Prawo do odliczenia podatku oraz obowiązek dokonania korekty w związku z zaniechaniem inwestycji służącej (...)

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z zaniechaniem inwestycji. Dnia 19 stycznia 2011 r. uzupełniono wniosek o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka X, prowadzi działalność na terytorium Polski w zakresie obrotu i dystrybucji gazu ziemnego.

Dnia 16 października 2001 r. podpisano ?Porozumienie w sprawie gazyfikacji i uciepłownienia Miasta i Gminy Y? pomiędzy Zarządem Miasta i Gminy Y, Z i X (dalej X.), Q i A (dalej A), którego celem było przystąpienie do gazyfikacji i uciepłownienia Miasta i Gminy Y. Przedmiotem Porozumienia była stała współpraca pomiędzy stronami w zakresie organizacji, finansowania, koncepcji, projektu, przeprowadzenia gazyfikacji i uciepłownienia miasta i gminy Y, obsługi odbiorców, serwisowania, dostaw paliwa gazowego i ciepła dla miasta i gminy Y.

W ramach zawartego porozumienia X, zobowiązała się m. in. do budowy gazowego systemu dystrybucyjnego umożliwiającego dostawy paliwa gazowego z kopalni gazu ziemnego Y do odbiorców z terenu miasta i gminy Y. Zakres prac związany z budową systemu dystrybucyjnego, w wymiarze określonym w szczegółowej Umowie dotyczącej finansowania gazyfikacji i ucieplownienia Miasta i Gminy Y, obejmował przygotowanie dokumentacji wymaganej przez właściwe organy, opracowania dokumentacji technicznej sieci gazowej wysokiego ciśnienia, stacji redukcyjno-pomiarowej I-go stopnia oraz sieci gazowej średniego ciśnienia na terenie miasta i gminy Y. Ponadto zakres zobowiązań X, obejmował również stworzenie punktu obsługi odbiorców Gazowego Pogotowia Technicznego, dostaw paliwa gazowego oraz generalnego wykonawstwa gazyfikacji i uciepłownienia Miasta i Gminy Y.

W dniu 14 września 2002 r. podpisana została pomiędzy X. i spółką B Umowa konsorcjum określająca zasady współpracy pomiędzy stronami przy obejmowaniu udziałów w A. Celem zawarcia porozumienia było m. in. zapewnienie dalszego rozwoju A w szczególności poprzez zorganizowanie zadania inwestycyjnego nazwanego ?elektrociepłownia Y?. W ramach tego zadania X, zobowiązana została do wykonania m. in. następujących prac: opracowania dokumentacji projektowej (technicznej i formalno-prawnej) elektrociepłowni Y, obejmującej AKPiA, system wentylacji i tłumienia hałasu, konstrukcję kominów, magazyn paliwa rezerwowego, raport oddziaływania na środowisko oraz do budowy kotłowni w zakresie kotłów wodnych i ich automatyki, kominów i ich konstrukcji, AKPiA, systemu wentylacji, magazynu paliwa rezerwowego i remontu pomieszczeń kotłowni. W ramach ww. zadania X, zrealizowała zakup trzech (3) kotłów wodnych.

Po zmianach w składzie Zarządu Miasta i Gminy Y, kontynuowane były przez X, rozmowy z Miastem i Gminą Y i A na temat zakończenia realizacji projektu gazyfikacji i uciepłownienia oraz przejścia A z dotychczasowego paliwa węgla na paliwo gazowe dostarczane przez X. Do dnia dzisiejszego A nie przyłączył się do sieci gazowej X. i tym samym nie rozpoczął pobierania paliwa gazowego.

W roku 2005 X., utworzyła odpis aktualizujący (w wysokości poniesionych nakładów) w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych (nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów) w księgach rachunkowych ze względu na przesłanki, iż może nie dojść do zakończenia budowy inwestycji. Nadal prowadzono rozmowy ze stronami porozumienia. Z informacji, które do dnia dzisiejszego zgromadzono wynika, że jednak nie dojdzie do rozpoczęcia dostaw paliwa gazowego do A.

W roku 2010 po analizie tematu, Zarząd Spółki podjął decyzję o zaniechaniu dalszej budowy i inwestowania w ww. projekt. W związku z powyższym nastąpi fizyczna likwidacja (zdemontowanie i oddanie na złom) nakładów tej części inwestycji, w której jest to możliwe (elementy wystające ponad grunt + urządzenia). Koszt wydobycia rur na niektórych odcinkach (lasy państwowe, pola rolników) jest bardzo wysoki i znacznie przewyższa ewentualne przychody uzyskane z odzysków polikwidacyjnych, dlatego rury za zgodą Nadleśnictwa Y i innych właścicieli pozostaną w ziemi. Budowa gazociągu stalowego nie została dokończona i nie jest planowane uruchomienie ułożonego rurociągu w przyszłości. Nastąpi zatem w roku 2010 (2011) trwałe i nieodwracalne zaniechanie budowy inwestycji oraz wyksięgowanie całkowitych nakładów (rozwiązanie odpisu) na podstawie protokołu zaniechania i innych dowodów fizycznej likwidacji (tych elementów, których jest to możliwe) z ksiąg spółki X.

W ramach zadania gazyfikacji X, zrealizowała budowę: sieci gazowej wysokiego ciśnienia DN 100 mm PN 6.3 MPa relacji kopalnia gazu ziemnego Y - m. Y o łącznej długości 9.200 m, stacji redukcyjno-pomiarowej) l-go stopnia w m. Y. Pod zabudowę stacji została zakupiona nieruchomość (grunt), którą X, planuje do końca roku 2010 sprzedać.

Od roku 2001 X, ponosiła nakłady inwestycyjne na realizację zadania gazyfikacji i uciepłownienia obejmujące między innymi wynagrodzenia pracowników, zakup materiałów, usługi obce projektowe i budowlano-montażowe, pomiary geodezyjne, paliwo, czynsz najmu gruntu leśnego, przez który przechodzi gazociąg. Łączne wydatki poniesione przez X. na realizację zobowiązań związanych z gazyfikacją i uciepłownieniem wyniosły około 3 mln. zł. Spółka X odliczała podatek VAT od zakupów związanych z budową powyższego zadania ponieważ wykorzystano je do wykonywania czynności opodatkowanych.

Dnia 19 stycznia 2011 r. Zainteresowany uzupełnił opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż brak możliwości rozpoczęcia dostawy paliwa gazowego dla A Y wynika z faktu, iż:

1. Wnioskodawca nie ma zagwarantowanych przez Z dostawy gazu ziemnego zaazotowanego podgrupy Ln ze złoża lokalnego zlokalizowanego w rejonie m. Y,
2. b)A nie było zainteresowane modernizacją kotłowni poprzez wybudowanie elektrociepłowni, z której produkcja energii elektrycznej miała pokryć zapotrzebowanie na nią przez zlokalizowaną w rejonie m. Y Kopalni Z, a produkcja energii cieplnej miała pokryć zapotrzebowanie na nią przez budynki mieszkalne i użyteczności publicznej zlokalizowane w m. Y.
   
   

Jak wyjaśnił Wnioskodawca, podjęta decyzja o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadań inwestycyjnych znalazła swoje odzwierciedlenie w dokumentacji Spółki w formie notatki służbowej sporządzonej i podpisanej przez Zarząd Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest zobowiązana, po podjęciu decyzji o zaniechaniu inwestycji i częściowo fizycznej jej likwidacji, do skorygowania podatku naliczonego, uprzednio odliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług stanowiących wydatki inwestycyjne...

Zdaniem Wnioskodawcy, zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego dokonywanego przy zakupie usług związanych z rozpoczętą inwestycją, ponieważ w chwili dokonywania wydatków, zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o VAT, Spółka miała zamiar wykorzystywać inwestycję dla celów prowadzonej działalności i miały być związane ze sprzedażą opodatkowaną jaką jest sprzedaż gazu ziemnego. Nie osiągnięto jednak zamierzonego celu z przyczyn niezależnych od X, a niezakończona inwestycja nie będzie wykorzystywana do żadnych celów. Powyższe potwierdza interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 marca 2009 r. (nr ILPP2/443-5/09-2/JK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Art. 91 ustawy, zawiera zasady korygowania podatku naliczonego odnoszące się do sytuacji, w których ustawodawca przewidział konieczność takiej korekty.

Treść art. 91 ust. 7 ustawy, wskazuje na obowiązek korygowania kwoty uprzednio odliczonego podatku, w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zgodnie z ust. 8 tego artykułu, korekty kwoty podatku odliczonego dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Powołany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy, przyjmuje zatem zasadę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć w tym przypadku czynności, które faktycznie zostały (bądź zostaną) wykonane i objęte opodatkowaniem. Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Istotna jest intencja nabycia ? jeśli dany zakup ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas ? po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych ? odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych (w tym art. 88 ustawy).

Powyżej przedstawione prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi implementację prawa do odliczenia wyrażonego w przepisach wspólnotowych.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku ? 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ust. 2 art. 1 ww. Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie.

Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ust. 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa.

Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy. Z tego powodu należy uznać, że przepisy tego Tytułu należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m. in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.

Należy zauważyć, że z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej (Traktat Akcesyjny z 16 kwietnia 2003 r. Dz. Urz. WE L Nr 236, poz. 17), integralną częścią polskiego porządku prawnego stał się również cały dorobek prawny Wspólnot tzw. acquis communautaire obejmujący prawo pierwotne w tym podstawowe zasady prawne sformułowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty i stał się prawem obowiązującym na terytorium Polski.

W tym miejscu należy podkreślić również, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie stwierdzał, iż prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny (C-268/83, C-37/95).

Należy podkreślić, że do dnia 30 listopada 2008 r. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług zawierały ograniczenie w prawie do odliczenia podatku naliczonego wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostawał w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Ustawodawca, biorąc pod uwagę przepisy Dyrektywy dokonał zmiany przepisów w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Z dniem 1 grudnia 2008 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), z zastrzeżeniem przepisów wymienionych w art. 15 tejże ustawy. W związku z powyższym od dnia 1 grudnia 2008 r. zmianie uległy m. in. przepisy art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Powyższą nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca uchylił cyt. wyżej przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, który ograniczał prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego w stosunku do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem prawo do odliczenia VAT naliczonego nie jest już uzależnione od możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednak nadal obowiązuje zasada, że wydatki te muszą być związane z opodatkowaną działalnością podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wskazane wyżej przepisy ustawy umożliwiają podatnikowi w ramach działalności opodatkowanej odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług stanowiących inwestycje z przeznaczeniem na działalność opodatkowaną. Ponadto z obecnie obowiązujących przepisów wynika, iż prawo to przysługuje także w przypadku, gdy z powodów niezależnych od podatnika nabyte towary i usługi nigdy nie zostaną wykorzystane do prowadzenia działalności opodatkowanej. Prawo to bowiem nie może być uzależnione od okoliczności niezależnych od woli podatnika. W przypadku zatem nabycia towarów i usług związanych z podejmowaną inwestycją, w związku z którą podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, a która następnie zostanie zaniechana, z uwagi na okoliczności pozostające poza kontrolą podatnika, nie ma on obowiązku dokonywania korekty odliczenia podatku naliczonego.

Powyższe podniesione zostało również w powołanym wcześniej wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie Belgische Staat vs. Ghent Coal Terminal NV (C-37/95).

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału podatnik jest uprawniony do odliczenia VAT naliczonego na towary i usługi nabyte w związku z pracami inwestycyjnymi wykonanymi z przeznaczeniem ich na planowaną działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu, a nabyte prawo do odliczenia pozostaje w mocy, nawet jeśli w wyniku niezależnych od niego okoliczności podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów lub usług do transakcji podlegających opodatkowaniu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż niezakończenie przez podatnika w sposób przez niego niezawiniony, inwestycji związanej w planach z czynnościami opodatkowanymi, nie powoduje utraty prawa do odliczenia podatku naliczonego, poprzez jego korektę.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie obrotu i dystrybucji gazu ziemnego. W związku z taką działalnością zawarł porozumienie z szeregiem kontrahentów, na podstawie którego miało dojść do gazyfikacji i uciepłownienia Miasta i Gminy Y. Inwestycja nie została jednak zrealizowana, gdyż Wnioskodawca nie miał zagwarantowanych dostaw gazu przez kontrahenta oraz inny uczestnik porozumienia nie był zainteresowany modernizacją kotłowni. Podjęta decyzja o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadań inwestycyjnych znalazła swoje odzwierciedlenie w dokumentacji spółki w formie notatki służbowej sporządzonej i podpisanej przez Zarząd Spółki. Wnioskodawca odliczał podatek VAT od zakupów związanych z budową powyższego zadania ponieważ wykorzystywano je do wykonywania czynności opodatkowanych.

W świetle powyżej przytoczonych regulacji prawnych oraz uwzględniając okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, iż Spółka ponosząc wydatki na zakup towarów i usług związanych z inwestycją, służącą w zamiarze działalności opodatkowanej, miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT związanych z poniesieniem tych wydatków, w terminach przewidzianych w ustawie. W konsekwencji, gdy inwestycja została (z powodów niezależnych od Zainteresowanego) po pewnym czasie zaniechana, Spółka nie utraci prawa do odliczenia i nie będzie zobowiązana do skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego związanego z tą inwestycją.

Reasumując, jeżeli zaniechanie przedmiotowej inwestycji nastąpiło z przyczyn pozostających poza kontrolą Wnioskodawcy, to Spółka nie będzie zobowiązana, po podjęciu decyzji o zaniechaniu i częściowej fizycznej likwidacji inwestycji, do skorygowania podatku naliczonego uprzednio odliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług stanowiących wydatki inwestycyjne.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy dotyczące korekty podatku naliczonego w związku z zaniechaniem inwestycji uznano za prawidłowe, jednakże z uwagi na zastosowanie innych przepisów prawa niż wskazane przez Stronę.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z zaniechaniem inwestycji. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów zostanie załatwiona odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-861/10-4/EK, interpretacja indywidualna

ILPP2/443-5/09-2/JK, interpretacja indywidualna