Czy poniesione przez Spółkę wydatki wynikające z umowy najmu na adaptację lokalu stanowić będą (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki komandytowej Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 08 lipca 2010 r. (data wpływu 12 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 04 października 2010 r. (data wpływu 07.10.2010 r.) ? o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. Sp. k. (dalej jako Spółka), podpisała umowę najmu lokalu położonego w Centrum Handlowym. Strony umowy na zasadzie porozumienia postanowiły o jej rozwiązaniu przed zakończeniem okresu najmu. Spółka zobowiązana została do zwrotu lokalu.

Strony uzgodniły, iż zrzekają się wszelkich roszczeń wynikających z wcześniejszego rozwiązania umowy lub mogących wynikać z dotychczasowych czynności podjętych w związku z realizacją postanowień najmu, a w szczególności roszczeń za utracone korzyści, roszczeń związanych ze zleceniem przygotowania projektów architektonicznych i branżowych, roszczeń związanych z przełożeniem daty otwarcia Centrum Handlowego, a także roszczeń związanych z wykonanymi do dnia podpisania porozumienia pracami adaptacyjnymi i zamówionymi towarami.

Ponadto, strony uzgodniły, iż z dniem rozwiązania umowy najmu własność wszelkich nakładów poniesionych przez Spółkę w lokalu, włączając w to nakłady będące efektem przeprowadzenia prac adaptacyjnych przechodzi na wynajmującego, jako część wynagrodzenia za wykonane czynności związane z wykonywaniem postanowień umowy najmu z dnia podpisania porozumienia. Spółka zrzekła się wszelkich roszczeń w tym zakresie.

W trakcie trwania umowy, Spółka poniosła koszty na wyposażenie obiektu, zakup odpowiednich urządzeń oraz wydatki związane z adaptacją budynku. Efekt prac adaptacyjnych jest trwale związany z lokalem; podłogą, sufitem bądź ścianami. Poniesione nakłady Spółka kwalifikowała jako inwestycje w obcym środku trwałym. Jednakże do momentu rozwiązania umowy Spółka nie rozpoczęła amortyzacji inwestycji, gdyż nie podjęła jeszcze w powyższym obiekcie działalności (Centrum Handlowe nie zostało otwarte).

Umowa najmu przewidywała, iż w przypadku jej wypowiedzenia przez Spółkę, Spółka będzie zobowiązana do uiszczenia wszelkich opłat na rzecz Wynajmującego wynikających z umowy za cały okres jej trwania (5 lat).

Pismem z dnia 04 października 2010 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Spółka poinformowała, iż:

I.

Dnia 8 lipca 2010 r. w imieniu Sp. z o.o. Spółka komandytowa (dalej jako Spółka) został złożony wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji Ministra Finansów. W części D.2. druku ORD-IN jako ?Rodzaj sprawy? wskazano, poprzez zakreślenie poz. 39 Podatek dochodowy od osób prawnych.

W wezwaniu Organ wskazał, iż spółka komandytowa jest spółką osobową, co w konsekwencji oznacza, że swoje funkcjonowanie opiera na osobach wspólników. Wobec powyższego, spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Z tej też przyczyny wydana spółce komandytowej interpretacja indywidualna nie wywołałaby skutku prawnego dla poszczególnych jej wspólników.

Zgodnie z art. 14b ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka choć nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, jest zainteresowanym uprawnionym do złożenia wniosku. Wspólnikami Spółki są wyłącznie osoby prawne. W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. Stosownie natomiast do brzmienia art. 5 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Zasady wykładni systemowej nakazują przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej, w tym Spółką będącą osobą prawną, powinien być dokonany jednolicie.

Podstawą do ustalenia przychodów i kosztów generowanych przez spółkę komandytową są księgi handlowe prowadzone przez nią. Prowadzenie ksiąg jest obowiązkowe dla spółek komandytowych, natomiast ksiąg nie prowadzą odrębnie wspólnicy spółki komandytowej.

To właśnie na podstawie zapisów w księgach spółki komandytowej ustala się proporcjonalnie do udziału wspólników przychód podatkowy, koszty uzyskania przychodów, wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, udział w zwolnieniach i ulgach oraz kwoty obniżenia dochodu.

Mając powyższe na uwadze, w interesie Spółki leży uzyskanie wiążącej interpretacji indywidualnej dotyczącej właściwej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów swoich wspólników, tak aby następnie prawidłowo dokonać ich podziału.

II.

Natomiast odnośnie pytań Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dotyczących stanu faktycznego wniosku Spółka wyjaśniła, iż:

1. Wydatki na adaptację lokalu będące przedmiotem zapytania, to wydatki dotyczące prac architektonicznych i prac adaptacyjnych trwale związanych z podłogą, sufitem i ścianami.
2. Wyżej wymienione wydatki były kwalifikowane jako inwestycje w obcym środku trwałym.
3. Zdanie ?(...) z dniem rozwiązania umowy najmu własność wszelkich nakładów poniesionych przez Spółkę w lokalu, włączając w to nakłady będące efektem przeprowadzenia prac adaptacyjnych przechodzi na wynajmującego jako część wynagrodzenia za wykonane czynności związane z wykonywaniem postanowień umowy najmu? Spółka interpretuje, jako przekazanie poniesionych w lokalu nakładów na Wynajmującego jako części wynagrodzenia za korzystanie z lokalu.
4. Decyzja o porozumieniu dotyczącym rozwiązania umowy najmu spowodowana była czynnikami zewnętrznymi, niezależnymi od Spółki i służyła ona zabezpieczeniu źródła uzyskania przychodu. Spółka podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy, gdyż ze współpracy wycofało się wielu strategicznych partnerów i rozpoczęcie działalności w wynajmowanym obiekcie wiązałoby się ze znacznymi stratami. Działalność została przeniesiona do innego większego oddziału.
5. Spółka nie ponosiła kosztów tytułem czynszu za wynajem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione przez Spółkę wydatki wynikające z umowy najmu na adaptację lokalu stanowić będą koszty uzyskania przychodu Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wobec powyższego, należy uznać, iż wydatki poniesione na inwestycję w środku trwałym przez Spółkę dokonane były w celu uzyskania przychodu. Decyzja o podjęciu prac inwestycyjnych wiązała się z koniecznością dostosowania lokalu do wymagań w zakresie prowadzonej działalności, co w konsekwencji umożliwiłoby uzyskanie przychodów. Decyzja o porozumieniu dotyczącym rozwiązania umowy najmu spowodowana była czynnikami zewnętrznymi, niezależnymi od Spółki i służyła ona zabezpieczeniu źródła uzyskania przychodu.

Spółka podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy, gdyż ze współpracy wycofało się wielu strategicznych partnerów i rozpoczęcie działalności w wynajmowanym obiekcie wiązałoby się ze znacznymi stratami.

Działalność została przeniesiona do innego większego oddziału.

Katalog wydatków wykazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako koszty niepodatkowe wymienia m.in. niektóre rodzaje strat ponoszonych przez podatnika. Gdyby generalnie straty nie mogły być uznawane za koszt podatkowy, brak byłoby konieczności wyszczególnienia przypadków strat niepodatkowych. Oznacza to, iż przepisy podatkowe dają prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych strat ponoszonych przez podatnika, które nie były stratami zawinionymi.

Według art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty poniesionych strat w środkach trwałych i wartościach niematerialych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, wymienia straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Żaden z powyższych przepisów nie ma zastosowania w przedstawianej sytuacji. Spółka nie dokonała zmiany rodzaju działalności, zatem nie był to powód utraty przydatności inwestycji w obcym środku trwałym. Zaliczenie niezamortyzwanej części inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów podatkowych możliwe jest w przypadku spełnienia zasady ogólnej zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych wskazanej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przedmiotowym przypadku nie ulega żadnej wątpliwości, iż podjęcie decyzji o rozwiązaniu umowy najmu zostało podjęte w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Podjęta przez Spółkę decyzja była wynikiem świadomej kalkulacji ekonomicznej przeprowadzonej przez Spółkę.

Ponadto, w podpisanym porozumieniu o rozwiązaniu umowy, strony zrzekły się wszelkich roszczeń wynikających z wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, w szczególności roszczeń za utracone korzyści oraz roszczeń związanych z wykonanymi do dnia podpisania porozumienia pracami adaptacyjnymi. Strony zgodnie postanowiły, iż własność wszelkich nakładów poniesionych przez Spółkę w lokalu włączając w to nakłady będące efektem przeprowadzenia prac adaptacyjnych przechodzi na wynajmującego, jako część wynagrodzenia i Spółka zrzeka się wszelkich roszczeń w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż zawarte prze Spółkę Porozumienie jest formą ugody z Wynajmującym. Natomiast wartość poniesionych nakładów na adaptację lokalu jest pewną formą zadośćuczynienia (odszkodowania), na które zgodziła się Spółka, aby uniknąć konsekwencji wcześniejszego zakończenia najmu wskazanego w umowie.

Odszkodowanie w postaci zrzeczenia się roszczeń do nakładów adaptacyjnych powinno więc stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki, ponieważ rozwiązanie umowy najmu było uzasadnione koniecznością rezygnacji z danego miejsca prowadzenia działalności z przyczyn ekonomicznych. Zrzeczenie się roszczeń dotyczących poniesionych wydatków adaptacyjnych jest konieczne w celu zapobieżenia powstania straty związanej z kontynuowaniem działalności w tym konkretnym miejscu, a także zabezpiecza Spółkę przed roszczeniami, które mógłby wysunąć wynajmujący na podstawie zapisów umowy najmu.

Wydatek ten stanowi więc koszt poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto, wydatek ten nie jest objęty hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad.

Zgodnie z art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści.

Wymienione w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z karą za wadliwie wykonaną usługę, bądź za zwłokę w usunięciu powstałych wad. Nie odniósł się natomiast do odszkodowań należnych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Poniesiony wydatek musi jednak spełniać ogólną przesłankę art. 15 ust. 1, tj. musi istnieć przyczynowo ? skutkowy związek tego wydatku z potencjalnym przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy więc przyjąć, że kwota poniesiona na nakłady, której zrzekła się Spółka, jako zadośćuczynienie za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, stanowi koszt uzyskania przychodu, gdyż rozwiązanie umowy było racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, a jego celem było osiągnięcie przychodów oraz zachowanie ich źródła, poprzez zmianę strategii prowadzonej działalności, polegającej na ograniczeniu działalności lokalnej i przeniesieniu potencjału gospodarczego na większy terytorialnie rynek, o potencjalnie większej liczbie klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo ? skutkowy.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Podsumowując, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy podkreślić, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia ich źródła może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że aby uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu, musi on mieć potencjalny wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Z przepisów bowiem nie wynika, ażeby warunkiem koniecznym uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu było wykazanie jego związku z konkretnym źródłem przychodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka podpisała umowę najmu lokalu położonego w Centrum Handlowym. Strony umowy na zasadzie porozumienia postanowiły o jej rozwiązaniu przed zakończeniem okresu najmu, zrzekając się wszelkich roszczeń wynikających z wcześniejszego rozwiązania umowy lub mogących wynikać z dotychczasowych czynności podjętych w związku z realizacją postanowień najmu. Spółka zobowiązana została do zwrotu lokalu. W związku z uzgodnieniami stron umowy, z dniem rozwiązania umowy najmu, nakłady poniesione przez Spółkę w lokalu przekazane zostały Wynajmującemu, jako część wynagrodzenia za korzystanie z lokalu. Umowa bowiem przewidywała, iż w przypadku jej wypowiedzenia przez Spółkę będzie Ona zobowiązana do uiszczenia opłat wynikających z umowy za cały okres jej trwania (5 lat). Przy czym, Spółka wskazała, iż nie ponosiła kosztów tytułem czynszu za wynajem.

W trakcie trwania umowy, Spółka poniosła m.in. wydatki na adaptację lokalu obejmujące prace architektoniczne i adaptacyjne trwale związane z podłogą, sufitem i ścianami. Poniesione nakłady Spółka kwalifikowała jako inwestycje w obcym środku trwałym. Jednakże do momentu rozwiązania umowy Spółka nie rozpoczęła amortyzacji inwestycji, gdyż nie podjęła w powyższym obiekcie działalności.

Decyzja o porozumieniu dotyczącym rozwiązania umowy najmu spowodowana była czynnikami zewnętrznymi, niezależnymi od Spółki i służyła zabezpieczeniu źródła uzyskania przychodu.

Odnosząc stan prawny do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatki wynikające z umowy najmu na adaptację lokalu, będące częścią wynagrodzenia za korzystanie z lokalu, stanowią koszty uzyskania przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji, zwanych dalej ?podatnikami?. Przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3 (art. 1 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), spółka komandytowa jest zaliczana do spółek osobowych.

Zgodnie z art. 8 § 1 i § 2 tego Kodeksu, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Ma zatem zdolność do czynności prawnej, ale nie posiada osobowości prawnej. Spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Ponadto, spółka komandytowa nie podlega także opodatkowaniu podatkiem dochodowym do osób fizycznych, ponieważ zgodnie z art. 1 ustawy, akt ten reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, iż z punktu widzenia podatku dochodowego spółka osobowa jest transparentna podatkowo. Podatnikami są jej poszczególni wspólnicy, którzy w zależności od ich formy prawnej, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych bądź podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z tego też względu, skutki podatkowe związane z funkcjonowaniem spółki osobowej (komandytowej), a odnoszące się do jej wspólników będących osobami prawnymi, należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodzić należy się ze stanowiskiem Spółki, iż podstawą do rozliczeń wspólników spółki osobowej będących osobami prawnymi jest ogólna reguła wskazana w art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ust. 1 wymienionego w zdaniu poprzednim artykułu, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. Natomiast ust. 2 omawianego przepisu stanowi, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Z powyższej regulacji wynika, że przychód wspólnika (osoby prawnej) z udziału w spółce osobowej (komandytowej), jak i koszty uzyskania tego przychodu ustala się stosownie do posiadanego przezeń udziału.

Jednocześnie mając na uwadze, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest spółka osobowa, zaznacza się, iż niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla wspólników tej spółki.

W związku z powyższym, informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez wspólników wskazanej we wniosku spółki osobowej możliwe jest poprzez złożenie wniosku o jej wydanie wraz ze spełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez tychże wspólników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.