spółki (np. ?A? ).

Natomiast maty wchłaniające olej (dalej: maty olejochłonne) są wykonane z gumy wulkanizowanej, która ze względu na swoje właściwości pochłania oleje między włókna a także inne substancje chemiczne i tym samym chroni podłoże przed zanieczyszczeniem olejami. Spółka pragnie podkreślić, iż posiada certyfikat rezydencji w rozumieniu art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potwierdzający status rezydencji ?A? dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wydany przez właściwe niemieckie organy administracji podatkowej.

Ponadto, Spółka pragnie wskazać, że w przypadku dokonywania płatności na rzecz ?A? z tytułu najmu kontenerów pobiera podatek u źródła zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi, niemniej wątpliwości Spółki budzi kwestia, czy podatkowi u źródła podlegają należności z tytułu najmu czyściw i mat olejochłonnych.

Spółka pragnie wskazać, że powyżej opisane transakcje będą dokonywane na tych samych zasadach także w przyszłości, co najmniej do końca 2010 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy płatności za wynajem czyściw dokonywane przez Spółkę na rzecz ?A? powinny być zaklasyfikowane jako przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego w rozumieniu postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 Umowy...
W konsekwencji, czy Spółka jest zobowiązana do pobierania podatku u źródła z tytułu dokonywania powyższych płatności...
Czy płatności za wynajem mat dokonywane przez Spółkę na rzecz ?A? powinny być zaklasyfikowane jako przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego w rozumieniu postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 Umowy...
W konsekwencji, czy Spółka jest zobowiązana do pobierania Podatku u źródła z tytułu dokonywania powyższych płatności...

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (dalej; tzw. nierezydenci), podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% tych przychodów.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W konsekwencji, w analizowanym przypadku, z uwagi na fakt, iż Spółka posiada certyfikat rezydencji ?A? zastosowanie powinna znaleźć Umowa.

Z art. 12 ust. 1 Umowy wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce, tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, z tym, że podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności a osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech (art. 12 ust. 2 Umowy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy, przez należności licencyjne rozumie się ?wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej?.

Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia Umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego, handlowego bądź naukowego. Brak jest w szczególności definicji ?urządzenia? na gruncie analizowanych przepisów prawa podatkowego. Dlatego zastosowanie znajdzie w tym przypadku art. 3 ust. 2 Umowy, zgodnie z którym, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa?.

Biorąc pod uwagę obowiązujące brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, katalog świadczeń zawartych w tym przepisie, uznawanych za tzw. należności licencyjne, podlegające opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła ma charakter zamknięty (por. M. Niezgódka-Medek, Podatek dochodowy od osób prawnych 2006 - komentarz, 2006, Unimex). Mając na uwadze fakt zamieszczenia we wspomnianym katalogu przychodów z tytułu użytkowania ściśle określonych rzeczowych składników majątku należy uznać, że celem ustawodawcy nie było opodatkowanie podatkiem u źródła przychodów osiąganych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego rodzaju składników majątku. Zdaniem Spółki, celem ustawodawcy było opodatkowanie jedynie przychodów z tytułu korzystania ze składników majątku wyraźnie / enumeratywnie wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, w przypadku osiągania przez nierezydentów (np. ?A?) przychodów z tytułu udostępnienia / wynajmu składników majątku niewymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody te nie powinny być uznawane za tzw. należności licencyjne podlegające w Polsce obowiązkowi poboru podatku u źródła.

Jak zostało wskazane powyżej, zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia Umowy nie zawierają definicji ani urządzenia przemysłowego ani handlowego, czy naukowego. W rezultacie, aby ustalić czy czyściwa wynajmowane przez ?A? na rzecz Wnioskodawcy powinny być zakwalifikowane jako urządzenie przemysłowe, handlowe lub naukowe w pierwszej kolejności należy ustalić, czy mogą one zostać uznane za urządzenia. Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji terminu ?urządzenie?, zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami wykładni prawa podatkowego oraz podejściem doktryny, ustalenie znaczenia tego terminu powinno zostać oparte przede wszystkim na potocznym rozumieniu tego pojęcia (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r., sygn. akt III SA 1091/94). Definicja pojęcia ?urządzenie? zawarta w Słowniku języka polskiego nie wskazuje jednoznacznie, czy obejmuje ono również czyściwa. Według ?Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego? urządzenie jest to mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności, ułatwiający pracę; przyrząd, maszyna?, natomiast urządzenia, maszyny przemysłowe to urządzenia ?mające zastosowanie w przemyśle? (por. Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz, t. 1-4, Warszawa 2003; także na stronie http://usjp.pwn.pI/).

W opinii Spółki, pomimo, że definicja pojęcia ?urządzenie? zawarta w Słowniku języka polskiego nie wskazuje jednoznacznie, czy obejmuje ono czyściwa, urządzenie to zespół elementów tworzących znacznie bardziej skomplikowaną całość niż ma to miejsce w przypadku czyściw. Podkreślenia wymaga fakt, iż czyściwa jako szmatki bawełniane służące do usuwania określonych zabrudzeń nie zawierają żadnych mechanizmów i swoje właściwości absorpcyjne zawdzięczają wyłącznie odpowiedniemu splotowi włókien oraz składowi chemicznemu materiału, z którego są wykonane.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko, tj. uznanie, że urządzeniem przemysłowym nie są wszystkie składniki majątku, a jedynie takie, które mieszczą się w definicji słownikowej ?urządzenia przemysłowego? znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 19 sierpnia 2009 r., nr IPPB3/423-468/07/09-8/S/JG, w której z katalogu urządzeń przemysłowych wykluczono palety drewniane i plastikowe. W tej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w pełni przychylił się do stanowiska podatnika, zgodnie z którym: ?(...) urządzenie to zespól elementów tworzących bardziej skomplikowaną całość niż ma to miejsce w przypadku palet, a w konsekwencji wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że palety nie mieszczą się w pojęciu urządzenia?.

W ocenie Spółki za stanowiskiem, wedle którego czyściwa nie stanowią żadnych urządzeń przemawia także umiejscowienie czyściw w odpowiednich klasyfikacjach statystycznych. Według Spółki z uwagi na fakt, że klasyfikacje statystyczne są wielokrotnie wykorzystywane dla określania charakteru usług oraz wyrobów dla celów podatkowych, mogą być one również istotną pomocą przy określeniu pojęcia i klasyfikacji czyściw.

Możliwość określenia znaczenia pojęcia niezdefiniowanego w przepisach podatkowych w oparciu o klasyfikacje statystyczne potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 grudnia 2005 r. (sygn. akt II FSK 871/05). W wyroku tym Sąd stwierdził, że: ?skoro ustawa o podatkach i opłatach lokalnych (...) nie definiuje pojęcia ?targowiska pod dachem? oraz ?hali używanej do targów, aukcji i wystaw?, a klasyfikacja środków trwałych oraz polska klasyfikacja obiektów budowlanych posługują się pojęciami tożsamymi, to w ramach wykładni systemowej zewnętrznej należy przyjąć, że w art. 15 ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych chodzi o rodzaje (klasy) obiektów budowlanych określonych w ww. Klasyfikacjach.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie polskiej klasyfikacji wyrobów i usług z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.; dalej: PKWiU 2008), zdaniem Spółki, czyściwa można zaliczyć do działu 13 (wyroby tekstylne), grupy nr 13.92.29.0, tj. do pozostałych gotowych wyrobów tekstylnych włączając ścierki do podłogi, naczyń, kurzu i inne ścierki, kamizelki i pasy ratunkowe.

W konsekwencji, należy uznać, że zarówno klasyfikacja statystyczna, jak również rzeczywisty sposób wykorzystywania czyściw przez klientów Spółki (jako szmatki / ręczniczki do czyszczenia określonych maszyn i urządzeń) potwierdzają, że czyściwa ze względu na swój niski stopień skomplikowania i brak mechanizmów są jedynie bawełnianymi kawałkami materiału a nie urządzeniami. Skoro czyściwa nie spełniają warunków do uznania ich za urządzenia, to tym samym nie powinny tak być również traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, zdaniem Spółki, mając na uwadze:

rozumienie pojęcia ?urządzenie? wskazane w Słowniku języka polskiego,
klasyfikację statystyczną czyściw określoną w oparciu o PKWiU 2008,

należy stwierdzić, że czyściwa nie mieszczą się w definicji pojęcia ?urządzenie? zawartej w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rezultacie, należności płacone na rzecz ?A? z tytułu najmu czyściw nie zawierają się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stąd, zdaniem Spółki, dokonując zapłaty wynagrodzenia należnego ?A? z tytułu wynajmu czyściw, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik (w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) do pobierania w Polsce podatku u źródła.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (dalej: tzw. nierezydenci), podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) wynosi 20% tych przychodów.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W konsekwencji w analizowanym przypadku, z uwagi na fakt, iż Spółka posiada certyfikat rezydencji ?A? zastosowanie powinna znaleźć Umowa.

Z art. 12 ust. 1 Umowy wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce, tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, z tym, że podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności, a osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech (art. 12 ust. 2 Umowy).

Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia Umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego, handlowego bądź naukowego. Brak jest w szczególności definicji ?urządzenia? na gruncie analizowanych przepisów prawa podatkowego. Dlatego zastosowanie znajdzie w tym przypadku art. 3 ust. 2 Umowy, zgodnie z którym, ?przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.?

M. Niezgódka - Medek, Podatek dochodowy od osób prawnych 2006. Komentarz, 2006, Unimex). Mając na uwadze fakt zamieszczenia we wspomnianym katalogu przychodów z tytułu użytkowania ściśle określonych rzeczowych składników majątku należy uznać, że celem ustawodawcy nie było opodatkowanie podatkiem u źródła przychodów osiąganych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego rodzaju składników majątku.

Zdaniem Spółki, celem ustawodawcy było opodatkowanie jedynie przychodów z tytułu korzystania ze składników majątku wyraźnie / enumeratywnie wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, w przypadku osiągania przez nierezydentów (np. ?A?) przychodów z tytułu udostępnienia / wynajmu składników majątku niewymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody te nie powinny być uznawane za tzw. należności licencyjne podlegające w Polsce obowiązkowi poboru podatku u źródła.

Jak zostało wskazane powyżej, zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia Umowy nie zawierają definicji ani urządzenia przemysłowego, ani handlowego, czy naukowego. W rezultacie, aby ustalić czy maty olejochłonne wynajmowane przez ?A? na rzecz Wnioskodawcy powinny być zakwalifikowane jako urządzenie przemysłowe, handlowe lub naukowe w pierwszej kolejności należy ustalić, czy mogą one zostać uznane za urządzenia. Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji terminu ?urządzenie?, zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami wykładni prawa podatkowego oraz podejściem doktryny, ustalenie znaczenia tego terminu powinno zostać oparte przede wszystkim na potocznym rozumieniu tego pojęcia (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r. sygn. akt III SA 1091-1092/94). Definicja pojęcia ?urządzenie? zawarta w Słowniku języka polskiego nie wskazuje jednoznacznie, czy obejmuje ono również maty olejochłonne. Według ?Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego? urządzenie jest to ?mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności, ułatwiający pracę; przyrząd, maszyna?, natomiast urządzenia, maszyny przemysłowe to urządzenia ?mające zastosowanie w przemyśle? (por. Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz, t. 1-4, Warszawa 2003; także na stronie http://usjp.pwn.pl/).

W opinii Spółki, pomimo, że definicja pojęcia ?urządzenie? zawarta w Słowniku języka polskiego nie wskazuje jednoznacznie, czy obejmuje ono także maty olejochłonne, urządzenie to zespół elementów tworzących znacznie bardziej skomplikowaną całość niż ma to miejsce w przypadku mat olejochłonnych wykonanych z gumy wulkanizowanej. Podkreślenia wymaga, iż mata olejochłonna nie zawiera żadnych mechanizmów i swoje właściwości absorpcyjne zawdzięcza wyłącznie odpowiedniemu splotowi włókien.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko, zgodnie z którym urządzeniami przemysłowymi nie są wszystkie składniki majątku, a jedynie takie, które mieszczą się w definicji słownikowej ?urządzenia przemysłowego? znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 19 sierpnia 2009 r. nr lPPB3/423-468/07/09-8/S/JG, w której z katalogu urządzeń przemysłowych wykluczono palety drewniane i plastikowe. W tej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w pełni przychylił się do stanowiska podatnika, zgodnie z którym: ?(...) urządzenie to zespół elementów tworzących bardziej skomplikowaną całość niż ma to miejsce w przypadku palet, a w konsekwencji wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że palety nie mieszczą się w pojęciu urządzenia?.

W ocenie Spółki za podejściem, wedle którego maty olejochłonne nie stanowią urządzeń, przemawia także ich umiejscowienie w odpowiednich klasyfikacjach statystycznych. Według Spółki z uwagi na fakt, że klasyfikacje statystyczne są wielokrotnie wykorzystywane dla określania charakteru usług oraz wyrobów dla celów podatkowych, mogą być one również istotną pomocą przy określeniu pojęcia i klasyfikacji mat olejochłonnych. Możliwość określenia znaczenia pojęcia niezdefiniowanego w przepisach podatkowych w oparciu o klasyfikacje statystyczne potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 grudnia 2005 r. (sygn. akt II FSK 871/05). W wyroku tym Sąd stwierdził, że ?skoro ustawa o podatkach i opłatach lokalnych (...) nie definiuje pojęcia ?targowiska pod dachem? oraz ?hali używanej do targów, aukcji i wystaw?, a klasyfikacja środków trwałych oraz polska klasyfikacja obiektów budowlanych posługują się pojęciami tożsamymi, to w ramach wykładni systemowej zewnętrznej należy przyjąć, że w art. 15 ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych chodzi o rodzaje (klasy) obiektów budowlanych określonych w ww. Klasyfikacjach.

W oparciu o PKWiU 2008, zdaniem Spółki, maty olejochłonne można zaliczyć do grupy nr 25.13.72 ?pokrycia podłogowe i maty z gumy? lub ewentualnie do grupy nr 25.13.73 ?wyroby z gumy, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane; ebonit w każdej postaci i wyroby z niego?.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, należy uznać, że zarówno klasyfikacja statystyczna, jak również rzeczywisty sposób wykorzystywania mat olejochłonnych jako specyficznych dywaników gumowych chroniących podłoże przed zabrudzeniem olejami potwierdzają, że maty olejochłonne ze względu na swój niski stopień skomplikowania i brak mechanizmów nie stanowią urządzeń. Skoro maty olejochłonne nie spełniają warunków do uznania ich za urządzenia, to tym samym nie powinny tak być również traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, zdaniem Spółki, mając na uwadze:

rozumienie pojęcia ?urządzenie? wskazane w Słowniku języka polskiego,
klasyfikację statystyczną mat olejochłonnych określoną w oparciu o PKWiU 2008,

należy stwierdzić, że maty olejochłonne nie mieszczą się w definicji pojęcia ?urządzenia? zawartym w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W rezultacie, należności płacone na rzecz ?A? z tytułu najmu mat olejochłonnych nie zawierają się w katalogu art. 21 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stąd, zdaniem Spółki, dokonując zapłaty wynagrodzenia należnego ?A? z tytułu wynajmu mat olejochłonnych, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik (w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) do pobierania w Polsce podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądu nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dot. podatku dochodowego od osób prawnych wydana została interpretacja indywidualna w dniu 09 listopada 2010 r., nr ILPB3/423-682/10-2/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-682/10-2/MM, interpretacja indywidualna