Czy w przypadku użytkowania samochodu na podstawie umowy leasingu operacyjnego nie ma zastosowania ograniczenie (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 04 lipca 2013 r.) ? o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć działalność w kierunku wynajmu samochodów osobowych (PKD 77.11.Z). Nowe PKD zostanie dodane do działalności Spółki przez zgłoszenie w KRS. Następnie Wnioskodawca zamierza zakupić samochód osobowy o wartości około 150 tysięcy PLN netto w formie leasingu operacyjnego i wynająć go na okres powyżej 6 - ciu miesięcy.

Leasingodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, umowa będzie zawarta na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, suma ustalonych opłat pomniejszona o podatek vat odpowie wartości początkowej samochodu.

Samochód będzie wynajmowany i faktury za paliwo będą wystawiane na firmę wynajmującą i refakturowane na najemcę.

Pismem uzupełniającym z dnia 28 czerwca 2013 r. doprecyzowano opis zdarzenia przyszłego wyjaśniając, że:

1. Spółka zamierza zakupić samochód osobowy za kwotę około 150.000 zł netto. Jako, że jest to zdarzenie przyszłe, a Spółka nie przeprowadziła jeszcze pełnego rozeznania w tym zakresie ani nie zebrała konkretnych ofert leasingowych, na dzień złożenia niniejszego uzupełnienia nie ma możliwości jednoznacznego ustalenia kosztów leasingu operacyjnego. Ponadto należy zauważyć, że na chwilę obecną Spółka nie wybrała jeszcze nawet modelu samochodu do zakupu. Wskazana powyżej cena jest ceną szacunkową, ponieważ najemca chce samochód wysokiej klasy.
   Aby spełnić wymogi ustawy: umowa leasingu będzie zawarta na czas oznaczony stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, suma ustalonych opłat pomniejszona o podatek od towarów i usług odpowie wartości początkowej samochodu.
   Koszt wynajmu samochodu (jako zdarzenie przyszłe) jest na ten moment trudny do określenia, dlatego Spółka na ten moment rozpatrywała związane z nim zagadnienie od strony przychodów. W tym przypadku koszty wynajmu będą niskie, gdyż ze względu na zainteresowanie najemcy, w początkowym okresie odpadną koszty związane z reklamą i działaniami promocyjnymi.
   Finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu nie będzie korzystać ze zwolnień w podatku dochodowym, o których mowa w art. 17b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Przedmiotem wniosku są wydatki związane z zakupem oraz eksploatacją samochodu osobowego zakupionego na firmę oraz związane z nim ograniczenie odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego w części przekraczającej równowartość 20.000 euro ? art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku nabycia samochodu na podstawie umowy leasingu operacyjnego ma zastosowanie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczenie kosztów uzyskania przychodów do kwoty nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro, czy też ograniczenie to nie ma zastosowania?

Powyższa treść pytania, a także własnego stanowiska wynika z pisma Spółki z dnia 28 czerwca 2013 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że umowa leasingu spełnia kryteria wskazane w artykule 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnień wskazanych w ust. 2 wyżej wymienionego artykułu, raty leasingowe powinny stanowić w pełni koszt uzyskania przychodów, nawet gdy ich wartość przekroczy równowartość kwoty 20.000 euro (potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB1/415-779/07/PSZ).

Art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma według Wnioskodawcy zastosowania w stanie faktycznym opisanym w treści wniosku z dnia 16 maja 2013 r. i jego uzupełnieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 17a pkt 1 tej ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej ?finansującym?, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej ?korzystającym?, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Natomiast stosownie do art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Jeżeli jednak zgodnie z art. 17b ust. 2 ww. ustawy, finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

? do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f - 17h.

Aby dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów,
2. jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, za co druga ze stron obowiązana jest zapłacić.
   
   

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo ? skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Powyższy przepis wprowadza zatem limit wartości odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych (stanowiących środki trwałe podatnika), które mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

Samochód osobowy, zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczany jest do środków trwałych podatnika, jeżeli stanowi jego własność lub współwłasność, został przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania, okres jego używania jest dłuższy niż rok oraz podatnik wykorzystuje go na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Z powyższego wynika, iż aby dany samochód osobowy (jako środek transportu) stanowił środek trwały musi on być m. in. własnością podatnika. Wyjątki od tej zasady wprowadza art. 16a ust. 2 ww. ustawy. W pkt 3 tej regulacji wskazano, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi.

Zacytowany w zdaniu poprzednim przepis odnosi się zatem do takich składników majątku (w tym samochodów osobowych), które podatnik otrzymał do odpłatnego używania na podstawie podatkowej umowy leasingu określonej w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej również umową leasingu finansowego).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zakupić samochód osobowy o wartości około 150 tysięcy PLN netto w formie leasingu operacyjnego i wynająć go na okres dłuższy niż 6 miesięcy. Wnioskodawca poniesie wydatki związane z zakupem oraz eksploatacją tego samochodu. Przedmiotowa umowa leasingu operacyjnego będzie spełniać warunki określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku leasingu operacyjnego dotyczącego samochodu osobowego, użytkownik (leasingobiorca) nie zalicza tego samochodu do środków trwałych oraz nie dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają opłaty leasingowe regulowane w związku z zawartą umową. W związku z tym, przepis będący przedmiotem niniejszej interpretacji nie znajdzie zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Zatem, jeżeli Spółka ma zamiar zawrzeć podatkową umowę leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 omawianej ustawy, to opłaty ustalone w tej umowie, ponoszone przez Nią w podstawowym okresie umowy z tytułu używania samochodu osobowego, stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki (leasingobiorcy) bez ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 4.

Reasumując, w przypadku nabycia samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.