1. Czy i do jakiej wysokości Podatnik może podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i (...)

WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą z dnia 18 kwietnia 2011 r. (data nadania 22.04.2011 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2011 r. nr ILPB4/423-329/10-4/ŁM w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych, doręczoną w dniu 28 lutego 2011 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2011 r., uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek ? uzupełniony pismem z dnia 08 grudnia 2010 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca produkuje płytki ceramiczne. W tym celu wykorzystuje urządzenia i maszyny podlegające amortyzacji. Działalność Wnioskodawcy wykonywana jest w czterech zakładach produkcyjnych, z czego trzy położone są na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Do tej pory Wnioskodawca dokonywał amortyzacji niektórych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (WNIP) metodą liniową, stosując obniżone stawki amortyzacyjne. Wnioskodawca po upływie okresu zwolnień podatkowych związanych z działalnością na terenie Strefy zamierza ponownie podwyższyć wysokość odpisów amortyzacyjnych, przy czym w stosunku do środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 - do maksymalnej wysokości stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy i do jakiej wysokości Podatnik może podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 stawki amortyzacyjne, dotyczące wszystkich lub choćby dowolnie wybranych przez siebie środków trwałych...
2. Czy Podatnik może podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 stawki amortyzacyjne, dotyczące wszystkich lub wybranych przez siebie środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. stawek z Wykazu powiększonych o odpowiedni współczynnik...
3. W jakim terminie może dokonać czynności opisanych w pytaniu nr 1 i 2...

Wnioskodawca wyraził pogląd, iż odnośnie pytania nr 1, może On powrócić do pierwotnej wysokości stawki amortyzacyjnej, wcześniej podwyższonej w trybie art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek ten można wywieść z literalnego brzmienia wskazanego przepisu, w którego zdaniu drugim mowa jest o ?zmianie stawki?, a nie jej ?obniżeniu?, co sugeruje, że intencją ustawodawcy było zastosowanie powyższego przepisu zarówno do obniżania stawek, jak również podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, dokonując podwyższenia wysokości stawek amortyzacyjnych, Podatnik jest wyłącznie ograniczony wielkościami wskazanymi w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Oznacza to, że podwyższenie nie musi być dokonane do pierwotnej wysokości, lecz może prowadzić do określenia stawki amortyzacyjnej w wysokości pośredniej. Brak także przeszkód, by wielokrotnie dokonywać podwyższenia wysokości stawki na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie zabiegi te nie muszą dotyczyć w tym samym stopniu wszystkich środków trwałych podatnika, czy też wszystkich środków trwałych danego rodzaju, lecz mogą mieć charakter całkowicie zindywidualizowany i odnosić się do konkretnego środka trwałego.

Odnośnie pytania nr 2, Wnioskodawca wskazał, iż maksymalna granica ponownego podwyższenia stawek amortyzacyjnych może być zwiększona w stosunku do wielkości zawartych w Wykazie stawek amortyzacyjnych o współczynniki wskazane w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pogląd powyższy uzasadniony jest względami wykładni celowościowej. Jeżeli bowiem ustawodawca wprost przewidział, że w stosunku do enumeratywnie wymienionych środków trwałych dopuszczalne jest podwyższanie stawek amortyzacyjnych w stosunku do wielkości zawartych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, to sprzeczne z intencją ustawodawcy byłoby ograniczenie tego uprawnienia podatnikom, którzy uprzednio obniżyli wysokość stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie zdecydowali się te stawki podwyższyć. Przyjęcie odmiennego stanowiska skutkowałoby tym, iż Podatnik musiałby w sposób irracjonalny podzielić jedną operację podwyższania stawek amortyzacyjnych na dwa etapy - najpierw do poziomu wyznaczonego przez Wykaz stawek amortyzacyjnych, a następnie do poziomu wynikającego z zastosowania współczynników, o których mowa w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast odnośnie pytania nr 3, Spółka wskazała, iż niezależnie od tego na czym polega zmiana stawki amortyzacyjnej - na jej obniżeniu, ponownym podwyższeniu, czy też dodatkowym podwyższeniu o współczynnik określony w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można tego dokonać wyłącznie począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W wydanej w dniu 24 lutego 2011 r. interpretacji indywidualnej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu ? działając w imieniu Ministra Finansów na mocy upoważnienia wynikającego z § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) ? uznał stanowisko Wnioskodawcy za:

• prawidłowe - w części dotyczącej możliwości oraz momentu podwyższenia obniżonych stawek amortyzacyjnych do stawek zgodnych z Wykazem stawek amortyzacyjnych,
• nieprawidłowe - w części dotyczącej możliwości podwyższenia obniżonych stawek amortyzacyjnych do wysokości nie wyższej niż stawki przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych przemnożone przez współczynnik podwyższający.
  
  

W wydanej interpretacji stwierdzono, iż stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prawem Spółki jest podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Ponadto, należy zaznaczyć, iż Spółka może dokonać zmiany stawki amortyzacyjnej począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Natomiast w stosunku do środków trwałych wskazanych w przepisie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie jest uprawniona do podwyższenia poprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do wysokości stawki przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych przemnożonej przez współczynnik podwyższający. Tym samym, maksymalny pułap podwyższenia wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla omawianych środków trwałych stanowi poziom stawek wynikający z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Również w tym przypadku zmiany tej należy dokonać od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 28 lutego 2011 r.

W dniu 07 marca 2011 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2011 r. nr ILPB4/423-329/10-4/ŁM.

Nie zgadzając się z wydaną interpretacją, Strona zarzuciła tut. Organowi naruszenie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na zakwestionowanie prawa - w stosunku do środków trwałych wskazanych w przepisie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? do podwyższenia poprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do wysokości stawki przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych przemnożonej przez współczynnik podwyższający.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 05 kwietnia 2011 r. nr ILPB4/423W-13/11-2/HS).

Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 r. Sp. z o.o., reprezentowana przez Pełnomocnika, za pośrednictwem Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Organ upoważniony, tj. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretację indywidualną z dnia 24 lutego 2011 r. nr ILPB4/423-329/10-4/ŁM.

W złożonej skardze wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej w indywidualnej sprawie w zakresie uzasadnienia za nieprawidłowe stanowiska Podatnika dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych w części dotyczącej możliwości podwyższenia obniżonych stawek amortyzacyjnych do wysokości nie wyższej niż stawki przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych przemnożone przez współczynnik podwyższający.

W dniu 23 maja 2011 r. pismem nr ILPB4/4240-19/11-2/HS (data doręczenia 26.05.2011 r.), Organ podatkowy udzielił odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w związku z wniesieniem skargi oraz z uwzględnieniem zarzutów w niej przedstawionych, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust.

1 i 3 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i ? 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16i ust. 2 ww. ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1. dla budynków i budowli używanych w warunkach:
1. pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
2. złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4,
2. dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4,
3. dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4 - 6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KST), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej ?Klasyfikacją?, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.
   
   

Jak stanowi art. 16i ust. 3 tej ustawy, w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

W myśl art. 16i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Stosownie natomiast do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek, bądź podwyższania uprzednio obniżonych, nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia (jednakże w granicach stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu) dla danego środka trwałego jest dowolna i również pozostaje w gestii podatnika. Wnioskodawca może, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak zmiana wysokości stawki winna zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ww. ustawy.

Należy przy tym pamiętać, iż wysokość zmienionej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Podkreślić należy, iż zarówno unormowania zawarte w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak też inne przepisy nie wyłączają możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice jakie ustalił ustawodawca dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie. Zmiana stawki może w szczególności polegać na jej podwyższeniu, przy czym podwyższenie nie musi wcale oznaczać powrotu do pierwotnej wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zastosowanie stawki obniżonej (art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) nie wyklucza również jej podwyższenia z zastosowaniem wskaźników, o których mowa w art. 16i ust. 2 ustawy. Maksymalne granice stawek podwyższonych określa wspomniany art. 16i ust. 2, natomiast zasady na jakich można dokonać takiej operacji na stawkach amortyzacyjnych określają ust. 3 - 4 i 6 tego artykułu. Przepisy te nie tworzą żadnej bariery jeżeli chodzi o sytuację opisaną w pytaniu drugim zawartym we wniosku o udzielenie interpretacji.

W konsekwencji, podatnik ma możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy.

Zatem, jeżeli Spółka najpierw obniżyła stawki amortyzacyjne, a teraz Jej zamiarem jest ich podwyższenie, to ma takie prawo. Podstawowym warunkiem jest jednak to, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, a w przypadku środków trwałych wskazanych w przepisie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? od stawek określonych w tym Wykazie podwyższonych o współczynniki wynikające z tej regulacji.

Tym samym, Spółka ma możliwość podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych nie tylko do poziomu wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych, ale również podwyższenia tych stawek o dopuszczalne współczynniki przewidziane przepisami ustawy.

Reasumując, stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prawem Spółki jest podwyższenie wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych dla wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Dla środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może podwyższyć poprzednio obniżone stawki amortyzacyjne od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. stawek z Wykazu powiększonych o odpowiedni współczynnik.

Spółka może dokonać przedmiotowych zmian stawek amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2010 r. było zatem prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.