Czy Wynagrodzenie stanowić będzie wartość początkową know-how, wartości niematerialnej i prawnej, (...)

Czy Wynagrodzenie stanowić będzie wartość początkową know-how, wartości niematerialnej i prawnej, od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne stanowiące dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2014 r. (data wpływu 21 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją podatkową wartości niematerialnych i prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 7 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją podatkową wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy zajmującej się produkcją oraz sprzedażą produktów chemicznych. Podmiotem dominującym u Wnioskodawcy jest spółka z siedzibą we Francji ?A?. A prowadziło sprzedaż m.in. polioli (?Produkty?) wykorzystywanych m.in. w przemyśle budowlanym na rzecz odbiorców z różnych krajów na całym świecie.

Wnioskodawca i A zawarły umowę (?Umowa?), na mocy której A dokonało na rzecz Wnioskodawcy cesji praw i obowiązków z umów, na podstawie których A dokonywała sprzedaży Produktów. Na mocy Umowy Wnioskodawca przejął wszystkie prawa i obowiązki z umów będących przedmiotem cesji do czasu ich obowiązywania. Wnioskodawca zwolnił także A z odpowiedzialności, jaka potencjalnie mogła wynikać z umów będących przedmiotem cesji. Na mocy Umowy A zobowiązało się zaprzestać dystrybucji Produktów.

Dodatkowo A zobowiązało się do podjęcia wszelkich działań zmierzających do uzyskania zgody odbiorców Produktów na cesję umów (jeżeli taka zgoda jest konieczna). A dostarczyło Wnioskodawcy listę umów (oraz ich kopie) zawierające wszystkie informacje dotyczące klientów oraz ich zamówień.

Umowy będące przedmiotem cesji nie obligują klientów do dokonywania zakupów (z wyjątkiem złożonych już zamówień), ale określają zasady współpracy.

Wnioskodawca będzie wykorzystywać przez okres dłuższy niż rok prawa z przejętych umów oraz wiedzę, jaką zdobył na temat rynku na potrzeby działalności gospodarczej generującej przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym osób prawnych.

Wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca zapłacił A z tytułu cesji umów (?Wynagrodzenie?) ustalone zostało na poziomie rynkowym.

Pismem z 7 maja 2014 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że informacje, jakie Wnioskodawca otrzymał w związku z zawartą Umową spełniają warunki wskazane przez Urząd, w szczególności:

  • są wynikiem wypracowanego doświadczenia;
  • są poufne i nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane i łatwo dostępne;
  • są istotne i użyteczne dla Spółki w zakresie sprzedaży Produktów;
  • są utrwalone w systemie SAP, do którego dostęp uzyskał Wnioskodawca w taki sposób, że można sprawdzić czy spełniają kryteria poufności i istotności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wynagrodzenie stanowić będzie wartość początkową know-how, wartości niematerialnej i prawnej, od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne stanowiące dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie stanowić będzie wartość początkową know-how (wartości niematerialnej i prawnej), od której Wnioskodawca dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (?Ustawa?) amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 16c Ustawy, nabyta nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: ?wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)? o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z powyższego przepisu wprost wynika, iż wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Informacje mogą być uznane za know-how, jeżeli:

  • stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,
  • można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,
  • powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny,
  • powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji. Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że ?know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu?. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

  • cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji);
  • istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji);
  • identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone - czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ?nadmiernie ograniczony? w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).

Powyższe stanowisko sądów (wyrażone m.in. w wyroku NSA z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/02) jest zbieżne z definicją know-how zawartą rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. Urz. L. 123 z 27 kwietnia 2004 r., str. 11-17).

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how.

Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, najistotniejszą wartością ekonomiczną, jaką Wnioskodawca nabył w wyniku zawarcia Umowy jest przejęcie bazy klienckiej. Przejęte Umowy określały krąg nabywców Produktów oraz zasady współpracy. Przedmiotem Umowy były zatem informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia działalności Wnioskodawcy. Informacje w ten sposób zdobyte przez Wnioskodawcę spełniają cechy wskazane w orzecznictwie sądów administracyjnych jako cechy konstytuujące know-how, czyli:

  • poufność: informacje przekazane Wnioskodawcy nie są dostępne dla osób trzecich;
  • istotność: informacje te są konieczne, aby Wnioskodawca mógł prowadzić dystrybucję Produktów;
  • identyfikowalność: informacje zebrane są w dokumentacji prawnej przekazanej Wnioskodawcy przez A.

Należy zatem uznać, że przejęcie bazy klienckiej stanowi know-how, które w zamierzeniu Wnioskodawcy wykorzystane będzie w wieloletniej perspektywie, przez co potrącalność wydatku poniesionego na nabycie know-how powinna zostać rozliczona w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne w okresie nie krótszym niż 5 lat.

Organy podatkowe w szeregu wiążących interpretacji prawa podatkowego przedstawiły stanowisko, iż cesja umów z klientami i przejęcie ?bazy klienckiej? stanowi nabycie know-how stanowiącego wartość niematerialną i prawną.

Pogląd taki wyrażony został przykładowo w następujących interpretacjach:

  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 maja 2013 r. (ILPB4/423-7/13-2/ŁM),
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 września 2011 r. (IPPB5/423-611/11-2/RS),
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 stycznia 2011 r. (ITPB3/423-614/10/AW),
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 lutego 2011 r. (ITPP2/443-1203/10/AK),
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2010 r. (IPPB5/423-858/09-3/PS),
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2010 r. (IPPB5/423-636/09-2/AJ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że - zdaniem Organu podatkowego - teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika