Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży (...)

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest producentem opakowań z tektury litej i kaszerowanej (PKD:).

Spółka w latach 2010 i 2011 celem rozszerzenia asortymentu produkowanych wyrobów poniosła wydatki na zakup (wytworzenie) maszyn do produkcji grill pack (PKD:).

W związku z tym, iż produkcja grill pack nie przyniosła spodziewanych efektów ekonomicznych, ponieważ produkcja ta generowała stratę, Spółka zaniechała ich produkcji.

Obecnie Spółka zamierza dokonać sprzedaży przedmiotowych maszyn (środków trwałych), które nie są w pełni umorzone. Maszyny te są w pełni sprawne i mogą mieć przydatność gospodarczą u ich nabywcy.

Spółka planuje sprzedaż przedmiotowych maszyn w całości, tak by mogły być używane do produkcji przez nabywcę. Jednak w przypadku nie znalezienia nabywcy spółka planuje ich sprzedaż w częściach lub w ostateczności sprzedaż ich na złom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych, tj. maszyn do produkcji wyrobów, których produkcji zaprzestano z przyczyn ekonomicznych, kwota odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej środków trwałych może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka sprzedając przedmiotowe maszyny do produkcji grill pack, których produkcja z przyczyn ekonomicznych została zakończona, uzyska przychód z tytułu sprzedaży tych środków trwałych i w związku z tym, na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwota odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej tych środków trwałych może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części − wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie należy zważyć, iż wycofanie się przez Spółkę z nierentownej produkcji może być uznane za zabezpieczenie źródła przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie ze stanowiskiem NSA wyrażonym w uchwale 7 sędziów z 25 czerwca 2012 r. (sygn. II FPS 2/12) działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zważyć, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W sytuacji opisanej w stanie faktycznym, zdaniem Spółki, przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy nie będzie miał zastosowania, ponieważ nie nastąpi fizyczna likwidacja przedmiotowych środków trwałych, spowodowana utratą przydatności gospodarczej, lecz nastąpi ich sprzedaż, która wygeneruje konkretny przychód, a co za tym idzie koszt związany z tym przychodem, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, będzie kosztem uzyskania przychodów.

Reasumując, w przytoczonym stanie faktycznym, Spółka uzyska przychód z tytułu sprzedaży środków trwałych a kosztem uzyskania tego przychodu, na podstawie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, będzie kwota odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej tych środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy poinformować, że w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw, poz. 851 ogłoszony został jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że ? zdaniem Organu podatkowego ? teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.